หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 16

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 16 มอบของแทนใจ
บทที่ 16 มอบของแทนใจ
โดย
Ink Stone_Romance
ณ เรือนใหญ่สกุลเกา

เกาหย่วนตัวสั่นเทิ้ม ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง “เจ้าว่าอะไรนะ? ทัพซยงหนูแพ้แล้วหรือ?”

ฉีหลินพยักหน้าทำตาโต “ใช่แล้วขอรับ ข่าวดีนี้ส่งไปถึงเมืองหลวงแล้ว กองทัพเราชนะ ซยงหนูแพ้แล้ว!”

“แพ้…แพ้แล้ว? ไม่ใช่ข่าวลือหรอกกระมัง?” เกาหย่วนพึมพำด้วยความเหลือเชื่อ “แม้ว่าโยวโจวจะปลอดภัยแล้ว แต่ว่าซยงหนูยังไม่แพ้หรอก พวกเขาเพียงถอยทัพไป อีกไม่กี่ปีก็จะกลับมา…”

ใบหน้าอ่อนเยาว์ของฉีหลินงุ้มงอ ท่านปู่พูดอะไรแปลกๆ อีกแล้ว!

ฉีหลินเบ้ปาก “ซยงหนูแพ้สงครามก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนี่ขอรับ ท่านลืมไปแล้วหรือ แม่ทัพใหญ่เซียวไปชายแดนแล้ว”

“อา…” เกาหย่วนเข้าใจทันที “ใช่แล้วละ เซียวเจิ้นถิงไปชายแดนแล้ว ไม่เหมือนกันๆ!”

ฉีหลินรู้สึกทรมานกับคำพูดซึ่งจับต้นชนปลายไม่ถูกของท่านปู่ “ในเมื่อท่านตื่นแล้ว เรารีบไปโถงบุปผากันเถิด”

“เกิดอะไรขึ้น?” เกาหย่วนถาม

ฉีหลินร้อง ‘โอ้’ แล้วตอบว่า “ขันทีวังมาหาท่านตามพระบัญชาของฮ่องเต้”

เกาหย่วนถูกขันทีวังเชิญเข้าวัง ฮ่องเต้ต้องการพบเขา

เกาหย่วนเดินเข้าไปในห้องทรงพระอักษร ถวายบังคมตามครั้งหนึ่ง “กระหม่อม ถวายบังคมฝ่าบาท”

“อะแฮ่ม” เกาหย่วนกระแอมด้วยความกระอักกระอ่วนใจ

ฮ่องเต้มองไปที่เขาด้วยสายตาเย็นเยียบ แล้วโยนสาส์นกราบทูลลง “เจ้ากล้านัก กล้าไม่รายงานเรื่องนี้ เจ้าคิดว่าเรายังต้องพึ่งพาเจ้า คิดว่าศีรษะของตนไม่มีวันหลุดจากบ่าหรืออย่างไร?”

เกาหย่วนรีบคุกเข่าลงทันที เขาประสานมือพร้อมกับกล่าวอย่างร้อนรนว่า “กระหม่อมมิกล้า!”

“ทำก็ทำไปแล้ว ยังจะบอกว่าไม่กล้า! เจ้ารู้แต่แรกแล้วว่าแม่ทัพเซียวไม่รอดกลับมา เจ้ากลัวว่าถ้าบอกความจริงกับเรา เราจะไม่ส่งแม่ทัพใหญ่เซียวไปหรือ?”

“แล้วฝ่าบาทจะทำเช่นนั้นหรือไม่?” เกาหย่วนถามกลับ

ฮ่องเต้…ฮ่องเต้ถึงกับพูดไม่ออก

เซียวเจิ้นถิงมีความดีความชอบยิ่งใหญ่ หากจะกล่าวว่าฮ่องเต้ไม่เกรงใจเขาแม้แต่น้อยก็คงจะเป็นไปไม่ได้ หลายปีมานี้เซียวเจิ้นถิงรักษาเนื้อรักษาตัวเป็นอย่างดี หากมิใช่เพราะเพื่อปกป้องชีวิตลูกหลานสายตรงสกุลเซียว ฮ่องเต้ไม่มีทางรับปากว่าจะใจกว้างส่งเซียวเจิ้นถิงกลับสู่สนามรบ ทวงคืนความรุ่งโรจน์เช่นนี้

“บังอาจ!”

