หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 15

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 15.2
บทที่ 15 จบลงแล้ว ชัยชนะครั้งใหญ่ ณ ชายแดน (2)
โดย
Ink Stone_Romance
ทั้งสองคนไม่เคยออกไปข้างนอก ไม่เคยเห็นหยกไขแพะชั้นดี หากนำชิ้นหนึ่งไปขาย ก็เพียงพอให้พวกเขามีกินไปทั้งชีวิต กระนั้นนี่ก็เป็นสิ่งที่ผู้มีพระคุณมอบให้ อีกทั้งยังเป็นคู่ ทั้งสองคนย่อมต้องทะนุถนอมเป็นอย่างดี

แม้แต่พ่อครัวเทพเป้ายังเห็นด้วยกับเรื่องของทั้งสอง ชาวบ้านก็ไม่มีผู้ใดคัดค้านได้

ระหว่างทางกลับไปบ้านเดิม หมู่บ้านนั้นเงียบสงบราวกับว่าทุกสิ่งล้วนหลับใหล

ลมราตรีพัดผ่านใบหน้า นำพาความหนาวเหน็บกัดกินถึงกระดูก

อวี๋หวั่นเดินอยู่กับพ่อครัวเทพเป้า มิได้พูดอะไร

เมื่อเข้าใกล้บ้านเดิม พ่อครัวเทพเป้าก็เอ่ยขึ้นว่า “จะไม่ถามข้าหน่อยหรือว่าเหตุใดให้ของที่มีค่าเช่นนั้นแก่พวกเขา?”

“อ้อ เหตุใดท่านถึงให้ของมีค่าเช่นนั้นแก่พวกเขาล่ะ?” ที่เงียบมาตลอดทาง ทั้งยังโยงเข้าหาเรื่องเศร้าในอดีตอย่างนี้ ที่แท้ก็รอให้เธอถามสินะ อัดอั้นมาตลอดทาง ถ้าทนไปอีกก็คงไม่ไหวละมั้ง

พ่อครัวเทพเป้ากล่าวว่า “เป็นของขวัญแต่งงานใหม่ของย่าเจ้า”

พูดจบ เขาก็ส่งสายตาให้อวี๋หวั่น บอกเป็นนัยว่า ‘เจ้ารีบถามข้าต่อเร็ว!’

อวี๋หวั่นถอดรหัสสายตาของเขาได้ จึงถามต่อว่า “ของแพงขนาดนี้ ท่านยอมให้ไปได้อย่างไร?”

พ่อครัวเทพเป้าแหงนหน้ามองฟ้าพลางทอดถอนหายใจ “ก่อนที่จะแต่งงานกับข้า นางก็เป็นแม่หม้ายมาก่อน”

อวี๋หวั่นตื่นตะลึง ในสมัยที่พ่อครัวเทพเป้ายังหนุ่ม แม่หม้ายที่แต่งงานใหม่ไม่ได้เป็นเรื่องที่ยอมรับอย่างกว้างขวางในสังคม เขาต้องกล้าหาญมากเท่าไร จึงจะกล้าแต่งงานกับแม่หม้าย

“ครอบครัวข้าไม่เห็นด้วย ครอบครัวนางก็ไม่ยินดีให้นางแต่งงาน ต้องการให้นางมีสามีเพียงคนเดียวไปจนตาย เจ้าคงเคยได้ยินเรื่องซุ้มประตูเกียรติคุณ[1]กระมัง”

อวี๋หวั่นพยักหน้า

“ข้าฟันซุ้มประตูเกียรติคุณทิ้ง”

อวี๋หวั่น “…”

นี่มันท่านประธานเอาแต่ใจภาคโบราณนี่นา!

ก่อนที่ฮูหยินผู้เฒ่าเป้าจะเข้าพิธีแต่งงาน สามีของนางก็ด่วนจากไปอย่างกะทันหัน ตามธรรมเนียมในท้องถิ่น ฮูหยินผู้เฒ่าเป้าก็จำต้องแต่งเข้าไป และเป็นดังคาด นางต้องก้มหน้ารับชะตาซึ่งกำหนดให้นางเป็นแม่หม้ายไปตลอดชีวิต

เป็นบุรุษผู้นี้ที่มาช่วยชีวิตนางเอาไว้

นางเองก็เติมเต็มชีวิตเขา

ถึงบ้านเดิมแล้ว ป้าสะใภ้ใหญ่ออกมาต้อนรับ “ผู้อาวุโส ข้าเก็บกวาดห้องเรียบร้อยแล้ว เถี่ยตั้นก็อยู่ด้านใน วันนี้เขาจะมานอนกับท่าน”

