หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 149

ในเรือนชิงเฟิง อวี๋หวั่นพูดคุยกับไป๋ถัง “ไยท่านมิได้มาที่นี่เสียนาน?”

จื่อซูนำเถาจื่อ[1] และหลี่จื่อ[2] สดที่ล้างแล้วมาหนึ่งถาด

ไป๋ถังหยิบเถาจื่อลูกที่สีสันสดใสขึ้นมาลูกหนึ่งพลางกล่าวว่า “เจ้ายุ่งถึงเพียงนั้น ไหนเลยข้าจะกล้ามารบกวน?”

อวี๋หวั่นหัวเราะ “ไม่ว่ายุ่งเพียงใด ข้าก็มีเวลาให้ท่าน” เธอพูดพลางมองไปที่จื่อซู “มีลูกท้อด้วยหรือไม่?”

“มีเจ้าค่ะ กำลังหั่น” จื่อซูกล่าวด้วยความเคารพ

อวี๋หวั่นพยักหน้า เมื่อหันกลับมาก็เห็นไป๋ถังมองตนราวกับคิดบางอย่างอยู่ เธอจึงถามว่า “เป็นอันใดไป? มีสิ่งใดติดอยู่บนหน้าข้าหรือ?”

ไป๋ถังยิ้ม “ดูคล้ายกับพระชายามากขึ้นเรื่อยๆ เลย”

นี่หาใช่คำพูดเยินยอ ยามแรกที่ได้รู้ว่าอวี๋หวั่นกำลังจะแต่งงานกับเยี่ยนจิ่วเฉา นางกังวลแทนอวี๋หวั่นเป็นอย่างมาก นางกังวลว่าอวี๋หวั่นจะไม่อาจอยู่ในตำแหน่งนี้ได้อย่างปลอดภัย มิใช่เพราะคิดว่าอวี๋หวั่นไม่คู่ควรกับเยี่ยนจิ่วเฉา กลับกัน คนบ้าคลั่งอย่างเยี่ยนจิ่วเฉาได้แต่งงานกับสตรีที่ชาญฉลาดและมากความสามารถอย่างอวี๋หวั่นได้ ก็นับว่าเป็นผลบุญที่เขาสั่งสมมานานแปดชาติแล้ว จะมีสักกี่คนในโลกนี้ที่ทนกับความเจ้าอารมณ์ของเขาได้? สตรีที่ต้องการแต่งงานกับเขาก็แค่ชื่นชอบในความงดงามและสถานะของเขาเท่านั้น หากเขาไม่มีใบหน้านี้ และมรดกตกทอดของจวนเยี่ยนอ๋อง สตรีผู้ใดจะเต็มใจแต่งงานกับเขา?

“เจ้าชื่นชอบสิ่งใดถึงได้แต่งงานกับเยี่ยนจิ่วเฉา?” ไป๋ถังจิตใจล่องลอย หลุดปากถามสิ่งที่ตนสงสัยอยู่ในใจออกมา

อวี๋หวั่นกล่าวโดยไม่ลังเล “ใบหน้าของเขาไง!”

งดงามขนาดนี้!

ไป๋ถัง “…”

จื่อซูนำลูกท้อหวานฉ่ำที่หั่นแล้วขึ้นโต๊ะ ผลไม้ของจวนคุณชายอร่อยกว่าตามในท้องตลาด ลูกท้อหวานฉ่ำมีรสชาติของลูกท้อเข้มข้น ทั้งเนื้อนุ่มและฉ่ำน้ำ แต่หากกินมากเกินไปก็อาจทำให้รู้สึกฝาดชาได้เล็กน้อย กลับกัน หากไม่มีรสชาติความฝาดนี้ ก็คงไม่มีรสชาติของลูกท้อเท่าไร

ไป๋ถังกินสองชิ้นใหญ่ในคำเดียว อวี๋หวั่นกังวลว่าฟันของนางจะเข็ดเกินไป จึงส่งขนมอบชิ้นเล็กๆ ที่นุ่มและมีกลิ่นหอมให้นาง

“กินไม่ไหวแล้ว กินไม่ไหวแล้ว” ไป๋ถังโบกมือปราม

ไป๋ถังไม่ได้มาหาอวี๋หวั่นเพราะนางเบื่อ นางมีเพื่อนในเมืองหลวงไม่มากนัก เดาว่าอวี๋หวั่นก็คงเป็นเช่นเดียวกับนาง นางจึงรีบมาแก้เบื่อที่นี่แต่เช้าตรู่ ทว่าไหนเลยจะรู้ว่านั่งไปได้ไม่นาน ก็มีคนรับใช้มารายงานว่าจวนสกุลเซียวส่งของขวัญขอบคุณมาให้

อวี๋หวั่นให้ฝูหลิงนำของขวัญเข้ามา

แพรต่วนราคาแพงสองสามพับและเครื่องประดับมาจากฮูหยินใหญ่เซียว ส่วนถุงผ้าใส่เงินใบเล็กและผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมอันงดงามวิจิตรเซียวจื่อเยว่เป็นคนปัก สกุลเซียวขอบคุณที่เธอช่วยชีวิตเซียวจื่อเยว่ในงานเลี้ยงงานแต่งงาน ฮูหยินใหญ่เซียวมอบของขวัญล้ำค่ามามากมาย ของเซียวจื่อเยว่ก็ไม่จำเป็นแล้ว

แม้จะเป็นเงินไม่มาก แต่เซียวจื่อเยว่มอบให้ด้วยน้ำใจของนาง

“ดูเหมือนว่าพระชายาเยี่ยนของเราจะมีเพื่อนในเมืองหลวงเสียแล้ว” ไป๋ถังเอ่ยด้วยความปวดร้าว

อวี๋หวั่นตอบ “นั่นเทียบไม่ได้กับท่านหรอก นอกจากจะเป็นเพื่อนของข้าแล้ว ท่านยังจะเป็นพี่สะใภ้ในอนาคตของข้าด้วย”

ไป๋ถังตะโกน “เช่นนั้นนางก็เป็นน้องสะใภ้เจ้าด้วย!”

