หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 21

“ที่เขาเอ่ยมาเป็นความจริงทั้งหมดหรือ?” อวี๋หวั่นถามเยี่ยนจิ่วเฉาเบาๆ

เวลานี้พวกเขามาถึงสวนผลไม้ในดินแดนเผ่ามารแล้ว

แม้ว่านี่จะไม่ใช่ทางเดียวที่จะไปยังวังมาร แต่สำหรับพวกเขาแล้ว ก็เป็นทางที่เร็วที่สุด เรื่องความเสี่ยงไม่จำเป็นต้องเอ่ย บัดนี้แล้วยังมีผู้ใดสนใจ?

“ส่วนใหญ่เป็นความจริง ส่วนเรื่องที่เกี่ยวกับตัวตนของเขา…” เยี่ยนจิ่วเฉากวาดตาขึ้นลง มองจิ้งอู๋โจ้วที่เดินนำทางอยู่ด้านหน้า “เกรงว่าจะคุยโวไปบ้าง”

“อ๋อ” หากข้อมูลถูกต้องก็ดี ส่วนตัวตนของผู้บำเพ็ญวัยกลางคนผู้นั้น อวี๋หวั่นหาได้สนใจสักนิด

เยี่ยนจิ่วเฉาก็ไม่ได้สนใจ เขาสนใจว่าอีกฝ่ายจะนำทางไปถูกหรือไม่เท่านั้น

“เจ้าแน่ใจรึว่าไม่ได้มาผิดทาง?” เยี่ยนจิ่วเฉาถาม “เจ้าบอกว่านี่คือสวนผลไม้ของเผ่ามาร แต่เราเดินมานานแล้ว กลับไม่เจอทหารเผ่ามารสักคน คงไม่ได้มาผิดทางกระมัง?”

“เป็นไปไม่ได้! เมื่อสองสามวันก่อน ข้าเพิ่งมาที่นี่!” จิ้งอู๋โจ้วเอ่ยอย่างมั่นใจ

เป็นเรื่องจริง เขาเคยมาที่นี่และยังมาพร้อมกับกลุ่มผู้บำเพ็ญสายตรง พวกเขาลอบโจมตีวังมารกลางดึก ทว่าผลสุดท้ายเผชิญกับการขยี้ของเผ่ามารและหนีออกมาจากสวนผลไม้แห่งนี้

สิ่งที่เขาไม่ได้บอกเยี่ยนจิ่วเฉาคือ หลังจากข่าวการกำเนิดร่างใหม่ของเมล็ดมารถูกเปิดเผย ที่แห่งนี้ก็มิได้ถูกโจมตีจากผู้บำเพ็ญสายตรงเพียงครั้งเดียว ไม่ใช่ทุกคนมาเพื่อสังหารทหารเผ่ามาร คนไม่น้อยก็ต้องการใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายนี้

ผู้บำเพ็ญสายตรงเหล่านั้นที่ตายไปไม่จำเป็นต้องมีของดี? ในวังมารไม่มีของดีหรือ? หากฉวยติดมือมาได้ก็พอให้มีกินไปตลอดชีวิตแล้ว

จิ้งอู๋โจ้วเป็นหนึ่งคนที่มาฉกฉวยประโยชน์

ประมุขมารกำลังจะกลับมา วังมารต้องเกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่ คราวก่อนเขาไม่ได้สิ่งใดติดไม้ติดมือกลับไป คืนนี้เขาจึงเอาชีวิตมาเสี่ยงโชคอีกครั้ง อย่างไรเขาก็เคยมาที่นี่ครั้งหนึ่งแล้ว นับว่าคุ้นที่คุ้นทางอยู่บ้าง รู้ว่าในยามวิกฤติควรซ่อนตัวที่ใด

เพียงแต่ผู้ซึ่งเรียกตนว่าปรมาจารย์เซียนจิ่วเฉานี้ก็ถามไม่ผิด ทหารเผ่ามารไปอยู่ที่ใดกันนะ?

มิใช่ยังไม่เริ่มสู้กันหรอกหรือ? เหตุใดยอดฝีมือที่นี่ดูเหมือนกับถูกโยกย้ายไปหมดแล้ว?

