หลินไป๋หลัน นิยาย บท 101

"ข้าจะบอกให้ก่อนที่จะไม่มีโอกาส... ข้าส่งทหารและอินทรีย์เพลิงสัตว์อสูรระดับเซียนขั้นสูงไปถล่มพรรคและเมืองของเจ้าอย่างไรเล่าฮ่า ๆ ๆ..." หวังเฉาเหว่ยหัวเราะอย่างมีชัยที่ได้เห็นสีหน้าย่ำแย่ของอีกฝ่าย อินทรีย์เพลิงเป็นสัตว์อสูรที่ร้ายกาจและทรงพลังถ้าไม่ได้หุบเขาพิษที่เก่งกาจคงจับตัวอสูรตัวนี้มาได้ยากนัก

"เช่นนั้นหรือ ข้าเองก็จะบอกเจ้าเช่นกันป่านนี้คู่หมั้นของข้าคงกำลังเล่นสนุกอยู่ที่กองกำลังลับของพวกเจ้ากระมัง" หนานเหวินหลงเอ่ยข่มขวัญฝ่ายตรงข้าม แม้ในใจจะนึกกังวลอยู่ไม่น้อยก็ตาม

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร ค่ายลับของพวกข้าไม่ใช่ผู้ใดจะเข้าออกโดยง่าย ๆ เจ้าอย่ามาโป้ปด!!'' เมิ่งฮุ่ยอันเอ่ยเสียงดังอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด หนานเหวินหลงไม่ตอบแต่กลับผายมือไปยังทิศทางหนึ่งที่มีกลุ่มควันสีดำพวยพุ่งออกมาสูงทะมึนหลายจุด

"ทหาร!!...บุก!!... หนานเฟยเทียนไม่รอช้าสั่งทหารเข้าโจมตีฝ่ายตรงข้ามทันที ถึงแม้ว่าทหารฝั่งของตนจะมีน้อยกว่าเกือบเท่าตัว แต่ทหารของตนนับว่าเป็นยอดฝีมือด้วยกันทั้งนั้น

การสู้รบได้เริ่มต้นอย่างดุเดือด แม่ทัพเมิ่งเข้าประมือกับหนานเฟยเทียน ส่วนหนานเหวินหลงเข้าประมือกับคู่ปรับเก่าอย่างหวังเฉาเหว่ย ถึงแม้วันนี้จะยังไม่รู้ชะตากรรมของพรรคจันทราแต่ตนต้องเอาชีวิตของศัตรูผู้นี้มาล้างแค้นให้จงได้

# กองกำลังลับ

ไป๋หลัน มีมี่และเย่วซิน เปิดมิติเข้ามายังค่ายลับบริเวณห้องขังที่มีสตรีถูกขังอยู่ พวกมันวางกำลังไว้หนาแน่น แต่ก็ยังช้ากว่าพวกนางที่ฝึกเพลงกระบี่บุบผาไร้เงาขั้นสูงมา มีมี่ เย่วซินและเฟยเฟย ช่วยกันสกัดกั้นพวกทหารเอาไว้ ส่วนไป๋หลันเข้าช่วยเหลือสตรีทั้งหมดนำไปไว้ในหมู่บ้านอย่างปลอดภัยและกลับเข้าไปสมทบกับพวกสหายอีกครั้ง

"หลันหลัน ข้าสัมผัสพลังปราณของสัตว์อสูรไม่ได้เลยข้าว่าเรารีบจัดการที่นี่เถิดสัตว์อสูรไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมนุษย์" เฟยเฟยเอ่ยเตือนเพราะเริ่มกังวลกลัวจะเกิดเหตุร้ายขึ้นด้านนอก

"หรือมันจะอยู่กับประมุขผู้นั้นถ้าเป็นเช่นนั้นพวกเขาคงแย่" ไป๋หลันเอ่ยและเริ่มกังวลขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงคนที่อยู่ด้านนอก

"เช่นนั้นพวกเราจะมัวเล่นไม่ได้แล้ว เฟยเฟยเจ้ารีบเผาที่นี้ให้วอดเลยข้าจะรีบกลับไปช่วยสหายด้านนอก" มีมี่เอ่ยบอกและเร่งเฟยเฟยให้เผากองกำลังลับทันทีด้วยเพลิงของหงส์ไฟ

เฟยเฟยบินขึ้นเหนือน่านฟ้าพร้อมขยายร่างกลายเป็นหงส์เพลิงขนาดใหญ่เปลวไฟสีแดงฉานดูน่าเกรงขาม พร้อมปล่อยเพลิงไปตามจุดต่าง ๆ ของค่ายลับทันที เปลวไฟโหมกระพือลุกโชนขึ้นเผาไหม้ทุกสรรพสิ่งใกล้ไกลจนวอดวายในพริบตา

