หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 156

เยี่ยนจิ่วเฉาหยุดรถม้าที่หน้าบ้านของเขา อิ่งสือซันก็พาม้าไปกินหญ้าที่สนามหลังบ้าน เมื่ออวี๋หวั่นได้ยินการเคลื่อนไหวของรถม้าก็เดินออกมาดูและถึงกับตะลึงเมื่อเห็นเยี่ยนจิ่วเฉา

เยี่ยนจิ่วเฉาเดินทางมาจากเน่ย์เก๋อ จึงไม่มีเวลาเปลี่ยนชุด เขาสวมชุดราชสำนักสีม่วง เนื้อผ้าสีม่วงทำให้เข็มขัดลายงูสีดำโอบรัดเอวแกร่งของเขาไว้แน่น รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลา แขนเสื้อยาวห้อยลงมาตามธรรมชาติ ดูมีความสง่างามน่าเกรงขามมากกว่าในอดีตเล็กน้อย

แสงอาทิตย์ยามพลบค่ำส่องกระทบใบหน้างามดั่งหยกสลักของเขา ดูคล้ายกับถูกเคลือบด้วยแสงพระพุทธรูปจางๆ

อวี๋หวั่นตกตะลึงหลงใหลในใบหน้าของสามีอีกครั้ง เกรงว่าเทพบุตรบนสวรรค์ทั้งเก้าก็คงไม่งดงามไปกว่านี้

หลังจากอยู่บ้านมาหนึ่งวัน ก็ได้รู้ว่าเขาทำสิ่งใดให้กับสกุลอวี๋บ้าง ปัญหาของโจรบนหลังม้าถูกแก้ไขแล้ว คนที่เต็มใจอยู่กลายเป็นคนงานเหมืองที่ถูกต้องตามกฎหมาย ส่วนคนที่ไม่เต็มใจอยู่ต่อ เขาก็จัดการอย่างสันติ นอกจากนี้ เอกสารราชการสำหรับการขุดเหมืองก็ได้มาเช่นกัน เรื่องเหล่านี้เป็นสิ่งที่เธอไม่รู้มาก่อน

ในโลกนี้มีบุรุษที่เอาแต่พูดทว่าไม่ทำ และก็มีบุรุษที่เอาแต่ทำทว่าไม่พูด เห็นได้ชัดว่าสามีของเธอเป็นอย่างหลัง

อวี๋หวั่นมองเขาด้วยดวงตาและคิ้วที่ยิ้มแย้ม

“มองอันใด?” เยี่ยนจิ่วเฉาถามอย่างเฉยเมย

“ก็มองท่านอย่างไรละ” อวี๋หวั่นกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ไม่อายฟ้าดิน” เยี่ยนจิ่วเฉาเชิดหน้าอย่างเย็นชา

ท่าทางบูดบึ้งเช่นนี้หาได้ทำให้เธอโกรธ ทว่ากลับรู้สึกน่ารักยิ่งนัก อวี๋หวั่นยังคงจ้องมองเขาตาไม่กะพริบ

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวอย่างเฉยเมย “แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันร่วมรัก แต่เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องใจร้อนถึงเพียงนี้”

“หือ? วันร่วมรัก?” อวี๋หวั่นผงะและทำท่านับนิ้ว

เยี่ยนจิ่วเฉาขมวดคิ้ว

อวี๋หวั่นจ้องมอง

“เจ้าลืม?”

“ท่านจำได้?”

ทั้งสองเอ่ยพร้อมกัน

เป็นเรื่องน่าขัดเขินเสียจริง

คนหนึ่งเอ่ยถึงการกินเนื้ออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน คนหนึ่งเย็นชาดุจน้ำแข็งงดเว้นดั่งเทพเซียน ทว่าคนแรกกลับลืมเลือน คนหลังกลับจำขึ้นใจ สีหน้าคนทั้งสองแปรเปลี่ยนเป็นกลืนไม่เข้าคายไม่ออกในชั่วพริบตา

เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ย “วันสำคัญเช่นนี้คิดว่าเจ้าจะเอ่ยถึงทั้งวันทั้งคืน แท้จริงเจ้ากลับลืมไปนานแล้ว หากข้ารู้แต่แรกคงไม่มาที่นี่”

“กล่าวราวกับท่านคอยนับวันคืนอยู่ตลอดอย่างนั้นละ” อวี๋หวั่นพึมพำไปตามใจตนเอง

สีหน้าของเยี่ยนจิ่วเฉาจริงจังขึ้นในทันที

อวี๋หวั่นกล่าว “ท่านนับจริงหรือ?”

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวเคร่งขรึม “เปล่า!”

