หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 1

เมืองหลวงในเดือนห้า มวลบุปผาบานสะพรั่ง จวนคุณชายอยู่ท่ามกลางแสงสีทองอร่าม

อันที่จริงจวนผู้สำเร็จราชการนั้นสร้างเสร็จแล้ว ทั้งหรูหราและใหญ่โต น่าเสียดายที่เยี่ยนจิ่วเฉากับอวี๋หวั่นชอบสถานที่เดิมๆ มากกว่า หลังจากกลับมาเมืองหลวง พวกเขาก็อาศัยอยู่ในจวนคุณชาย อยู่ในห้องหอของพวกเขา ราวกับว่าพวกเขาเพิ่งแต่งงานกันเมื่อวาน

เด็กทั้งสามตื่นนอนแต่เช้า

พวกเขาสี่ขวบแล้ว ถึงวัยเข้าเรียน แม้ว่าในจวนคุณชายจะมีหลายสิ่งให้เรียนรู้ แต่เยี่ยนอ๋องก็ยังยืนกรานจะพาพวกเขาออกเดินทางไปเรียนรู้ข้างนอก เพื่อเปิดหูเปิดตา หลังจากที่การเดินทางครั้งแรกสิ้นสุดลง พวกเขาก็เข้าเรียนในชั้นเรียนสำหรับเด็กในสำนักบัณฑิต

ชั้นเรียนสำหรับเด็กเริ่มสอนเด็กตั้งแต่อายุสองขวบ แต่ก็ไม่มีเด็กคนใดอายุน้อยกว่าทั้งสาม

เด็กทั้งสามสวมเสื้อผ้า ล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อย ก็ไปหาท่านพ่อท่านแม่ด้วยความตื่นเต้น

ทุกวันนี้เยี่ยนจิ่วเฉาไม่ได้ตื่นเช้าแล้ว ต่อให้เขาตื่นเช้า ก็ไม่ได้นั่งรออวี๋หวั่นในห้องเหมือนเมื่อก่อน เขาสวมกอดอวี๋หวั่นจากด้านหลัง วางคางไว้บนไหล่นุ่มของเธอ แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมอก

อวี๋หวั่นหลับสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ

เด็กทั้งสามเข้ามาในห้องเป็นปกติเฉกเช่นเมื่อก่อน เพื่อหอมแก้มท่านแม่ เสี่ยวเป่าหอมก่อน ตามมาด้วยเอ้อร์เป่า ท่านพ่อไม่ต้องหอม เด็กทั้งสองหอมแก้มอวี๋หวั่นเสร็จแล้วก็ออกไป ต้าเป่าเป็นคนสุดท้าย

ขณะที่ต้าเป่ากำลังจะหอมอวี๋หวั่นนั้นเอง เธอก็ลืมตาขึ้น

ต้าเป่าเขินจนหน้าแดงก่ำ

อวี๋หวั่นจับมืออวบอ้วนของต้าเป่า แล้วหรี่ตาเล็กน้อย “เรียกแม่ก่อน”

ต้าเป่าเขินอาย ไม่ยอมเรียก

ต้าเป่าละเมอเรียกอวี๋หวั่น หลังจากนั้น เขาก็ไม่ยอมพูดอีก ถ้าหากไม่รู้จักนิสัยของเยี่ยนอ๋อง อวี๋หวั่นคงคิดว่าเยี่ยนอ๋องหลอกเธอเล่นแล้ว

ต้าเป่าเขินจนหนีออกไป

ไม่ทันไรเขาก็หันกลับมา

เขายกพู่กันขึ้นมา ค่อยๆ เขียนทีละตัวอักษรว่า ‘ข้าเรียกท่านแม่ ท่านแม่จะให้ข้านอนด้วยไหม’

อวี๋หวั่นยังไม่ทันตอบ เยี่ยนจิ่วเฉาซึ่งแสร้งว่าหลับก็ลืมตาโพลงในทันใด เขาดึงอวี๋หวั่นเข้ามาในอ้อมกอด แล้วถลึงตาใส่ลูกชาย “ไม่ได้!”

