หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 216

ชิงเหยียนหัวเราะเยาะ “เจ้าคิดว่าวั่นซูเก๋อคือที่ใด? เป็นที่ที่เจ้าอยากไปก็ไปได้หรือ? วิหารราชครูมีการป้องกันอย่างแน่นหนายิ่งกว่าจวนประมุขหญิง วั่นซูเก๋อเป็นสถานที่ที่มีการปกป้องเต็มกำลัง แม้แต่จวนประมุขหญิงก็ยังไม่อาจเข้าไปได้ง่ายๆ”

“เจ้าเคยไปแล้วหรือ?” เจียงไห่ถามกลับ

ชิงเหยียนกระแอมเบาๆ

ตอนที่เดินทางจากเผ่าปีศาจไปต้าโจว เขาได้ผ่านเมืองหลวงของหนานจ้าว และบังเอิญไปเดินเล่นโดยไม่ทันระวัง ผลจากการเดินเล่นครั้งนั้นยากจะเอ่ยปากเล่า แต่มันทำให้เขาไม่อยากเข้าใกล้วิหารราชครูอีกเลย

ชายชรากล่าว “วิหารราชครูมีกลไกมากมาย มีหน่วยกล้าตายผู้มีวรยุทธ์เก่งกาจคุ้มกัน และยังมีหนอนพิษที่ซ่อนตัวอยู่ในกลไกต่างๆ ไม่น้อย”

หลายคนหันไปมองอาเว่ย!

ในหมู่พวกเขา คนที่ไม่กลัวหนอนพิษนอกจากอวี๋หวั่นก็คืออาเว่ย

อาเว่ยทำหน้าเหม็นเกินทน

เมื่อครู่เพิ่งดุข้า ยามนี้มากดดันข้าอีก

อาเว่ยจอมวายร้ายผู้ยิ่งใหญ่จะไม่ยอมแพ้!

“ไปเก็บข้าวของเสีย แล้วออกเดินทางช่วงค่ำคืน” อาม่ากล่าวกับอาเว่ย

อาเว่ยลุกขึ้นไปเก็บข้าวของในหนึ่งวินาที!

แท้จริงแล้วอวี๋หวั่นก็อยากไป เธออยากเห็นวั่นซูเก๋อในข่าวลือ แต่เธอก็รู้ดีว่าอาม่าไม่มีทางเห็นด้วยที่จะให้เธอไปเสี่ยงอันตราย อาม่าเป็นคนดียิ่งนัก

อาม่า : แม้แต่วิชาตัวเบาเจ้าก็ยังทำไม่ได้ ข้าเพียงแต่กังวลว่าเจ้าจะไปเป็นตัวถ่วงเท่านั้น…

การบุกเข้าวิหารราชครูไม่ใช่เรื่องง่าย มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องเตรียม น่าเสียดายที่อวี๋หวั่นไม่อาจช่วยอะไรได้มาก นอกจากเงินทอง ทว่ายามนี้แม้แต่เงินเธอก็ไม่จำเป็นต้องจ่ายเองด้วยซ้ำ ฮูหยินผู้เฒ่าให้เธอใช้เงินจากเบี้ยบำนาญ หากเธอไม่ใช้ ฮูหยินผู้เฒ่าก็จะไม่พอใจ

“อาม่าข้าขอตัวไปที่สวนอู๋ถงก่อน หากมีเรื่องใดโปรดเรียกข้า”

“อื้อ”

ชายชราพยักหน้าตอบรับด้วยเสียงทุ้ม อวี๋หวั่นลุกขึ้นเดินกลับไปยังสวนอู๋ถง เรือนของฮูหยินผู้เฒ่า

ชายชรา ชิงเหยียน และเยว่โกวมองหน้ากัน บรรยากาศอึมครึมน่าทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย ที่ตกลงกันไว้อย่างดิบดีว่าจะลักพาตัวคนกลับเผ่า จู่ๆ ก็ล้มเลิกแผนการลักพาตัวเสียแล้ว รู้สึกน่าอับอายเล็กน้อย

“ก็ไม่ใช่ว่าไม่ลักพาตัว” ชายชรากล่าว “เราเพิ่งจะพบยาเพียงสองชนิดเท่านั้น ยังไม่ได้รับความไว้วางใจจากพวกเขาอย่างสมบูรณ์ หากกล่าวถึงเผ่าปีศาจในตอนนี้คงกระตุ้นให้พวกเขาเกิดความสงสัยเป็นแน่”

ชิงเหยียนยืดเอวขึ้น “อาม่าพูดถูก มาช่วยพวกเขาหายาเพิ่มอีกสักหน่อย เช่นนี้พวกเขาก็จะยอมให้เราควบคุมได้โดยไม่สงสัย! เรายังไม่ลืมคำปฏิญาณที่ให้ไว้ต่อหน้าองค์ราชา! พวกเราสาบานว่าจะภักดีต่อเผ่าปีศาจ! และจะไม่มีทางทรยศ!”

