หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 196

แม่นางต่งหันหลังมา แม้แต่การเคลื่อนไหวธรรมดาก็ยังสง่างามดึงดูดสายตา นั่นเป็นเสน่ห์ของฮวาขุยสินะ

นางคลุมหน้าด้วยผ้าสีม่วง สันจมูกโด่งทำให้ผ้ามีส่วนนูนได้รูป ดวงตาคู่สวยเย้ายวนอยู่ใต้ผ้าคลุมหน้า อวี๋หวั่นไม่แปลกใจเลยว่าถ้าหากคนที่เข้ามาเป็นผู้ชาย ก็คงจะต้องหลงใหลสายตาของนางอย่างแน่นอน

คิ้วโก่งได้รูปดังใบของต้นหลิ่ว ความเข้มกำลังเหมาะ เข้ากับผมหน้าม้ายุคโบราณได้เป็นอย่างดี อวี๋หวั่นคิดว่าความงามของผู้หญิงคนนี้นับว่าเหนือกว่าคนธรรมดา

อวี๋หวั่นคิดว่าหน้าตาคือความภาคภูมิใจของเธอ แต่ในตอนนี้เห็นทีเธอคงเจอคู่แข่งแล้ว

กระนั้นอวี๋หวั่นก็รู้สึกชื่นชมเสียมากกว่า แม้ว่าคนงามในใต้หล้านั้นมีมาก แต่ผู้ที่งามประหนึ่งเทพเซียนนั้นมีน้อยนัก

“เหตุใดคุณชายมองข้าเช่นนั้น?”

ต่งเซียนเอ๋อร์หันหลังมา ยิ้มพลางเอ่ยขึ้น

เสียงของนางไพเราะเป็นธรรมชาติ ราวกับจะไม่ยอมอ่อนข้อให้รูปร่างหน้าตาของนาง

อวี๋หวั่นยิ้มน้อยๆ “แม่นางต่งตกใจเช่นนี้ เห็นทีผู้ที่มาก่อนหน้านี้ล้วนแต่ตาบอดกระมัง? จึงไม่ตกตะลึงในความงามของแม่นางต่ง”

ต่งเซียนเอ๋อร์หลุดหัวเราะออกมา ดวงตาสดใสมีเสน่ห์เช่นนั้น ทำให้อวี๋หวั่นรู้สึกราวกับหัวใจของเธอกรอบจนแตกออกมาได้เลยทีเดียว

“คุณชายเชิญนั่งเจ้าค่ะ” ต่งเซียนเอ๋อร์ชี้ไปยังโต๊ะในห้อง โบกมือเล็กน้อย แล้วปิดประตูด้วยกำลังภายใน

อวี๋หวั่นไม่ตกใจ และนั่งลงด้วยความเยือกเย็น

ต่งเซียนเอ๋อร์ยกกาสุราขึ้นมารินเหล้าให้อวี๋หวั่นจอกหนึ่ง แล้วกล่าวเนิบๆ ว่า “คนอื่นเอาแต่จ้องเซียนเอ๋อร์ แต่สายตาของคุณชายไม่เหมือนกับคนอื่น”

“โอ้? ไม่เหมือนอย่างไรหรือ?” อวี๋หวั่นถาม

ต่งเซียนเอ๋อร์วางกาสุราลง หยิบจอกสุราส่งให้อวี๋หวั่น “สายตาของผู้ชายตัวเหม็นพวกนั้นน่าขยะแขยง แต่คุณชายกลับไม่…”

อวี๋หวั่นใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ เธอเกือบคิดว่าตนเองจะถูกจับได้เสียแล้ว แต่เมื่อคิดว่าเธอติดลูกกระเดือกปลอม ทั้งยังใช้ยาเปลี่ยนเสียงที่ชุยเฒ่าให้มา ตามหลักแล้วก็คงไม่ถูกจับได้ง่ายๆ

“คุณชายกำลังคิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ? อยู่กับเซียนเอ๋อร์แล้วยังใจลอย เซียนเอ๋อร์ไม่ดีพอหรือเจ้าคะ?” ต่งเซียนเอ๋อร์นั่งลงข้างอวี๋หวั่น พลางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

จะว่าไปก็น่าแปลก เสียงเล็กๆ เหมือนกัน แต่เสียงของเด็กนั่นกลับทำให้อวี๋หวั่นปวดหัว แต่ต่งเซียนเอ๋อร์ทำให้หัวใจของอวี๋หวั่นรู้สึกพองโต อย่างที่ว่ากันว่าหากไม่มีความสามารถพอก็ทำไม่ได้ นางเป็นได้ถึงฮวาขุยอันดับหนึ่งของหอตี้อี ไม่ใช่จะมีเพียงรูปร่างหน้าตาอย่างเดียวก็ทำได้

อวี๋หวั่นลองชิมเหล้าองุ่นที่นางส่งให้

ต่งเซียนเอ๋อร์โน้มกายเข้ามาใกล้อวี๋หวั่น กลิ่นหอมจรุงจากแขนเรียวของนางคล้ายกับจะมาติดที่แขนของอวี๋หวั่น “นี่เป็นสุราที่เซียนเอ๋อร์หมักเอง คุณชายคิดว่ารสชาติเป็นอย่างไร?”

