หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 229

คราวนี้ ไม่ต้องรอให้คนทั้งสองออกหน้า ชุยเฒ่าก็ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับหมอแซ่หลิว พลางกล่าวอย่างเฉยเมย “เจ้ากล้าดีอย่างไร วิ่งมาแย่งธุรกิจของข้า?”

คำพูดนี้กล่าวได้งดงามยิ่ง ชุยเฒ่าเป็นหมอของเยี่ยนจิ่วเฉาไม่ผิดแน่ ตั้งแต่เข้าจวน เห้อเหลียนเป่ยหมิงก็ได้ลงค่าหมอของเขาไว้ในบัญชีสาธารณะแล้ว

…เดิมทีเขาแค่ถูกลักพาตัวมาเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเงินสำหรับการปรึกษาทางการแพทย์

คนผู้นี้ก็มาทำการรักษาในจวนตะวันออกเช่นกัน ซึ่งเท่ากับเป็นการชิงธุรกิจของเขาไป เขาขวางไว้ด้วยคำพูดที่มีเหตุผลยากลบล้าง

หมอหลิวไม่เคยพบคนที่ตรงไปตรงมาขนาดนี้ จะเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมาได้อย่างไร?

หมอหลิวสำลักโกรธจนหน้าแดง “เจ้า เจ้ากล่าวได้อย่างไร?”

ชุยเฒ่าฮึดฮัด “หรือว่าไม่ใช่ละ? เจ้าไม่ได้มาแย่งธุรกิจของข้ารึ?”

หมอหลิวยืดเอวกล่าว “ข้ามาที่นี่เพื่อรักษาแม่ทัพใหญ่! หากเจ้ารักษาไม่ได้ ก็จะไม่ยอมให้คนอื่นรักษาอย่างนั้นรึ?”

“กล่าวเช่นนี้ เจ้ารักษาหายแล้วหรือ?” ชุยเฒ่าเพิ่มน้ำเสียง

หมอหลิวพยายามสงบสำรวม “นี่ต้องวินิจฉัยเสียก่อน ไหนเลยจะหาข้อสรุปได้โดยไม่ต้องตรวจผู้ป่วย?”

ชุยเฒ่ากล่าว “เจ้าก็รู้ว่าเจ้ายังไม่ได้พบผู้ป่วย เช่นนั้นทุกคำที่นายท่านรองใหญ่บอกว่าสามารถรักษาให้หายได้ มันเรื่องใดกัน? ข้าว่าพวกเจ้าไม่ได้มารักษา แต่เพื่อสร้างปัญหาเสียมากกว่า!”

หมอหลิวไม่ได้มาที่นี่เพื่อรักษาโรค แต่มาเพื่อเปิดเผยอาการบาดเจ็บของเห้อเหลียนเป่ยหมิง กลับถูกเปิดเผยตั้งแต่เริ่ม พลันเกิดความรู้สึกผิดจนพูดสิ่งใดไม่ออก

นายท่านรองใหญ่ที่อยู่ด้านข้างยังคงสงบอารมณ์ได้ หันไปกล่าวกับฮูหยินผู้เฒ่าอย่างสุภาพอ่อนน้อม “พี่สะใภ้ ข้ามิได้ไม่ไว้ใจในทักษะแพทย์ของหมอชุย ข้าเพียงหวังว่าหากมีหมอรักษาหมิงเอ๋อร์มากคน ความหวังก็ยิ่งมีมากมิใช่หรือ? หากพี่สะใภ้ไม่ไว้ใจข้า ก็ถือเสียว่าวันนี้ข้าไม่ได้มาที่นี่”

เห้อเหลียนเฉิงรีบกล่าว “ใช่แล้ว ท่านย่าใหญ่ พวกเราก็คำนึงถึงอาการป่วยของท่านลุงเหมือนกัน คนแซ่ชุยผู้นี้ ผีเท่านั้นที่จะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่? ถึงไม่ยอมให้หมอหลิวรักษาอาการป่วยของท่านลุง!”

อวี๋หวั่นเอ่ยปากอย่างไม่ช้าไม่เร็ว “ลุงใหญ่ของข้าร่างกายล้ำค่าดั่งทอง จะให้คนที่ใดมาเข้าใกล้ได้ง่ายๆ หรือ? มิใช่เพราะพวกเรากังวลว่านายท่านรองใหญ่จะรักหลานชายมาก จนถูกคนหลอกเข้าหรอกหรือ? หากเป็นการชักนำหมาป่าเข้าเรือน—”

เห้อเหลียนเฉิงเอ่ยขัดอวี๋หวั่น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร? ผู้ใดชักนำหมาป่าเข้าเรือน? หมอหลิวเป็นคนที่ท่านปู่ของข้าเชิญเข้ามา—”

ก่อนจะพูดจบ ก็ได้ยินเสียงแหลมหนึ่งดังขึ้น เขามองกลับไปและเห็นว่าเยี่ยนจิ่วเฉาจับข้อมือของหมอหลิว กริชสว่างแวววับหลุดออกจากแขนเสื้อของหมอหลิว

ทุกคนถึงกับผงะ

“ไอ้หยา!” ฮูหยินผู้เฒ่าหน้าถอดสี!

