หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 164

แม้คนรับใช้ในจวนคุณชายจะสงบปากสงบคำ ทว่าไม่ใช่ทุกคนจะสามารถล่วงรู้ความลับของเยี่ยนจิ่วเฉาได้ ยกเว้นจื่อซูกับฝูหลิง คนรับใช้อื่นๆ ถูกอวี๋หวั่นสั่งให้ออกไปทั้งหมด

เซียวเจิ้นถิงเดินมาที่หน้าเตียง

แสงตะเกียงไฟสลัว

บุรุษร่างสูงใหญ่ดั่งภูผา ดูคล้ายกับหลังงุ้มลงชั่วขณะ

อวี๋หวั่นอ้าปาก หมายจะเอ่ยบางอย่าง

เซียวเจิ้นถิงไม่ได้หันกลับมา ทว่าเขาได้ยินเสียงหายใจของเธอ “ข้าขอดูเขาสักหน่อย แล้วจะจากไปในไม่ช้า”

อวี๋หวั่นไม่ได้คิดจะผลักไสเขาออกไปแต่อย่างใด “เช่นนั้นข้าคงต้องรบกวนท่านดูแลเยี่ยนจิ่วเฉาแล้ว ข้าจะไปห้องตำราสักประเดี๋ยว”

อวี๋หวั่นหาได้ไปห้องตำราเพื่อเปิดโอกาสให้พวกเขาได้สร้างความสัมพันธ์ฉันท์บิดากับบุตรชาย ทว่าเธอมีบางอย่างจะถามอิ่งลิ่ว

“เรื่องที่ซื่อจื่อถูกพิษ เจ้าคิดอย่างไร?”

อิ่งลิ่วลำบากใจ

หากจะกล่าวว่าผู้ใดเป็นคนทำ…มีคนมากมายที่ต้องการทำเช่นนี้ ที่ไกลๆ ไม่ต้องเอ่ย แค่บุตรตระกูลร่ำรวยในเมืองหลวงที่เคยถูกคุณชายจัดการจนอ่วม ไม่มีใครสักคนที่ไม่ต้องการให้เยี่ยนจิ่วเฉาตายไวๆ พวกเขามีจิตอันชั่วร้ายทว่าไม่มีใจที่กล้า

สวี่เสียนเฟยมีทั้งจิตชั่วร้ายและใจที่กล้า…สวี่เสียนเฟยนับว่าเป็นผู้เดียว ทว่าสวี่เสียนเฟยรู้ดีว่าเยี่ยนจิ่วเฉาถูกพิษตู๋โจ้วแห่งหนานเจียงอยู่แล้ว ดังนั้นนางจึงไม่จำเป็นต้องใช้ไป๋หลี่เซียงเพื่อจัดการอีก

หรือจะเป็นบ้านเล็กของเยี่ยนอ๋อง? อวี๋หวั่นคิด

หรือจะเป็นตี้จีองค์เล็กแห่งหนานจ้าว? อิ่งลิ่วคิดในใจ

ในใจของทั้งสองเดาไปต่างๆ นานา ทว่าไม่มีผู้ใดเอ่ยปาก

อิ่งลิ่วครุ่นคิด “นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณชายถูกวางยา แต่นอกจากครั้งนั้นที่ถูกฮ่องเต้องค์ก่อนวางยา เราทุกคนก็คิดว่าไม่มีผู้ใดจะทำได้อีก ข้าคิดไม่ออกจริงๆ ว่าไป๋หลี่เซียงนี้มาอยู่ในร่างกายของคุณชายได้อย่างไร?”

อวี๋หวั่นครุ่นคิด “หรือจะเป็นที่จวนเยี่ยนอ๋อง…”

อิ่งลิ่วส่ายศีรษะ “ถึงแม้ตอนนั้นข้าจะยังไม่ได้อยู่ข้างกายคุณชาย ทว่าข้าก็ได้ยินลุงวั่นเล่า ตอนที่เยี่ยนอ๋องย้ายไปเมืองเยี่ยน คุณชายได้รับพิษตู๋โจ้วจากฮ่องเต้องค์ก่อนแล้ว เยี่ยนอ๋องกับพระชายาก็ระมัดระวังการกินและการใช้ชีวิตประจำวันของคุณชายมากขึ้น ข้าคิดว่าคนร้ายในเมืองเยี่ยนมีโอกาสกระทำสำเร็จน้อยนัก”

อวี๋หวั่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ คนที่วางยาเป็นคนที่อยู่ในเมืองหลวง”

อิ่งลิ่วพยักหน้า “อาจเป็นก่อนที่จะย้ายไปเมืองเยี่ยน หรืออาจเป็นช่วงที่มาเยี่ยมญาติที่เมืองหลวงในทุกๆ ปี”