ต้าเป่าเดินออกไปด้วยสีหน้าถมึงทึง

เด็กทั้งสามกินอาหารเช้าเสร็จก็เตรียมตัวขึ้นรถม้าไปเรียนอย่างว่าง่าย ก่อนเดินออกไป พวกเขาแอบเข้าไปในห้องของเยี่ยนเสี่ยวซื่อ คนหนึ่งดึงความสนใจของสาวใช้ อีกคนดึงความสนใจของแม่นม ส่วนอีกคนก็อุ้มเยี่ยนเสี่ยวซื่อ แล้วจับน้องเล็กใส่ลงไปในกระเป๋าที่ท่านแม่เย็บให้กับมือ

เด็กทั้งสามจะแบกเยี่ยนเสี่ยวซื่ออายุแปดเดือนไปเรียนหนังสือด้วย!

ปีนี้เมืองหลวงหนาวกว่าปีที่แล้ว เดือนห้าแล้ว แต่ยังไม่เห็นวี่แววของฤดูร้อน เยี่ยนเสี่ยวซื่อจึงสวมเสื้อผ้าหนาเพื่อให้ความอบอุ่น

นางนั่งอยู่ในกระเป๋าหนังสืออย่างว่าง่าย จนต้าเป่าแบกนางลงจากรถม้า

นางเปิดฝากระเป๋าออก แล้วโผล่ศีรษะออกมา

ลุงวั่นคล้ายกับจะสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ จึงหันมามองเด็กทั้งสาม

เอ้อร์เป่ารีบปิดกระเป๋า

ลุงวั่นเกาศีรษะ แล้วขึ้นรถม้ากลับจวนไปด้วยความแปลกใจ

สำนักบัณฑิตแบ่งสัดส่วนของชั้นเรียนสำหรับเด็กและชั้นเรียนอื่นๆ เช่นก่วงเหวินถังไว้อย่างชัดเจน เพียงเดินเข้าไปแล้วเลี้ยวซ้าย ก็จะเห็นเพียงนักเรียนจากชั้นเรียนสำหรับเด็ก

เดิมทีชั้นเรียนสำหรับเด็กไม่ได้มีเด็กมากมายเช่นนี้ แต่ต้าโจวกับเผ่าศักดิ์สิทธิ์ต่อสู้กันไม่ใช่หรือ? ซิวหลัวฟันน้ำนมก็พาพรรคพวกไปสังหารคนเผ่าศักดิ์สิทธิ์ที่เหลืออยู่ยังไม่พอ ยังไล่ตามไปถึงเผ่าศักดิ์สิทธิ์ ในตอนนั้นเผ่าพ่อมดและหนานจ้าวก็บุกไปทวงคืนความยุติธรรมให้อวี๋หวั่นเช่นกัน

เผ่าศักดิ์สิทธิ์แข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่อาจต้านทานการโจมตีจากหลายกลุ่มพร้อมกันได้ สุดท้ายเผ่าศักดิ์สิทธิ์ต้องยอมจำนน เผ่าศักดิ์สิทธิ์และต้าโจวทำสัญญาซึ่งไม่ยุติธรรมฉบับหนึ่ง ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองฝ่ายจึงสงบลงได้

ต้าโจวอนุญาตให้คนเผ่าศักดิ์สิทธิ์ซึ่งก่อนหน้านี้ถูกส่งมา ตามหาทางเข้าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต่อได้ แต่เมื่อตามหาพบแล้ว ทุกสิ่งล้วนเป็นของต้าโจว ทว่าคนเผ่าศักดิ์สิทธิ์ก็สามารถเข้ามาพำนักในต้าโจวได้

ลูกหลานของคนที่ถูกส่งมาเหล่านั้นเข้าเรียนในชั้นเรียนสำหรับเด็กของสำนักบัณฑิต

ในตอนนั้นเหลือเวลาเพียงครึ่งถ้วยชาก่อนจะถึงเวลาเรียน นักเรียนในชั้นเรียนสำหรับเด็กไม่ได้นั่งเรียนอย่างว่าง่ายอย่างนักเรียนของก่วงเหวินถังหรือจงอี้ถัง พวกเขามักจะออกไปวิ่งเล่นอยู่บริเวณนั้น

เด็กชาวเมืองหลวงและเด็กจากเผ่าศักดิ์สิทธิ์นั่งอยู่ด้วยกันที่ภูเขาจำลอง เปรียบเทียบสิ่งที่ตนเองนำมาจากบ้าน

“นี่เป็นแมวที่พ่อข้าซื้อมาจากดินแดนปัวซือ[1]!” เด็กอ้วนอายุประมาณแปดขวบหยิบแมวสีขาวสวยตัวหนึ่งออกมาจากกระเป๋าหนังสือ