หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 126

บทที่ 126 เด็กน้อยเข้าวัง
Ink Stone_Romance
อวี๋หวั่นไม่รู้ว่าเด็กๆ นอนหลับไปเมื่อไร เมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ ก็พบว่าทั้งสามนอนพาดอยู่บนตัวเธอและเยี่ยนจิ่วเฉาคนละทิศละทาง เสี่ยวเป่ากอดขาเอ้อร์เป่า เท้าแหย่เข้าปาก อวี๋หวั่นหาวหวอด จับเด็กน้อยทั้งสามนอนให้เข้าที่เข้าทาง จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนต่อ

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เช้ามืดแล้ว และเป็นไปดังคาด ที่นอนข้างเธอว่างเปล่า

“คุณชายมีธุระ ออกไปแล้วเจ้าค่ะ” หลีเอ๋อร์เลิกม่านพลางเอ่ยขึ้น

ราชทูตจากหนานจ้าวเดินทางมา แม้จะเห็นว่าเยี่ยนจิ่วเฉาไม่ได้ไปออกหน้า แต่เขาก็เตรียมการป้องกันเอาไว้ลับๆ อวี๋หวั่นพลิกตัวไปอีกด้านหนึ่ง? เด็กทั้งสามก็ไม่อยู่แล้ว?

หลีเอ๋อร์เข้าใจในทันที จึงรีบบอกว่า “คุณชายกลัวว่าคุณชายน้อยจะตื่นมาทำเสียงดังจนฮูหยินตื่น จึงให้แม่นมมาอุ้มคุณชายน้อยกลับห้องไปแล้วเจ้าค่ะ”

เป็นอีกครั้งที่อวี๋หวั่นรู้สึกอบอุ่นหัวใจเพราะสามีของตน แม้ปากจะไม่ค่อยพูดคำดีๆ ออกมา แต่การกระทำล้วนแต่เปี่ยมไปด้วยความเอาใจใส่

เมื่อคืนถูกขัดจังหวะ ยังคิดว่าเขาจะโกรธเด็กๆ อยู่ เห็นทีเธอคงจะคิดมากไปเอง เขาเป็นบิดาของพวกเขา เขารักพวกเขาไม่น้อยกว่าเธอ จะไปโกรธได้อย่างไร?

หลีเอ๋อร์พูดต่อ “อ้อ ฮูหยินเจ้าคะ คุณชายยังบอกอีกว่าอิงเถาที่จวนสุกอีกแล้ว สามารถนำไปให้บ้านท่านแม่ฮูหยิน และจะพาคุณชายน้อยไปส่งด้วย ท่านยายกับท่านตาของคุณชายน้อยต้องคิดถึงพวกเขาเป็นแน่ ให้คุณชายน้อยไปอยู่ที่หมู่บ้านสักพักเจ้าค่ะ”

ประโยคหน้าฟังดูเป็นเรื่องหนึ่ง ประโยคหลังกลับฟังดูแปลกๆ ท่านพ่อบังเกิดเกล้าน่ะหรือ? อยู่ๆ ก็จะส่งลูกชายไปไว้ที่ชนบท?

“ได้บอกหรือเปล่าว่าจะออกกี่โมง?” อวี๋หวั่นถาม

หลีเอ๋อร์หยิบเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้อวี๋หวั่น “เห็นบอกว่าจะรอให้องครักษ์อิ่งกลับมาก่อนเจ้าค่ะ องครักษ์อิ่งออกไปพร้อมกับคุณชายเจ้าค่ะ”

อย่างนั้นก็หมายความว่าจะพาเด็กๆ ไปตอนเย็น ให้อิ่งสือซันเดินทางตอนกลางคืน ผู้ชายคนนี้จะรีบร้อนอะไรขนาดนี้นะ…

เมื่ออวี๋หวั่นสวมเสื้อผ้าเสร็จ จื่อซูก็เข้ามาพอดี ฝางมามาจะเดินทางกลับบ้าน อวี๋หวั่นจึงให้จื่อซูศึกษาเรื่องต่างๆ ในจวนกับฝางมามา จื่อซูจึงมารายงานความคืบหน้า

อวี๋หวั่นคิดว่าจื่อซูไม่มีความจำเป็นต้องรายงานทุกวัน แต่จื่อซูคงทำอย่างครั้นตนอยู่ในจวนและต้องการให้สาวใช้ของตนเป็น

“…วั่นมามาบอกว่าเดิมทีบัญชีของเรือนชิงเฟิงรวมกับส่วนกลาง แต่ในตอนนี้คุณชายและฮูหยินน้อยยังไม่ได้เข้ามาอยู่ วั่นมามาหมายถึงเรือนชิงเฟิงสามารถแยกบัญชี…”

จื่อซูค่อยๆ พูดไปเรื่อยๆ อวี๋หวั่นก็ตั้งใจฟังอย่างใจเย็น

“ฮูหยินมีคำแนะนำหรือไม่เจ้าคะ?” จื่อซูรายงานจบ ก็ถามความเห็นของอวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นส่ายหน้า “ไม่มี ทำตามที่ฝางมามาบอกเถอะ”