อวี๋หวั่นเดาะลิ้น “กล่าวตามตรง ไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่”

ต่งเซียนเอ๋อร์หัวเราะร่าออกมา เสียงหัวเราะของนางใสกังวานราวกับกระดิ่งเงิน

“เอ…ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ?” อวี๋หวั่นถามนางอย่างไม่เข้าใจ เธอวิจารณ์สุราของนางว่าไม่อร่อย นางไม่โกรธแต่กลับหัวเราะออกมา? นี่มันเหนือความคาดหมายของเธอเหลือเกิน

“คุณชายเป็นคนแรกที่กล้าบอกว่าสุราของเซียนเอ๋อร์ไม่อร่อย” ต่งเซียนเอ๋อร์หยิบจอกสุราจากมือของอวี๋หวั่น แล้วเทมันลงไปในชามใบใหญ่ จากนั้นก็หยิบไหสุราหน้าตาธรรมดามาวาง “นี่ต่างหากคือสุราที่เซียนเอ๋อร์หมักเอง”

ที่แท้ก็เป็นบททดสอบนี่เอง

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าบรรดาคนที่มาก่อนหน้านี้ต่างไม่ตอบตามความจริงและถูกแม่นางเซียนเอ๋อร์ผู้นี้ปฏิเสธไป

เป็นดังคาด ต่งเซียนเอ๋อร์ส่งจอกสุราจอกที่สองให้อวี๋หวั่น “พวกเขาล้วนแต่ไม่จริงใจ จึงไม่ได้ดื่มสุราที่เซียนเอ๋อร์หมักเองกับมือ”

อวี๋หวั่นรับจอกเหล้านั้นมาจิบ

เอ๋…ไม่อร่อยเท่าเมื่อครู่นี่!

อวี๋หวั่นไม่รอให้ต่งเซียนเอ๋อร์เอ่ยปาก เธอรีบช่วงชิงจังหวะ เอื้อมมือไปลูบจอนผมของนาง ดีดนิ้วครั้งหนึ่ง ดอก

กุหลาบดอกงามก็ปรากฏขึ้นบนปลายนิ้วของเธอ

อวี๋หวั่นส่งดอกกุหลาบดอกนั้นให้ต่งเซียนเอ๋อร์ ความตื่นเต้นปรากฏขึ้นในนัยน์ตาของต่งเซียนเอ๋อร์ “คุณชายทำได้อย่างไรเจ้าคะ?”

อวี๋หวั่นยิ้มแต่ไม่ตอบอะไร ขยับเล็กน้อย กลีบของดอกกุหลาบก็ร่วงโรย นกแก้วสีสวยสดท่าทางซังกะตายตัวหนึ่งปรากฏออกมา อันที่จริงมายากลเช่นนี้จะต้องใช้นกพิราบ แต่น่าเสียดายที่หานกพิราบไม่ได้ จึงต้องใช้นกแก้วตัวที่ถูกเยี่ยนจิ่วเฉาทำให้โมโห เพราะฉะนั้นอวี๋หวั่นจึงแอบซ่อนมันเอาไว้ในแขนเสื้อ

นกแก้วตัวน้อยเป็นอิสระแล้ว มันจึงกางปีกโบยบินออกไปนอกหน้าต่าง

แต่อวี๋หวั่นปิดหน้าต่างได้ทันควัน

นกแก้วชนเข้ากับหน้าต่างอย่างเต็มแรง มึนงงอยู่ชั่วขณะหนึ่งก่อนจะไหลลงมาจากหน้าต่าง

ต่งเซียนเอ๋อร์หัวเราะออกมา

ครั้นอวี๋หวั่นฝึกมายากลนี้ในจวน เธอไม่ได้คล่องแคล่วเช่นนี้ เมื่อครู่นับว่าดีกว่าปกติ เมื่อเห็นว่าต่งเซียนเอ๋อร์ อารมณ์ดี ทีนี้เธอเปิดประเด็นเจรจาขอซื้อเห็ดหลินจือได้หรือยัง?

ขณะที่อวี๋หวั่นกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ต่งเซียนเอ๋อร์ก็โน้มกายมาหาเธอ

นางหัวเราะจนตัวโยน ไม่อาจควบคุมตัวเองได้ ทั้งร่างโผเข้าหาอวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นยกมือขึ้นสองข้างตัวแข็งทื่อ ออกจะขำมากเกินไปหน่อยไหมเนี่ย?

“คุณชาย” ในที่สุดต่งเซียนเอ๋อร์ก็หยุดหัวเราะได้ ดวงตางามของนางมีน้ำตาคลอน้อยๆ เป็นประกาย กำลังมองมาที่อวี๋หวั่น “คุณชายเป็นคนแรกที่ทำให้เซียนเอ๋อร์หัวเราะจนท้องแข็งเช่นนี้”

แล้ว?

ต่งเซียนเอ๋อร์ยกมือขึ้นลูบหน้าอกของอวี๋หวั่น “เซียนเอ๋อร์อยากรับใช้คุณชายเจ้าค่ะ”

อวี๋หวั่นจับมือของต่งเซียนเอ๋อร์เอาไว้

เชื่อข้าเถอะน้องสาว เจ้าลูบไปก็ไม่เจอกล้ามหรอก!

อวี๋หวั่นถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ข้าได้ยินชื่อเสียงของแม่นางต่งมานาน จึงตั้งใจมาชมความงามของแม่นาง ไม่กล้ามีความคิดเลยเถิดต่อแม่นางต่งแต่อย่างใด”

“เรียกข้าว่าเซียนเอ๋อร์” ต่งเซียนเอ๋อร์บอก

อวี๋หวั่นจึงพูดว่า “เซียนเอ๋อร์”

ต่งเซียนเอ๋อร์ยิ้มหวาน ยังคงพะเน้าพะนออยู่ในอ้อมอกของอวี๋หวั่น ไม่ยอมลุกออกไป