หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 17

อิ่งลิ่วมองไปยังเยี่ยนจิ่วเฉาซึ่งกำลังหลับตาทำสมาธิ เขายิ้ม แล้วบอกว่า “วางใจเถิดขอรับ คุณชายจัดการแล้ว! พวกเขาเพียงแต่มาช่วยขุดเหมือง แร่ที่ขุดออกมาล้วนเป็นของสกุลอวี๋ แต่แน่นอนว่าไม่ได้ใช้แรงของพวกเขาโดยไม่จ่ายค่าแรงนะขอรับ!”

ค่าแรงเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องจ่าย ต่อให้พวกเขาไปเชิญช่างมาที่นี่ พวกเขาก็ต้องจ่ายเงินอยู่ดี ช่างฝีมือดีที่สุดในต้าโจวล้วนอยู่ในราชสำนัก จ้างพวกเขานับว่าเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดแล้ว

กลับหมู่บ้านเหลียนฮวาครั้งนี้ อวี๋หวั่นให้อิ่งสือซันนำข่าวไปส่งก่อน แต่ที่ก่อนหน้านี้เธอไม่บอกเยี่ยนอ๋องล่วงหน้า ก็เพื่อไม่ให้เยี่ยนอ๋องรู้สึกกังวล อีกทั้งเขาจะได้รู้สึกดีใจด้วยความตื่นเต้น ทว่ากับบ้านสกุลอวี๋ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น

แน่นอนว่าเยี่ยนจิ่วเฉาไม่ได้รังเกียจรังงอน แต่เธอก็เดาว่าสกุลอวี๋อาจตกใจจนทำอะไรไม่ถูก และกังวลว่าพวกเขาจะไม่สามารถต้อนรับเขยซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์อย่างเยี่ยนจิ่วเฉาได้อย่างเหมาะสม

ความจริงก็เป็นเช่นนั้น พวกเขาได้ข่าวนี้แต่เช้าตรู่เมื่อวาน พวกเขาทำอะไรไม่ถูกตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว

อะไรนะ? อาหวั่นจะพาหลานเขยมาหรือ? เรื่องสำคัญเช่นนี้ทำไมไม่บอกล่วงหน้า?! ตอนนี้เหลือเวลาอีกวันเดียว พวกเขาจะเตรียมตัวทันได้อย่างไรเล่า!

คนสกุลอวี๋เริ่มเตรียมข้าวของจนมือไม้เป็นพัลวัน!

พวกเขาทำความสะอาดเรือนทั้งด้านนอกด้านใน นอกจากบ้านเดิมสกุลอวี๋แล้ว พวกเขายังเก็บกวาดบ้านใหม่ของเยี่ยนจิ่วเฉากับอาหวั่นด้วย เรือนหลังนั้นเดิมทีเป็นบ้านหลังเก่าและหลังใหม่ของสกุลติง หลังแต่งงาน เยี่ยนจิ่วเฉาก็ให้คนมาซ่อมแซมใหม่ และรวมเป็นเรือนหลังเดียวกัน

ช่วงที่เขาไม่อยู่ พวกเขาให้คนไปเก็บกวาดเพียงห้องใหญ่ ส่วนด้านในนั้นไม่มีผู้ใดแตะต้อง

อาม่ากลับมายังหมู่บ้านตั้งแต่วันแรกที่กลับมาถึงเมืองหลวง ดังนั้นคนสกุลอวี๋จึงรู้ว่าอวี๋หวั่นกับเยี่ยนจิ่วเฉากลับมาแล้ว ไม่ช้าก็เร็วย่อมต้องมาเยี่ยมเยียนพวกเขา แต่พวกเขาก็ไม่คาดคิดว่าจะรวดเร็วเช่นนี้ นี่ผ่านไปเพียงสามวัน พวกเขาไปเยี่ยมเยียนญาติในเมืองหลวงมาครบแล้วหรือ?

คนสกุลอวี๋ไม่กล้าเทียบตนเองกับญาติของเยี่ยนจิ่วเฉา พวกเขาไม่รู้ว่านอกจากฮ่องเต้ซึ่งกำลังประชวรหนักแล้ว ทั้งสองยังมิได้ออกจากจวนไปหาญาติคนใดเลย

อากาศในเมืองหลวงเย็นกว่าในหนานจ้าว เดือนเก้าตามปฏิทินจันทรคตินั้นอากาศเย็นสบาย เพียงแต่ผักนั้นควรเก็บในวันเดียวกันเพื่อความสดใหม่ ฟ้ายังไม่สาง ป้าสะใภ้ใหญ่ก็ออกไปเก็บผักในลานบ้านแล้ว จากนั้นก็ซื้อเป็ดและห่านใหญ่จากป้าจางมาอีกหลายตัว

ที่บ้านของพวกเขาก็เลี้ยงเป็ดและห่าน และพวกมันยังไม่โตเต็มที่ เนื้อยังไม่แน่นพอ

“ซื้อตั้งมากมาย ที่บ้านมีแขกหรือ?” ป้าจางถาม

ป้าสะใภ้ใหญ่ยังหุบยิ้มไม่ลง “อาหวั่นกับหลานเขยจะกลับมาแล้ว”

ป้าจางตาเป็นประกาย “ไอ้หยา! หลายเขยก็มาด้วยหรือ! เจ้ารอก่อน! ข้าให้ห่านเจ้าอีกตัว!”

