หลงไหลในความเสน่หาของเขา นิยาย บท 2

ซูชิงรู้สึกว่าเส้นเลือดของตัวเองใกล้ที่จะระเบิดออกแล้ว

ยาของฉินซู่ฉินใส่มากไปแล้ว หล่อนเพียงแค่กินคำเล็ก ๆ คิดไม่ถึงว่าจะอดทนไม่ไหวอย่างนี้ นี่ถ้ากินหมดเกรงว่าเส้นเลือดก็จะระเบิดจนตายนานแล้ว

สมองของซูชิงทั้งหมดต่างก็มึนสับสน ร่างกายเหมือนลอยอยู่บนเมฆแล้วก็เหมือนเดินอยู่บนทะเลทราย หล่อนกระหายน้ำมากรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะกระหายน้ำตายแล้ว

"ร้อน กระหาย…"

ซูชิงอดทนไม่ไหวแล้วสองมือไปดึงเปิดเสื้อผ้าของตัวเองอย่างคิดได้

"ผมส่งคุณไปที่โรงพยาบาล"

ผู้ชายพอมองแวบหนึ่งก็มองออกว่าซูชิงโดนวางยาแล้ว

"ช่วยฉัน！"ซูชิงจับมือของผู้ชายไว้ หล่อนรอไม่ไหวที่จะไปโรงพยาบาลแล้วถ้าหล่อนไม่อยากตายทำได้เพียงหาผู้ชายที่อยู่ด้านหน้าช่วย

อุณหภูมิร่างกายของผู้ชายที่เย็นมากทำให้ซูชิงอยากที่จะได้มากขึ้น ผิวที่สัมผัสในพริบตานั้นเส้นสุดท้ายก็หลุดขาดแล้ว

"คุณผู้หญิง คุณต้องคิดให้ชัดเจนแล้วคุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร？"

"ฉันอยากมีชีวิต"

ซูชิงแสดงความต้องการของตัวเองอย่างง่ายมาก ที่จริงแล้วในนาทีนั้นหล่อนก็ไม่ได้ไปคิดใตร่ตรองอย่างอื่นมากไป

หล่อนมีเพียงความคิดเดียวคือมีชีวิตอยู่

ฤทธิ์ยาได้ควบคุมสติไว้นานแล้ว

ซูชิงร้อนรนไปถอดเสื้อผ้าของผู้ชายแต่นานมากก็ถอดไม่ได้ร้อนรนจนร้องไห้สะอื้นพูดว่า"ทำไมถึงถอดไม่ได้ล่ะ！"

ดวงตาที่แคบและยาวของผู้ชายหรี่เล็กน้อย มุมปากเพยิดยิ้มขึ้นมาพูดว่า"เด็กดี อย่ารีบร้อน"

ซูชิงคล้องคอผู้ชายไว้แล้วจูบเข้าไปหล่อนในเวลานี้ก็เหมือนปลาน้ำตื้นและผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าก็คือบ่อน้ำพุใส ทำให้สัญชาตญาณที่กล้าหาญของหล่อนทำไปอย่างไม่กลัวอะไร

ผู้ชายท้องน้อยรัดแน่นสีของดวงตาเข้มลึก พูดเสียงแหบว่า"คุณผู้หญิง หาเรื่องผมแล้วคุณต้องรับผิดชอบผมนะ จำไว้ผมคือลู่หรงเยียนผู้ชายของคุณ"

สติของซูชิงก็ไม่ชัดเจนนานแล้วเดิมทีก็ไม่ว่างไปคิดคำพูดของฝ่ายตรงข้าม

รถแทบจะแกว่งโยกทั้งคืน ซูชิงจำความบ้าคลั่งสองสามครั้งของสองคนไม่ได้แล้ว

สุดท้ายแรงของหล่อนก็รับไม่ไหวสลบไป

ตอนที่ตื่นมาก็ได้เป็นตอนเที่ยงของวันที่สองแล้ว

หล่อนรู้สึกทั้งตัวเหมือนถูกบดทับ ความทรงจำของเมื่อคืนเข้าในสมองมองสภาพร่างกายและยังมีสีแดงสดที่เด่นชัดด้านล่างของร่างกายจุดนั้น ปลายจมูกรู้สึกแปล๊บหล่อนอยากที่จะร้องไห้

