หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 170

อวี๋หวั่นไปที่ห้องครัวและทำอาหารจานเล็กๆ สองอย่าง เมื่อกลับไปที่ห้อง เยี่ยนจิ่วเฉาตื่นขึ้นแล้ว ทั้งคู่ทานอาหารด้วยกัน

อวี๋หวั่นไปอยู่ที่วัดสองวัน ความอยากอาหารของเยี่ยนจิ่วเฉายังไม่ดีนัก ข้าวชามเล็กๆ ก็ยังยากที่จะกลืนลงคอ แต่อวี๋หวั่นกลับมามันก็ต่างไป จานหนึ่งเป็นแกงเปรี้ยวรากบัว หม้อหนึ่งเป็นแกงเต้าหู้ปลาจี้อวี๋ เยี่ยนจิ่วเฉากินอย่างหมดจด แม้ต้นหอมสักชิ้นก็ไม่เหลือ

พ่อครัวหัวเราะชอบใจ

หลังอาหารกลางวัน อวี๋หวั่นกับเยี่ยนจิ่วเฉาก็ไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ในลานด้านหลัง เพลิดเพลินกับความเย็นสบาย

วันนี้อากาศร้อน อวี๋หวั่นให้คนรับใช้ไปนำก้อนน้ำแข็งมาหนึ่งถังและใส่ลิ้นจี่ที่ล้างแล้วลงไป

จิ้งจอกหิมะตัวน้อยก็ร้อนยิ่งนัก วิ่งแลบลิ้นออกมานอนบนน้ำแข็ง

ปลายนิ้วเรียวของเยี่ยนจิ่วเฉาจับคอและยกตัวมันขึ้นอย่างไร้ความปรานี

จิ้งจอกหิมะตัวน้อยคร่ำครวญพร้อมกับใช้กรงเล็บตะกายขึ้นลง!

เยี่ยนจิ่วเฉายิ้มมุมปากอย่างขี้เล่นและวางมันลงบนโต๊ะตัวเล็กข้างๆ ลูบไล้หน้าท้องขาวเล็กน้อยด้วยปลายนิ้ว

จิ้งจอกหิมะตัวน้อยถูกลูบอย่างสบาย

แต่ไม่รู้คิดอย่างไร จู่ๆ มันก็ลุกขึ้นยืน ใช้มือทั้งสองข้างตะปบนิ้วชี้ของเยี่ยนจิ่วเฉา และกดเข้าไปในก้อนน้ำแข็ง

หลังจากกดไปสักพัก ก็นอนลงอีกครั้งและเอานิ้วเย็นๆ นั้นมาไว้ที่ท้อง

เยี่ยนจิ่วเฉาลูบท้องของมันอีกครั้ง

ว้าว

จิ้งจอกหิมะน้อยสุดเท่!

“เยี่ยนจิ่วเฉา ข้ามีเรื่องจะบอกท่าน” อวี๋หวั่นปอกลิ้นจี่

“อันใดหรือ?” เยี่ยนจิ่วเฉาถามพลางถูท้องจิ้งจอกหิมะ

อวี๋หวั่นป้อนลิ้นจี่ที่ปอกเปลือกแล้วให้กับจิ้งจอกหิมะตัวน้อย

ในขณะที่เพลิดเพลินกับการนวดของนายท่าน สุนัขจิ้งจอกหิมะก็ได้รับอาหารจากนายหญิง มันใช้อุ้งมือถือลิ้นจี่และใช้ปากของมันดูดคำใหญ่

“ไป๋หลี่เซียง…มาจากหวั่นเจาอี๋” อวี๋หวั่นบอกต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวทั้งหมดให้เยี่ยนจิ่วเฉาฟัง อวี๋หวั่นเพียงบอกความจริงอย่างเป็นกลางและไม่ได้ใส่ความคิดของเธอลงไปด้วย เยี่ยนจิ่วเฉาจะรู้ความตั้งใจของหวั่นเจาอี๋ได้อย่างไร แล้วจะรู้เห็นสิ่งที่เซียวเจิ้นถิงทำได้อย่างไร เขามีหัวใจที่เป็นกลาง ไม่จำเป็นที่เธอจะต้องโน้มน้าว