หมอหลิวตกตะลึงตาค้าง กริชเล่มนี้มันเรื่องใดกัน? เขาหาได้นำของบ้าบอนี่เข้ามาในจวนเสียหน่อย!

แน่นอนว่าเขาไม่ได้นำมันมา แต่เยี่ยนจิ่วเฉาใส่มันลงในแขนเสื้อของเขาในพริบตาก่อนจะเขย่ามันออกมา

ขณะนั้น ทุกคนกำลังเฝ้าดูอวี๋หวั่นโต้เถียงกับเห้อเหลียนเฉิง จนไม่ได้สังเกตการเคลื่อนไหวของเยี่ยนจิ่วเฉา

ชุยเฒ่าใช้เท้าเตะ “เหอะ! บอกแล้วว่ามีเจตนาร้ายแอบแฝง! เจ้าดูสิกริชออกมาแล้ว! พวกเจ้ามาลอบสังหารแม่ทัพใหญ่อย่างชัดเจน!”

ประโยคว่าพวกเจ้านี้ ทำให้จวนตะวันออกเกิดเสียงก่นด่า

“เราไม่ได้ทำ!” สองพี่น้องเห้อเหลียนโต้กลับอย่างพร้อมเพรียง

อวี๋หวั่นกล่าวอย่างเคร่งขรึม “หากไม่ใช่พวกเจ้า แล้วจะเป็นพวกเรารึ? อย่าลืมเสียละว่าเขาเป็นคนที่พวกเจ้าเชิญมา! แล้วพวกเจ้าก็รบเร้าจะให้เขารักษาท่านลุงของข้าให้ได้! ท่านลุงของข้าสลบไปยังไม่ฟื้น หากให้เขามาเข้าใกล้จริงๆ คิดว่าจะหลบได้หรือ?”

เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าคิดเช่นนี้ ก็เริ่มหวาดกลัวและสั่งข้ารับใช้ในจวน “พวกเจ้า! ลากมันออกไป!”

สตรีผู้มากพละกำลังหลายคนจากเรือนอู๋ถงรีบวิ่งเข้ามา ดึงตัวหมอหลิวที่ครวญครางร้องห่มร้องไห้ออกไป

การใส่ความครั้งนี้รุนแรงยิ่งนัก นายท่านรองใหญ่กลับกลายเป็นสร้างความเดือดร้อนให้ตนเอง นายท่านรองใหญ่เดาได้ว่าหมอหลิวถูกคนวางแผนจัดการ ทว่าคนที่จัดการเขากลับเป็นหลานชายที่ฮูหยินผู้เฒ่ารักมากที่สุด ไม่ว่าอย่างไรฮูหยินผู้เฒ่าก็ไม่มีทางสงสัยเห้อเหลียนเฉาเป็นแน่

นายท่านรองใหญ่รีบเข้ามาขอโทษ “ทั้งหมดต้องโทษข้า! ทันทีที่ได้ฟังหมอผู้นี้กล่าวกับข้าว่า เขาสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของหมิงเอ๋อร์ได้ ข้าก็ดีใจสับสนจนลืมระวังภัย ข้าประมาทเอง! หวังว่าพี่สะใภ้จะไม่ถือโทษข้า!”

ฮูหยินผู้เฒ่าจิตใจดี ไม่ติดใจสงสัยในความตั้งใจของเขาแม้แต่น้อย ทว่าเมื่อฮูหยินผู้เฒ่าคิดถึงความประมาทของเขา ที่เกือบทำให้บุตรชายของนางเป็นอันตราย ก็ไม่อยากมองหน้าเขาอีก จึงทำหน้าไม่พอใจเดินผ่านเขาไป!

ในระยะสั้นนี้ เขาอย่าคิดจะมาเป็นปีศาจที่จวนตะวันออกอีกเลย

ทว่าหากเรื่องราวทั้งหมดจะจบลงตรงนี้ ก็คงจะไร้เดียงสาเกินไป

นายท่านรองใหญ่พาหลานชายทั้งสองออกจากเรือนของเห้อเหลียนเป่ยหมิง