หลินไป๋หลัน นิยาย บท 27

เมื่อเดินมาถึงโถงด้านหน้าไป๋หลันเอ่ยคาราวะผู้อาวุโสทุกท่านพร้อมกับเริ่มอธิบายขั้นตอนการทำ วันนี้มีผู้เข้าร่วมอบรมประมาณห้าสิบคนมีทั้งบุรุษและสตรี

             "วันนี้เราจะมาเริ่มทำขั้นตอนแรกทุกท่านอาจสงสัยว่ามันคือสิ่งใด เช่นนั้นเรามาค่อย ๆ ทำกันไปตามที่ข้าบอกนะเจ้าคะ ให้ทุกท่านเดินตามข้าไปที่สระด้านหลังเพื่อเก็บผักตบชวากัน ให้แบ่งเป็นห้ากลุ่ม กลุ่มละสิบคนเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับเดินไปยังสระด้านหลังนางหยิบมีดออกมาจากแหวนมิติสิบเล่ม แจกกลุ่มละสองเล่ม และอธิบายการเลือกตัดผักตบชวา เมื่อชาวบ้านเข้าใจจึงเริ่มลงมือเก็บผักตบชวาขึ้นมาแล้วตัดใบตัดรากออกเหลือแต่ลำต้น จากนั้นนางก็ยืนดูชาวบ้านตัดกันอย่างขมักเขม้น

          "เจ้าจะสอนพวกเขาทำสิ่งใดหรือเสี่ยวหลัน" หนานเหวินหลงเอ่ยถาม นางสามารถทำอะไรแบบนี้ได้อย่างไรกัน โชคดีที่เขามาด้วยตนเองทำให้ได้ความรู้แปลกใหม่ที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน

            "สิ่งนี้เรียกว่าผักตบชวา เมื่อตัดออกแล้วนำไปตากแดดให้แห้งมันสามารถนำมาจักสานงานฝีมือ เช่นกระเป๋า ตะกร้า หมวก รองเท้าและอีกหลายอย่างเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยอธิบายให้ชายตรงหน้าฟัง 

   โลกเก่าตอนที่นางเรียนมัธยมปีที่สองนางได้รู้จักพี่สาวคนหนึ่ง ที่ทำงานเกี่ยวกับการฝึกอบรมอาชีพให้ชาวบ้าน ในตอนแรกนางได้เข้าร่วมอบรมด้วยเพราะเป็นช่วงปิดเทอม

         ต่อมานางคอยช่วยพี่สาวผู้นั้นดูแลชาวบ้านที่ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่สอน แต่ด้วยความหัวไวนางจึงเรียนรู้และฝึกการทำอาชีพหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นงานฝีมือหรือการทำอาหาร จนได้มาเป็นผู้ช่วยวิทยากรสอนอาชีพให้ชาวบ้านนางเริ่มสอนตั้งแต่อยู่มัธยมปีที่สี่จนถึงปีที่หกและส่วนมากจะรับสอนแค่ช่วงปิดเทอมเพียงเท่านั้น

            "ข้านึกภาพไม่ออกเลยว่ามันเป็นเช่นไร" หนานเหวินหลงเอ่ย

            "ถ้าอย่างนั้นพี่หลงต้องมาอยู่ประจำที่นี่เลยดีไหมเจ้าคะ ที่นอเสื้อผ้าอาหารข้ามีให้ท่านพร้อม" ไป๋หลันเอ่ยด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

             "เจ้าจะให้ข้ามาเป็นขอทานแล้วมาอาศัยที่นี่นะหรือ คนปกติเขาไม่ทำกันหรอกคงมีแต่คนบ้าเท่านั้นที่จะทำ" แค่นี้เขาก็ไม่มีคำพูดใดจะกล่าวกับตนเองแล้ว

           "ข้าล้อเล่นเจ้าค่ะ ถ้าท่านอยากเดินชมรอบ ๆ ก็เชิญตามสบายเลย ทางด้านนั้นกำลังฝึกวรยุทธ์กัน ส่วนด้านหลังห้องโถงเป็นโรงครัวชั่วคราวไว้สำหรับทำอาหาร แล้วท่านก็ทำตัวให้กลมกลืนกับชาวบ้านด้วยนะเจ้าคะ" 

      "เช่นนั้นข้าจะเดินชมรอบ ๆ หน่อยแล้วกันที่นี่ก็น่าสนใจอยู่ไม่น้อย" 

         "เชิญตามสบายเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ย แล้วหันมาสนใจชาวบ้านที่กำลังดึงผักตบชวาขึ้นจากน้ำต่อ เมื่อตัดได้ตามจำนวนต้องการแล้วนางก็ให้ชาวบ้านนำไปตากแดดให้แห้งประมาณห้าวัน

