หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 10

อวี๋หวั่นไม่สามารถนั่งรถม้าบนทางที่ขรุขระ ทำให้รถม้าของอวี๋หวั่นและเยี่ยนจิ่วเฉาเคลื่อนที่ช้ากว่าผิดปกติ กว่าที่รถม้าของพวกเขาจะเคลื่อนเข้ามาในจวน เด็กทั้งสามก็ปลดทุกข์เสร็จแล้ว พวกเขาเช็ดก้นและอาบน้ำเสร็จแล้ว

ทั้งสามคนไปหาแมวจรจัดที่พวกเขาเก็บกลับมายังจวน

แมวจรจัดคล้ายกับจะจดจำเจ้านายตัวน้อยทั้งสามได้ มันนอนอยู่บนพื้นอย่างว่าง่าย ปล่อยให้ทั้งสามคนลูบขน

แต่ว่า ระหว่างที่เจ้านายลูบมัน เจ้าแมวจรจัดก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ

ทำไมเย็นๆ!

เสี่ยวเป่าวิ่งมาลูบมัน ขนของมันฟูฟ่อง แมวจรจัดสะดุ้งโหยง ร้อง ‘เมี้ยว’ แล้ววิ่งหนีไป!

เอ้อร์เป่า “เอ๋…ข้ายังไม่ได้ลูบเลย”

ต้าเป่ากะพริบตาปริบๆ แอบทิ้งขนแมวซึ่งกำอยู่เต็มมือลงบนพื้นหญ้า…

“ท่านพ่อ!”

อวี๋หวั่นเห็นเยี่ยนอ๋องซึ่งกำลังยืนดูเด็กทั้งสามในลานบ้าน เยี่ยนอ๋องสวมอาภรณ์สีฟ้าอ่อน เสื้อแขนกว้าง คาด

เข็มขัดสีกรมท่า ไม่พบหน้ากันนาน เขาดูซูบผอมลง แต่นั่นก็ยังไม่อาจบดบังความงามของเขาได้

อย่างไรก็ดี ไม่รู้ว่าอวี๋หวั่นรู้สึกไปเองหรือไม่ สีหน้าเยี่ยนอ๋องแลดูหดหู่อย่างบอกไม่ถูก

เป็นเพราะซั่งกวนเยี่ยนหรือ?

ถ้าหากอยู่ในหนานจ้าวก็ว่าไปอย่าง แต่พวกเขาดันมาอยู่ในเมืองหลวง และอยู่ห่างจากจวนสกุลเซียวเพียงไม่กี่ถนน อยู่ใกล้กันถึงเพียงนี้ แต่กลับรู้สึกประหนึ่งอยู่ห่างกันคนละมุมโลก

แต่แน่นอนว่าไม่ว่าอวี๋หวั่นจะคิดอย่างไร ใบหน้าของเธอก็ยังคงปรากฏรอยยิ้มไปอย่างมีมารยาท

เยี่ยนจิ่วเฉาอยู่ข้างเธอ เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก คู่ควรกับการเป็นเจ้านายแห่งจวนนี้ยิ่งนัก

“ท่านพ่อ” เยี่ยนจิ่วเฉาเรียก

เมื่อได้พบหน้าลูกชายและลูกสะใภ้ หัวใจของเยี่ยนอ๋องก็เปี่ยมไปด้วยความสุข บนโลกนี้มีเรื่องที่ทำให้คนเราทุกข์ระทม แต่ก็มียาวิเศษที่คอยปลอบประโลมจิตวิญญาณ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาล้วนเป็นยาวิเศษของตน

“พวกเจ้ากลับมาแล้ว” เยี่ยนอ๋องพยักหน้าให้พวกเขา ความดีใจปรากฏบนใบหน้า จากนั้นสายตาของเขาก็หยุดลงบนท้องกลมของอวี๋หวั่น

เดือนเก้าในเมืองหลวงนั้นเริ่มมีลมหนาวของปลายสารทฤดู อวี๋หวั่นสวมผ้าคลุมหนาทับอาภรณ์ตัวใหญ่ แต่ผ้าคลุมก็ไม่อาจอำพรางหน้าท้องของเธอได้ เห็นได้ชัดว่าใกล้คลอดแล้ว

