หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 16

โจวจิ่นและหลัวช่าน้อยยังคงเดินหน้าตามหาต่อไป โจวจิ่นไม่รู้ว่าหลัวช่าน้อยกำลังตามหาใครและมีอยู่กี่คน ทว่าหลัวช่าน้อยก็ไม่มีความคิดที่จะทิ้งโจวจิ่นแล้วไปคนเดียว เทียบว่ามันชอบโจวจิ่นมาก โจวจิ่นยิ่งรู้สึกว่าความจริงมันไม่ได้สนใจตนมากนัก

ดูเหมือนตั้งแต่พบน้องสาว มันก็จมอยู่ในโลกของตัวเอง ในโลกนั้นมีเพียงน้องสาวและไม่มีผู้ใดอีก

ทั้งสองเดินไปได้ไม่นานก็พบกับทหารเผ่ามารสองคน ไม่เกินความคาดหมาย พวกเขาถูกหลัวช่าน้อยจัดการเช่นเคย

จริงๆ แล้วทหารเผ่ามารแข็งแกร่งมาก หากไม่ใช่เพราะจู่ๆ ในร่างกายก็ปรากฏพลังประมุขศักดิ์สิทธิ์ขึ้น ด้วยพลังเวทสมัยก่อนของโจวจิ่น เกรงว่าจะไม่อาจรับมือพวกมันได้ ทว่าคู่ต่อสู้ที่ยากเย็นเช่นนี้ก็ยังถูกฆ่าตายในเงื้อมมือของสิ่งชั่วร้ายตัวน้อยด้วยกระบวนท่าเดียว ทั้งยังไม่ทำให้น้องสาวต้องตกใจตื่น

ยามฆ่าเป็นปีศาจ ทว่ายามอุ้มน้องสาวกลับกลายเป็นอัศวินของนาง

หลังจัดการกับศพ โจวจิ่นก็ปาดเหงื่อบนหน้าผากและเอ่ยกับหลัวช่าน้อย “ข้าว่ามาตกลงกันดีกว่า พวกเราจะไม่ฆ่าคนแล้วได้หรือไม่? หากยังฆ่าเช่นนี้ต่อไป วังมารคงว่างเปล่า”

ความว่างเปล่ามิได้น่ากลัว ทว่าสิ่งที่น่ากลัวคือ หากจู่ๆ คนก็ลดน้อยลงไปเช่นนี้ ยอดฝีมือที่แท้จริงแห่งวังมารต้องพบว่ามีศัตรูภายนอกบุกรุกเข้ามาแน่ หากชำระล้างทั้งวังมาร พวกเขาก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่ตามมา

ทว่าหลัวช่าน้อยไม่ได้ยินที่เขาพูดเลยแม้แต่น้อย มันอุ้มเยี่ยนเสี่ยวซื่อเดินไปโดยไม่สนใจ!

โจวจิ่นเงยหน้ามองฟ้าพลางทอดถอนใจอย่างช่วยไม่ได้

วังมารกว้างใหญ่มาก ทั้งสามค้นห้องโถงทีละห้อง แต่ก็ยังไม่รู้ว่าคนที่ถูกจับมาถูกขังไว้ที่ใด จริงอยู่ที่คุกใต้ดินมีหนึ่งส่วน แต่นั่นก็ไม่ใช่ทั้งหมด ขณะที่โจวจิ่นถูกขังอยู่ในโลงระหว่างทางไปวังมาร เขาได้ยินทหารเผ่ามารเอ่ยว่าจะรวบรวมหนึ่งพันชีวิตบูชายันต์ประมุขมาร ไม่ว่าจะเป็นบุรุษ สตรี เด็ก คนชรา

“จะถูกขังไว้ที่ใดได้นะ?” โจวจิ่นพึมพำเบาๆ ทันใดนั้นทหารเผ่ามารอีกคนก็เดินมา ไม่เกินความคาดหมาย หลัวช่าน้อยตัดสินใจจะลงมืออีกครั้ง แต่คราวนี้โจวจิ่นห้ามไว้

