หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 18

เถี่ยตั้นน้อยร้อง ‘โอ๊ย’ แล้วกระเด็นไปทางรถม้าซึ่งกำลังเคลื่อนที่!

ม้าควบเข้ามาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าพวกมันกำลังจะเหยียบเถี่ยตั้นน้อย อวี๋หวั่นก็รีบพุ่งเข้าไป แล้วดึงเขาออกมาทันที จากนั้นเธอก็ยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็วราวกับปีศาจโดยที่ไม่ได้หันไปมองลี่จือแม้แต่น้อย จับศีรษะของลี่จือ แล้วโยนนางออกไปกลางถนน!

“อ๊ากกก”

กระดูกขาของลี่จือถูกเหยียบจนนางร้องออกมาอย่างน่าเวทนา

เถี่ยตั้นน้อยโผเข้าหาอ้อมอกของพี่สาวด้วยใบหน้าขาวซีด กอดเอวพี่สาวแน่น

อวี๋หวั่นลูบหัวปลอบเขา

เหยียนหรูอวี้ซึ่งยืนอยู่ด้านข้างตะลึงงันกับภาพเหตุการณ์ที่เห็นตรงหน้า ปฏิกิริยาตอบสนองของสตรีผู้นี้รวดเร็วเกินไปแล้ว? นางยังไม่ทันเห็นการเคลื่อนไหวของอวี๋หวั่น เด็กที่ควรถูกม้าเหยียบจนตายกลับรอดชีวิต แต่ลี่จือซึ่งก่อนหน้านี้ยังยืนอยู่ข้างนางกลับถูกม้าเหยียบจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด…

เรื่องราวยังไม่จบเพียงเท่านี้ เมื่อม้าเหยียบลงบนลี่จือ รถม้าสะเทือนอย่างรุนแรง เจ้าของรถม้าศีรษะกระแทก ตวาดออกมาด้วยความเกรี้ยวโกรธ

“เกิดอะไรขึ้น?”

“เรียนองค์หญิง สตรีผู้นี้ชนเข้ากับรถม้าของพวกเรา แล้วถูกม้าเหยียบจนบาดเจ็บ”

พวกเขาไม่ได้พูดภาษาจงหยวน อาภรณ์ก็ไม่ใช่อาภรณ์ของชาวจงหยวน

“เจ้าหมายความว่าองค์หญิงอย่างข้ายังต้องชดใช้ให้นางอีกหรือ?”

“ข้าน้อยมิกล้า” องครักษ์ที่ติดตามมาทาบมือขวาบนไหล่ข้างซ้าย ก้มหน้างุด

“นำตัวสตรีผู้นั้นไปประหาร!”

ประโยคนี้เปลี่ยนเป็นภาษาจงหยวน

เหยียนหรูอวี้ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ข้อมูลข่าวสารของจวนแม่ทัพล้วนฉับไว นางรู้มานานแล้วว่าซยงหนูพ่ายแพ้สงคราม ปรารถนาจะเจรจากับต้าโจว หนึ่งในผู้ที่ร่วมเดินทางมากับคณะทูตก็คือองค์ผลหญิงหมิงจูผู้อันเป็นที่รักของกษัตริย์ซยงหนู จะเป็นสตรีผู้นั้นไปได้หรือไม่?

“องค์หญิง!” เหยียนหรูอวี้ก้าวไปด้านหน้า พูดกับรถม้าซึ่งปิดม่านอยู่ “บ่าวของข้าไม่ได้ชนกับรถของท่าน นางถูกคนทำร้าย คนผู้นั้นเห็นรถม้าขององค์หญิงแล่นมา จึงจงใจผลักบ่าวของข้าออกไป”

องค์หญิงซยงหนูใช้แส้ตวัดม่านขึ้น นางมองไปยังเหยียนหรูอวี้ แล้วตวัดแส้อีกครั้ง

หัวใจของเหยียนหรูอวี้ใจร่วงลงไปถึงตาตุ่ม แส้นั้นไม่ได้ทำร้ายนางแต่อย่างใด เพียงแต่ตวัดผ้าคลุมหน้า

นางเหงื่อกาฬแตกพลั่ก

องค์หญิงซยงหนูเป็นสตรีผู้งดงามอันดับหนึ่งแห่งเฉ่าหยวน ความงามของเหยียนหรูอวี้ก็มิได้เป็นรอง ทั้งสองเรียกได้ว่างามเท่ากัน ทว่าเหยียนหรูอวี้อ่อนแอไร้เรี่ยวแรง ด้อยกว่าในเรื่องลักษณะของวีรสตรี เมื่อเทียบกันแล้ว องค์หญิงซยงหนูก็รู้สึกว่าตนเหนือกว่าในระดับหนึ่ง

รังสีอำมหิตในดวงตาขององค์หญิงซยงหนูเลือนหายไป “เจ้าบอกว่ามีคนตั้งใจชนรถม้าของข้าหรือ? ผู้ใดกัน?”

เหยียนหรูอวี้หันไปพร้อมกับกล่าวว่า “นาง”

อวี๋หวั่น “?!”

