หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 104

บทที่ 104 การครอบครอง
Ink Stone_Romance
เยี่ยนไหวจิ่งไม่ใช่เหยียนหรูอวี้ อย่างน้อยเมื่ออยู่ในกำมือของเขา อวี๋หวั่นก็ไม่ต้องกังวลว่าเขาจะเอาชีวิตเธอ แน่นอนเธอไม่อาจเบาใจได้ อย่างไรเสียชายโสดหญิงหม้ายอยู่ในห้องเดียวกันสองต่อสอง ไม่มีใครสามารถรับประกันได้ว่า เขาจะไม่หุนหันพลันแล่นทำบางสิ่งบางอย่างกับเธอที่มิอาจย้อนกลับไปแก้ไข ดังนั้นหลังจากการเผชิญหน้ากันสั้นๆ อวี๋หวั่นก็ตัดสินใจไม่ทำอะไรที่ยั่วยุอารมณ์เขา เขาให้เธออยู่ห้องไหนเธอก็อยู่ห้องนั้น เขาให้คนยกอาหารเข้ามา เธอก็ทานอย่างเชื่อฟัง

ท่าทีเชื่อฟังของอวี๋หวั่นอยู่ในสายตาของเยี่ยนไหวจิ่ง เขาเดาว่าเธอกำลังรอให้เยี่ยนจิ่วเฉามาช่วย แต่ขณะเดียวกันลึกๆ ในใจก็รู้สึกโชคดีอย่างไม่คาดฝัน บางทีเธออาจไม่ได้ต่อต้านเขาอย่างที่คิด เมื่ออยู่กับเขา เธอก็คงรู้สึกสบายใจเช่นกันกระมัง…

อาหารมื้อเย็นมี รังนกเป็ดหั่นซอย หน่อไม้ฝรั่งผัดหมู ไข่นกพิราบผัดเส้น น้ำแกงปลาหลีฮื้อ หมูสามชั้นน้ำแดง น้ำพริกครกมะเขือยาว และผักตามฤดูกาลอีกสองสามอย่าง อย่างแรกเป็นอาหารพิเศษของราชสำนัก อวี๋หวั่นไม่เคยกินมาก่อน คำแรกที่ได้ลิ้มลอง รสชาติดีอย่างคาดไม่ถึง จนทำให้อยากเติมข้าวอีกสักชาม

เมื่อคนรับใช้เห็นว่าเธอมีความอยากอาหารมากถึงเพียงนี้ ก็เกือบจะสงสัยว่าเธอไม่ได้ถูกองค์ชายรองของพวกนางลักพาตัวมา

เมื่อเห็นเธอกินอย่างออกรส อารมณ์ของเยี่ยนไหวจิ่งก็ดีขึ้นมาก หลังจากอวี๋หวั่นวางชามและตะเกียบลง เยี่ยนไหวจิ่งก็ยกน้ำแกงกุหลาบให้เธออีกหนึ่งชาม อวี๋หวั่นผลักชามออก “ทานไม่ไหวแล้วเพคะ”

เยี่ยนไหวจิ่งเอ่ยเบาๆ “เช่นนั้นข้าจะไปเดินเล่นเป็นเพื่อนเจ้า”

กระเพาะทำงานอย่างหนัก อันที่จริงเธอก็ควรจะไปเดินย่อยสักหน่อย แต่อวี๋หวั่นไม่อยากอยู่กับเขา จึงกล่าวว่า “เดินไม่ไหวแล้วเพคะ หม่อมฉันนั่งสักพักเดี๋ยวก็ดีขึ้น องค์ชายรองไปทำกิจธุระของฝ่าบาทเถิด มิจำเป็นต้องเฝ้าดูหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่หนีหรอกเพคะ”

เขาลึกป่าใหญ่เช่นนี้เดินเล่นตอนกลางวันก็พอแล้ว ผีเท่านั้นที่จะรู้ว่าต้องพบกับสิ่งใดในตอนกลางคืน เธอจะไม่ทำอะไรด้วยอารมณ์

“เรื่องในเมืองหลวงเจ้าไม่ต้องกังวล”

“องค์ชายรองหมายความว่าอย่างไรเพคะ?”

