หลินไป๋หลัน นิยาย บท 39

หนานเหวินหลงที่เร่งสะสางงานที่พรรคจันทราเสร็จเรียบร้อยก็เดินทางมายังเมืองหนานเหอทันที เขารีบแอบเข้ามาหาเสี่ยวหลันทางหน้าต่างเช่นเดิม

แต่!! คราวนี้นางปิดหน้าต่างลงกลอนอย่างแน่นหนาคราแรกก็นึกขัดใจอยู่บ้าง แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่าเช่นนี้ก็ดีแล้วที่นางรู้จักระแวดระวังตัวอยู่บ้าง

หนานเหวินหลงจึงแอบลัดเลาะตามผนังด้านข้างเพื่อมายังประตูด้านหน้าเขาลองยื่นมือดันบานประตูเพื่อตรวจดูว่านางได้ลงกลอนไว้หรือไม่ พลัน!! บานประตูเปิดออกอย่างง่ายดายเพราะคนด้านในไม่ได้ลงกลอนเอาไว้

ฮึ่ย..มันน่านัก แล้วมันจะมีประโยชน์อันใดกันเล่า! แต่คิดไปคิดมาก็ดีเหมือนกันเขาเองจะได้มิต้องเปลืองแรง

หนานเหวินหลงเปิดประตูก้าวเข้ามาภายในห้องแล้วจึงค่อย ๆ ปิดบานประตูและลงกลอนอย่างเบามือเพราะกลัวคนด้านในห้องจะรู้ตัว ภายในห้องแสงไฟจากตะเกียงยังคงจุดอยู่มิได้ดับ ทำให้มองเห็นภายในห้องอย่างชัดเจน

เขาค่อย ๆ ก้าวเดินไปที่เตียงนอน เมื่อเดินมาถึงก็พบว่าบนเตียงไร้วี่แววของคนที่เขาคิดถึงแทบขาดใจ เมื่อมองหาภายในห้องก็ไม่พบ จึงเดินตามหานางมายังห้องด้านหลังก็คือห้องน้ำ เมื่อเข้ามาก็ได้ยินเสียงเพลงเบา ๆ ดังออกมาและร่างเล็กของคนที่คิดถึงก็กำลังนอนแช่น้ำอยู่ในอ่างเขาจึงเอ่ยเรียกนางเบา ๆ จากด้านหลังฉากกั้น "เสี่ยวหลัน...เสี่ยวหลัน

"..." เงียบไม่มีเสียงตอบรับของคนตัวเล็ก

ไป๋หลันที่เหนื่อยจากงานมาทั้งวันพอเจอน้ำอุ่นๆและเสียงเพลงที่ไพเราะจึงเผลอหลับสนิทไป

หนานเหวินหลงที่ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับจากร่างเล็ก พลันรู้สึกร้อนใจกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเพราะนางเงียบจนผิดปกติ เมื่อหันไปเห็นผ้าคลุมกายที่พาดอยู่บนฉากกั้นจึงรีบคว้าติดมือมาแล้วเดินเข้าไปยังอ่างอาบน้ำทันที

หนานเหวินหลงซ้อนกายคนตัวเล็กขึ้นจากน้ำแล้วรีบคลุมผ้าเอาไว้ทันที

"อ๊ะ...อุ๊บ..." ไป๋หลันที่นอนหลับสนิทพลันสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าร่างกายลอยขึ้นจากน้ำ ด้วยความตกใจจึงส่งเสียงร้องออกมาแต่ยังมิทันที่เสียงร้องของนางจะเล็ดลอดออกไป ก็โดนคนที่อุ้มนางขึ้นจากน้ำก้มลงประกบปากเอาไว้เสียก่อน

หนานเหวินหลงที่เห็นคนร่างเล็กในอ้อมแขนเตรียมขยับปากส่งเสียงร้อง เขาที่มือทั้งสองข้างนั้นไม่ว่างเพราะกำลังโอบอุ้มนางอยู่ มีเพียงสิ่งเดียวที่จะช่วยห้ามไม่ให้นางส่งเสียงดังจนคนในบ้านตื่นก็คือ ปากของเขาเท่านั้นที่ว่างอยู่ตอนนี้

เมื่อคิดเช่นนั้นจึงก้มลงประกบปากจุมพิตร่างเล็กทันที นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาจุมพิตนาง ด้วยความเคยชินเมื่อริมฝีปากหยักได้รูปสัมผัสเข้ากับปากอวบอิ่มแดงระเรื่อจึงเผลอขบเม้มดูดดึงด้วยความคิดถึง กลิ่นหอมเย็นที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของนางลอยหอมกรุ่นออกมาทำให้เขาเผลอจมดิ่งอยู่กับความหอมหวานตรงหน้าอย่างมิรู้จักพอ

