หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 151

จื่อซูตกตะลึง สมกับเป็นสามีภรรยายิ่งนัก แม้กระทั่งข้ออ้างก็ยังกล่าวเหมือนกันโดยมิได้นัดหมาย

เมื่อเด็กอ้วนทั้งสามถูกปลอบโยนจนหายดี ก็ให้จื่อซูพาออกไป เหลือเพียงอวี๋หวั่นกับเยี่ยนจิ่วเฉาภายในห้อง

สีหน้าของเยี่ยนจิ่วเฉายากจะอธิบายออกมาเป็นคำกล่าวสั้นๆ

อวี๋หวั่นกะพริบตาอย่างประหลาดใจ “มีอันใดหรือ? หรือว่ามีเรื่องไม่คาดฝันที่น่าตกใจเกิดขึ้น?”

เยี่ยนจิ่วเฉาครุ่นคิดอย่างจริงจัง “อืม จะกล่าวเช่นนั้นก็มิผิด”

อวี๋หวั่นนึกถึงเหตุการณ์เกี่ยวกับตนเองในสองสามวันที่ผ่านมา สิ่งแรกที่คิดคือเธอตั้งครรภ์ แล้วสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป “ข้าท้องจริงหรือ?”

“ไม่ใช่” เยี่ยนจิ่วเฉากล่าว

อวี๋หวั่นถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“อวี๋อาหวั่น!” เยี่ยนจิ่วเฉาไม่สบอารมณ์ “เจ้าไม่อยากอุ้มท้องบุตรคุณชายเพียงนี้เลยรึ?!”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องไม่คาดฝันที่น่าตกใจ สิ่งแรกที่เธอนึกถึงก็คือการตั้งครรภ์!

คุณชายเยี่ยนเกิดโทสะ!

“ทั้งต้าเป่าและเอ้อร์เป่ายังเด็กนัก มิใช่เพราะข้ากลัวจะละเลยพวกเขาหรอกหรือ? แน่นอนว่าข้าเต็มใจมีบุตรกับท่าน…” อวี๋หวั่นอธิบายด้วยความรู้สึกผิด

เยี่ยนจิ่วเฉาฮึดฮัด “มิน่าถึงได้รีบเร่งทุกค่ำคืน!”

อวี๋หวั่น “…”

ยังจะสามารถครองคู่กันอย่างมีความสุขได้หรือไม่?

“เช่นนั้นมันเรื่องอันใดกัน?” อวี๋หวั่นย้อนกลับเข้าประเด็นหลัก

เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย “หมอหลวงมาตรวจเจ้า และบอกว่าร่างกายของเจ้าขาดสมดุลเกินไป”

นี่ต่างหากเรื่องไม่คาดฝันที่น่าตกใจ อายุยังน้อยร่างกายก็ขาดสมดุลเสียแล้ว โชคดีที่รู้ทันเวลา มิเช่นนั้นนานวันเข้า สาเหตุที่แท้จริงของโรคจะยิ่งแย่ลง

อวี๋หวั่นมองเขาอย่างงวยงง “ข้าก็มิได้ทำงานหนักอย่างงานในสวนดังเช่นเมื่อก่อนแล้วนี่นา”

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวต่อ “มิได้เกี่ยวข้องอันใดกับการทำงานในสวน ทว่าเพราะเจ้าอายุยังน้อย และไม่อาจทนต่อความต้องการที่แรงกล้าเกินไป”

ความหมายคือความปรารถนาทางกามารมณ์มากเกินไป จึงควรลดการเสพสังวาส?

อวี๋หวั่นหน้าแดงฉาน “อ้อ เช่นนั้น…สี่วันครั้งหนึ่งได้รึไม่?”

เยี่ยนจิ่วเฉาไม่เอ่ยสิ่งใด

อวี๋หวั่นผงะ “ห้าวัน?”

เยี่ยนจิ่วเฉาขยับนิ้ว “สิบวัน”

อวี๋หวั่นนอนลงอย่างหมดอาลัยตายอยาก “ก็…ก็เป็นเรื่องไม่คาดฝันที่น่าตกใจจริงๆ…”

……………………

ในจวนอื่น เห้อเหลียนฉีตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ แม้พิษกู่ในร่างกายของเขาจะได้รับการชำระล้างโดยราชครูแล้ว ทว่าความเสียหายที่เกิดขึ้นกับร่างกายไม่ง่ายที่จะรักษา กำลังภายในของเขาลดลงมากกว่าครึ่งหนึ่งของยุครุ่งเรือง แม้ใช้เวลาสามปีห้าปีก็ยังไม่อาจทำให้กลับเป็นเหมือนเดิมได้

คิดดูแล้วตนเองเพียงแค่ล่วงเกินสาวใช้ตัวเล็กๆ ทว่ากลับต้องมาสูญเสียกำลังภายในไปมากถึงเพียงนี้…แน่นอนว่ายังมีใบหน้าของเขาที่ไม่ต้องเอ่ยถึง เห้อเหลียนอึดอัดคับแค้นใจ หากเป็นหนานจ้าว เขาคงจับตัวคนร้ายได้นานแล้ว ทว่านี่เป็นดินแดนของต้าโจว!