ไหนเลยจิ้งอู๋โจ้วจะเดาได้ว่า การต่อสู้ยังไม่เริ่มต้นขึ้น แต่ศพของทหารเผ่ามารซึ่งโจวจิ่นกับหลัวช่าน้อยสังหารในวังมารถูกพบแล้ว ทั้งหมดมียี่สิบถึงสามสิบนาย ซึ่งเกิดขึ้นโดยที่คนอื่นไม่รู้ เผ่ามารคาดเดาว่าคงมิได้มีผู้บำเพ็ญสายตรงระดับสูงกว่าขั้นเทียนแอบเข้ามาสองสามคน บัดนี้ทั่วทั้งวังมารต่างเพิ่มกำลังคุ้มกัน กระทั่งทหารผู้ดูแลสวนผลไม้ก็ยังถูกย้ายไปเฝ้าวังมาร

“ท่านว่าต้าเป่ากับคนอื่นๆ จะอยู่ในวังมารหรือไม่?” อวี๋หวั่นถาม

เยี่ยนจิ่วเฉาจูงมือเธอ “เจ้าคิดว่าอย่างไรละ?”

อวี๋หวั่นส่ายหน้า มืออีกข้างหนึ่งกุมหัวใจ “ไม่รู้สิ แต่ข้ารู้สึกว่าพวกเขาอยู่ใกล้ข้ามาก”

เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ย “เช่นนั้นก็อยู่ในวังมาร”

อวี๋หวั่นถามว่า “หากไม่เป็นเช่นที่ข้ารู้สึกละ?”

เยี่ยนจิ่วเฉาบีบมือเธอเพื่อปลอบโยน “หากไม่ใช่ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะเป็นอันตรายก็ถูกตัดออกไป”

ตามที่จิ้งอู๋โจ้วกล่าว สถานที่ที่อันตรายที่สุดในละแวกนี้คือวังมาร

อวี๋หวั่นก็คิดว่าเป็นเช่นนั้น จึงปล่อยวางความสับสน เธอเงยหน้ามองกิ่งไม้เหนือหัว “ผลไม้พวกนี้ดูน่าอร่อยยิ่งนัก”

“อยากกินหรือไม่?” เยี่ยนจิ่วเฉาเด็ดมาผลหนึ่ง

สีหน้าจิ้งอู๋โจ้วเปลี่ยนไป “ไม่ได้นะ! ระวังพิษ!”

อวี๋หวั่นกะพริบตา “ผลไม้เหล่านี้ดูไม่เหมือนว่ามีพิษเลย”

จิ้งอู๋โจ้วเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายใจ “ไม่ใช่ผลไม้ แต่เป็นแมลงบนผลไม้!”

เมื่อได้ยินจิ้งอู๋โจ้วกล่าวเช่นนั้น อวี๋หวั่นก็เห็นแมลงสีดำตัวเล็กๆ บนผลไม้ อันที่จริงหลังจากอวี๋หวั่นมีสัตว์พิษตัวน้อย ก็ไม่ได้สนใจเรื่องแมลงมากนัก อย่างไรก็ไม่มีแมลงตัวใดกล้ากัดเธอ

จิ้งอู๋โจ้วกล่าว “นี่คือแมลงมาร มันมีชีวิตด้วยการดูดกลืนไอมาร”

อวี๋หวั่นใช้นิ้วจิ้มแมลง “มันไม่ขยับเลย ตายแล้วหรือ?”

จิ้งอู๋โจ้วตกใจกับการกระทำของอวี๋หวั่น เขายังอธิบายไม่ชัดเจนพออีกหรือ? สมองนางก็ถูกปรมาจารย์เซียนจิ่วเฉาอะไรนั่นทำลายไปแล้ว? นี่คือแมลงมารเลยนะ แมลงมาร กัดทีเดียวถึงตายได้เลย!

ยังกล้าเอานิ้วไปจิ้ม!

จิ้งอู๋โจ้วกล่าวว่า “มันไม่ได้ตาย มันกำลังดูดไอมาร เมื่อมันดูดกลืนจนพอก็จะเริ่มโจมตีผู้บุกรุกสวนผลไม้”

อวี๋หวั่นมุ่ยปาก “ท่าทางเช่นนี้คือดูดกลืนไอมาร?” เช่นนั้นสัตว์พิษตัวน้อยของเราก็กินไม่ค่อยน่าดูเหมือนกันใช่หรือไม่?

สัตว์พิษตัวน้อยที่นั่งจับไอมารกินอยู่ในแขนเสื้อของอวี๋หวั่นอย่างหยุดกินไม่ได้ ราวกับกินเหมียนฮวาถัง “…”

ไม่นานก็จะออกจากสวนผลไม้แล้ว อวี๋หวั่นสังเกตเห็นจิ้งอู๋โจ้วใส่ยาเม็ดเข้าปากอยู่เรื่อยๆ เธอครุ่นคิดแล้วถามว่า “เจ้าป่วยหรือ?”

จิ้งอู๋โจ้วที่เพิ่งกลืนยาเม็ดเข้าไปแทบจะสำลักตาย!

หมายความเช่นไรที่ว่า…เขาป่วย[1]?

พูดดีๆ ได้หรือไม่?