หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 129

ดวงตาของซูมู่มิได้งัวเงียแต่อย่างใด เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้เพิ่งตื่น

นางดันมือของเถาเอ๋อร์ซึ่งพาดอยู่บนตัวนางออก ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง สวมเสื้อคลุมสีดำ แล้วคลำหามีดสั้นเย็นเฉียบขึ้นมาจากใต้เตียง

นางถือมีดสั้นแล้วออกจากห้องไป

ราตรีเงียบสงัด ฝีเท้าของนางเบาหวิว

แสงจันทร์สาดส่องลงบนใบหน้าไร้ความรู้สึกของนาง ทำให้นางดูประหนึ่งรูปสลัก

ชายกระโปรงของนางโบกพลิ้วขึ้นจากพื้นระเบียงทางเดิน เสียงแผ่วเบากลืนหายไปในสายลมแห่งรัตติกาล

นางเดินอ้อมทางเดินไปจนถึงห้องหลักด้านหน้า

นางมองประตูห้องซึ่งปิดสนิท ชักมีดออกจากฝัก แสงสว่างเย็นเฉียบสาดสะท้อนบนดวงตาของนาง

ซูมู่สอดปลายมีดเข้าไปในช่องประตู จากนั้นจึงค่อยๆ ดันกลอนประตูขึ้น ในตอนนั้นเอง ฝูหลิงซึ่งนอนขดตัวอยู่บนเก้าอี้ยาวก็ถูก ‘กระตุ้น’ จนตื่น ที่นอนเช่นนี้ สาวใช้ทั่วไปสามารถนอนได้ แต่สำหรับนางนั้นแคบเกินไป เมื่อนางยืดขาออกไปก็ชนกำแพง เมื่อยืดแขนออกไปก็ชนหัวเตียง

ฝูหลิงจึงคิดว่าจะออกไปเข้าห้องน้ำ

ฝูหลิงไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวจากด้านนอก ทว่าคนจากด้านนอกได้ยินเสียงของนาง

เสียงสาวเท้ายาวๆ เช่นนี้ แค่ได้ยินก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นฝูหลิง

ฝูหลิงร่างใหญ่แขนขายาว แต่ความคิดของนางไม่ซับซ้อน นางกินเยอะแต่ทำอะไรไม่ได้มาก หลอกนางได้แต่ก็มิได้หลอกง่าย นั่นเป็นเพราะไม่ว่าจะพูดสิ่งใดกับนางก็ล้วนแต่ดูไร้เหตุผลไปเสียทุกอย่าง

ซูมู่ชักมีดกลับ นางหันหลังแล้วเดินกลับห้องไป

……

ฟ้าสว่างแล้ว อวี๋หวั่นตื่นขึ้นตามความเคยชิน เมื่อตื่นขึ้นก็พบว่าเยี่ยนจิ่วเฉาไม่อยู่ ในตอนนั้นเธอจึงตระหนักได้ว่าเมื่อคืนเขาออกไปข้างนอก

องครักษ์ที่นำความมารายงานไม่ได้บอกรายละเอียดว่าไปทำอะไร แต่เธอเดาว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับราชทูตจากหนานจ้าว

อวี๋หวั่นตื่นมาได้ไม่นาน เด็กน้อยทั้งสามก็ตื่นขึ้น อวี๋หวั่นสวมเสื้อผ้าให้ทั้งสาม พวกเขารีบปีนลงจากเตียง เดินไปล้างหน้าบ้วนปากที่ห้องด้านข้าง จากนั้นก็ไปกินข้าวอย่างรู้ความ

อวี๋หวั่นเห็นว่าพวกเขากินอิ่มแล้ว อวี๋หวั่นเองก็รู้สึกอิ่มเอมใจ เธอลูบศีรษะน้อยๆ ของพวกเขา “วันนี้แม่ไม่มีคาบเรียน จะพาพวกเจ้าออกไปเที่ยวดีหรือไม่?”

นัยน์ตาของเด็กน้อยทั้งสามพลันเป็นประกาย

อวี๋หวั่นมองปฏิกิริยาตอบสนองของพวกเขา ก็คิดในใจว่าเธอตัดสินใจถูกแล้ว เธอง่วนอยู่กับการเรียนจนละเลยความรู้สึกของพวกเขา เธอสามารถขอวั่นมามาลาหยุดได้ หลังจากนี้เธอจะหาเวลาอยู่กับพวกเขามากกว่าเดิม

อวี๋หวั่นเลิกคิ้วแล้วถามว่า “อยากไปไหม?”

อ่านนิยาย

ทั้งสามก้มหน้าน้อยๆ ความสับสนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา

เห็นได้ชัดว่าอยากไป แต่ที่ลังเลอย่างนี้…เป็นเพราะซูมู่หรือ?

……

เรื่องที่ซูมู่ถูกย้ายไปประจำที่เรือนจู๋เยวี่ยนั้นได้แพร่สะพัดออกไป ผู้คนล้วนแต่อดรู้สึกตกใจไม่ได้ สาวใช้ที่มีไหวพริบปฏิภาณเช่นนี้ ฮูหยินไม่ยักเก็บนางไว้ข้างกาย กลับส่งนางไปที่เรือนจู๋เยวี่ยเนี่ยนะ?

หากกล่าวให้น่าฟังสักหน่อย เรือนจู๋เยวี่ยเป็นที่พักของคุณชายรองสกุลอวี๋ แต่ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าคุณชายรองอยู่แต่ที่สำนักบัณฑิตกั๋วจื่อเจียน เขาไม่เคยกลับมาพัก ไปอยู่ที่นั่นจะไปทำอันใด? คงได้แต่นั่งไปวันๆ ไม่มีงานการให้ทำ

“เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไรกัน?” ปั้นซย่าถามซูมู่อย่างไม่เข้าใจ “เมื่อวานที่ฮูหยินน้อยเรียกเจ้าไป ไม่ได้ให้รางวัลเจ้า แต่กลับลงโทษเจ้าหรอกหรือ?”

ซูมู่กำลังเก็บของเงียบๆ “ไม่ได้ลงโทษข้า ฮูหยินชมว่าข้าฉลาดเฉลียวมือไม้คล่องแคล่ว จึงให้ข้าไปดูแลแปลงดอกไม้ที่เรือนจู๋เยวี่ย”

“เรือนชิงเฟิงของพวกเราไม่มีแปลงดอกไม้หรืออย่างไร? อีกอย่างถ้าเจ้าไปแล้ว คุณชายน้อยจะทำอย่างไรเล่า?” แม้แต่ปั้นซย่ายังฟังออกว่านี่หาใช่คำชมจากใจไม่ “เมื่อคืนเจ้าพูดอะไรไม่เข้าหูหรือไม่?”

ซูมู่ตอบเสียงค่อย “ข้าก็ไม่รู้”