อวี๋หวั่นก็รู้สึกว่าโอกาสที่จะทำสำเร็จในเมืองหลวงมีมากกว่า แม้จะไม่มีหลักฐาน ทว่าสัญชาตญาณของเธอบอกเช่นนี้ “ชุยเฒ่ากล่าวว่าต้องใช้เวลาสิบวันถึงครึ่งเดือนที่พิษนี้จะออกอาการ หากรอถึงตอนที่ออกอาการ ก็ไม่รู้ว่าทานสิ่งใดไปบ้าง หรือผ่านมือผู้ใดไปบ้าง จะไปตามหาว่าผู้ใดเป็นผู้กระทำก็คงหาไม่พบเสียแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไร คนที่สามารถเกลี้ยกล่อมให้เยี่ยนจิ่วเฉากินลงไปได้ ย่อมต้องเป็นคนที่สามารถใกล้ชิดกับเยี่ยนจิ่วเฉาได้เช่นกัน และต้องไม่ถูกผู้ใดสงสัย”

อิ่งลิ่วตกใจ “ความหมายของพระชายาคือบุคคลใกล้ชิดหรือ?”

อวี๋หวั่นถอนหายใจ “ซื่อจื่อของพวกเจ้าอารมณ์ร้ายถึงเพียงนั้น จะยอมกินอาหารจากคนแปลกหน้าหรือ?”

นี่ก็เป็นความจริง อย่างเช่นพิษตู๋โจ้ว หากฮ่องเต้องค์ก่อนไม่ป้อนด้วยตนเอง คุณชายจะกินได้อย่างไร? เมื่อคิดเช่นนี้ อิ่งลิ่วก็พลันรู้สึกเกินทน ศัตรูทำร้ายไม่น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือมีดของคนใกล้ชิด และสิ่งที่บาดหาใช่เนื้อเลือด แต่เป็นหัวใจ

ชุยเฒ่านึกถึงสูตรยาได้สูตรหนึ่ง จึงสอนให้อวี๋หวั่น และอวี๋หวั่นก็ให้อิ่งลิ่วไปซื้อมาจากร้านขายยาทันที ยาที่ปรุงด้วยตนเองเสร็จแล้วถูกยกเข้ามาในห้อง

เยี่ยนจิ่วเฉาเริ่มมีไข้สูงเมื่อครึ่งชั่วยามก่อน ใบหน้าของเขาแดงก่ำ คิ้วขมวดอย่างเหลือทน ราวกับหนุ่มน้อยที่กำลังเจ็บปวด

เมื่อเซียวเจิ้นถิงมองไปที่เขา คิ้วก็พลันมุ่นขมวดเล็กน้อย ใบหน้าของเซียวเจิ้นถิงเริ่มซีดเซียว ราวกับสัตว์ร้ายที่ตื่นตระหนกตกใจกับอาการป่วยของเด็กน้อยจนทำอะไรไม่ถูก

แต่อย่างไรก็เป็นสัตว์ร้ายมิใช่หรือ?

ยามที่อวี๋หวั่นเห็นซั่งกวนเยี่ยนยืนคู่กับเขาครั้งแรก ความคิดของเธอคือ หญิงงามกับเจ้าชายอสูร ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือเซียวเจิ้นถิงไม่ได้อัปลักษณ์ ในทางกลับกันเขาหล่อเหลาดูดี ทว่าท่าทางดูดุดันเกินไป

“แม่ทัพใหญ่เซียว” อวี๋หวั่นเดินเข้าไปเบาๆ ถึงได้เห็นว่าเขาเปียกโชกไปทั้งตัว ไม่รู้เพราะร้อนหรือเพราะกลัวกันแน่

“ข้า ให้ข้าทำหรือ?” เซียวเจิ้นถิงมองชามยาในมือของเธอ เมื่อกล่าวจบก็นึกเสียใจ ฉงเอ๋อร์เกลียดเขามากถึงเพียงนี้ เรื่องแบบนี้เขาจะมีโอกาสทำได้อย่างไร…

“รบกวนท่านแล้ว” อวี๋หวั่นยื่นชามยาให้เขา

“เอ่อ…” เขาอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะหยิบชามยามาด้วยความงุนงง ด้วยความตื่นเต้นกังวลใจทำให้มือของเขาสั่น จนช้อนในชามเกือบตกลงมา

เขาเป็นคนร่างใหญ่ มือจึงใหญ่ไปด้วย ถ้วยนี้อวี๋หวั่นต้องถือด้วยสองมือเท่านั้น ทว่าเมื่อมันอยู่ในอุ้งเท้าหมีของเขากลับกลายเป็นสิ่งที่เล็กกระจิดริด

เขาหยิบช้อนขึ้นมาอย่างงกๆ เงิ่นๆ และเอ่ยถามอย่างประหม่าปนกระอักกระอ่วน “ใช่ ใช่แบบนี้หรือไม่?”

เขาไม่เคยป้อนเด็ก