หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 118

บทที่ 118 อดีตและปัจจุบัน (2)
Ink Stone_Romance
ที่แท้ก็เป็นการขโมยของ อวี๋หวั่นฟังมาถึงตรงนี้ก็ลอบถอนหายใจ นิสัยของอวี๋ซงเป็นอย่างไรเธอรู้ดี เขาอาจจะทะเลาะเบาะแว้งกับผู้อื่นบ้าง แต่ไม่มีทางขโมยของ ถ้าหากเกิดเรื่องด้วยเหตุผลนี้ ก็หมายความว่าอวี๋ซงถูกใส่ร้าย และเรื่องนี้ย่อมมีทางออก

อวี๋หวั่นเดินไปข้างหน้า แล้วพูดกับทั้งสองท่านด้วยท่าทางเกรงอกเกรงใจว่า “…ข้าเป็นน้องสาวของอวี๋เจี้ยนเซิง สามีข้าแซ่เยี่ยน”

สายตาของเจี้ยนเซิงทั้งหลายต่างจับจ้องไปยังอวี๋หวั่น ในหมู่บ้านอวี๋ซงนับว่าหล่อเหล่า แต่เมื่อเข้ามาในเมืองหลวง ท่ามกลางเหล่าคุณชายเจ้าสำราญ เขากลับมิได้นับว่าเป็นที่สะดุดตาเท่าไร กระนั้นพวกเขาก็ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าอวี๋ซงจะมีน้องสาวที่งดงามถึงเพียงนี้

อวี๋ซงไม่ได้เป็นคนจากชนบทหรอกหรือ? เหตุใดรูปลักษณ์และท่าทางของน้องสาวเขาไม่ยักเหมือนเลยเล่า!

เจี้ยนเซิงเหล่านี้อาจไม่รู้ฐานะของอวี๋หวั่น หากแต่อาจารย์เลี่ยวและอาจารย์ซุนย่อมกระจ่างดี ทั้งสองขมวดคิ้ว ความคิดแรกของพวกเขาคือ ฮูหยินคนใหม่ของจวนคุณชายเยี่ยนผู้นี้กำลังใช้อำนาจข่มขู่พวกเขาอยู่

อาจารย์เลี่ยวกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นปกติว่า “ข้าแซ่เลี่ยว เป็นอาจารย์ของอวี๋ซง ท่านนี้คืออาจารย์ซุน เป็นอาจารย์ของหลิ่วเจี้ยนเซิง”

หลิ่วเจี้ยนเซิง? เขาก็คือคนที่ถูกอวี๋ซง ‘ขโมย’ ตั๋วแลกเงินใช่ไหม?

อวี๋หวั่นหันไปมองเขา บังเอิญว่าหลิ่วเจี้ยนเซิงกำลังมองอวี๋หวั่นอยู่พอดี ทั้งสองมองตากัน หลิ่วเจี้ยนเซิงท่าทางประหม่าราวกับถูกจับได้ เขาหลุบตาลง เพียงเพราะอวี๋หวั่นงดงามเหลือเกินจนเขาอดไม่ได้ที่จะมองสักครา

อวี๋ซงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ถ้าเจ้ามองน้องสาวข้าอีก! ข้าจะควักลูกตาเจ้าออกมา!”

หลิ่วเจี้ยนเซิงขนลุกซู่

อวี๋หวั่นเดินไปหยุดอยู่ด้านหน้าหลิ่วเจี้ยนเซิง “เจี้ยนเซิงท่านนี้ ท่านบอกว่าพี่ชายข้าขโมยตั๋วแลกเงินของท่านไป ท่านเห็นกับตาหรือไม่ว่าเขาขโมย? หรือว่าท่านเพียงแต่เจอของจากใต้เตียงของเขา? ถ้าหากเป็นเช่นนั้น ไม่แน่ว่าผู้อื่นอาจขโมยมา แล้วมาซ่อนไว้ใต้เตียงของพี่ชายข้าก็เป็นได้”

ลมโชยมาอย่างแผ่วเบา พัดพากลิ่นหอมจากกายของอวี๋หวั่น หลิ่วเจี้ยนเซิงรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นระรัว

อวี๋ซงยกเท้าขึ้นถีบเขาทีหนึ่ง!

“อาจารย์ ท่านดู! เขาถีบข้า!” หลิ่วเจี้ยนเซิงฟ้อง

อาจารย์มองเห็นความหยาบคายในดวงตาของเขา จึงมิได้ออกหน้าแก้ต่างแต่อย่างใด

หลิ่วเจี้ยนเซิงรู้เต็มอกว่าตนผิด เขาถูจมูกด้วยความขุ่นเคือง แล้วพูดว่า “แม้ว่าข้าจะไม่เห็นว่าเขาขโมย แต่มีคนเห็นว่าเขาเดินเข้าห้องของข้าไป ก่อนที่ข้าจะออกมา ตั๋วแลกเงินยังอยู่ พอข้ากลับไปก็หายไปแล้ว”

“ผู้ใดเห็นว่าเขาเข้าไปในห้องหรือ?” อวี๋หวั่นถาม

“จ้าวเหิง” หลิ่วเจี้ยนเซิงตอบ

อวี๋หวั่นมองอวี๋ซง อวี๋ซงพยักหน้า เขาไปห้องของหลิ่วเจี้ยนเซิงและจ้าวเหิงจริง ทว่าไม่ใช่เพื่อไปขโมยของ หากแต่เป็นเพราะเขาเดินไปผิดห้อง กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่เห็นจ้าวเหิงเดินเข้าห้องมา เขาจึงรีบออกไป

อวี๋หวั่นถามหลิ่วเจี้ยนเซิงว่า “เหตุใดท่านไม่สงสัยจ้าวเหิง? เขาก็เดินเข้าห้องไปเหมือนกัน เขามีแนวโน้มที่จะทำเรื่องนี้มากกว่าอีก พี่ชายข้าเข้าไปแล้วก็ออกมา เขาไม่คุ้นเคยกับท่าน ไม่รู้ว่าท่านเก็บตั๋วแลกเงินไว้ที่ใด เช่นนั้นในระยะเวลาอันแสนสั้น เขาจะไปขโมยได้อย่างไร?”