“เจ้าไม่ต้องกลับไปที่เมืองหลวงชั่วคราว จนกว่า…” เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ เยี่ยนไหวจิ่งกลับชะงักไป

ข้อมูลที่เขาให้มาน้อยเกินไป อวี๋หวั่นใช้เวลาสักพักในการปะติดปะต่อสิ่งที่เขาต้องการจะบอก วันนี้เป็นวันแต่งงานของเธอกับเยี่ยนจิ่วเฉา เธอถูกลักพาตัวไปกลางคัน ถึงแม้ว่าเธอจะกลับไปได้อย่างปลอดภัย แต่เกรงว่าในสายตาของใครหลายคน เธอได้สูญเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว และสิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือแม้แต่เยี่ยนจิ่วเฉาก็สงสัยว่าเธอถูกเยี่ยนไหวจิ่งทำอะไรแล้ว หากในฐานะหญิงจากสกุลดีเกรงว่ามาถึงจุดนี้เธอคงจะกลับไปเมืองหลวงไม่ได้แล้ว

แต่ไม่รู้ว่า ‘จนกว่า’ ของเขาหมายถึงอะไร จนกว่าเรื่องราวจะสงบลง หรือว่าจนกว่าเขาจะได้สถาปนาเป็นฮ่องเต้?

อวี๋หวั่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็รู้สึกว่ามันควรจะเป็นอย่างหลัง

เธอชี้แนะอย่างจริงใจ “ฝ่าบาท เยี่ยนจิ่วเฉายังต้องการหม่อมฉันหรือไม่ หม่อมฉันไม่กล้าเอ่ย แต่ท่านลักพาตัวเจ้าสาวของเขาไปในวันแต่งงาน ท่านคงไม่คิดว่าเขาจะปล่อยท่านไว้เฉยๆ หรอกกระมัง? หรือท่านคิดว่าเขาจะหาตัวท่านไม่เจอ?”

“ข้าไม่กลัวเขา” เยี่ยนไหวจิ่งกล่าว

อวี๋หวั่นไม่ได้มีเจตนายั่วยุเขา เธอกล่าวพอเป็นพิธีแล้วก็ไม่เอ่ยสิ่งใดอีก

เมื่อเยี่ยนไหวจิ่งเห็นว่าจู่ๆ เธอก็เงียบไป จึงเอ่ยด้วยแววตาวูบไหว “เจ้าโกรธข้าหรือ?”

“เปล่าเพคะ” อวี๋หวั่นส่ายศีรษะ ไม่ได้บอกว่า หากเขาคิดถึงเธอจริงๆ เขาก็ไม่ควรลักพาตัวเธอมาตั้งแต่แรก

เยี่ยนไหวจิ่งเอ่ยออกมาอย่างกะทันหัน “ข้ารู้ว่าข้าไม่ควรทำแบบนี้ เจ้ามีสิทธิ์ที่จะตำหนิข้า ข้าเป็นคนเห็นแก่ตัว”

แต่?

อวี๋หวั่นคิดว่าต้องมีจุดหักเหที่นี่

เป็นดังที่คาด เยี่ยนไหวจิ่งกล่าวต่อ “แต่ข้าก็ไม่ได้ทำทั้งหมดเพื่อตัวข้าเอง”

“แล้วองค์ชายรองทำเพื่อหม่อมฉันหรือ” อวี๋หวั่นหัวเราะด้วยความโกรธจัด “หม่อมฉันขอกล่าวตามตรง หม่อมฉันยังไม่เห็นว่าเรื่องนี้จะมีสิ่งใดดีกับตัวหม่อมฉัน นอกจากนี้ หม่อมฉันก็มีวาสนาพบกับองค์ชายรองเพียงไม่กี่ครั้ง แล้วเหตุใดองค์ชายจึงไล่จับหม่อมฉันไม่ปล่อยครั้งแล้วครั้งเล่า?”

เยี่ยนไหวจิ่งเอ่ยตามความจริง “เพราะหากไม่ใช่เจ้า ข้าคงต้องตายอยู่ที่สวี่โจวไปเมื่อสามปีก่อนแล้ว”

อวี๋หวั่นประหลาดใจ

ยังมีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?

