หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 165

อวี๋หวั่นเป็นคนที่หลับแล้วไม่รู้สึกตัว ไหนเลยจะคิดเช่นนั้น? ได้แต่คิดว่าสามีที่กำลังป่วยหนัก ไร้มีเรี่ยวแรงจะยกตัวเธอออกเสียมากกว่า

แต่เธอเป็นหมอ รู้ดีว่าเขามีไข้ขึ้นสูงทั้งคืน จึงทำให้มีอาการขาดน้ำอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอจึงบอกให้จื่อซูผสมน้ำอุ่นครึ่งถ้วยมา จากนั้นเธอก็ค่อยๆ ป้อนเขาที่อยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น

จื่อซูรู้ว่าซื่อจื่อเห็นพระชายาซื่อจื่อราวกับเด็กน้อยของตนเอง ไหนเลยพระชายาซื่อจื่อจะไม่ได้คิดแบบเดียวกัน? เพียงแต่ทั้งสองมิได้บอกให้อีกฝ่ายหนึ่งรับรู้เท่านั้น

อวี๋หวั่นทำความสะอาดเสร็จแล้วก็เดินไปที่ห้องของชุยเฒ่า

อิ่งสือซันนำหนังสือที่เขาเก็บสะสมไว้มาแล้ว เขาพลิกเปิดอ่านเกือบตลอดทั้งคืน ยามนี้จึงยังนอนอยู่ ประตูของจวนคุณชายไม่มีเสียงดังเวลาเปิดปิด แต่ชุยเฒ่าลงสลักประตูไว้ ได้ยินเพียงเสียงแกร๊กเดียว สลักประตูก็แตกออก ร่างของอวี๋หวั่นเดินเข้ามา

ชุยเฒ่าสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที “…”

ชุยเฒ่าลุกขึ้นนั่งก่อนจะดึงผ้านวมขึ้นกั้นอกเล็กของตนเอง “เจ้าๆๆ…เจ้าจะทำอันใด?!”

“มาหาท่านไง” อวี๋หวั่นกล่าว

ชุยเฒ่าเริ่มโกรธอย่างร้อนรน “เจ้าเป็นสตรี บุกเข้าห้องบุรุษตามใจตนเช่นนี้ได้อย่างไร? เจ้า…เจ้าเคาะประตูไม่เป็นหรือ?”

“ข้าเคาะแล้ว ทว่าท่านไม่ได้ยิน ข้าก็เลยต้องเข้ามาด้วยตนเอง แล้วก็…” คำพูดของอวี๋หวั่นหยุดลง เธอกวาดสายตามองเขาขึ้นลงพลางทอดถอนใจ “จะกล่าวว่าเป็นบุรุษก็กะไรอยู่ เห็นอยู่ตำตาว่าเป็นคนชรา…”

ชุยเฒ่าที่ถูกลูกธนูหมื่นดอกปักเข้ากลางอก “…”

อวี๋หวั่นไม่ได้มาที่นี่เพื่อล้อเล่นกับเขา แต่มาหาเขาด้วยเรื่องสำคัญ “ข้าต้องไปเข้าวัง เยี่ยนจิ่วเฉาคงต้องฝากให้ท่านดูแล หากเขาเป็นอันตรายใดแม้แต่น้อย ข้าจะฆ่าท่าน!”

ชุยเฒ่าจ้องถมึง “เด็กสตรีเยี่ยงเจ้าไยถึงดุร้ายถึงเพียงนี้!”

อวี๋หวั่นกล่าวอย่างไม่รีบร้อน “ท่านเข้ามาที่จวนคุณชายแล้ว ก็ถือว่าท่านได้ทรยศต่อสวี่เสียนเฟยและจิ้งอ๋อง ทันทีที่มีข่าวแพร่งพรายออกไป แม้นข้าไม่ฆ่าท่าน พวกเขาก็ฆ่าท่านอยู่ดี”

“ข้าถูกพวกเจ้าลักพาตัวมา!” ชุยเฒ่าหัวเสียแทบคลั่ง

อวี๋หวั่นยิ้มจางๆ “ผู้ใดจะเชื่อท่าน?”