เรื่องนี้เริ่มต้นจากการล้างพิษ ซื่อสัตย์ต่อสัญชาตญาณ แม้การต่อสู้อันดุเดือดเร่าร้อนยามราตรีทุกค่ำคืนทำให้อวี๋หวั่นเหลืออด สาเหตุหลักๆ เพราะเขาใช้เวลานาน จำนวนครั้งไม่ถือว่ามากนัก เวลากลางวันเขาไม่ยอมให้เธอสัมผัสตัวแม้แต่น้อย หลังจากประกาศว่าสิบวันครั้ง เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีทุกข์ร้อนใดๆ เธอเคยคิดว่าเขาคงไม่ชอบเรื่องแบบนี้จริงๆ

อวี๋หวั่นนึกภาพเขาที่กำลังแอบเฝ้านับวันทั้งเช้าเย็น ก็กลั้นไว้ไม่อยู่ หลุดขำคิกคักออกมา

“อวี๋อาหวั่น!” เยี่ยนจิ่วเฉาหันหน้าขวับ!

อวี๋หวั่นกลั้นยิ้มสุดกำลัง

เยี่ยนจิ่วเฉาหน้าแดงก่ำพลันเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา “เข้าบ้าน!”

อวี๋หวั่นไม่ขยับ

เยี่ยนจิ่วเฉาเดินนำไปสองสามก้าว แต่พบว่านางไม่เดินตามมาจึงหันกลับไปถาม “มัวทำอันใดอีก?”

อวี๋หวั่นยื่นมือไปให้เขา

มือที่อยู่ด้านหลังของเยี่ยนจิ่วเฉาไม่ได้ขยับ แต่เขากลับจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา “เสื่อมศีลธรรม!”

เอ่ยจบ เขาก็ก้าวข้ามธรณีประตูไปเยี่ยงสุภาพบุรุษที่ไม่มีผู้ใดทัดเทียม

อวี๋หวั่นมองดูเงาหลังที่ดูคล้ายสงบเยือกเย็นของเขา พลันยกยิ้มมุมปาก “รอให้ถึงราตรี มาดูกันว่าท่านจะยังเอ่ยเช่นนี้ได้อยู่หรือไม่”

ทั้งครอบครัวมาทานอาหารเย็นกันที่บ้านใหม่สกุลติง ป้าสะใภ้ใหญ่ได้เห็นหลานเขยอย่างเยี่ยนจิ่วเฉาก็ยิ่งรู้สึกชอบมากขึ้นทุกที นางเอ่ยกับเขาว่าฟ้ามืดแล้ว อยู่ต่ออีกสักคืนแล้วพรุ่งนี้ค่อยเดินทางกลับไม่ดีกว่าหรือ

เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ยปฏิเสธ “วันพรุ่งนี้ต้องไปว่าราชกิจตั้งแต่รุ่งสาง กลางเดือนแล้วจะกลับมาอยู่ใหม่สักสองสามวัน”

หากไม่ใช่เขา ป้าสะใภ้ใหญ่คงคิดว่าอีกฝ่ายรังเกียจที่จะอยู่บ้านนอก ทว่าเยี่ยนจิ่วเฉาอาศัยอยู่ในชนบทมานานแล้ว ทั้งยังซื้อบ้านอยู่หลังหนึ่ง ป้าสะใภ้ใหญ่จึงรู้ว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น แต่เพราะต้องไปว่าราชกิจแต่เช้า ป้าสะใภ้ใหญ่จึงไม่บังคับให้อยู่ต่อ กลับยังรีบส่งเขาขึ้นรถม้าอีกด้วย

เด็กอ้วนทั้งสามไปกินมื้อเย็นที่บ้านอาเว่ย เมื่อเห็นว่าอาเว่ยเป็นคนทำอาหารเองกับมือ เด็กน้อยทั้งสามก็รู้สึกดีใจเนื้อเต้น รีบกวาดลงท้องจนหมดเกลี้ยงในคราวเดียว!

…ทว่าในความเป็นจริง ทั้งบ้านทำอาหารที่คนกินเข้าไปอาจถึงตาย มีเพียงอาเว่ยที่มีทักษะการทำอาหารยอดเยี่ยม เขาจึงเป็นคนเดียวที่รับหน้าที่ทำอาหารมาโดยตลอด

เมื่ออาเว่ยยกแกงใสไข่คนชามสุดท้ายออกมา ก็เหลือเพียงจานอาหารสำหรับคนทั้งบ้านที่ว่างเปล่าวางอยู่บนโต๊ะ…

อาเว่ยก็ไปนึ่งหมั่นโถวมาอีกถาดหนึ่ง ทว่าเมื่อหันกลับมาอีกที หมั่นโถวในถาดก็ถูกเด็กอ้วนทั้งสามกินจนไม่เหลือ

อาเว่ยไม่รู้ว่าตนเองทำอาหารไปกี่มื้อแล้ว ปรุงจนตาลายมือไม้สั่นเทา กว่าจะป้อนให้เด็กอ้วนเหล่านี้อิ่มได้ ข้าวสารก็เหลืออยู่ก้นถุงเสียแล้ว…

และแล้วโชคดีก็มาถึง! เถี่ยตั้นน้อยมาตามพวกเขากลับไป!