หลินไป๋หลัน นิยาย บท 92

ร่างสูงของบุรุษที่เป็นพี่ใหญ่ เดินปรี่ไปยังเตียงนอนที่มีหมอหญิงสามคนนอนอยู่ มันใช้มือใหญ่พลิกตัวร่างบางให้นอนหงายเพื่อจะได้คนตัวว่ามีของมีค่าอันใดพอขายได้บ้าง

พลันเมื่อร่างบางหันมามันถึงกับลมหายใจสะดุด ร่างบางตรงหน้าช่างงดงามยิ่งนักผิวขาวเนียนแม้ยามนี้จะมีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องมายามค่ำคืนก็ตาม มันสำรวจร่างบางบนเตียงด้วยหัวใจที่เต้นแรงแทบจะหลุดออกมาจากอกด้วยเจอของดีมากกว่าเงินทอง

"ไม่ได้ของมีค่าไม่เป็นไรเอาตัวพวกนางกลับไป" สิ้นเสียงพี่ใหญ่ของกลุ่ม พวกลูกน้องสามคนก็เข้ามาโอบอุ้มร่างบางทั้งสามแล้วพวกมันก็พากันกระโดดหน้าต่างออกไปทันที

เมื่อมาถึงยังซ่องโจรพวกมันวางร่างของสาวงามทั้งสามไว้ในกรงไม้ขนาดใหญ่ที่พวกมันทำเอาไว้ ภายในกรงมีสตรีอยู่จำนวนหนึ่งที่พวกมันลักพาตัวมา เพื่อจะนำไปขายยังชายแดน พวกมันทำแบบนี้มาหลายครั้งแล้วและได้เงินมาแบ่งกันจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว และคราวนี้คงจะได้เงินเพิ่มขึ้นด้วยเพราะความงามของหมอหญิงที่เพิ่งจับตัวมาได้

การซื้อขายสตรีนี้จะมีกลุ่มลับของผู้มีอำนาจทางชายแดนเป็นผู้รับซื้อ พวกมันต้องการสตรีไปบำเรอกลุ่มทหารลับที่กลัดมันจำนวนหลายหมื่นนาย จึงต้องการหญิงสาวจำนวนมากไม่ใช่เฉพาะมันยังมีกลุ่มโจรกลุ่มอื่นอีกมายมายที่ส่งสตรีไปให้กลุ่มลับนี้กลุ่มนี้

"เฝ้าพวกมันให้ดีและห้ามทำสินค้าบุบสลายเด็ดขาดคราวนี้คงได้รวยเละแน่" พี่ใหญ่ของกลุ่มเอ่ยสั่งลูกน้องหลายสิบคนที่เฝ้ายามอยู่รอบ ๆ

"ขอรับพี่ใหญ่"

หลังจากที่ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติแล้ว ร่างบางทั้งสามก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา

"โอ๊ย...เมาหัวฉิบ...ไม่อ้วกใส่มันก็บุญโขแล้ว" มีมี่เอ่ยเบา ๆ กับสหายทั้งสอง ก็พวกมันเล่นจับพาดบ่าหัวห้อยโตงเตงกระโดดไปมาจนเวียนหัวไปหมด

"เอาน่า...ประสบการณ์ชีวิตอย่างไรเล่า ตื่นเต้นดีใช่ไหมล่ะ" ไป๋หลันเอ่ยบอกสหาย

"เจริญล่ะ..." มีมี่ตอบพลางกลอกตามองบนฟ้าอย่างระอา

"ผู้หญิงพวกนี้ก็โดนจับมาเหมือนกันหรือ?" เย่วซินเอ่ยเมื่อมองไปรอบ ๆ เห็นสตรีเกือบยี่สิบคนนั่งหลับกันอย่างเงียบเชียบด้วยท่าทางอิดโรย

"คงเป็นเช่นนั้นพวกมันน่าจะนำสตรีพวกนี้ไปขาย" ไป๋หลันเอ่ยคาดเดาเหตุการณ์

"เจ้ารู้หรือ? แล้วพวกมันจะเอาไปขายที่ใดกัน" เย่วซินเอ่ยเบา ๆ เพราะกลัวพวกโจรได้ยิน

"จะไปรู้ได้อย่างไรเล่าข้าแค่เดาเพียงเท่านั้น แต่อีกไม่นานคงจะได้รู้" ไป๋หลันเอ่ย

"ประเสริฐล่ะ...คิดจะเล่นเป็นตำรวจจับผู้ร้ายหรืออย่างไร" มีมี่เอ่ยแกมประชดที่รู้ว่าสหายคิดทำอย่างไร

"เอาน่า...พวกเรานอนต่อเถิดพรุ่งนี้คงลำบากอีกไม่น้อย" เย่วซินเอ่ยบอกสหายหลังจากนั้นก็นั่งหลับตาเพื่อพักผ่อน แต่อาจจะไม่สะดวกเท่าไรเพราะถูกมัดมือไว้ด้านหลัง

เช้าวันรุ่งขึ้น เย่วซินลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เมื่อคืนนางนอนหลับสบายทั้ง ๆ ที่โดนมัดมือเอาไว้ เมื่อสายตาปรับแสงได้และกวาดมองไปรอบ ๆ กลับพบภาพที่คุ้นเคย 'โรงเตี๊ยม' เย่วซินตกใจรีบผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วในมือกำกระดาษอยู่หนึ่งแผ่น เย่วซินรีบเปิดอ่านทันที

'เจอกันที่หมู่บ้านชายแดนนะสหายรัก ฝากทำหน้าที่ต่อด้วยจุ๊บ ๆ^__^'

"ฮึ่ย…ยายเพื่อนตัวแสบทิ้งข้าไว้คนเดียว..." เย่วซินพึมพำกับตัวเองอย่างหัวเสียที่โดนสหายหลอกแต่ไม่ได้โกรธเคืองสหายจริง ๆ