เจอกับคนไร้ยางอายมามาก แต่ก็ไม่เคยเจอใครที่ไร้ยางอายเท่านี้มาก่อน ใครกันแน่ที่ตั้งใจชนรถม้า? รถม้าขององค์หญิงผู้นี้มีองครักษ์เพียงแค่สองคน ถ้านางไม่เรียกตัวเองว่าองค์หญิง ใครจะไปเดาออกว่าคนที่นั่งอยู่บนรถคือใคร

จะว่าไปแล้ว รูปลักษณ์ สำเนียงภาษา และเสื้อผ้าอาภรณ์ล้วนไม่เหมือนกับเชื้อพระวงศ์จงหยวน

องค์หญิงซยงหนูมองตามสายตาของเหยียนหรูอวี้ และเห็นอวี๋หวั่น

ในชั่วพริบตาเดียว อวี๋หวั่นก็คว้าแส้ขององค์หญิงซยงหนูเอาไว้แน่น

หลังจากที่สภาพความเป็นอยู่ทางบ้านดีขึ้น อวี๋หวั่นไม่สวมเสื้อผ้าเก่ามีรอยปะชุนออกไปข้างนอกอีก แต่เธอก็ไม่ได้ใส่เสื้อแพรไหมหรูหรา แต่เป็นเสื้อยาวสีขาวรัดเอว และสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงิน คาดเข็มขัดทับเอาไว้ด้านนอก ทำให้รูปร่างดูอรชรอ้อนแอ้น เอวคอด นิ้วเรียวสวย คองามระหง

เธอเกล้าผมเอาไว้อย่างเรียบง่าย เส้นผมสีดำขลับร่วงประบ่า ขับให้ผิวของเธอขาวสว่างประหนึ่งหยก

องคาพยพบนใบหน้างดงาม คิ้วโก่งดูเด็ดเดี่ยวราวกับวีรสตรี ทว่าไม่ได้ให้ความรู้สึกบีบบังคับผู้ใด ในทางกลับกัน สตรีผู้นี้กลับดูสงบนิ่ง

องค์หญิงแห่งซยงหนูเพิ่งเคยเห็นสตรีที่ทำให้คนละสายตาไม่ได้เช่นนี้ นางเป็นคนจริงๆ หรือ? ไม่ใช่ปีศาจใช่หรือไม่?

องค์หญิงซยงหนูเกลียดคนที่งามกว่าตนเป็นที่สุด

“ไม่ใช่” อวี๋หวั่นพูดอย่างไม่เกรงกลัวแต่ก็ไม่เย่อหยิ่ง “บ่าวคนนั้นผลักน้องชายข้าก่อน ข้าช่วยน้องข้า ในสถานการณ์คับขันเช่นนั้นข้ายั้งมือไม่อยู่ จึงดึงนางไป”

เรื่องนี้ไม่นับว่าเป็นเรื่องเท็จ เพียงแต่ว่าในตอนที่ดึงลี่จือ เธอเผลอใช้แรงมากไปสักหน่อย

เหยียนหรูอวี้กล่าวว่า “องค์หญิงอย่าไปฟังนางพูดจาไร้สาระ”

องค์หญิงซยงหนูกล่าวว่า “เจ้าก็หุบปาก! เรื่องนี้ข้าตัดสินใจเองได้!”

“เจ้าค่ะ” เหยียนหรูอวี้ตอบอย่างรู้มารยาท กระนั้นในใจของนางก็รู้สึกขุ่นเคือง องค์หญิงจากประเทศที่แพ้สงคราม ยังกล้ากำแหงต่อหน้านาง รอนางเป็นพระชายาของเยี่ยนอ๋องก่อน ดูสิว่านางยังจะกล้าโอหังอีกไหม!

องค์หญิงซยงหนูมองไปยังอวี๋หวั่น “เจ้ามานี่ มารับแส้ของข้าสามครั้ง ข้าจะละเว้นโทษประหารให้เจ้า!”

น้ำเสียงของนางฟังดูราวกับว่าการถูกแส้ของนางฟาดเป็นเกียรติยศเหลือคณานับ

อวี๋หวั่นมองไปยังองค์หญิงแห่งซยงหนู “องค์หญิง ใต้อาณัติแห่งโอรสสวรรค์ จำต้องเคารพกฎหมาย ข้าไม่ได้ตั้งใจชนรถม้าขององค์หญิง องค์หญิงย่อมรู้ดี องค์หญิงเป็นเชื้อพระวงศ์ ข้าเป็นชาวบ้านธรรมดา ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าคนในรถม้าคือองค์หญิง? และแม้ว่าข้าจะไม่รู้ ข้าจะจงใจชนรถม้าของท่านไปเพื่ออะไร?”

องค์หญิงตอบว่า “ข้าไม่สน! เจ้าผลักคนมา! เจ้านั่นแหละที่เป็นคนชน! วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้า! เจ้าจะยอมให้ข้าตีดีๆ หรือจะให้องค์ครักษ์ของข้าจัดการ!”

“ห้ามตีท่านพี่ข้านะ!” เถี่ยตั้นน้อยระงับความกลัวเอาไว้ เขาเหยียดหลังตรง แล้วออกมายืนด้านหน้าของอวี๋หวั่น

องค์หญิงซยงหนูหวดแส้ใส่เขาทันที!

อวี๋หวั่นคว้าแส้เอาไว้

ยังมีคนที่คว้าแส้ของนางได้อีกหรือ? แส้ของนางไม่ถูกกับดินฟ้าอากาศของจงหยวนหรืออย่างไร?

องค์หญิงซยงหนูตวัดแส้อีกครั้ง ครานี้นางใช้กำลังภายใน พลังของนางแล่นผ่านแส้ตรงเข้าใส่อวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นรู้สึกประหนึ่งเส้นเลือดของเธอถูกเข็มทิ่มแทง เจ็บปวดราวกับหัวใจถูกไฟรน แววตาของเธอกระตุกวูบ แล้วกระชากอย่างแรง จนแส้หลุดออกจากมือขององค์หญิงชาวซยงหนู!