เยี่ยนจิ่วเฉาที่กำลังถูนิ้วกับจิ้งจอกหิมะหยุดชะงัก

จิ้งจอกหิมะตัวน้อยดูดลิ้นจี่เสร็จแล้ว ก็จับแกนลิ้นจี่แล้วมองไปที่นิ้วของเจ้านายอย่างไม่พอใจ จับมันไปแช่ในก้อนน้ำแข็งและนำมากดที่ท้องของมันต่อ

เยี่ยนจิ่วเฉากลับมามีสติและถูต่อไป

จิ้งจอกหิมะน้อยหลับตาลงด้วยความพึงพอใจ

อวี๋หวั่นต้องการเอ่ยมากกว่านี้ แม้หวั่นเจาอี๋จะเป็นคนร้าย ทว่าไม่ใช่ตัวการที่ก่อกรรมทำชั่ว ตัวการคือตี้จีองค์เล็กแห่งหนานจ้าว

“เหตุใดท่านถึงไม่แปลกใจแม้แต่น้อย?” อวี๋หวั่นมองเยี่ยนจิ่วเฉาด้วยความสงสัย “ท่าน…รู้อยู่แล้วหรือ?”

ตั้งแต่อวี๋หวั่นบอกเขาว่าฮูหยินเหยาเห็นบ้านเล็กของบิดาเขา เยี่ยนจิ่วเฉาก็พอเดาได้ว่าบ้านเล็กนั้นคือตี้จีองค์เล็กแห่งหนานจ้าว บุตรชายของหัวหน้าเผ่าเล็กๆ อะไรนั่น ทั้งหมดเป็นเพียงสิ่งบังหน้าเท่านั้น สิ่งที่เรียกว่าหลบหนีนั้นก็คงเป็นเพียงการซ่อนตัวอยู่ในเมืองเยี่ยนเท่านั้น

“ท่านพ่อของข้าอาจจะยังไม่ตาย”

อวี๋หวั่นถึงกับผงะ

“และอาจจะเป็นราชบุตรเขยแห่งหนานจ้าว”

อวี๋หวั่นตกตะลึง

แค่เรื่องที่เยี่ยนอ๋องยังไม่ตายก็เพียงพอที่จะทำให้คนตกใจราวกับถูกฟ้าผ่า แล้วยังราชบุตรเขยแห่งหนานจ้าวอีก…นี่ทำให้อวี๋หวั่นไม่รู้ว่าควรตอบสนองอย่างไร

หากเป็นเช่นนั้นจริง ตี้จีองค์เล็กแห่งหนานจ้าวก็มีแรงจูงใจเพียงพอที่จะฆ่าเขา เพื่ออ้างว่าเยี่ยนอ๋องเป็นของตนเอง นางต้องการให้บุตรชายของนางเป็นเลือดเนื้อเพียงหนึ่งเดียวของเยี่ยนอ๋อง แล้วเยี่ยนอ๋องละ? เขาคิดอย่างไร? ระหว่างนั้นเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่? กลายเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?

“ท่านรู้สึก…ว่าท่านพ่อยังไม่ตายมาตั้งนานแล้วใช่หรือไม่?”

ดังนั้นเขาจึงลังเลที่จะสืบทอดตำแหน่ง

เขากำลังรอให้บิดาของเขากลับมา ทว่าคาดไม่ถึงว่าบุรุษผู้นั้นได้กลายเป็นครอบครัวอื่นไปแล้ว เยี่ยนอ๋องได้ละทิ้งซั่งกวนเยี่ยน และละทิ้งเขา ความศรัทธาที่มีมาตลอดชีวิตของเขาราวกับพังทลายลงในชั่วข้ามคืน

นี่มันไม่ยุติธรรมกับเยี่ยนจิ่วเฉาเกินไปแล้ว

เขารอคอยมาเนิ่นนานถึงเพียงนี้ แต่สุดท้ายได้สิ่งใด?

“บางทีเรื่องราวอาจไม่ใช่อย่างที่เราเห็น”

อวี๋หวั่นจับมือของเยี่ยนจิ่วเฉาแน่น

พิษต้องแก้

ความจริงก็ต้องสืบ!