หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 17

ไข่น้อยทั้งสามถูกจับ หากพูดก็ดูเหมือนกล่าวหา ยามที่พวกเขาข้ามม่านพลังเข้ามา ไม่รู้ว่าม่านพลังแตกเป็นรูใหญ่ได้อย่างไร พวกเขาเข้ามาได้อย่างงงๆ แต่ยามที่พวกเขาจะออก ม่านพลังกลับไม่ขยับเสียแล้ว

ทุบตีอย่างไรก็ไม่เป็นผล ม่านพลังไม่เปิดออกแม้แต่น้อย พวกเขาก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร

เอ้อร์เป่าเท้าเอวตะโกนให้เปิดอยู่นาน แต่ม่านพลังก็ไม่เปิดออก

พวกเขาคิดว่าหากไปด้านหน้าไม่ได้ เช่นนั้นเดินอ้อมภูเขาไปก็ได้ ผลกลับถูกตาข่ายใหญ่หลังเขาดักไว้

ไข่น้อยทั้งสามมือสองข้างไพล่หลัง ถูกเชือกรัดตัว มองยอดฝีมือในห้องโถงด้วยสีหน้าไร้เดียงสา

ความจริงตอนที่ทหารเผ่ามารไปพบพวกเขาก็ไม่ได้คิดจะมัดทั้งสาม เด็กตัวเล็กๆ เช่นนี้ไม่จำเป็นต้องป้องกันมิใช่หรือ?

ไม่คิดว่าหลังจากเห็นชายชราถูกมัด ในใจของทั้งสามกลับรู้สึกไม่เท่าเทียม

ไข่น้อยทั้งสามเดินมาและขอให้ทหารเผ่ามารมัดตัวพวกเขาด้วย!

มีสิทธิ์อะไรมัดกระทั่งไก่ตัวนั้นแต่กลับไม่มัดพวกเขา หรือว่าพวกเขาทำตัวร้ายกาจได้ไม่เท่าไก่ตัวนึง? ฮึ!

เมื่อผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารเห็นว่าพวกเขามัดกระทั่งเด็กตัวเล็กๆ สามคนก็ขมวดคิ้ว เจ้าพวกนี้ปอดแหกอะไรกัน? แม้แต่เด็กไม่กี่คนก็ต้องมัดด้วยหรือ?

นี่ไม่ได้หมายความว่าเผ่ามารเห็นอกเห็นใจไข่น้อยทั้งสามมากมายแต่อย่างใด เพียงแค่รู้สึกว่าไม่จำเป็น ลูกน้องพวกนี้ทำให้ผู้บำเพ็ญรุ่นก่อนๆ ดูหวาดกลัวเป็นนกตื่นธนู สิ่งนี้ทำให้ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารรู้สึกไม่สบายใจ

จู่ๆ ร่างกายของเขาก็ระเบิดไอสังหารอันน่าสะพรึงออกมา อุณหภูมิในห้องโถงคล้ายกับเย็นลง

หลังเสาขนาดใหญ่ที่ไม่มีใครสังเกตเห็น โจวจิ่นและหลัวช่าน้อยเบิกตากว้างขึ้นพร้อมกัน

โจวจิ่นไม่คิดว่าตนจะได้พบกับคนรู้จักในโลกฝั่งนี้ หากเขาจำไม่ผิด เจ้าถ่านสามก้อนนั้นก็คือบุตรของพี่หวั่นกระมัง? แปลกจริง เหตุใดพวกเขาก็มาที่นี่ด้วย? แล้วตกไปอยู่ในเงื้อมมือคนเผ่ามารได้อย่างไร?

ฟังรายงานจากทหารเผ่ามารเมื่อครู่ พวกเขาหนีออกจากคุกใต้ดิน แต่ก่อนหน้านี้ไม่นานเขากับสิ่งชั่วร้ายตัวน้อยก็ไปที่คุกใต้ดินมาแล้ว ทว่าไม่พบพวกเขาเลย

นอกเสียจากว่า…

โจวจิ่นจำฉากที่หลัวช่าน้อยพยายามค้นหาในคุกใต้ดินที่ถูกคนทำลายได้ หรือว่าที่นั่นจะเป็นห้องขังที่พวกเขาเคยอยู่? สิ่งชั่วร้ายตัวน้อยรู้ได้อย่างไร?

แน่นอนโจวจิ่นไม่มีทางเดาว่าสิ่งชั่วร้ายตัวน้อยรู้จักไข่น้อยทั้งสาม เขาเหลือบมองชายชรา และแอบเดาว่าชายชราผู้นี้จะเป็นคนในครอบครัวของสิ่งชั่วร้ายตัวน้อยหรือไม่?

โจวจิ่นมองหลัวช่าน้อย ดวงตาของหลัวช่าน้อยลุกวาวเต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่ไม่อาจหลบซ่อน

เป็นครอบครัวไม่ผิดกระมัง?