ที่แน่ๆ มารดากับบุตรคู่นั้นไม่มีทางเชื่อ

ชุยเฒ่านอนลงอย่างหมดอาลัย ดึงผ้านวมขึ้นคลุมหัวและไม่ใคร่จะเสวนากับเด็กคนนี้อีกต่อไป

อวี๋หวั่นได้คิดอย่างถี่ถ้วนก่อนจะเดินทางเข้าวัง ข่าวว่าคนบางคนในราชวงศ์หนานจ้าวต้องการชีวิตของเยี่ยนจิ่วเฉา ฮองเฮาเป็นผู้เปิดเผยให้เธอรู้ เธอคิดว่าอาจจะได้เบาะแสบางอย่างเพิ่มเติมจากปากของฮองเฮาก็เป็นได้

อวี๋หวั่นให้ฝูหลิงกับจื่อซูอยู่ดูแลเยี่ยนจิ่วเฉา อย่างไรก็มีสาวใช้เพียงสองคนเท่านั้นที่รู้เรื่องการติดพิษของเยี่ยนจิ่วเฉา ส่วนคนอื่นๆ อวี๋หวั่นบอกเพียงว่าเขาไม่สบายเพราะลมหนาว

ตำหนักเจาหยางนับวันยิ่งคึกคัก สนมมากมายต่างแวะเวียนมาที่นี่ทุกวัน ส่วนตำหนักเสียนฝูไม่มีความเคลื่อนไหวใดมากนัก สวี่เสียนเฟยใช้ข้ออ้างว่างานยุ่งจึงไม่มีโอกาสไปถวายพระพรฮองเฮา

ใช่ แม้จะถูกฮ่องเต้ดูแคลน ทว่าตราประทับและอำนาจในการควบคุมวังหลังก็ยังอยู่ในมือนาง

สวี่เสียนเฟยเรียนรู้ที่จะรักษาอารมณ์ ตราบใดที่นางไม่ได้กระทำผิด ฮ่องเต้ก็ไม่มีทางยึดอำนาจคืนไปจากนางได้

ฮองเฮาพยายามหาเรื่องจับผิดสวี่เสียนเฟยอยู่เสมอ ทว่าสวี่เสียนเฟยเก็บตัวอยู่ในตำหนักเสียนฝูอย่างเชื่อฟัง ทั้งยังทุ่มเททำงานดูแลฝ่ายในแทนฮ่องเต้ ไม่ยอมให้ฮองเฮาจับได้ไล่ทันแม้แต่ก้าวเดียว

“พระชายาซื่อจื่อ” ด้านนอกตำหนักเจาหยาง แม่นางชุยคำนับอวี๋หวั่น

“ฮองเฮากำลังพบแขกอยู่หรือ?” อวี๋หวั่นกล่าวอย่างสุภาพ

อวี๋หวั่นไม่ได้มาเข้าเฝ้าโดยไม่ได้รับเชิญ เธอได้ส่งจดหมายมาบอกฮองเฮาล่วงหน้าแต่เช้าตรู่ เมื่อฮองเฮาอนุญาตจึงได้เดินทางมา ทว่ายามนี้เป็นช่วงเวลาที่สนมทั้งหลายมาถวายพระพรฮองเฮาพอดี เธอควรจะมาถึงให้ช้ากว่านี้

แม่นางชุยยิ้มและกล่าวว่า “หาได้เป็นเช่นนั้น ทราบดีว่าพระชายาซื่อจื่อจะมา ฮองเฮามิได้ให้พวกนางอยู่เสวนาต่อ อีกไม่นานก็แยกย้ายไปแล้ว”