พ่อครัวเทพเป้ามิได้ปฏิเสธ

……

ฟ้ายังไม่สว่าง พ่อครัวเทพเป้าก็ตื่นแล้ว เขามองไปยังเด็กน้อยซึ่งกำลังหลับสบาย สายตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่พบเห็นได้ยากยิ่ง

เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้เถี่ยตั้นน้อย ค่อยๆ ลงจากเตียงอย่างเงียบเชียบ

คนสกุลอวี๋ยังคงหลับใหล พ่อครัวเทพเป่าไม่ได้ส่งเสียงดังจนพวกเขาตื่น เขาเพียงปลดกลอนประตูแล้วเดินออกไป

เขามองบ้านสกุลอวี๋เป็นครั้งสุดท้าย แล้วเดินกลับไปยังทางเข้าหมู่บ้านด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

ที่น่าประหลาดใจก็คือ เขากลับเห็นอวี๋หวั่นที่ทางเข้าหมู่บ้าน “นางหนู?”

อวี๋หวั่นซึ่งนั่งอยู่บนบ่อน้ำเก่าลุกขึ้นยืน มุมปากของเธอยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย “จะไปโดยไม่บอกลาหรือ?”

“เจ้า…” พ่อครัวเทพเป้าพูดไม่ออก ผ่านไปเนิ่นนานเขาก็เอ่ยขึ้นด้วยความผิดหวังว่า “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

เขาชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “เจ้ารู้แล้วหรือ?”

อวี๋หวั่นพยักหน้า แล้วกล่าวอย่างไม่รีบร้อนว่า “พ่อข้าไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของท่านใช่ไหม?”

พ่อครัวเทพเป้าสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ ถามว่า “เจ้ารู้ได้อย่างไร? ”

อวี๋หวั่นตอบว่า “ท่านลืมไปแล้วหรือว่าข้าเคยเข้าไปในห้องหนังสือของท่าน เคยเห็นตัวหนังสือที่ท่านเขียน ข้ายังถามท่านอีกว่าคืออะไร ท่านบอกว่าเป็นชื่อที่ท่านตั้งให้ลูก”

หากช่วงเวลาห่างกันหลายสิบปี ลายมืออาจมีการเปลี่ยนแปลง แต่นี่เพิ่งผ่านไปเพียงไม่เท่าไร หากจะบอกว่าลายมือเปลี่ยนแปลงได้มากถึงเพียงนั้นก็คงจะเป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้น

พ่อครัวเทพเป้าถอนหายใจ “ข้าไม่รอบคอบเอง…เช่นนั้นทำไมเจ้าถึงไม่เปิดโปงข้าเล่า?”

“กว่าจะเกาะขาพ่อครัวเทพเป้าได้ช่างยากเย็น ข้าจะปล่อยไปได้อย่างไร?” เรื่องจริงก็คือ อวี๋หวั่นเองก็มีความสุขไปกับครอบครัวที่กลับมาพบหน้ากันอีกครั้ง จนลืมคิดถึงเรื่องนั้นไป จนเธอกลับห้องไปในตอนดึก นอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงก็พลันนึกขึ้นได้

ชีวิตยากลำบาก ระหกระเหินมาครึ่งชีวิต ไม่รู้ว่าพบเจอกับความโดดเดี่ยวและการหลอกลวงมามากเพียงใด พ่อครัวเทพเป้าหวังจะมีครอบครัวของตนเอง ครั้นเมื่อเห็นคนสกุลอวี๋ครั้งแรก เขาก็รู้สึกประหนึ่งเมื่อตนเองกลับบ้านไปแล้วยังมีภรรยาอยู่

แม้ว่าจะมีเวลาเพียงวันเดียว แต่เขาก็ยังอยากลิ้มลองว่าการมีครอบครัวนั้นเป็นอย่างไร

จริงอยู่ว่า ด้วยฐานะของเขา ขอเพียงเขายินดี ผู้คนมากมายก็พร้อมจะมาเป็นครอบครัวเดียวกับเขา ทว่ามีเพียงคนสกุลอวี๋ ที่มิได้ต้อนรับเขาเพราะฐานะ แต่ต้อนรับเขาเพราะเขาเป็นส่วนหนึ่งของ ‘ครอบครัว’

อวี๋หวั่นเอ่ยถามว่า “ทำไมท่านไม่ปิดบังไปเรื่อยๆ เล่า?”

ข้าไม่เปิดโปงท่านหรอก

พ่อครัวเทพเป้ายิ้มอย่างขมขื่น มองไปยังเส้นขอบฟ้าไกล “รอเจ้ามีลูกของตัวเอง แล้วเจ้าจะเข้าใจ เรื่องบางเรื่องเจ้าก็วางไม่ลง จนตายก็ยังวางไม่ลง”

ลูก…อวี๋หวั่นรู้สึกปวดใจราวกับถูกอะไรชนเข้า