อวี๋หวั่นเลิกคิ้ว “กล่าวเช่นนี้ ยอมรับว่าเป็นพี่สะใภ้ของข้าแล้วหรือ?”

“ไอ้หยา เจ้า…” ไป๋ถังตระหนักได้ว่าตนเองตกหลุมพลางอวี๋หวั่นแล้ว นางจ้องอวี๋หวั่นด้วยความโกรธเคือง พร้อมกับวางถุงเงินใบน้อยลงและทำท่าไม่สนใจ

ผู้หญิงตัวเล็กเวลาโกรธช่างดูน่ารักเช่นนี้ทุกคน อวี๋หวั่นยิ้มมุกปากพลางเอ่ยว่า “เร็วๆ นี้พี่ชายของข้าก็คงจะไปสู่ขอท่านแล้ว” เมื่อก่อนเพราะความยากจนมิใช่หรือ? ตอนนี้พวกเขาเป็นคนที่มีเหมืองแล้ว ท่านพ่อก็ได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว อวี๋เฟิงกลายเป็นหลานชายของท่านโหว สถานะเช่นนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีทางถูกนายท่านไป๋ปฏิเสธ

“ใครอยากให้เขามาขอแต่งงานกัน?” ไป๋ถังกลอกตาสูง ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง

อวี๋หวั่นเอ่ยในใจ ดูจากท่าทีแล้วคงต้องเร่งให้พี่ใหญ่ไปสู่ขอนางโดยเร็ว

“จริงสิ” ไป๋ถังมองไปที่ของขวัญขอบคุณจากสกุลเซียว และนึกบางอย่างขึ้นได้ จึงถามอวี๋หวั่น “ข่าวลือที่ออกมานั้นเป็นความจริงหรือ?”

“ข่าวลืออันใด?” อวี๋หวั่นถาม

ไป๋ถังมองสาวใช้ที่อยู่ในห้องและกระแอมเบาๆ

อวี๋หวั่นออกคำสั่ง “พวกเจ้าออกไปก่อน”

“เจ้าค่ะ” เถาเอ๋อร์และหลีเอ๋อร์ออกจากห้องไปอย่างรู้ความ

อวี๋หวั่นชี้ของขวัญบนโต๊ะและเอ่ยว่า “ฝูหลิง นำของเหล่านี้ออกไป”

ฝูหลิงออกไปพร้อมกับของขวัญ มีเพียงอวี๋หวั่นที่เหลืออยู่ในห้อง ไป๋ถังจึงเอ่ยได้อย่างสบายใจ “ก็เรื่องที่แม่ทัพใหญ่เซียวขายชุดเกราะให้กับคนของหนานจ้าวอย่างไรเล่า ข่าวแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวง ข้าได้ยินใครบางคนคุยกันระหว่างทางมาที่นี่ในรถม้า”

“พวกเขาว่าอย่างไรบ้าง?” อวี๋หวั่นถาม

ไป๋ถังตอบ “บอกว่าแม่ทัพใหญ่เซียวไม่ยอมขายชุดเกราะให้กับขุนนางแคว้นเว่ย แต่กลับขายให้คนของหนานจ้าว ทำตัวเหมือนคนทรยศชาติเพื่อประโยชน์ส่วนตน”

นี่มันอะไรกัน? ไปเกี่ยวข้องกับเรื่องทรยศชาติเพื่อประโยชน์ส่วนตนได้อย่างไร? ทั่วทั้งแผ่นดินต้าโจวคนที่ไม่มีทางทรยศชาติเพื่อประโยชน์ส่วนตนก็คือเซียวเจิ้นถิงกระมัง คนพวกนั้นจะใช้สมองก่อนแพร่กระจายข่าวลือไม่ได้หรือ?

อวี๋หวั่นส่ายศีรษะ “คำพูดไร้มูล แม่ทัพใหญ่เซียวมิได้ขายชุดเกราะให้กับหนานจ้าว แต่ขายให้กับพ่อค้าต้าโจวผู้หนึ่ง แล้วคนของหนานจ้าวก็มาซื้อชุดเกราะต่อจากพ่อค้าผู้นั้น”

“เขาขายมันจริงหรือ? เหตุใดต้องขายด้วยเล่า? เขาขาดแคลนเงินมากเลยหรือ?” แน่นอนว่าไป๋ถังพูดประชด แต่กลับไม่รู้ว่าตนเองพูดเรื่องจริงออกมา

เซียวเจิ้นถิงขาดแคลนเงินที่จะช่วยชีวิตเยี่ยนจิ่วเฉา

เขาสามารถเอ่ยปากขอเยี่ยนจิ่วเฉาได้ แต่เขาไม่ทำเช่นนั้น

เขายอมขายชุดเกราะที่เขารักสุดหัวใจมากกว่า