รักษาชีวิตไว้แล้วแต่หล่อนไม่มีความเป็นไปได้กับฉู่เทียนอี้แล้ว

มองเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงในรถก็รู้ว่าเมื่อคืนสองคนมีความบ้าคลั่งมากแค่ไหน

ซูชิงค่อย ๆ มองผู้ชายที่ยังไม่ได้ตื่นแวบหนึ่ง นั่นเป็นผู้ชายที่หล่อมากคนหนึ่งกระทั่งผู้หญิงคนหนึ่งต่างก็อดไม่ได้ที่จะถอนใจในรูปโฉม

อวัยวะบนหน้าคมเข้มเฉียบคมชัดเจน คิ้วแหลมจมูกโด่ง

สายตาย้ายลงมาด้านล่างตกลงที่บนตัวช่วงบนที่เปลือยเปล่าของผู้ชาย เส้นกล้ามเนื้อแบ่งชัดเจนกล้ามเนื้อบาง ๆ พอมองก็มีความรู้สึกที่มีพลังมาก และเมื่อคืนหล่อนก็ได้รู้ระดับความแข็งแกร่งด้านนั้นของผู้ชาย

คิดถึงที่นี่ใบหน้าของซูชิงก็แดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

เห็นผู้ชายยังไม่ตื่น ซูชิงรีบใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็วไม่รอหล่อนแอบหนีไปผู้ชายก็จู่ ๆ ตื่นขึ้นมาแล้ว

"เอาเปรียบแล้วยังไม่รับผิดชอบ คุณผู้หญิงคุณก็ไร้ความรู้สึกมากไปแล้ว"

ลู่หรงเยียนยืดเอวขี้เกียจแล้วมองซูชิงเหมือนจะยิ้มแล้วก็เหมือนไม่ยิ้ม

"เมื่อคืนพวกเราได้เป็นสามีภรรยากันแล้ว คุณไม่อยากยอมรับ？"

"ฉัน ฉัน…"ซูชิงเงียบในทันที เมื่อคืนหล่อนหาเรื่องฝ่ายตรงข้ามและหล่อนก็อยากที่จะหนีไปจริง ๆ ก็ถือว่าเป็นรักชั่วข้ามคืน แต่มองดวงตาที่ฟ้องร้องคู่นั้นของผู้ชายคิดไม่ถึงว่าจะรู้สึกละอายใจ"ขออภัย เรื่องเมื่อคืนนี่เกิดขึ้นเพราะ…"

"นั่นเป็นครั้งแรกของผม"ลู่หรงเยียนใช้แววตาที่เสียใจมองซูชิง บดบังข้ออ้างด้านหลังของหล่อนอย่างสิ้นเชิงแล้ว

ซูชิง"……"

"คุณอยากที่จะต้องการชดเชยอะไร？"หลังซูชิงพูดถ้อยคำนี้ออกมาจู่ ๆ ก็มีความรู้สึกที่เหมือนกับไปสถานที่ของโสเภณีชนิดหนึ่ง มองสีหน้าของผู้ชายขรึมลงหล่อนก็พูดอธิบายอีกว่า"เมื่อคืนฉันถูกวางยาแล้ว แม่เลี้ยงของฉันเอาฉันแต่งกับคนที่ใกล้จะตายใบหน้าเสียขาพิการ ฉันก็คือตายก็จะไม่แต่งออกไป"

มุมปากของลู่หรงเยียนกระตุก

ตายก็ไม่แต่ง？