โจวจิ่นกระซิบ “อย่าฆ่าเขา เราจะแอบตามเขาไป บางทีอาจพบที่ที่ครอบครัวเจ้าถูกขังอยู่ก็ได้”

เพราะกังวลว่ามันจะไม่เข้าใจสิ่งที่ตนเอ่ย โจวจิ่นจึงทำไม้ทำมือ “ตามหาคน ตามหาคน เจ้าเข้าใจหรือไม่? เขา จะพาเรา ไป”

เจ้าสิ่งชั่วร้ายตัวน้อยดูเหมือนกับเข้าใจ และมันก็ไม่โจมตีทหารเผ่ามารจริงๆ

โจวจิ่นภาวนาให้ทารกน้อยไม่ตื่น ไม่ส่งเสียงดังใดๆ ออกมา ไม่เช่นนั้นเพื่อรักษาความลับ พวกเขาก็จำต้องฆ่าทหารคนนี้

โชคดีที่เยี่ยนเสี่ยวซื่อหลับสนิทและยังยิ้มในความฝัน ไม่ละเมออะไรออกมา

โจวจิ่นและหลัวช่าน้อยเดินตามทหารเผ่ามารไปอีกตำหนัก ตำหนักนั้นมีม่านพลังเช่นกัน ที่ที่พวกเขาเคยค้นหาไม่มีคนที่ถูกจับมาและไม่มีม่านพลัง แต่ที่ที่ตนกับหลัวช่าน้อยถูกขังไว้มีม่านพลัง หรือนี่จะหมายความว่า ตำหนักที่มีม่านพลังก็คือที่ที่ขังมนุษย์ผู้เป็นเครื่องสังเวย?

โจวจิ่นเดินตามหลังทหารผู้นั้นไปเงียบๆ

หลัวช่าน้อยยังคงอุ้มเยี่ยนเสี่ยวซื่อเหาะขึ้นลงในอากาศ

จู่ๆ ทหารผู้นั้นก็หยุดเดินและหันกลับมามองด้วยสีหน้าแปลกๆ

โจวจิ่นรีบหลบหลังต้นไม้

หลัวช่าน้อยตกลงตรงหัวมุมชายคาพอดี ไม่อาจหลบทัน มันทำสีหน้านิ่ง เปลี่ยนตนเองให้กลายเป็นรูปปั้นเล็กๆ ตราไข่ดำ และใช้กำลังภายในหยุดชายผ้าที่ปลิวสยายให้แข็งทื่อไม่เคลื่อนไหว

ทหารเผ่ามารเหลือบมองรูปปั้นพิเศษที่ไม่รู้ว่ามาอยู่บนชายคาตั้งแต่เมื่อใด สายลมยามค่ำคืนพัดมา ทว่าเสื้อคลุมที่พลิ้วไสวกลับไม่ขยับ

อ๋อ เป็นรูปปั้นไม่ผิดแน่

ทหารเผ่ามารหันกลับ หมายจะเดินต่อ

“ฮัดชิ่ว!”

จู่ๆ หลัวช่าน้อยก็จามออกมา

ทหารเผ่ามารหันกลับไปอย่างรวดเร็ว หลัวช่าน้อยยังคงทำตัวเป็นรูปปั้นตราไข่ดำไม่ขยับเขยื้อน

องครักษ์เผ่ามารเกาหัว เขาหูฝาดไปหรือ? รูปปั้นจะจามได้อย่างไร?

ทหารเผ่ามารเดินต่อไป

“ฮัดชิ่ว!”

จามอีกครั้ง คราวนี้เป็นโจวจิ่น

ทหารเผ่ามารดึงกระบี่ออกจากเอว เดินไปหลังต้นไม้ใหญ่

เวลานี้เองแมวป่าตัวหนึ่งก็โผล่ออกมา “เมี้ยว~”

“เจ้าหนูนี่เอง” ทหารเผ่ามารทอดถอนใจด้วยความโล่งอก เก็บดาบเข้าฝัก