“เจ้าค่ะ” จื่อซูตอบรับ กำลังจะเดินออกไป

ทันใดนั้นอวี๋หวั่นก็เรียกนางเอาไว้ “อีกเรื่องหนึ่ง เสื้อผ้าของพวกเจ้าที่ก่อนหน้านี้มีฤดูละสี่ชุด เปลี่ยนเป็นฤดูละแปดชุด” ก่อนหน้านี้ฝางมามาและเหล่าบุรุษไม่สนใจเสื้อผ้าอาภรณ์ บัดนี้มีสาวใช้เพิ่มมาอีกหลายคน ต้องแต่งตัวให้สวยๆ งามๆ จึงจะจิตใจผ่องแผ้ว

“เจ้าค่ะ” ผู้หญิงล้วนแต่ชอบเสื้อผ้าใหม่ๆ จื่อซูก็มิใช่ข้อยกเว้น คำว่า ‘เจ้าค่ะ’ ของนาง เห็นได้ชัดว่ากำลังดีใจ

ยังมีเวลาก่อนเริ่มเรียน อวี๋หวั่นนั่งอยู่ในห้องครู่หนึ่ง เมื่อคิดว่าเด็กๆ คงตื่นแล้ว อวี๋หวั่นจึงเดินไปยังห้องของพวกเขา

มีเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากดังมาจากในห้อง ทั้งยังมีเสียงเด็กๆ กระโดดบนเตียงเสียงดังปึงปังด้วยความตื่นเต้นมา

อวี๋หวั่นเพียงได้ยินเสียงของพวกเขา มุมปากก็ยกขึ้นทันที

อวี๋หวั่นเดินไปยังประตูด้วยเสียงแผ่วเบา ขณะที่กำลังจะก้าวข้ามธรณีประตูก็เห็นซูมู่ยืนอยู่ข้างเตียง ทั้งสามคนยกมือขึ้นปิดใบหน้าน้อยๆ จ้องมองซูมู่ หันหลังอย่างขวยเขิน ชั่วประเดี๋ยวหนึ่งก็หันหน้ากลับมามองซูมู่

ท่าทางน่ารักซุกซนเช่นนี้ ทำให้คนทั้งห้องอดหัวเราะออกมาไม่ได้

อวี๋หวั่นมองไปยังซูมู่ ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงรู้สึกยิ้มไม่ออก

อวี๋หวั่นกินอาหารเช้ากับเด็กน้อยทั้งสาม ก่อนหน้านี้พวกเขาจะติดเธอแจ ไม่ยอมให้ไปเรียนกับวั่นมามา หรือมักจะเกาะแข้งขาเธอ ร้องจะตามไปเรียนด้วย แต่วันนี้กลับกินข้าวแล้ววางชามและตะเกียบลงอย่างรู้ความ จากนั้นก็วิ่งเตาะแตะออกไปเล่นที่ลานบ้าน

ที่แท้ก็เป็นเพราะซูมู่ทำชิงช้าสามตัว ที่นั่งทำจากหนัง ผูกกับเชือก และยังพันรอบตัวพวกเขาด้วย ต่อให้จับเชือกไม่แน่น พวกเขาก็จะไม่ถูกเหวี่ยงหลุดลงจากชิงช้า

เด็กน้อยทั้งสามโบยบินขึ้นบนฟ้า แล้วค่อยๆ กลับลงมาบนพื้น พวกเขาหัวเราะเสียงหมูออกมา

บรรดาบ่าวต่างก็มีความสุข เรือนชิงเฟิงไม่เคยครึกครื้นถึงเพียงนี้มาก่อน

อวี๋หวั่นเบนสายตากลับมา พยายามระงับความรู้สึกเศร้าที่ถาโถมเข้ามาโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว เธอถอนหายใจแล้วเดินไปหลันฟางเก๋อ

ทว่ายังไม่ทันได้เริ่มเรียน ก็มีคนมารายงานว่าแม่นางชุยมาหา

แม่นางชุยนำคำพูดของฮองเฮามาแจ้ง “…ฮองเฮากำลังจัดการงานแต่งของเฉิงอ๋องและองค์หญิงซยงหนู ฮองเฮาทรงบอกว่านางอายุมากแล้ว ตามรสนิยมของคนหนุ่มสาวไม่ทัน จึงขอเชิญฮูหยินน้อยเข้าวังไปช่วยออกความเห็น…หากคุณชายน้อยไม่ติดอะไรก็เข้าวังไปเดินเล่นสักหน่อย ฮองเฮาทรงยังไม่เคยพบหน้าพวกเขา จึงทรงอยากพบ”

อวี๋หวั่นรู้ว่าฮองเฮาเห็นจวนคุณชายเป็นมิตร ก่อนหน้านี้ก็มีสวี่เสียนเฟย จากนั้นก็คณะราชทูตหนานจ้าว ทั้งศึกนอกและศึกใน พวกเขาล้วนต้องพึ่งฮองเฮา