หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 127

บทที่ 127 บุญคุณ
Ink Stone_Romance
เด็กๆ กลัวถึงเพียงนี้ ความสนใจของฮองเฮาจึงเบนไปที่พวกเขา มิได้อยู่ที่ท่าทีที่แปลกไปของอวี๋หวั่น แน่นอนว่าอวี๋หวั่นไม่ได้ปล่อยให้ตนแสดงท่าทีแปลกประหลาดเช่นนั้นนาน เธอเพียงแค่ปล่อยมือ แล้วนั่งด้วยสีหน้าปกติดังที่วั่นมามาเคยสอนไว้

ฮองเฮารีบสั่งหยุดการแสดง กล่าวด้วยความรู้สึกผิดว่า “พวกเขายังเด็ก เป็นข้าเองที่ไม่คิดให้รอบคอบ”

เด็กอายุสองขวบตกใจกลัวเสียงของกลอง องค์หญิงตัวน้อยอายุหนึ่งขวบก็ไม่กลัวแล้ว ฮองเฮาได้แต่ลอบส่ายหน้า ด้านหนึ่งก็รู้สึกเห็นใจอวี๋หวั่นและเยี่ยนจิ่วเฉา กว่าจะให้กำเนิดผู้สืบสกุลมาได้ แต่กลับขี้ขลาดและเป็นใบ้

แน่นอนว่าฮองเฮามิได้มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น สภาพแวดล้อมที่นางอยู่และการอมรมสั่งสอนที่นางได้รับทำให้นางมิอาจทำเช่นนั้นได้ แต่คนในวังทำให้หัวใจของนางต้องแปรเปลี่ยน สมแล้วที่เป็นเด็กจากชนบท ทำให้อับอายขายหน้าเหลือเกิน กลัวแม้แต่เสียงกลอง

อวี๋หวั่นเห็นสายตาเย้ยหยันของผู้คนโดยรอบ เธอทนได้ถ้ามีใครว่าเธอ แต่เธอไม่อาจทนได้ถ้ามีใครเข้าใจลูกๆ ของเธอผิด คนที่ไม่เคยมีประสบการณ์ความเจ็บปวดอย่างลูกๆ ของเธอ จะไปเข้าใจเงามืดในจิตใจได้อย่างไร?

อวี๋หวั่นหายใจเข้าลึกๆ พยายามกดความรู้สึกที่โหมกระหน่ำอยู่ในใจ เธอลุกขึ้นยืน แล้วคำนับอย่างสง่างาม “ทำให้ฮองเฮาต้องขบขันแล้ว หม่อมฉันคิดว่าพวกเขาคงเล่นจนเหนื่อย จึงจะพาพวกเขากลับจวนก่อน วันหลังค่อยมาช่วยฮองเฮาเลือกชุดการแสดงเพคะ”

เดิมทีนี่ก็เป็นเพียงวิธีดึงอวี๋หวั่นและจวนคุณชายมาอยู่ฝั่งตน เท่านี้ก็นับว่าพอแล้วสำหรับนาง จะเลือกหรือไม่เลือกมิได้สำหลักสำคัญอันใด

เป็นไปดังคาด ฮองเฮามิได้เอ่ยปากรั้งพวกเขาไว้

อย่างไรก็ตามก่อนออกไป ฮองเฮามองรางวัลให้กับซูมู่ที่ปกป้องคุณชายน้อยอย่างภักดี

ฮองเฮาคิดว่าตนทำเพื่อไว้หน้าอวี๋หวั่น อย่างไรเสียสำหรับนางแล้ว ควรให้บ่าวเป็นคนดูแลลูกไป ไหนเลยจะมีคนชั้นสูงมาเช็ดอุจจาระปัสสาวะลูกด้วยตนเอง? นั่นมันนิสัยของคนจน ราชวงศ์จะไม่ทำเช่นนั้นหรอก

ครั้นองค์ชายใหญ่ยังวัยเยาว์ เมื่อเกิดเรื่อง คนแรกที่เข้ามาจะเป็นคนในวังหรือว่าแม่นม นางเป็นฮองเฮา ไม่อาจแสดงกิริยาไม่เหมาะสมได้ อวี๋หวั่นก็เช่นกัน สักวันเธอก็ต้องเป็นพระชายาของเยี่ยนอ๋อง จำต้องละทิ้งนิสัยของชาวบ้าน และทำความคุ้นเคยกับธรรมเนียมของชนชั้นสูง

ทุกคนล้วนคิดว่าซูมู่ทำถูกแล้ว แม้แต่อวี๋หวั่นเองก็ไม่อาจพูดได้ว่าซูมู่ทำผิด เด็กๆ ตกใจกลัว นางรุดเข้าไปกอดพวกเขา มีคนดูแลลูกๆ ของเธอดีถึงเพียงนี้ เธอควรดีใจถึงจะถูก ยิ่งไปกว่านั้น ลูกๆ ของเธอไม่ค่อยเข้าหาคน และไม่มีบ่าวคนใดที่เข้าหาพวกเขาได้ อยู่ๆ ก็มีคนที่พวกเขาชื่นชอบ เธอเป็นแม่ก็ควรจะดีใจสิ…

ความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ได้แต่ก็โมโหไม่ลงนี่ไม่ดีเอาเสียเลย เธอรู้สึกว่าตนเองจิตใจคับแคบ

อวี๋หวั่นพาเด็กน้อยทั้งสามขึ้นรถม้า

ฝูหลิงและคนอื่นๆ ก็ขึ้นมานั่ง

ทันใดนั้น แม่นางชุยก็วิ่งมาด้วยสีหน้าร้อนรน “ฮูหยินน้อย ท่านลืมของเอาไว้”

เป็นแป้งชาดกล่องหนึ่ง ในบรรดาของที่ฮองเฮาให้มาไม่มีสิ่งนี้ ดูแล้วฮองเฮามีเรื่องจะบอกเธอ

อวี๋หวั่นจึงลงจากรถม้า แล้วเดินไปกับแม่นางชุย

เจียงไห่คอยระแวดระวัง ในกรณีที่มีผู้ใดดักฟัง

แม่นางชุยกล่าวเสียงเบาว่า “ฮูหยินน้อยรีบกลับ ฮองเฮายังมิทันได้บอกท่าน เป็นไปได้มากว่าราชทูตหนานจ้าวมาเพราะคุณชายเยี่ยน คุณชายและฮูหยินน้อยโปรดระวัง”

ฮองเฮาเคยบอกกับอวี๋หวั่นแล้วว่าราชวงศ์หนานจ้าวอยากให้เยี่ยนจิ่วเฉาตาย เมื่ออยู่ในฐานะฮองเฮา ย่อมต้องคิดว่าพวกเขาหมายจะลอบทำร้ายเยี่ยนจิ่วเฉา แต่จริงแล้ว เหตุผลที่พวกเขามา แปดในสิบส่วนก็เพราะมาตามหาเธอและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของหนานจ้าวที่เธอครอบครองอยู่ แต่เรื่องนี้ก็ไม่จำเป็นต้องบอกฮองเฮา

อวี๋หวั่นไม่ได้ถามฮองเฮาว่ารู้ข้อมูลเหล่านี้ได้อย่างไร อย่างไรเสียหากไม่มีความสามารถสักหน่อย นางก็คงไม่อาจอยู่รอดปลอดภัยมาได้จนถึงตอนนี้

“ขอบพระทัยฮองเฮา” อวี๋หวั่นกล่าวขอบคุณ รับกล่องแป้งชาดแล้วขึ้นรถม้าไป

เด็กน้อยทั้งสามผล็อยหลับไปแล้ว

พวกเขาอยู่ในอ้อมอกของซูมู่

อวี๋หวั่นมีท่าทางเย็นชาไปตลอดทาง

เมื่อรถม้าเคลื่อนมาถึงจวนคุณชาย แม่นมทั้งสามก็มาอุ้มเด็กๆ กลับห้องไป

อวี๋หวั่นก็กลับห้องเช่นกัน

สาวใช้ทั้งสามส่งอวี๋หวั่นแล้วก็ลุกขึ้นและกลับห้องซึ่งใช้พักชั่วคราว

ทันใดนั้นเอง จื่อซูก็ดึงซูมู่เอาไว้ “เจ้าอยู่ก่อน ข้ามีเรื่องจะคุยด้วย”

ฝูหลิงมองจื่อซูอย่างฉงนใจ จื่อซูจึงบอกว่า “ไม่ใช่เจ้า ถอยออกไป!”

ไม่ทันไรก็เผยนิสัยเอาแต่ใจของคุณหนูออกมาเสียแล้ว ฝูหลิงมิได้คิดมาก จึงเดินออกไป

โดยรอบไร้ผู้คน จื่อซูดึงมือกลับมาพร้อมกับชักสีหน้า “ตกลงเจ้าต้องการอะไร?”

ซูมู่มองไปยังจื่อซูด้วยสีหน้าราบเรียบ

จื่อซูขมวดคิ้ว “อย่ามาแกล้งโง่ สองวันมานี้เจ้าจงใจเอาอกเอาใจคุณชายน้อย เจ้าคิดจะทำอะไร? อยากเป็นสาวใช้ประจำตัวคุณชายน้อยหรือ? คุณชายน้อยมีแม่นมแล้ว ไม่ต้องการสาวใช้!”

จื่อซูนึกบางอย่างขึ้นได้ จึงพูดว่า “…สาวใช้ประจำห้องหรือ ยังเร็วเกินไป!”

ซูมู่หันหลังโดยมิได้ต่อล้อต่อเถียง หมายจะเดินหนี

“นี่?” จื่อซูชะงักไปชั่วประเดี๋ยวหนึ่ง จากนั้นก็ดึงนางเอาไว้อีกครั้ง “ข้าพูดกับเจ้า เจ้ากลับเมินเฉย! สาวใช้ลำดับสองกล้าชักสีหน้าใส่ข้ารึ? ข้าขอเตือนเจ้าไว้ ทางที่ดีเจ้าควรจะรู้ตัว อย่าไปสนิทสนมกับคุณชายน้อย!”