เยี่ยนอ๋องตกใจไปชั่วขณะ

ตอนที่สองสามีภรรยามายังหนานจ้าว และเดินทางไปยังเผ่าปีศาจเพื่อตามหาตัวยาถอนพิษ ยังไม่ได้บอกว่าตั้งท้อง นี่ก็ใกล้คลอดแล้ว…

ข่าวดีมาอย่างรวดเร็ว จนเยี่ยนอ๋องไม่รู้ว่าควรพูดว่าอย่างไรดี

อวี๋หวั่นยิ้มน้อยๆ อันที่จริงพวกเขามีโอกาสส่งข่าวมายังจวนเยี่ยนอ๋องล่วงหน้าได้ แต่ที่ไม่ได้บอกก็เพราะต้องการทำให้เยี่ยนอ๋องประหลาดใจ เมื่อเห็นท่าทางตะลึงงันของเยี่ยนอ๋องเช่นนี้ พวกเขาก็รู้ว่าแผนการในครั้งนี้สำเร็จ

“มี…มีเด็กตั้งแต่เมื่อไรกัน” ในที่สุดเยี่ยนอ๋องก็พูดออกมา

อวี๋หวั่นตอบด้วยรอยยิ้มว่า “อันที่จริงมีตั้งแต่ตอนอยู่ที่หนานจ้าวแล้วเจ้าค่ะ เพียงแต่ตรวจพบหลังจากถึงสำนักเฟยอวี๋แล้วเจ้าค่ะ”

“สำนักเฟยอวี๋หรือ?” เยี่ยนอ๋องงุนงง

อวี๋หวั่นยิ้มและอธิบายว่า “เป็นสำนักหนึ่งในยุทธภพ ตั้งอยู่ระหว่างหนานจ้าวกับเผ่าปีศาจ หวั่นเฟิงลูกศิษย์ของราชครูกับเจียงไห่ล้วนเป็นคนของสำนักเฟยอวี๋เจ้าค่ะ”

“อา” เมื่อพูดเช่นนี้เยี่ยนอ๋องก็เข้าใจแล้ว ในเมื่อเป็นสำนักที่อยู่ระหว่างหนานจ้าวกับเผ่าปีศาจ ก็หมายความว่าในตอนนั้นพวกเขาไม่ได้เดินทางไปไกลนัก เมื่ออวี๋หวั่นมีอายุครรภ์มากก็สามารถเดินทางกลับมาคลอดยังหนานจ้าวได้ แต่อวี๋หวั่นไม่ได้ทำเช่นนั้น แม้จะไม่รู้ว่าสรุปแล้วพวกเขาไปที่ใดมาบ้าง แต่ก็เดาได้ไม่ยากว่าระหว่างทางย่อมต้องเผชิญกับความยากลำบาก นี่คือสตรีที่ยอมแลกชีวิตของตนเพื่อปกป้องลูกชายของเขา

ก่อนหน้านี้เยี่ยนอ๋องรักและเอ็นดูเธอ แต่บัดนี้ในความรักและเอ็นดู กลับมีความรู้สึกยกย่องขึ้นมา

เยี่ยนอ๋องบอกกับเยี่ยนจิ่วเฉาซึ่งยืนอยู่ข้างอวี๋หวั่นว่า “ฉงเอ๋อร์ยืนอยู่ทำไมเล่า? รีบพาอาหวั่นกลับห้องเร็ว”

เขามีคำถามร้อยแปดอยู่ในใจ พวกเขาไปที่ไหน หาตัวยาพบหรือไม่ เผชิญกับอันตรายอย่างไรบ้าง…เรื่องเหล่านี้เขาล้วนแต่อยากรู้ แต่เขาเป็นห่วงร่างกายของอวี๋หวั่นมากกว่า

อันที่จริงอวี๋หวั่นก็อยากบอกว่าเธอไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดนั้น เดินไปแค่ไม่กี่ก้าว ไหนเลยจะต้องให้คนพยุง? แต่เธอเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็รู้สึกเจ็บท้องขึ้นมา

“โอ๊ย” อวี๋หวั่นสูดหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง

“เป็นอะไร? จะคลอดแล้วหรือ?” เยี่ยนอ๋องใบหน้าซีดเผือดด้วยความกังวล