หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 173

การเกลี้ยกล่อมเยี่ยนจิ่วเฉาของอวี๋หวั่นมิได้ราบรื่นอย่างที่คิด เดิมทีอวี๋หวั่นตั้งใจจะพาฝูหลิง จื่อซูและเจียงไห่เดินทางไปพร้อมกับครอบครัวของอาเว่ย และให้เยี่ยนจิ่วเฉารอฟังข่าวอยู่ที่หมู่บ้านเหลียนฮวา

เยี่ยนจิ่วเฉาเขี่ยจิ้งจอกหิมะลงจากตัก และถามอย่างใจเย็น “พวกเขาจะให้อิ่งสือซันกับอิ่งลิ่วไปหาวัตถุดิบยาหรือ?”

“ใช่” อวี๋หวั่นพยักหน้า “หญ้าไร้กังวลในดินแดนที่หนาวจัด กับหินกำมะถันที่ร้อนจัด”

เยี่ยนจิ่วเฉามองไปที่ชุยเฒ่า

ชุยเฒ่ารู้ความ พลันพยักหน้า “วัตถุดิบยาทั้งสองนี้มีฤทธิ์ในการล้างพิษ”

แต่หากเป็นเช่นนี้ อิ่งสือซันกับอิ่งลิ่วก็จะไม่ได้อยู่กับอวี๋หวั่น อวี๋หวั่นเป็นคนซื่อ เยี่ยนจิ่วเฉาผ่านร้อนผ่านหนาวมานานยี่สิบปี รู้ดีว่าใจคนนั้นยากแท้หยั่งถึง ให้องครักษ์ที่เขาไว้ใจที่สุดแยกไป ผีเท่านั้นที่จะรู้ว่าพวกเขาคิดจะใช้แผนอะไร

แต่หากไม่ไป พิษนี้ก็ไม่อาจถอนได้

ไปแล้ว ก็กังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้น

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวอย่างเฉยเมย “ใต้หล้านี้หามีนักบุญและพ่อมดไม่ ครอบครัวอาเว่ยไม่ได้บอกเจ้าเรื่องนี้หรือ? หากเรื่องแค่นี้ยังไม่รู้ ข้าก็เริ่มจะสงสัยเรื่องวัตถุดิบยาพิเศษที่พวกเขาว่าแล้ว”

อวี๋หวั่นไม่ใส่ใจ “ชุยเฒ่าก็กล่าวถึงวัตถุดิบยาพิเศษนี้ด้วยมิใช่หรือ?”

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าว “ชุยเฒ่าได้ยินมาจากโรงน้ำชา แล้วพวกเขาก็เช่นกัน”

“…” อวี๋หวั่นเงียบสนิท ไม่อาจโต้แย้งคำพูดของเขาได้ เธอหยุดชะงักและเอ่ยต่อว่า “สิ่งต่างๆ ในใต้หล้านี้หาได้มีผลลัพธ์เสมอไป แต่ลองดูก็ไม่เลว หากยังไม่ได้ลอง จะตัดใจยอมแพ้เลยได้อย่างไร?”

เยี่ยนจิ่วเฉาจ้องมองเธอเนือยนิ่ง “ทั้งที่รู้ว่าทำไม่ได้ก็ยังทำอีกหรือ?”

ดวงตาของอวี๋หวั่นใสราวกับน้ำ “ไม่ได้อย่างไร? อย่างมากก็เหมือนกับยามนี้”

เยี่ยนจิ่วเฉาเงียบลง

อวี๋หวั่นเดินไปนั่งยองๆ ด้านหน้าและเงยหน้าขึ้นมองเขา “ท่านรู้หรือไม่? คราแรกที่ขาของลุงใหญ่พิการ ไม่มีผู้ใดเชื่อว่าเขาจะรักษาให้หายได้ ตัวเขาเองก็ไม่เชื่อ ทว่าข้าเพียงต้องการรักษาเขา แล้วยามนี้เขาก็หายแล้วจริงๆ! พิษตู๋โจ้วของท่านก็เช่นกัน ยามนั้นข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะถอนพิษได้อย่างไร แต่ข้าคิดว่ามันแก้ไขได้ แล้วยามนี้มิใช่แก้ได้แล้วหรือ? ครานี้ พวกเราได้รู้ว่าวัตถุดิบยาพิเศษคือสิ่งใด แล้วยังมีเหตุผลใดที่จะไม่ออกตามหา?”

เยี่ยนจิ่วเฉาถอนหายใจเบาๆ “เจ้าดื้อเช่นนี้มาตลอดเลยหรือ?”