เมื่อเห็นทุกอย่างพังพินาศลงและเหล่าทหาก็รล้มตายกันจนหมด ไป๋หลันและพรรคพวกทั้งหมดก็เปิดมิติมายังหมู่บ้านชายแดนเมือมาถึงก็รีบใช้วิชาตัวเบาบุบผาไร้เงาเคลื่อนตัวไปยังสถานที่สู้รบกันทันที ทั้งหมดมาหยุดยืนอยู่ใต้ต้นไม้ไม่ห่างจากจุดต่อสู้มากนัก

"เฟยเฟยสัมผัสมันได้หรือไม่" ไป๋หลันเอ่ยถาม

"ไม่มี..." เฟยเฟยเอ่ย

"หรือว่ามันจะไปที่อื่น..." เย่วซินเอ่ย

"ที่เอ่ยหรือ?.." ไป๋หลันนึกทบทวนว่าพวกมันจะส่งสัตว์อสูรไปที่ใดบ้าง เมื่อลองนึกดูก็มีหลายที่อยู่เหมือนกันจึงตัดสินใจไปถามคู่หมั้นของตนดูเผื่อว่าเขาจะทราบดีกว่ามานั่งคาดเดาเพราะมันอาจจะไม่ทันการ

"ข้าจะไปถามพี่หลง เผื่อว่าเขาจะรู้พวกเจ้ารออยู่ที่นี่ก่อน" พูดจบไป๋หลันเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วหายวับไป

พรรคจันทราตอนนี้เกิดความวุ่นวายด้วยมีสัตว์อสูรระดับเซียนขั้นสูงกำลังโบยบินเหนือท้องฟ้าพร้อมพ่นเปลวเพลิงเผาทำลายอาคารไปหลายหลัง ส่วนทหารด้านล่างก็รุกรานฆ่าฟันกันอย่างดุเดือดและดูเหมือนฝ่ายพรรคจันจันทราจะเสียเปรียบอยู่ไม่น้อย

ไป๋หลันเปิดมิติมาพรรคจันทราเมื่อมาถึงเฟยเฟยก็รีบแปลงร่างเข้าประมือกับอินทรีย์เพลิงทันทีอย่างรู้งาน ขณะนี้บนท้องฟ้าปรากฏนกเพลิงขนาดใหญ่สองตัวบินโฉบเฉี่ยวพร้อมปล่อยพลังปราณใส่กันอย่างดุเดือด เรียกสายตาจากผู้คนทั่วทิศด้วยพลังปราณที่แกร่งกล้าผืนฟ้าราวเกิดประกายแปลบปราบเสียงดังสนั่น

ผู้คนใกล้ไกลที่ได้ยินเสียงต่างออกมายืนมองดูผืนฟ้ากันอย่างแตกตื่น ผู้ฝึกยุทธบางคนรีบทะยานกายเพื่อมาดูเหตุการณ์อย่างใกล้ชิด ส่วนทหารในวังหลวงต่างเตรียมพร้อมรับมือกับเหตุไม่คาดฝันที่อาจจะเกิดขึ้นหรือไม่ในการข้างหน้าอย่างเพียบพร้อม

ส่วนด้านล่างพื้นดินไป๋หลันรีบตามหาบุคคลอันเป็นที่รักของตนและคู่หมั้น เห็นท่านตาอี้กำลังต่อสู้กับศัตรูอย่างดุเดือดหลายคนโดยมีท่านยายที่ได้รับบาดเจ็บอยู่ด้านหลัง ไป๋หลันที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบเข้าไปช่วยทันที

เพลงกระบี่บุบผาไร้เงาพร้อมส่งพลังปราณสีทองไปกระบี่อ่อนในมือ ด้วยความรวดเร็วดุจสายลมยามแกว่งกระบี่ใส่คู่ต่อสู้เห็นเพียงแสงสีทองสวยงามชั่วพริบตาทหารปีศาจที่ราบล้อมท่านตาอี้หลางต้องตกตายไปตาม ๆ กันแค่ช่วงพริบตาเดียว

"ท่านตา...ท่านยาย...เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ" ไป๋หลันรีบเข้าไปหาทั้งสองคนทันที เมื่อเห็นว่าท่านตาอี้ปลอดภัยดี จึงรีบดูอาการท่านยายหลิงก็พบว่ามีแผลถูกฟันที่ต้นแขนและกระบี่ที่พวกมันใช้นั้นอาบยาพิษเอาไว้ ท่านยายหลิงจึงถูกพิษของพวกมันเข้าโชคดีที่นางมาได้ทันเวลาไม่เช่นนั้นท่านยายอาจถึงแก่ชีวิตได้

"ท่านยายรีบกินโอสถถอนพิษก่อนเจ้าค่ะ" ไป๋หลันหยิบโอสถพิษไร้พ่ายออกมาป้อนท่านยายหลิงทันที

"ขอบใจมากนะหลันเอ๋อร์" หลิงเซียงแม้อยากจะถามไถ่ว่าที่หลานสะใภ้ให้มากกว่านี้ก็ไม่อาจทำได้ด้วยร่างกายตอนนี้มันปวดร้าวและยังหนักอึ้งไปหมด เมื่อกินโอสถถอนพิษเข้าไปชั่วครู่ร่างกายก็เริ่มขับพิษออกมา