เยี่ยนไหวจิ่งกล่าว “ข้าบาดเจ็บสาหัสและคิดว่าตัวเองต้องตายอยู่ข้างถนน แต่แล้วเจ้าก็มาพบข้า ตอนนั้นเจ้าตั้งครรภ์ ข้างกายเจ้ามีมามาที่ดูดีอยู่ผู้หนึ่ง มามาผู้นั้นพยายามโน้มน้าวไม่ให้เจ้าเข้าไปยุ่ง แต่เจ้าไม่ฟัง”

มิน่าละ ครั้งแรกที่พบกันในหมู่บ้านเหลียนฮวา เยี่ยนไหวจิ่งจึงถามเธอว่าเคยไปที่นั่นหรือไม่ แล้วยังบอกว่าตนเองจำคนผิด

เยี่ยนไหวจิ่งกล่าวต่อ “ตอนแรกข้าก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเจ้า ใช้เวลาสืบหาอยู่นาน จึงรู้ว่าเจ้าจำเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้นไม่ได้แล้ว”

สิ่งนี้อธิบายว่าเหตุใดอวี๋หวั่นจึงจำเขาไม่ได้ที่หมู่บ้านเหลียนฮวา

หากเพราะเยี่ยนไหวจิ่งซาบซึ้งที่เธอเคยช่วยชีวิตเขาไว้เมื่อสามปีก่อน จึงจดจำเธอได้ไม่ลืมเลือนก็สมเหตุสมผล แต่…ไม่ใช่ตอนนั้นเธอหน้าตาน่าเกลียดอัปลักษณ์หรือ?

“ช้าก่อน ตอนที่ท่านเจอข้า ข้าเป็นอย่างที่ข้าเป็นอยู่ตอนนี้หรือ?” อวี๋หวั่นชี้ที่ใบหน้าของตัวเอง

เยี่ยนไหวจิ่งคิดว่าเธอกำลังสงสัยว่าเขาจำผิด จึงเอ่ยอย่างมั่นใจว่า “ตอนนั้นกลมกว่าตอนนี้สักหน่อย แต่ข้าจำไม่ผิดแน่”

แค่กลมกว่าสักหน่อย เช่นนั้นก็ยังเป็นใบหน้านี้ เช่นนั้นผื่นแดงบนใบหน้าของเธอที่หอนางโลมและต่อหน้าเหยียนหรูอวี้กับสวี่ส้าวคือเรื่องอะไรกัน? เป็นเรื่องราวของเจ้าของร่างเดิมหรือ? อวี๋หวั่นคิดว่าความเป็นไปได้นี้สูงมาก ดังนั้นดูเหมือนว่าเจ้าของร่างเดิมจะไม่ได้ไร้สมองเสียทีเดียว ความโง่เขลาเดียวของนางคือจ้าวเหิง

ฟ้าเริ่มมืดแล้ว หากก่อนหน้านี้อวี๋หวั่นยังโชคดีสามารถรีบกลับไปร่วมงานแต่งงาน เช่นนั้นในตอนนี้เธอก็คงสิ้นหวังแล้ว ต่อให้ชั่วยามนี้เธอจะกลับไปที่เมืองหลวง งานเลี้ยงก็คงเลิกรา และแขกก็คงกลับกันหมดแล้ว

สิ่งที่ทำให้เธอกังวลที่สุดคือเด็กๆ หากพวกเขาตื่นขึ้นมาและพบว่าเธอไม่อยู่ พวกเขาจะร้องไห้งอแงเหมือนกับเมื่อเช้านี้หรือไม่?

เมื่อคิดถึงเสียงร้องไห้ของลูกๆ หัวใจของอวี๋หวั่นก็แทบแตกสลาย

“เกิดอะไรขึ้น? เจ้าไม่สบายตรงไหนหรือไม่?” เยี่ยนไหวจิ่งมองใบหน้าที่ซีดเซียวเล็กน้อยของอวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นสูดหายใจ “ถ้าฝ่าบาทไม่ถือสา หม่อมฉันอยากจะพักผ่อนแล้ว”