หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 11

จวินฉางอันเหลือบมองนาง แล้วพูดว่า “เหตุใดพระชายาต้องฆ่าตัวตายด้วย”

หายจิ้งซูชะงักไป แล้วรีบส่ายหน้า “ข้าเปล่านะ! ข้าแค่สะดุด!”

จวินฉางอันไม่เชื่อ

หานจิ้งซูก้าวขึ้นไปด้านหน้า สายตาจับจ้องไปยังจวินฉางอัน “จริงๆ นะ ชีวิตข้าดีถึงเพียงนี้ ข้าไม่เคยคิดสั้น”

“เช่นนั้นก็ดี” จวินฉางอันเป็นองครักษ์ของเยี่ยนไหวจิ่ง เขารับผิดชอบเพียงความปลอดภัย ที่ช่วยนางก็เพราะนางเป็นชายาของเยี่ยนไหวจิ่ง เยี่ยนไหวจิ่งต้องการนางและจวนอัครมหาเสนาบดีซึ่งคอยหนุนหลังนาง ส่วนเรื่องที่นางสะดุดจนตกน้ำจริงหรือไม่นั่น ไม่ใช่เรื่องที่จวินฉางอันต้องใส่ใจ

จวินฉางอันหันหลังหมายจะเดินไป

หานจิ้งซูเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าจะบอกท่านอ๋องใช่ไหม?”

จวินฉางอันไม่ตอบ

หานจิ้งซูขอร้องเขาว่า “เจ้าไม่บอกเขาได้ไหม? ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนของเขา แต่…ข้าไม่เป็นไรจริงๆ ข้าไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด”

จวินฉางอันขมวดคิ้ว “พระชายาคิดว่าท่านอ๋องจะเข้าใจผิดเรื่องอะไรหรือ”

หานจิ้งซูก้มหน้าลง “เข้าใจผิดว่า…ข้าคิดว่าเขายังมีเยื่อใยต่อสตรีคนนั้น ข้ารับไม่ได้ จึงจะคิดสั้น หรืออาจใช้การฆ่าตัวตายมาขู่เขา”

ความฉลาดเฉลียวและตรงไปตรงมาของหานจิ้งซูนั้นอยู่เหนือความคาดหมายของจวินฉางอัน จวินฉางอันมองนาง “ท่านอ๋องมีภรรยาเพียงคนเดียว ท่านไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้”

“ข้ารู้” หานจิ้งซูก้มหน้า

เขาไม่มีหญิงอื่น ดูภายนอกอาจคล้ายกับว่าเขาเสน่หาแต่นางเพียงผู้เดียว ทว่าความจริงแล้วเขามายังห้องของนางเพียงไม่กี่ครั้ง นางไม่มั่นใจว่าความเสน่หาที่เขามีต่อสตรีคนหนึ่งจะมีมากถึงเพียงนั้น หรือว่าความเสน่หาที่เขาสามารถมอบให้นางได้มีมากถึงเพียงนั้นกันแน่

หานจิ้งซูถามด้วยความรู้สึกขมขื่นว่า “ถ้าหากเปลี่ยนเป็นพระชายาของซื่อจื่อ เขาจะทนไม่เข้าห้องนางบ่อยๆ เช่นนี้ได้หรือ?”

พวกเขาเป็นคู่แต่งงานไหม! ไหนเลยจะควบคุมเรื่องพรรค์นี้ได้?

จวินฉางอันมองนางด้วยสีหน้าเรียบเฉย “พระชายาพูดเรื่องนี้กับข้า ออกจะไม่เหมาะเท่าไรกระมัง?”

“เช่นนั้นเจ้าก็ไปฟ้องท่านอ๋องเถอะ!” หานจิ้งซูก็เริ่มมีโทสะแล้ว นางไม่อยากพูดกับเจ้านี่แล้ว!

หานจิ้งซูเดินจากไปด้วยความโมโห มิได้สนใจผ้าเช็ดหน้าซึ่งทำตกไว้

จวินฉางอันสาวเท้าเดินข้ามผ้าเช็ดหน้าผืนสีขาวสะอาดไป

ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นยังคงสะท้อนแสงจันทร์ แลดูประหนึ่งหิมะบริสุทธิ์

จวินฉางอันเดินกลับมา ถอนหายใจยาวๆ แล้วเก็บผ้าเช็ดหน้านั้นขึ้นมา

……

หลังจากที่รถม้าของเยี่ยนไหวจิ่งเคลื่อนออกจากจวนจิ้งอ๋อง ก็ยังไม่เห็นจวินฉางอันตามมา เขาจึงบอกกับสารถีว่า “ไม่ต้องรอ รีบไปเร็ว”

“ขอรับ!” สารถีตวัดแส้ เพื่อให้รถม้าทะยานไปข้างหน้าเร็วขึ้น

ทันใดนั้นเอง เงาสายหนึ่งก็พุ่งมายังรถม้า ค้อมตัวเข้ามาด้านใน

“ท่านอ๋อง” จวินฉางอันนั่งลง

“ทำไมเจ้ามาช้า” เยี่ยนไหวจิ่งถาม

จวินฉางอันชะงักไป เขาใคร่ครวญอยู่ชั่วประเดี๋ยวหนึ่ง แล้วจึงตอบว่า “ไม่มีอะไร มีเรื่องที่ทำให้ล่าช้าเล็กน้อย”

จวินฉางอันเป็นองครักษ์ของเยี่ยนไหวจิ่ง แต่เขาไม่เหมือนกับองครักษ์ในจวนเหล่านั้น เยี่ยนไหวจิ่งและจวินฉางอันทำสัญญาสิบปีโดยบังเอิญ ภายในระยะเวลาสิบปีนี้ จวินฉางอันจะต้องทำงานให้เยี่ยนไหวจิ่ง คุ้มครองเยี่ยนไหวจิ่ง แต่จวินฉางอันไม่ใช่บ่าว เขาสามารถมีชีวิตและความลับของตนเองได้ ขอเพียงความลับนั้นไม่เป็นอันตรายกับเยี่ยนไหวจิ่ง

เพราะฉะนั้นต่อให้เยี่ยนไหวจิ่งมองออกว่าเขากำลังปิดบังตนอยู่ เขาก็ไม่พูดอะไร เพียงแต่เหลือบมองจวินฉางอัน จากนั้นก็สั่งให้สารถีเร่งม้าให้ถึงวังหลวงโดยเร็ว

จวนคุณชายเดิมทีไม่ได้เรียกว่าจวนคุณชาย แต่ที่นั่นคือจวนองค์ชายของเยี่ยนอ๋อง เมื่อเยี่ยนอ๋องอยู่ในวัยที่ต้องออกจากวังหลวง ฮ่องเต้องค์ก่อนก็ไม่ไว้วางใจเขา มีหรือที่จะมอบคฤหาสน์ดีๆ ให้เขา? ถ้าหากไม่ใช่เพราะฮ่องเต้องค์ปัจจุบันซึ่งตอนนั้นมีตำแหน่งองค์รัชทายาททัดทานไว้ ฮ่องเต้องค์ก่อนคงจะส่งเขาไปอยู่นอกเมืองหลวงแล้ว