เยว่โกวเกาหัว “ทว่าหากพวกเขาพบยาสองตัวสุดท้าย พวกเขาก็คงไม่ต้องการเราแล้ว จะหลอกล่อให้พวกเขาเข้าไปยังเผ่าปีศาจได้อย่างไร?”

ชายชราเงียบงัน “…”

ชิงเหยียนก็เงียบเช่นกัน “…”

หนึ่งในแปดชั่วยามต่อมา เยว่โกวก็เดินออกมาพร้อมกับใบหน้าปูดบวมเขียวช้ำ

หลังจากอวี๋หวั่นกลับไปที่สวนอู๋ถง เธอก็ตรงไปที่ห้องของเธอและเยี่ยนจิ่วเฉาในทันที ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่า หลังจากทราบมาว่าเยี่ยนจิ่วเฉาต้องอาบน้ำยา เห้อเหลียนเป่ยหมิงก็สั่งให้คนขุดสระน้ำในชั่วข้ามคืน ปูประดับด้วยหินหยกขาวฮั่นชั้นดี อยู่กลางสวนอู๋ถง

อวี๋หวั่นหยิบกล่องยาและมุ่งหน้าไปที่สระน้ำ

ในสระน้ำมิได้มีเพียงเยี่ยนจิ่วเฉา

เสี่ยวเป่าก็อยู่ที่นี่ด้วย

เขาแยกกับพี่ชายและมาที่นี่เอง

เขายืนเท้าสะเอวอยู่ข้างสระน้ำ จ้องมองบิดาในสระด้วยดวงตากลมโต

“มาสิ ตีข้าเลย!”

เด็กน้อยยังขุ่นเคืองเรื่องที่ถูกเยี่ยนจิ่วเฉาตี สาบานว่าจะหาโอกาสเอาคืนให้ได้

เยี่ยนจิ่วเฉาแช่กายในสระอย่างสบายตัว ปล่อยแขนทั้งสองวางลอยบนผิวน้ำ พลางเอ่ยอย่างผ่อนคลาย “เจ้าน่ะมานี่”

เสี่ยวเป่ายืนเท้าเอวตอบ “ท่านจะตีข้า ยังต้องให้ข้าไปหาอีกเรอะ?”

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเด็กน้อยได้เรียนรู้คำพูดมากมาย เยี่ยนจิ่วเฉาเหลือบสายตาไปด้านข้างเล็กน้อย ทว่าใบหน้ากลับไม่ได้หันตาม “อื้อ มิใช่เจ้าอยากโดนตีหรือ? เช่นนั้นเจ้าก็ต้องมาเองแล้วละ”

เสี่ยวเป่าพินิจ คล้ายกับวาจาฟังดูมีเหตุผล

“ไม่ถูก!” เสี่ยวเป่ากระทืบเท้า “ท่านน่ะมานี่!”

เยี่ยนจิ่วเฉาโค้งมุมปาก “เจ้ามานี่”

“ไม่!”

“ไม่อยากโดนตีแล้ว?”

“อยากสิ!”

เนื้อหาของบทสนทนาถูกเยี่ยนจิ่วเฉาเบี่ยงเบนไปโดยไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว เดิมทีคนตัวเล็กหมายจะยั่วยุเยี่ยนจิ่วเฉาให้ตีตนเองไม่สำเร็จ แต่ผลกลับเป็นเขาไม่ถูกตีเสียเอง เสี่ยวเป่ากระวนกระวาย เกาหัวด้วยความงุนงง

อวี๋หวั่นที่ได้ฟังอยู่หลังฉากกั้นพักหนึ่ง หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก สองบิดาบุตรต่อสู้กันไปมาทั้งวัน ด้วยเกรงจะไม่ได้เป็นศัตรูกัน

ในที่สุดเสี่ยวเป่าก็คิดวิธีแก้ปัญหาไม่ออก เดินปึงปังออกไปอย่างโกรธเคือง

อวี๋หวั่นเดินออกจากฉากกั้น ปรายตามองสามีของตนเอง “ลูกชายท่านก็ยังกลั่นแกล้งรึ?”

เยี่ยนจิ่วเฉามองเธอด้วยความประหลาดใจ สายตาคู่นั้นกำลังบอกว่า ลูกชายมิได้มีไว้แกล้งหรอกรึ? เช่นนั้นความสุขของการมีลูกชายคือสิ่งใด?

อวี๋หวั่น “…”