หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 11

เยี่ยนเสี่ยวซื่อน้ำลายไหลย้อย ขาของนางเตะไปมา จนไม่ทันระวังไปเตะโดนบางอย่างเข้า นางเหยียบขึ้นไป ร่าง

เล็กพุ่งลงไปในโลงศพ

แน่นอนว่านางไม่เจ็บ อย่างไรเสียนางก็ตัวอวบอ้วน ทั้งยังสวมเสื้อผ้าหนา ที่สำคัญก็คือเสื้อผ้าของนางเป็นขนนุ่ม!

“เอ๊ะ? พวกเจ้าได้ยินเสียงอะไรไหม?”

ด้านนอกเขตหวงห้าม ทหารเผ่ามารเอ่ยขึ้น

“เหมือนว่าจะมีของตกลงบนพื้น?”

ทหารอีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ไปเร็ว รีบเข้าไปดู!”

ทหารทั้งสี่คนรับคำสั่ง ในมือของพวกเขาถือกุญแจสำหรับเข้าไปในเขตหวงห้าม แล้วเดินเข้าไปในด้านในอย่างง่ายดาย

ทั้งสี่คนไม่ได้ไปที่อื่นใด นอกเสียจากตรงไปยังโลงศพหยก

ในขณะเดียวกันเยี่ยนเสี่ยวซื่อก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันและเสียงฝีเท้า สัญชาตญาณบอกนางว่าต้องรีบซ่อนตัวโดยเร็ว นางหันก้นเล็กๆ ดึงแขนเสื้อของเด็กหนุ่ม แล้วรีบมุดเข้าไป

มองไม่เห็นข้า มองไม่เห็นข้า มองไม่เห็นข้า…

ทันทีที่ทหารทั้งสี่เดินมาถึงโลงศพ ก็เห็นเด็กหนุ่มซึ่งกำลังหลับสนิท แล้วก็…เด็ก…ไม่สิ แกะตัวหนึ่ง?

ลูกแกะตัวอวบอ้วน กำลังมุดเข้าไปใต้แขนเสื้อของเด็กหนุ่ม หัวของมันถูกซ่อนไว้จนมองไม่เห็น แต่ตัวอวบอ้วนของมันอยู่ด้านนอก ก้นโก่ง หางของมันดุกดิกไปมา

หางเล็กของมันขยุกขยิก ราวกับกำลังบอกว่า ‘พวกเจ้ามองไม่เห็นข้าใช่ไหมละ เหอๆๆ’

ทหารเผ่ามารทั้งสี่คน “…”

แน่นอนว่าทหารเผ่ามารมองไม่ออกว่านั่นคือเด็ก ยังคิดเสียอีกว่าเป็นลูกแกะตัวหนึ่ง

ก่อนหน้านี้ เพื่อที่จะทำให้ชุดของเยี่ยนเสี่ยวซื่อเหมือนจริง อวี๋หวั่นลงทุนลงแรงไปมาก หากสังเกตท่าทางของเยี่ยนเสี่ยวซื่อจริงๆ ละก็ ย่อมต้องมองออก แต่นางซ่อนตัวอยู่เช่นนี้ เป็นใครก็ต้องคิดว่าเป็นลูกแกะจริงๆ

ถ้าหากทหารเผ่ามารจับเยี่ยนเสี่ยวซื่อขึ้นมา ก็ย่อมรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นแกะปลอม แต่พวกเขาดันไม่คิดจะใส่ใจลูกแกะตัวนี้

“ที่แท้ก็เป็นเจ้านี่เองรึ ข้าก็คิดเสียอีกว่าโจรบุกเข้ามา” ทหารคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยี่หระ

เมื่อเทียบกับโจรแล้ว ลูกแกะตัวนี้น่ากลัวน้อยกว่ามาก

หากจะโทษที่ทหารเผ่ามารคิดเช่นนี้ก็คงไม่ได้ อันที่จริงเป็นเพราะการสร้างเมล็ดพันธุ์มาร พื้นที่แถบนี้จึงมีพลังมารมากขึ้นเรื่อยๆ ดึงดูดให้เหล่านักบวชผู้ผดุงคุณธรรมเข้ามาโจมตี เมื่อวานนี้เอง ก็มียอดฝีมือขั้นเสวียนเทียนคนหนึ่งบุกเข้ามาสังหารทหารของเผ่ามารไปสามสิบกว่าคน สร้างความเสียหายมหาศาล

