หลินไป๋หลัน นิยาย บท 97

หมับ!!... เเขนเรียวของรางบางคว้ากอดเขาจากทางด้านหลังพร้อมบดเบียดซุกตัวขยุกขยิกแล้วนิ่งไปพร้อมกับโอบกอดเขาไว้แน่นจนขยับกายไม่ได้

"หึ่ย..." หนานเฟยเทียนครางในลำคอเบา ๆ แต่ไม่ได้ขยับกายหนีปล่อยให้ร่างบางโอบกอดเอาไว้แบบนั้น 'จะว่าไปเขาเองก็รู้สึกอบอุ่นดีเหมือนกัน' คิดได้ดังนั้นหนานเฟยเทียนจึงค่อย ๆ หลับตาลงและหลับไปอย่างมีความสุข

"หลันหลัน ไหนละเย่วซินนางหายไปไหน?" มีมี่เอ่ยขึ้นเมื่อไม่เห็นสหายในกระโจมที่พัก

"เอ...นี่ก็ดึกแล้วนางจะไปไหนกัน" ไป๋หลันก็งุนงงไม่รู้ว่าจะตอบมีมี่ว่าอย่างไร

"หรือนางจะไปปีนเตียงท่านแม่ทัพกันฮ่า ๆ ๆ...ไวไฟเหมือนกันนะเนี่ย..." มีมี่เอ่ยพลางหัวเราะชอบใจ

"อย่าคิดว่าคนอื่นจะเหมือนเจ้าสิมีมี่" ไป๋หลันจิกกัดมีมี่เบา ๆ จากนั้นก็หยิบกระดาษ ปากกาออกมาเขียนโน้ตทิ้งเอาไว้ให้สหายแล้วเปิดมิติกลับไปยังกลุ่มโจรเช่นเดิมเพราะกลัวจะผิดสังเกต

"ท่านประมุขด้านหน้ามีกลุ่มโจรพักอยู่ขอรับ" ตงชินเอ่ยรายงานผู้เป็นนาย

"โจรป่าหรือ?" 

"ขอรับ แต่น่าจะมีฝีมือพอตัวพวกมันจับผู้หญิงเอาไว้จำนวนมากคาดว่าจะนำไปขายทางชายแดนขอรับ'' ตงชินเอ่ยรายงาน

"ทางชายแดนมีการซื้อขายบ่อยหรือ?" หนานเหวินหลงเอ่ยถาม

"สายข่าวที่แฝงตัวแถวชายแดนบอกว่ามีการซื้อขายสตรีอยู่บ่อยครั้งและจากโจรหลายกลุ่มต่างมาซื้อขายกันที่นี่ ผู้ที่รับซื้อมีอำนาจและเงินทองมากมายขอรับ”

"ข้าอยากรู้ว่ามันคือพวกใด ด่วนที่สุด" หนานเหวินหลงเอ่ยสั่ง

"ขอรับ"

"แล้วได้ข่าวเสี่ยวหลันของข้าหรือไม่" หนานเหวินหลงเอ่ยถามต่อ

"เรียนท่านประมุข ได้ข่าวว่ามีหมอเทวดาน้อยมาช่วยรักษาชาวบ้านแถบนี้เป็นหมอหญิงสามคนที่มาจากสำนักเซียนโอสถและจุดหมายปลายทางอยู่ที่หมู่บ้านชายแดนขอรับ" ตงชุนเอ่ยรายงานเรื่องที่เจ้านายสั่งให้ตามสืบ

"น่าจะเป็นนาง ข้าจะไปหมู่บ้านชายแดนพรุ่งนี้เช้า" หนานเหวินหลงเอ่ย พลางคิดว่าทำไมเสี่ยวหลันถึงได้มาอยู่แถบชายแดนเช่นนี้ถ้าพวกมันรู้เข้าคงตกอยู่ในอันตรายเป็นแน่ ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นห่วง

"ขอรับท่านประมุข" ตงชุนเอ่ยรับคำสั่งแล้วเลือนหายไปทันที

# รุ่งเช้าหมู่บ้านชายแดน

เมื่อคืนเย่วซินนอนหลับอย่างสบายและรู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างมากจนเช้านี้ไม่อยากจะลืมตาตื่น เย่วซินหลับตาพร้อมกระชับอ้อมกอดอันแสนอุ่นแน่นขึ้นอย่างมีความสุข

แต่!! เอ๊ะ...นางกอดอะไรอยู่หรือ จะว่าเป็นสหายก็ไม่ใช่เพราะนางไม่อยู่ที่นี่ เย่วซินเบิกตาโพลงมองแผ่นหลังกว้างในอาภรณ์สีขาวตรงหน้า นางค่อย ๆ ขยับแขนออกช้า ๆ

หมับ!! แต่ยังไม่ทันได้ขยับออกก็พลันมีมือใหญ่มาคว้ามือของนางเอาไว้

"ไม่กอดข้าต่อแล้วหรือ กำลังอุ่นสบายเลย" หนานเฟยเทียนเอ่ยวทั้งที่ยังนอนหันหลัง เขาตื่นตั้งแต่นางขยับตัวกระชับโอบกอดเขาแน่นขึ้นแล้ว

"นี่ท่าน...ท่านพาข้ามาที่นี่หรือ" เย่วซินเอ่ยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ล่าสุดและมองไปรอบ ๆ มันไม่ใช่กระโจมของนาง

"ใช่...ข้าพาเจ้ามาที่นี่กระโจมที่พักของข้าเอง"