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่หลานเขยของสกุลอวี๋ได้กลายเป็นหลานเขยของคนทั้งหมู่บ้านเหลียนฮวาไปแล้ว ข่าวว่าเขาได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์นั้นยังมาไม่ถึงหมู่บ้าน ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่กล้าเรียกเยี่ยนจิ่วเฉาว่าหลานเขยได้เต็มปากเต็มคำเช่นนี้เป็นแน่

ป้าสะใภ้ใหญ่ปฏิเสธ

“เอาไปเถอะน่า!” ป้าจางดันกรงห่านใส่มือป้าสะใภ้ใหญ่

ป้าสะใภ้ใหญ่จึงส่งเงินให้นางเพิ่ม

ป้าจางเริ่มไม่สบอารมณ์ นางเท้าเอว กล่าวว่า “อะไรกัน? หลานเขยจะกลับมาทั้งที ข้าจะเลี้ยงห่านตุ๋นหลานเขยบ้างไม่ได้หรือ? คิดว่าข้าเลี้ยงเขาไม่ได้หรืออย่างไร?”

“ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น…”

“เช่นนั้นก็รับไปสิ!”

ชีวิตของชาวบ้านที่นี่ดีขึ้นกว่าเดิมมาก ลูกชายของป้าจางเป็นหัวหน้ากลุ่มคนงานขุดเหมือง ค่าแรงบวกกับเงินรางวัลที่ได้ในแต่ละเดือน ราวๆ สิบตำลึงเห็นจะได้! ได้ยินว่าพ่อบ้านของสกุลใหญ่ในเมืองหลวงยังไม่ได้เงินเดือนมากเท่านี้ สกุลจางจึงรื้อบ้านหลังเดิมและสร้างใหม่ ซื้อเกวียนเล่มใหม่มา พวกเขามีเงินขึ้นมาแล้ว ห่านเพียงตัวเดียว มีหรือจะให้ไม่ได้!

แน่นอนว่าอย่างไรเสียพวกเขาก็เป็นเพียงคนทำงานทั่วไป ไม่ได้ใช้เงินอย่างสุรุ่ยสุร่าย หากให้คนอื่นป้าจางคงปวดใจน่าดู แต่สำหรับหลานเขยแห่งหมู่บ้านเหลียนฮวา อย่าว่าแต่ห่านตัวเดียวเลย นางจะยกให้ทั้งเล้าก็ยังได้!

ป้าสะใภ้ใหญ่มองไปยังห่านที่ป้าจางส่งให้ เห็นได้ชัดว่ามันตัวใหญ่กว่าห่านที่นางซื้อสองตัวรวมกันเสียอีก จึงรู้ว่าป้าจางไม่ได้ทำเช่นนี้เพียงเพราะเกรงใจพวกตน

และหากจะบอกว่าป้าจางกำลังติดสินบนพวกเขา ก็คงไม่ถึงขนาดนั้น

ป้าสะใภ้ใหญ่เรียนมาน้อย ทว่าหนึ่งปีที่ผ่านมานี้นางได้สนทนากับพ่อค้าวาณิชจากต่างถิ่น รวมไปถึงข้าราชสำนักจำนวนมาก ความรู้ของนางจึงเพิ่มขึ้นกว่าแต่ก่อน นางรู้ว่าพวกเขาไม่อาจพึ่งเพียงการติดสินบนอะไรเทือกนี้ ป้าจางเองก็เข้าใจเรื่องนี้ดี เพราะฉะนั้นจึงให้ของซึ่งมิได้มีราคาสูง เพื่อเป็นการแสดงความจริงใจ

นางชอบเยี่ยนจิ่วเฉาจริงๆ

แต่นางไม่คิดเข้าไปประจบประแจงเยี่ยนจิ่วเฉา และจะไม่ทำให้เยี่ยนจิ่วเฉาลำบากใจหรือเดือดร้อนเป็นอันขาด

“เช่นนั้นข้าก็ขอบคุณแทนหลานเขยแล้วกัน” ป้าสะใภ้ใหญ่รับของมา

เมื่อป้าจางไปซักผ้าที่บ่อน้ำหน้าหมู่บ้าน นางก็นำเรื่องนี้ไปเล่าให้ป้าไป๋ฟัง ป้าไป๋ตบเข่าฉาด หลานเขยจะกลับมาทั้งที นางก็ต้องแสดงการต้อนรับอย่างอบอุ่นสักหน่อย!

นางตะโกนเรียกบุตรชายคนเล็ก ให้เขานำปลาหลูป่าซึ่งจับมาเมื่อวานออกมา

นี่เป็นฤดูกาลแห่งการกินปลาหลู และเนื้อปลาหลูซึ่งเติบโตตามธรรมชาตินั้นจะแน่นกว่าปลาหลูเลี้ยงเล็กน้อย เดิมทีพวกเขาคิดว่าจะนำไปขายในตำบล แต่หลานเขยจะมาไม่ใช่หรือ? ของอร่อยๆ เช่นนี้ก็ต้องเก็บไว้ให้พวกเขากินสิ!

มิผิด คุณชายจอมโหดบางคนนั้นเป็นที่รักของชาวหมู่บ้านเหลียนฮวา!

ด้วยเสียงดังแปดหลอดของป้าไป๋ บัดนี้คนทั้งหมู่บ้านก็รู้แล้วว่าอวี๋หวั่นและเยี่ยนจิ่วเฉาจะกลับมา ประเด็นสำคัญของข่าวนี้ก็คือเยี่ยนจิ่วเฉาจะกลับมา…ชาวบ้านต่างช่วยกันเก็บกวาดหมู่บ้านกันเสียยกใหญ่ ครั้นรถม้าเคลื่อนเข้ามาในหมู่บ้าน อวี๋หวั่นก็คิดว่าตนเองตาฝาดไป

“ในหมู่บ้านมีงานมงคลอะไรหรือ?”

ทำไมต้องแขวนโคมไฟเต็มไปหมด!