ไม่เช่นนั้นคงไม่มีท่าทีตอบสนองมากเช่นนี้

ขณะที่โจวจิ่นแอบคาดเดาความสัมพันธ์ของหลัวช่าน้อยกับชายชรา ทหารเผ่ามารที่อยู่ตรงกลางห้องโถงก็จำชายชราได้

เขาหรี่ตาและเอ่ยว่า “ช้าก่อน นี่มิใช่ทูตเหมยจั่วแห่งนิกายศักดิ์สิทธิ์หรอกหรือ? ทูตเหมยจั่วมาแล้ว เสียมารยาทจริงๆ เสียมารยาทแล้ว”

ชายชรายกมือปิดหน้าอย่างไม่รู้ตัว “เจ้าจำผิดคนแล้ว”

“ไม่ต้องปิดหรอก ทูตเหมยจั่ว คนอย่างเจ้า ต่อให้กลายเป็นขี้เถาข้าก็จำได้ ทำไมน่ะหรือ? ยามนั้นเจ้าทรยศต่อนิกายศักดิ์สิทธิ์ ยังไม่ถูกบรรพบุรุษของพวกเจ้าฆ่าตายอีกรึ? หรือว่าเจ้าหนีมาได้?”

“เจ้าพล่ามอะไร? ข้าทรยศต่อนิกายศักดิ์สิทธิ์เมื่อไร? ยามนั้นข้า…แค่ขโมยสุราดีสองสามไหจากอาจารย์ปู่ ผู้ใดจะรู้ว่ามียาดองอยู่ด้านใน…” เอ่ยจบ เสียงของชายชราก็แผ่วลง

เรื่องนี้เกิดขึ้นมาหลายปีแล้ว ยามนั้นเขาเป็นอันธพาลไม่เอาถ่าน ครั้งหนึ่งบังเอิญช่วยศิษย์ของนิกายศักดิ์สิทธิ์ ศิษย์ผู้นี้มีสถานะไม่ต่ำนักในนิกายศักดิ์สิทธิ์ และยังให้สถานะแก่เขาในนิกายศักดิ์สิทธิ์ด้วย

คนผู้นี้คุ้นเคยกับการปลีกวิเวกไม่เข้าสังคม จะยอมรับกฎเกณฑ์ที่เข้มงวดของนิกายศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างไร? เผลอครู่เดียวก็วิ่งไปขโมยสุราของอาจารย์ปู่ดื่ม

ผลคือสุรานั่นมิใช่สุราชั้นดีทั่วไป แต่เป็นยาดองที่มีพลังวิญญาณ ว่ากันว่ามีประโยชน์มหาศาล อาจารย์ปู่ไม่ได้บอกว่ามันใช้ทำอะไร แต่ดูเหมือนว่าเขาได้ทำลายเรื่องสำคัญของอาจารย์ปู่ อาจารย์ปู่โกรธจัด จึงลงโทษเขาให้ไปเฝ้าทางเข้าแดนศักดิ์สิทธิ์

“เฮอะ” ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารไม่สนใจเรื่องเก่าๆ เหล่านี้ เขาแค่อยากรู้ว่าเหตุใดคนของนิกายศักดิ์สิทธิ์ถึงมาที่นี่ เขามาคนเดียวหรือยังมีคนอื่นที่ซุ่มซ่อนอยู่ในวังมารอีก

เขาเดินไปหาชายชราผมหงอกทีละก้าว “พูดมา เจ้าซ่อนพวกเขาไว้ที่ใด?”

ชายชราตกใจ “ซ่อนใครที่ใด?”

ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารเยาะเย้ย “อย่ามาเล่นละครกับข้า กลอุบายอ่อนๆ ของเจ้าไม่พอจะใช้กับข้า หากเจ้าไม่ยอมพูดตรงๆ ข้าก็ได้แต่ต้องบีบให้เจ้าพูดออกมา”

“ช้าก่อน! เจ้าพูดให้ดีๆ!” ชายชราเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “สิ่งใดคือกลอุบายอ่อนๆ ของข้าไม่พอจะใช้กับเจ้า? ครั้งหนึ่งเจ้าเคยถูกหลอกเอาศิลาวิญญาณไปใช่รึไม่? ให้บทเรียนที่เจ้ายังขาด?”

“คนโกงผู้นั้นคือเจ้ารึ?” ไอสังหารของผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารพลันเพิ่มสูงขึ้นหลายเท่า

ชายชราเอ่ยว่า “หึๆๆ แน่นอนว่าไม่ แต่ข้าสามารถหลอกนำศิลาวิญญาณนั้นคืนมาให้เจ้าได้!”

ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามาร “…”

ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารกำหมัดแน่น “เอามันไปรมควัน ยอมพูดเมื่อใด ก็ให้มันได้สนุกเมื่อนั้น!”

ชายชราตื่นตระหนก

นี่มันเรื่องอะไรกัน? เหตุใดต้องนำเขาไปย่างไฟ?

เขาไม่ได้ซ่อนใคร! เขาไม่เกี่ยวอะไรกับการตายของทหารพวกนั้น!

เหตุใดคืนนี้ยังโยนความผิดให้เขาไม่หมดอีก?

ชายชราถูกลากตัวลงไป