ฮ่องเต้รังเกียจขุนนางซึ่งชอบคาดเดาความคิดของพระองค์เป็นที่สุด โดยเฉพาะคนที่คาดเดาได้ถูกต้อง!

เกาหย่วนก้มหน้า คุกเข่าด้วยความแน่วแน่

ฮ่องเต้เห็นภาพเช่นนี้ก็โทสะพลุ่งพล่าน อยากสั่งประหารเขาเสียแต่ก็มิอาจทำได้ “ยังไม่รีบไสหัวไปให้พ้นอีก!”

เกาหย่วนรุดรีบออกไป

หลังจากที่เกาหย่วนออกไป ฮ่องเต้ประทับอยู่ในห้องทรงพระอักษรอีกเป็นเวลานาน

ชายแดนรบกันแล้วก็หยุด หยุดแล้วก็รบต่อ หลายปีมานี้ไม่มีวี่แววว่าจะชนะ เซียวเจิ้นถิงไปถึงเพียงไม่นานก็ตีทัพซยงหนูจนแตกพ่าย

บัดนี้ความรู้สึกของฮ่องเต้ค่อนข้างซับซ้อน

“ฝ่าบาท เสียนเฟยประสงค์จะเข้าเฝ้า” ขันทีวังกราบทูลจากด้านนอก

“ไม่ต้อง” ฮ่องเต้ตอบอย่างไม่ลังเล

ขันทีวังกราบทูลเสียนเฟย และถือยาต้มซึ่งเสียนเฟยนำมาเข้ามาให้ห้อง “พระสนมบอกว่าพระองค์ทรงอย่าลืมดื่มยา”

ฮ่องเต้ประชวรอย่างหนักและหมดสติไป จวนเมื่อวานเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา

ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว รับถ้วยยามา ชะงักไปครู่หนึ่ง “คนที่เซียวเจิ้นถึงไปรับมาชื่อว่าอะไร?”

“มีหลายคนพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงหมายถึงผู้ใดหรือ? ” ขันทีวังเอ่ยถาม

ฮ่องเต้คล้ายกับกำลังตกอยู่ในห้วงความคิด “คนที่…มีรายชื่อของหน่วยสอดแนม”

ขันทีวังกล่าวว่า “น่าจะเป็นหัวหน้ากองพันคนหนึ่ง แซ่อวี๋พ่ะย่ะค่ะ”

……

“อวี๋เฒ่า!”

ณ เมืองโยวโจว ในจวนแม่ทัพผางเหริน อู๋ซันร้องเรียกอวี๋เซ่าชิงซึ่งกำลังฝึกกระบี่อยู่ที่ลานบ้าน

อวี๋เซ่าชิงเก็บกระบี่ หันหลังไปหาเขา “เหล่าพี่น้องพักผ่อนดีหรือไม่?”

การข้ามหุบเขาหิมะแลกมาด้วยอุปสรรคครั้งใหญ่ทั้งปวง ไม่ว่าจะเป็นการถูกทหารซยงหนูตามสังหาร สภาพอากาศที่เหนือการคาดเดา และอันตรายอื่นๆ จากภูเขาหิมะ ล้วนเปรียบประหนึ่งคำสาปแช่งที่พวกเขาต้องเผชิญ ยังดีที่พวกเขาไปพบกับแม่ทัพใหญ่เซียวได้ทันเวลา แต่ถึงกระนั้น บรรดาพี่น้องทหารต่างก็ได้รับบาดเจ็บกันถ้วนหน้า

อู๋ซันตบอก พร้อมกับกล่าวว่า “พักผ่อนกันแล้วละ เจ้าวางใจได้! แม่ทัพผางเหรินเคยเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของแม่ทัพใหญ่เซียว แม่ทัพใหญ่เซียวพาพวกเรามาด้วยตัวเอง แม่ทัพผางเหรินไม่เสียมารยาทกับพวกเราหรอก!”

“อืม” อวี๋เซ่าชิงพยักหน้า “ขาเจ้า…”

อู๋ซันขาเน่าเนื่องจากถูกศรเกาทัณฑ์ของซยงหนูยิงเข้า โชคดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บลึกถึงกระดูก รักษาไม่นานก็จะกลับมาหายดีดังเดิม