สุดท้ายต้องให้ผู้พิทักษ์แดนมารออกโรง สังหารยอดฝีมือผู้นั้นเสีย

ทว่าเรื่องนี้ก็ยังไม่จบลงเพียงเท่านี้ ก่อนที่ยอดฝีมือคนนั้นจะตาย เขาได้ปล่อยกระแสจิตออกไป กระแสจิตนั้นมี-ข้อมูลเกี่ยวกับวังมารมากน้อยแค่ไหนไม่มีผู้ใดรู้ ถ้าหากนักบวชขั้นเสวียนเทียนได้ข้อมูลเหล่านี้ไป และบุกมาที่นี่ เมล็ดพันธุ์มารผู้นั้นของพวกเขาอาจไม่ได้ถือกำเนิดเป็นพญามารอย่างราบรื่น

เพราะฉะนั้น เมื่อเทียบกันแล้ว ลูกแกะไร้เดียงสาเพียงตัวเดียว ย่อมไม่มีผู้ใดนำมาใส่ใจ

“ว่าแต่มันเข้ามาได้อย่างไรกัน” ทหารเผ่ามารคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“เจ้าลืมแล้วหรือ? อาณาเขตที่กั้นไว้นั้นกว้างมาก แม้แต่ภูเขาด้านหลังก็ถูกรวมเข้าด้วย มันอาจมาจากด้านหลังเขาก็ได้”

“โอ้”

“เลิกพูดเรื่องนี้ก่อน ใกล้จะถึงเวลาแล้ว ยกคนไปเถิด”

“ได้!”

ทหารทั้งสี่ปิดฝาโลง คนหนึ่งจับหนึ่งมุม แล้วยกโลงศพขึ้นมา

โลงศพหยกพันปีนี้หนักมาก แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับทหารเผ่ามาร

เดิมทีเยี่ยนเสี่ยวซื่อซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อ ทันใดนั้นกล่องใบใหญ่ก็ปิดลง กลายเป็นกล่องมืดสนิท นางจึงถอยออกมาจากแขนเสื้อ ดวงตากลมโตกะพริบตาปริบๆ มองไปรอบๆ

“แอ๊” นางร้องด้วยความสงสัย

“เอ๋? พวกเจ้าได้ยินเสียงอะไรไหม? หรือว่าเขาตื่นแล้ว?” ทหารคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“เอาละ พอได้แล้ว เขาโดนยาพิษของเผ่ามาร จะไปตื่นได้อย่างไร เขาใกล้ตายแล้ว! เป็นเสียงเจ้าแกะนั่นต่างหาก!”

“อย่างนั้นหรือ?” ทหารเผ่ามารเกาศีรษะ “ทำไมข้ารู้สึกว่าไม่ใช่”

เยี่ยนเสี่ยวซื่อเม้มปากสนิท

ทหารทั้งสี่คนยกโลงศพเข้าไปในตำหนักแห่งหนึ่งของวังมาร แล้วหยิบโซ่เหล็กซึ่งเตรียมไว้เกี่ยวกับมุมทั้งสี่มุมใต้โลงศพ

“ประเดี๋ยวพิธีเริ่มต้นขึ้น แท่นบูชามารจะดูดพลังของประมุขศักดิ์สิทธิ์ในร่างของเขาอย่างบ้าคลั่ง ระดับพลังของพวกเราไม่เพียงพอ ถ้าหากอยู่ใกล้เกินไป อาจถูกพลังของประมุขศักดิ์สิทธิ์ทำร้ายได้ เพราะฉะนั้นทุกคนอย่าเข้ามาใกล้แท่นบูชามารมากเกินไป เข้าใจไหม?”

หัวหน้าทหารของเผ่ามารกำชับ

ทหารที่เหลืออีกสามคนพยักหน้า “เข้าใจแล้ว”

หัวหน้าทหารพูดต่อว่า “เอาละ มีโลงศพหยกอีกใบหนึ่งต้องไปยก พวกเจ้าตามข้ามา”

ทหารทั้งสี่พูดจบ ก็เดินออกจากตำหนักแห่งนี้ไป

ทันทีที่พวกเขาออกไป ในโลงศพหยกก็มีการเคลื่อนไหว

เด็กหนุ่มลืมตาขึ้น ใช้พลังของประมุขศักดิ์สิทธิ์ในร่างดันโลงให้เปิดออก

ที่นี่แม้ว่าจะเป็นตำหนักมืด แต่ก็มีเทียนจุดเอาไว้บนเชิงเทียน เปลวเทียนสั่นไหวเล็กน้อย ทำให้เงาซึ่งทอดยาวไปบนพื้นพลอยสั่นไหวไปด้วย

เด็กชายลุกขึ้นนั่งในโลง