หลินไป๋หลัน นิยาย บท 95

เย่วซินใช้วิชาตัวเบาบุบผาไร้เงาดีดตัวขึ้นสูงแล้วเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วราวลมพัดผ่านเท่านั้น นางใช้เวลาเดินทางเพียงหนึ่งเค่อก็ถึงยังหมู่บ้านชายแดน...

# พรรคจันทรา

"พวกมันลงมือแล้วหรือ"

"ขอรับท่านตา หลานคงต้องเดินทางไปจัดการด้วยตนเอง'' หนานเหวินหลงเอ่ย สายของตนรายงานว่าคนพวกนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว หนานเหวินหลงได้ส่งข่าวลับบอกองค์ฮ่องเต้ให้ส่งทหารไปยังชายแดน แต่เหล่าทหารยังคงเดินทางไปไม่ถึง โชคดีที่น้องชายต่างมารดารุดหน้าไปก่อนจึงเข้าช่วยชาวบ้านเอาไว้ได้บางส่วน แต่ก็ยังมีคนบาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก

"ระวังตัวด้วยนะอาหลง" อี้หลางเอ่ยบอกหลานชายด้วยความเป็นห่วง

"ขอรับท่านตา ท่านตาอยู่ทางนี้ก็ระวังตัวด้วยนะขอรับ ไม่รู้ว่าพวกนั้นมันจะลอบกัดเราหรือเปล่า" หนานเหวินหลงเอ่ยอย่างเป็นห่วงที่ตนทราบมานั้นมันมีประมุขพรรคตะวันเพลิงร่วมอยู่ด้วย ประมุขพรรคตะวันเพลิงมันคงต้องการล้างแค้นตนอย่างแน่นอน

"ตาจะดูแลเองเจ้าไม่ต้องห่วง" อี้หลางเอ่ยบอกหลานชายให้คลายกังวล

# หมู่บ้านชายแดน

เย่วซินมองความวุ่นวายเบื้องหน้าอย่างหดหู่ คนที่เสียชีวิตถูกหามออกมาวางเรียงรายเอาไว้ ส่วนคนบาดเจ็บถูกนำตัวไปอีกทางหนึ่ง

"ข้าเป็นหมอคนเจ็บอยู่ที่ใดหรือ?" เย่วซินเอ่ยถามชาวบ้านที่เดินไปมาอยู่

"ท่านหมอหรือขอรับ เชิญตามข้ามาทางนี้เลยโชคดีจริง ๆ ที่มีท่านหมอหญิงมาช่วยทันเวลา" ชาวบ้านเอ่ยอย่างดีใจแล้วรีบเดินนำหน้าพามาหาคนที่บาดเจ็บทันที

ชาวบ้านพาเย่วซินมายังศาลาภายในหมู่บ้าน ภายในนี้มีคนบาดเจ็บอยู่หลายคนส่วนมากถูกของมีคมบาดเป็นแผลฉกรรจ์ บางรายก็มีบาดแผลเล็กน้อย เย่วซินรีบเข้าตรวจอาการชาวบ้านที่เจ็บหนักก่อน บาดแผลภายนอกที่โดนฟันจนมีแผลเปิด เย่วซินใช้วิธีรักษาในแบบของสหายที่พวกนางสอนคือการเย็บบาดแผล

เย่วซินใช้อุปกรณ์ที่สหายให้ไว้แม้ชาวบ้านจะแปลกใจแต่ก็ยินยอมให้รักษาโดยไม่เอ่ยถาม หลังเย็บปิดปากแผลเรียบร้อยเย่วซินให้ชาวบ้านกินโอสถตามเข้าไปอีกบาดแผลจะได้หายไวขึ้น นางใช้เวลาอยู่เกือบหนึ่งชั่วยามก็เหลือคนเจ็บอยู่ไม่มากแล้ว

"ท่านหมอช่วยไปดูคนเจ็บทางด้านโน้นหน่อยเถิดขอรับ บาดเจ็บหนักเคลื่อนย้ายไม่ได้ขอรับ" เสียงบุรุษเอ่ยขึ้น

เย่วซินที่กำลังง่วนอยู่กับการรักษาคนป่วยเมื่อได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยตอบ "นำทางข้าไป '' เย่วซินเอ่ยพร้อมหยิบล่วมยาเดินตามไปทันที เมื่อมาถึงก็พบว่ามีบุรุษยืนรออยู่กับคนเจ็บแต่บุรุษผู้นั้นหน้าตาช่างคุ้นยิ่งนัก

"ท่านแม่ทัพ ท่านหมอมาแล้วขอรับ"

"ท่าน!!..." เย่วซินเอ่ยเสียงดังด้วยความตกใจ เมื่อจำได้ว่าเขาคือใคร

"เจอกันอีกแล้วนะท่านหมอคนงาม..." หนานเฟยเทียนทักทาย เขาเห็นนางตั้งแต่แรกที่นางเข้าไปรักษาชาวบ้านแล้ว แต่นางมัวแต่ก้มหน้าก้มตาจึงมองไม่เห็นเขา

เย่วซินไม่ตอบแต่เข้าไปดูอาการบาดเจ็บของชาวบ้านที่นอนอยู่บนพื้น เมื่อตรวจร่างกายพบว่าภายในบอบช้ำและมีกระดูกหัก นางหยิบโอสถจากล่วมยาขึ้นมาป้อนคนเจ็บทันที