ไป๋หลันที่ลืมตาขึ้นมามองด้วยความตกใจ แต่เมื่อเห็นคนตรงหน้าคือคนที่นางมักจะคิดถึงอยู่บ่อย ๆ จึงเผลอไผลไปกับรสจูบอันอ่อนโยนของเขา

ริมฝีปากอุ่นที่ประกบไว้พร้อมขบเม้มดูดดึงริมฝีปากอยู่นั้นทำให้ของนางหัวใจเต้นแรง ร่างกายอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรง แต่พอนึกขึ้นได้ว่าตนเองนั้นอยู่ในสภาพที่ล่อแหลมเกินไปจึงรีบยกมือขึ้นทุบอกแกร่งเบา ๆ เป็นสัญญาณบอกให้หยุดการกระทำ เขาจึงยอมผละริมฝีปากออก

"พี่หลง!! ปล่อยข้าก่อนข้าจะรีบไปแต่งกายให้เรียบร้อยหนาวจะแย่อยู่แล้ว" นางรีบเอ่ยขึ้นเมื่อคนตรงหน้ายอมปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระ

"แล้วเจ้ามานอนหลับอยู่ในอ่างน้ำแบบนี้ได้อย่างไร ถ้าข้าเข้ามาช้ากว่านี้เจ้ามิหนาวตายเลยหรือ" หนานเหวินหลงเอ่ยบ่นคนตรงหน้าพร้อมกับวางนางลงกับพื้น นี่นางนอนอยู่ในน้ำนานเท่าใดกัน ถ้าเขามาช้านางจะเป็นเช่นไรกัน โชคดียังดีที่เขาเข้ามาเจอพอดี

"ท่านออกไปรอด้านนอกก่อน ข้าจะแต่งกายให้เรียบร้อยแล้วค่อยตามออกไป" ไป๋หลันเอ่ยไล่คนตรงหน้าให้ออกไปรอด้านนอก เพราะถ้าพี่หลงยืนอยู่ตรงนี้เธอจะแต่งตัวได้อย่างไรกัน

เมื่อเขาเดินออกไปแล้วนางจึงหยิบเสื้อผ้าที่พาดอยู่บนฉากกั้นมาสวมใส่ทันที ชุดนอนกางเกงขายาว เสื้อแขนยาวลายการ์ตูนที่นางใช้สวมใส่อยู่เป็นประจำเพราะช่วงนี้เป็นช่วงอากาศอุ่นขึ้นจึงไม่ได้ใส่ชุดหมี

เมื่อแต่งกายเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาด้านนอกเห็นเขานั่งรออยู่ที่โซฟา เขาคงจะแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นของตกแต่งห้องแปลกตาเช่นนี้ ปกติจะไม่มีคนภายนอกเข้ามาเพราะนางและครอบครัวอยู่กันโดยไม่มีบ่าวรับใช้ นางไม่ชอบความวุ่นวายผู้คนเดินไปมาชอบทำอะไรด้วยตัวเองมากกว่าอาจเป็นเพราะความเคยชินก็เป็นได้ ไม่เหมือนคนในโลกนี้ที่ต้องมีคนคอยปรนิบัติพัดวีแม้กระทั่งยามอาบน้ำแต่งกายยังต้องมีคนทำให้บึ๋ย...คิดแล้วขนลุก คงได้เป็นง่อยกันพอดี

"พี่หลง ท่านเข้ามาทำอะไรที่ห้องของข้ายามดึกเช่นนี้หรือ?เจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยถามด้วยความสงสัยพร้อมกับเดินเข้ามานั่งที่โซฟาข้าง ๆ เขาเพิ่งกลับเมืองหลวงไปได้ไม่กี่วันเองแล้วก่อนไปก็ยังมาล่ำลานางเหมือนจะหายไปเป็นปี ๆ

"ข้าก็มาหาเจ้านั่นเเหละ ช่วงที่ข้ามิอยู่มีพวกแมลงน่ารำคาญมากวนใจเจ้าหรือไม่" หนานเหวินหลงเอ่ยถามหยั่งเชิง นี่นางจะรู้ตัวหรือไม่ว่าบุรุษหวังตีสนิทอยากได้นางมาครองคู่