หลิ่วเจี้ยนเซิงอึ้งไป

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ตอบตะกุกตะกักว่า “…จ้าว…จ้าวเหิงไม่มีทางขโมยของข้า…”

อวี๋หวั่นถามต่อ “จ้าวเหิงไม่มีทางขโมย แล้วพี่ชายข้ามีทางขโมยอย่างนั้นรึ? คงไม่ใช่เพราะท่านเห็นพี่ชายข้าแล้วรู้สึกไม่ถูกชะตา จึงใส่ร้ายเขาหรอกกระมัง?”

“ข้าเปล่า!” หลิ่วเจี้ยนเซิงโมโห

“พี่หลิ่ว! พี่หลิ่ว!” เพื่อนร่วมห้องอีกคนหนึ่งของหลิ่วเจี้ยนเซิงและจ้าวเหิงวิ่งกระหืดกระหอบมา “เจอแล้ว เป็นติงกุ้ยเอ๋อร์นั่น! เขา…เขาสารภาพแล้ว!”

ทันทีที่เขาพูดจบ อวี๋หวั่นก็เห็นอิ่งสือซันหิ้วบุรุษหนุ่มตัวสั่นเทิ้มคนหนึ่งมา

ติงกุ้ยเอ๋อร์เป็นเจี้ยนเซิงคนหนึ่ง เขามีนิสัยลักเล็กขโมยน้อย เพียงแต่ไม่เคยถูกจับได้คาหนังคาเขา ครั้งนี้เป้าหมายของเขาคือหลิ่วเจี้ยนเซิง จึงถือโอกาสที่หลิ่วเจี้ยนเซิงและเพื่อนร่วมห้องคนอื่นๆ ไม่อยู่ เข้าไปในหอพักของพวกเขา หลังจากที่เขาขโมยตั๋วแลกเงินไป และหลิ่วเจี้ยนเซิงหามันไม่เจอ ด้วยความตื่นตระหนก ติงกุ้ยเอ๋อร์จึงเข้าไปในห้องของอวี๋ซง แล้วยัดตั๋วแลกเงินที่ตนขโมยมาไว้ใต้เตียงเจี้ยนเซิงผู้มาใหม่

ติงกุ้ยเอ๋อร์ทำเรื่องเหล่านี้อยู่เป็นนิจ เขามือไม้ว่องไว มีทักษะในการหลบเลี่ยงดีเยี่ยม เพียงแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าอิ่งสือซัน ความสามารถเพียงเท่านี้นับว่าไม่เพียงพอ

อิ่งสือซันเป็นมือสังหาร น่ากลัวเสียจนทำให้ติงกุ้ยเอ๋อร์กลัวหัวหด ติงกุ้ยเอ๋อร์ไม่กล้าปิดบัง จึงสารภาพออกมาทั้งหมด

มลทินของอวี๋ซงถูกชำระล้าง เป็นหลิ่วเจี้ยนเซิงที่ใส่ความเขา และเป็นหลิ่วเจี้ยนเซิงที่หาเรื่องอวี๋ซงก่อน จนทั้งสองวิวาทกัน ถึงแม้ว่าอวี๋ซงจะมือหนัก แต่นั่นก็ไม่ใช่เพราะหลิวเจี้ยนเซิงหาเรื่องใส่ตัวเองหรอกหรือ?

สำนักบัณฑิตขับไล่ติงกุ้ยเอ๋อร์ออกไป หลิ่วเจี้ยนเซิงถูกลงโทษให้คัดหนังสือ ปัญหาครั้งนี้ก็ได้ผ่านพ้นไป

อวี๋หวั่นเข้าไปขอบคุณและขอโทษอาจารย์ทั้งสองท่าน

แม้ว่าการทะเลาะวิวาทระหว่างอวี๋ซงและหลิวเจี้ยนเซิงจะเป็นหลิวเจี้ยนเซิงก่อเรื่องขึ้น ทว่าอวี๋ซงก็ลงไม้ลงมือหนักเกินไป หากไม่ใช่เพราะอาจารย์มาทัน หลิ่วเจี้ยนเซิงคงจะพิการ อีกทั้งโต๊ะและเก้าอี้ก็คงแตกกระจายไปหมดด้วย

อวี๋ซงรู้สึกไม่สบายใจ เขาไม่รู้สึกว่าตนเองทำอะไรผิด หากย้อนกลับไปเขาก็ยังจะต่อยคนแซ่หลิ่วนั่นให้เละ แต่ท่าทาง ‘โอบอ้อมอารี’ ของน้องสาวต่อหน้าผู้คนนั้นทำให้เขารู้สึกแย่เหลือเกิน