อวี๋หวั่นก้มศีรษะลง แนบใบหน้ากับฝ่ามือของเขา “ใช่ ข้าดื้อเช่นนี้มาตลอด หากท่านจะเสียใจก็คงสายไปเสียแล้ว”

“ผู้ใดบอกว่าข้าเสียใจ” เยี่ยนจิ่วเฉาเมินหน้าหนี ฝ่ามือที่ถูกแก้มของเธอกดรู้สึกร้อนผ่าว

อวี๋หวั่นเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตายิ้มแย้ม “เช่นนั้นข้าถือว่าท่านตกลงแล้ว”

เอาละ หากไปแล้วหาไม่เจอ สตรีผู้นี้คงจะตัดใจไปเอง

“ข้ามีเงื่อนไข” เยี่ยนจิ่วเฉากล่าว

“ว่าอย่างไรหรือ” อวี๋หวั่นเบิกตากว้างมองเขา

“เจ้าต้องไปกับข้า” เยี่ยนจิ่วเฉากล่าว

อวี๋หวั่นส่ายศีรษะ “เช่นนั้นไม่ได้ การเดินทางยากลำบาก มันหนักเกินกว่าที่ร่างกายของท่านจะรับไหว”

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าว “เช่นนั้นเจ้าก็ไม่ต้องไป”

อวี๋หวั่นกำลังจะอ้าปาก

เยี่ยนจิ่วเฉาก็ชิงกล่าวต่อ “ข้าเป็นสามีของเจ้า สามีเดินนำ ภรรยาเดินตาม เจ้าต้องฟังข้า”

เรื่องนี้ไม่อาจต่อรองได้ อวี๋หวั่นจำต้องยอมให้เขาไปด้วย แต่อวี๋หวั่นก็บอกว่าทั้งการเดินทางเสื้อผ้าอาหารที่พักต้องฟังเธอ นี่เป็นเรื่องเล็กน้อย เยี่ยนจิ่วเฉาก็ยอมตกลง

สำหรับชายชรา การมีเยี่ยนจิ่วเฉาเพิ่มมาคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เพราะอย่างไรค่าเดินทางก็ไม่ได้เก็บกับเขา

เรื่องนี้ได้ถูกตัดสินใจอย่างมีความสุข

อวี๋หวั่นไปพบท่านพ่อกับท่านแม่ แต่เธอก็ไม่ได้บอกเรื่องที่เยี่ยนจิ่วเฉาถูกพิษไป๋หลี่เซียงและกำลังไปตามหาวัตถุดิบยามาถอนพิษ เธอบอกว่ามีบางอย่างผิดปกติในเมืองเยี่ยน พวกเขาต้องกลับไปที่จวนเยี่ยนอ๋อง ส่วนครอบครัวของอาเว่ยต้องกลับไปบูชาบรรพบุรุษที่บ้านเกิดซึ่งอยู่ทิศใต้เช่นกัน ดังนั้นพวกเขาจึงเดินทางไปด้วยกัน

ชุยเฒ่าก็ถูกพามาเช่นกัน เขาอยู่บ้านคนเดียว ครั้นเมื่อออกเดินทางไปหาวัตถุดิบยาก็มักจะหายไปนานมิได้กลับมา ผู้คนจึงไม่แปลกใจหากจู่ๆ วันหนึ่งเขาจะหายตัวไป

ไข่ดำทั้งสามถูกอวี๋หวั่นปล่อยให้อยู่ที่หมู่บ้านเหลียนฮวา

ก่อนจะจากไป อวี๋หวั่นก็กล่าวลาบุตรชายของตน “พ่อกับแม่จะออกเดินทาง จงเป็นเด็กดี เชื่อฟังคำสอนของท่านตาท่านยาย แล้วก็ตั้งใจฝึกกังฟูกับอาเว่ยนะรู้หรือไม่?”

ไข่ดำทั้งสามกอดคอมารดาเนิ่นนาน แล้วจึงยอมปล่อยอย่างไม่เต็มใจ

“เจ้าดูแลบ้านให้ดี เมื่อเราไปถึงเผ่าแล้วจะส่งพิราบสื่อสารมาบอกข่าวให้เจ้ารู้ พอถึงเวลานั้น เจ้าก็เปิดเผยเรื่องนี้กับนาง นางต้องตามเจ้ากลับไปอย่างเชื่อฟังเป็นแน่” ชายชราสั่งอาเว่ยอย่างเคร่งขรึม ทว่าความจริงแล้ว อาเว่ยจะอยู่ที่นี่หรือไม่มิได้สำคัญ ตราบใดที่อวี๋หวั่นเข้าสู่เผ่าปีศาจ สตรีผู้นั้นย่อมตามมาเป็นแน่

ทว่าอาเว่ย เด็กผู้นี้มักก่อปัญหา ครานี้ไม่อาจให้เขาทำมันพังได้อีก!