"ท่านแม่ทัพมาทันช่วยพวกเขาไว้หรือ? ใช่โจรกลุ่มเดียวกันกับที่ปล้นคืนนั้นหรือเปล่าเจ้าคะ" เย่วซินเอ่ยถามและพูดจาอ่อนน้อมขึ้นกว่าเดิมเพราะเพิ่งรู้ว่าขาคือท่านแม่ทัพ ขณะที่รอให้คนป่วยมีอาการดีขึ้นหลังจากกินโอสถเข้าไป

"เมื่อคืนข้าออกมาจากโรงเตี๊ยมมาถึงหมู่บ้านแห่งนี้ แต่พวกโจรมันได้ทำร้ายชาวบ้านไปมากแล้วแต่ก็ยังโชคดีที่ยังช่วยชาวบ้านที่เหลือไว้ได้ทัน พวกมันไม่ใช่โจรกลุ่มเดียวกันหรอกคนพวกนี้โหดเหี้ยมมากกว่าหลายเท่าและฝีมือก็ไม่ธรรมดาเลย" หนานเฟยเทียนเอ่ยตอบ

"เช่นนั้นหรือ? เขตชายแดนน่ากลัวจัง" เย่วซินเอ่ย นางเพิ่งเคยออกมายังภายนอกไม่คิดว่าเขตชายแดนจะมีอันตรายมากมายเช่นนี้มาก่อน

"ปกติแถวชายแดนก็ไม่มีเรื่องแบบนี้มาก่อนหรอก และไม่น่ากลัวอย่างที่เจ้าคิดหรอก" หนานเฟยเทียนเอ่ยบอกคนตรงหน้า เย่วซินพยักหน้าเข้าใจ

"หลันหลัน เฟยเฟย เจ้าเป็นอย่างไรกันบ้าง ไหนดูสิทำไมถึงผอมโทรมเช่นนี้" เย่วซินเอ่ยยืดยาวพลางพลิกตัวสหายไปมาอย่างเป็นห่วง

"แหม่…จะให้ข้าสวยพริ้งรอให้พวกมันมาขย้ำข้าก่อนจะส่งขายหรืออย่างไรเล่า" ไป๋หลันเอ่ยบอกสหายที่นางดูทรุดโทรมผมเผ้ารุงรังเช่นนี้เพราะนางตั้งใจต่างหาก ถ้าไม่ทำเช่นนี้พวกโจรเกิดหน้ามืดอยากปล้ำนางขึ้นมากลัวว่าจะเผลอฆ่าพวกมันเสียหมดก่อนที่จะได้ไปถึงพวกคู่ค้ารายใหญ่ของพวกมันเสียแผนที่วางเอาไว้กันพอดี

"อืม...ก็จริงของเจ้า"

"แล้วทำไมถึงได้มีทหารมากมายเช่นนี้ เกิดอะไรขึ้นที่หมู่บ้านแห่งนี้หรือ?" ไป๋หลันเอ่ยถามอย่างสงสัย

"เมื่อวานมีโจรบุกเข้าปล้นฆ่าชาวบ้านและฉุดผู้หญิงไป แต่ก็ยังโชคดีที่มีท่านแม่ทัพจากเมืองหลวงมาช่วยไว้ได้ทันก่อนที่พวกมันจะฆ่าหมดทั้งหมู่บ้าน" เย่วซินเอ่ยเล่าถึงความโหดเหี้ยมของพวกโจร

"แม่ทัพมาจากเมืองหลวงหรือ?เขามีนามว่าอะไร" ไป๋หลันเอ่ยถามเพราะนางไม่ทราบว่าเป็นผู้ใดมารับตำแหน่งหลังจากที่ท่านพ่อเอ่ยปฏิเสธองค์ฮ่องเต้ไป

"เอ่อ...ข้าก็ลืมถามชื่อเขาเลย เพราะเขานั่นเเหละข้าเลยอดไปหาเจ้าที่กลุ่มโจรเลยแล้วแถมยังโดนกล่าวหาว่าเป็นสามีข้าอีก" เย่วซินเอ่ยฟ้องสหาย

"ฮ่า ๆ ๆ ข้าก็นึกอยู่ว่าเจ้าไปมีสามีตอนไหน ไม่เป็นไร ๆ ว่าแต่เจ้าอยู่ที่นี่ไปก่อนข้าจะถึงชายแดนแล้ว แล้วจะมาหาเจ้าอีก" ไป๋หลันเอ่ยบอกสหาย

"เจ้าต้องมาหาข้าทุกคืนนะ ถ้าเจ้าไม่มาข้าจะไปหาเจ้าเอง" เย่วซินเอ่ยบอกสหายอย่างเอาแต่ใจเพราะความเป็นห่วงและอีกอย่างพวกนางอยู่กินกันมาไม่เคยแยกจากกันเลยถ้านับรวมในมิติด้วยก็นานนับสิบปีให้แยกจากกันเช่นนี้ย่อมรู้สึกเงียบเหงาเป็นธรรมดา

"โอเค ๆ คืนพรุ่งนี้ข้าจะพามีมี่มาพบเจ้าด้วยดีหรือไม่" ไป๋หลันเอ่ยนางรู้ว่าสหายเป็นห่วงและอยากพบหน้ากันทุกวันเพราะพวกนางกินนอนด้วยกันมาทั้งในมิติสิบกว่าปีไม่เคยห่างกันเลย

"โอเค..." เย่วซินเอ่ยตอบพร้อมยิ้มกว้างนางอยู่กับสหายมานาน นานจนเหมือนว่าตนเองเข้าไปอยู่ในโลกของสหายไปแล้วทั้งคำพูดจาและกิริยานางกลมกลืนไปกับพวกสหายทั้งหมดแล้ว ป๋หลันพูดคุยกับสหายเรียบร้อยแล้วก็เปิดมิติกลับรังโจรทันที