ทว่าแม้จะไม่ได้สืบ เขาก็พอเดาได้ว่าเป็นฝีมือผู้ใด หลังจากข่มขู่เยี่ยนจิ่วเฉา ถัดมาก็เกิดเหตุร้ายเช่นนี้กับเขา หากบอกว่าเยี่ยนจิ่วเฉาไม่ใช่ก้างขวางคอ เขาก็ไม่มีทางเชื่อ!

ไม่แน่ว่าแม้แต่สาวใช้ผู้นั้นก็อาจอยู่ในแผนการของเยี่ยนจิ่วเฉาแต่แรก เพื่อทำให้เขาติดกับดักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น!

“ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยได้ยินบางเรื่องมาโดยบังเอิญ” ผู้ใต้บังคับบัญชาของแม่ทัพเวยหย่วนเข้ามาในห้องเพื่อรายงาน

“เรื่องใด?” เห้อเหลียนฉีเอ่ยอย่างเย็นชา

ผู้ใต้บังคับบัญชากล่าวว่า “เดิมทีข้าไปสืบหาตัวคนร้ายที่หอจุ้ยเซียน ทว่าบังเอิญได้ยินว่า ฮูหยินเยี่ยนเป็นรองผู้ดูแลของที่นั่น”

หากเป็นเช่นนี้ หอจุ้ยเซียนก็คือดินแดนครึ่งหนึ่งของจวนคุณชาย ดูเหมือนว่าคนร้ายจะเป็นเยี่ยนจิ่วเฉาจริงๆ

เห้อเหลียนฉีกัดฟันกรอด “ดีเจ้าเยี่ยนจิ่วเฉา เจ้ากล้าเริ่มก่อน อย่าโทษข้าที่ต้องใช้ไม้แข็งแล้วกัน!”

…………………..

ด้านตะวันตกของตำหนักมีสวนล่าสัตว์ซึ่งเต็มไปด้วยสัตว์ร้ายนานาชนิด ทุกครั้งเมื่อถึงสารทฤดูฮ่องเต้จะนำบรรดาราชนิกุลและข้าราชบริพารทั้งหลายไปล่าสัตว์ แม้จะเป็นช่วงต้นคิมหันตฤดู ทว่าเพื่อเป็นการต้อนรับทูตทั้งสองประเทศ ฮ่องเต้จึงรับสั่งให้ลานล่าสัตว์เปิดก่อนกำหนด

เมื่อรู้ว่ากำลังจะไปเยี่ยมชมสวน เด็กอ้วนทั้งสามก็ตื่นขึ้นก่อนอาทิตย์จะโผล่ขึ้นฟ้า พวกเขาใช้ศีรษะมุดในอ้อมแขนของเยี่ยนจิ่วเฉา เพื่อปลุกให้ตื่น ทว่าอวี๋หวั่นที่นอนอยู่ข้างๆ ยังคงหลับสนิท บิดาและบุตรทั้งสี่จึงไม่ได้ปลุกเธอไปโดยปริยาย

เยี่ยนจิ่วเฉาสวมเสื้อผ้าให้เด็กอ้วนทั้งสาม จากนั้นเด็กอ้วนก็ไปล้างหน้าล้างตาอย่างมีความสุขสดชื่น!

กระทั่งจัดการอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย เด็กชายตัวอ้วนทั้งสามก็มาที่เตียง และพรมจูบลงบนหน้าผากเล็กๆ ของอวี๋หวั่นเพื่อปลุกให้เธอตื่น

สิ่งแรกที่อวี๋หวั่นเห็นเมื่อลืมตาตื่น คือหัวเล็กกลมๆ สามหัว เธอมีความสุขยิ่งนัก เมื่อมองเห็นเยี่ยนจิ่วเฉาที่รออยู่ตรงโต๊ะอาหาร พลันรู้สึกว่าสิบวันครั้งหนึ่งก็มิได้ยากลำบากอย่างที่คิด