    ไป๋หลันเดินไปหาช่างไม้เพื่อให้ทำตู้ไม้ห้าชั้นมีประตูปิดด้านหน้า นางจะเอาไว้สำหรับอบกำมะถันเพื่อป้องกันการขึ้นราของผักตบชวา นายช่างบอกว่าวันเดียวก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว ช่างไม้พวกนี้ทำงานรวดเร็วถูกใจนางไม่น้อย เสร็จเรียบร้อยจึงเดินไปช่วยแม่ครัวทำอาหารเย็นต่อ

     หนานเหวินหลงหลังจากที่แยกตัวออกมาเขาก็เดินดูแปลงผัก ผลไม้รอบ ๆ สระน้ำพืชผักที่นี่ช่างมีมากมายนัก ผักบางชนิดเขาเองยังไม่เคยเห็นมันมาก่อน แล้วโรงเรือนเลี้ยงไก่ที่ยื่นออกไปริมสระนั่นอีกเขาไม่เคยเห็นว่าจะมีผู้ใดทำกัน นางช่างคิดเสียจริง กอไผ่ที่ปลูกไว้รอบ ๆ สำหรับทำรั้วแล้วยังสามารถใช้ประโยชน์ได้อีกหลายอย่าง

    หนานเหวินหลงเดินมาเรื่อย ๆ จนถึงบริเวณที่ชาวบ้านฝึกวรยุทธ์กัน มีชาวบ้านเกือบสามสิบคนมารวมตัวฝึกซ้อมกันอย่างขมักขะเม้น เขากวาดสายตามองไปรอบๆพลันสายตาสะดุดเข้ากับชายผู้หนึ่งที่กำลังใช้ดาบฟาดฟันกับคู่ฝึกซ้อมอยู่ เขารู้สึกคุ้นตากับชายคนนั้นเป็นอย่างมาก จึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ

       "อ้าว!! พ่อหนุ่ม เจ้าเพิ่งมาใหม่อย่างนั้นหรือ? ข้าไม่เคยเห็นหน้าเจ้ามาก่อน" ผู้ใหญ่ตงเอ่ยถาม เขาเห็นชายหนุ่มคนนี้เดินเข้ามาท่าทางหน่วยก้านดีเหมาะสมที่จะฝึกรปภ.ยิ่งนัก

    "ขอรับข้าเร่ร่อนไปทั่วไม่มีหลักแหล่ง พอดีเจอเข้ากับ เสี่ยวละ...เอ๊ยคุณหนูหลันจึงชวนข้ามาที่นี่ขอรับ" หนานเหวินหลงเอ่ยตอบ เขาต้องหาคำโกหกเอ่ยออกไป ช่างเป็นการเรียนรู้ที่ยอดเยี่ยมยิ่งนักเขาต้องเล่นให้สมจริงเสียหน่อยแล้ว

       "เช่นนั้นหรอกหรือ ดี ๆ ถ้าเจ้ายังไม่มีที่ไปมาอยู่ด้วยกันก็ย่อมได้ ศูนย์พักพิงยินดีต้อนรับคนไร้บ้านทุกคน" ผู้ใหญ่ตงเอ่ย ศูนย์แห่งนี้สร้างไว้สำหรับคนไร้บ้านทุกคนที่เข้ามา แต่ก็ต้องแจ้งให้เขารับรู้ก่อนที่จะเจ้าพักได้

            "ขอบคุณท่านมากขอรับ ข้าขอคิดดูก่อน ข้าตั้งใจไว้ว่าจะเดินทางไปยังเมืองหลวงขอรับ" หนานเหวินหลงเอ่ย เขาไม่ได้คิดจะมาอยู่ที่แห่งนี้เสียหน่อย

      "เช่นนั้นก็ย่อมได้ เจ้าเรียกข้าว่าผู้ใหญ่ตงเถิด ข้าเป็นผู้ดูแลศูนย์แห่งนี้ ถ้าเจ้าต้องการความช่วยเหลือก็มาแจ้งข้าได้ ระหว่างที่เจ้าตัดสินใจถ้าไม่มีอะไรทำก็มาฝึกวรยุทธ์ที่นี่ก็ได้จะได้เอาไว้ป้องกันตัวระหว่างเดินทาง" 

       "ขอบคุณมากขอรับผู้ใหญ่ตง เรียกข้าว่าอาหลงเถิดขอรับ" หนานเหวินหลงเอ่ย ชื่อนี้มีท่านตากับท่านยายเท่านั้นเรียกตน

          ช่วยไม่ได้ก็ตอนนี้เขาเป็นขอทานอยู่!!

         " ได้ ๆ อาหลงมาทางนี้ข้าจะแนะนำเจ้าให้หัวหน้าอี้ได้รู้จักเขาเป็นหัวหน้ารปภ.ที่นี่ และก็นายท่านหลิน กับคุณชายหยางก็มาช่วยกันฝึกซ้อมด้วย" ผู้ใหญ่ตงเอ่ยพร้อมกับเดินมาทางนายท่านหลินและคุณชายหยางส่วนหัวหน้าอี้นั้นกำลังต่อสู้อยู่กับคู่ซ้อมอย่างดุเดือด