หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 23

ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารแทบทรุดลงกับพื้น

แม้แต่โซ่เหล็กนิลก็ยังไม่อาจปรามนางได้ เจ้าหนูน้อยนี่เป็นราชามารผู้ทำลายล้างใดกันแน่?

ทหารเผ่ามารถูกเด็กหญิงผู้นี้ทรมานจนเกือบจะเป็นบ้า เหตุใดพวกเขาถึงรู้ว่านางเป็นเด็กหญิง มิใช่อย่างอื่น นั่นก็เพราะเงื่อนผูกสีชมพูสวยสดงดงามบนหัวเส้นนั้น หากเป็นเด็กชายก็แปลกแล้ว

เขาคิดไม่ตก เด็กหญิงผู้นี้มีที่มาอย่างไรกันแน่?

“อูว้า~” เยี่ยนเสี่ยวซื่อใช้สายตาชวนหลงใหลจ้องมองเขา

ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารตกตะลึงราวกับถูกสายฟ้าฟาด ลูกแพะของเขาละ? เอาแพะของเขาคืนมา!!!

ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารเริ่มการละเล่นทอดทิ้งและต่อต้านการทอดทิ้งกับเยี่ยนเสี่ยวซื่อ ยามอยู่จวนคุณชาย เยี่ยนเสี่ยวซื่อเล่นกับซิวหลัวฟันน้ำนมจนมีประสบการณ์แล้ว บางครั้งซิวหลัวฟันน้ำนมกะกำลังไม่ถูก โยนนางลอยหายไป ตอนแรกเยี่ยนเสี่ยวซื่อก็ไม่รู้ว่าตนจะกลับมา แต่หลังจากเล่นจนมีประสบการณ์ ยามที่ตกลงนางก็หาบางอย่างเพื่อกระแทกและเด้งกลับมาได้เกือบทุกครั้ง

แน่นอนว่าบางครั้งก็เด้งกลับมาไม่ได้

ครั้งหนึ่งซิวหลัวฟันน้ำนมได้โยนนางเข้าไปในถ้ำน้ำแข็ง

หัวของเยี่ยนเสี่ยวซื่อติดอยู่ในรูน้ำแข็ง ก้นน้อยๆ สั่นระริกอยู่ในสายลมหนาวเป็นเวลานาน

แต่ไม่ว่าอย่างไร สิ่งที่เยี่ยนเสี่ยวซื่อเล่นมาครึ่งปีนี้นับว่าช่ำชองแล้ว ไม่มีผู้ใดโยนนางหายไปได้ แม้แต่ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามาร!

ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารอ่อนระโหยโรยแรง ยิ่งกว่านั้นจิตวิญญาณยังถูกทำลายและทรมานจนป่นปี้อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

เขาเป็นถึงผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามาร เหตุใดต้องแบกรับสิ่งเหล่านี้?

เมื่อเยี่ยนเสี่ยวซื่อขี่คอของเขาอีกครั้งและคว้าใบหูใหญ่ ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารก็รู้สึกลึกๆ ว่าเขาไม่อาจแบกรับชะตาที่ไม่ควรแบกรับนี้อีกแล้ว

เขาเงยมองฟ้าร้องคำราม “โอ้สวรรค์ ฟ้าดิน บุตรผู้ใด รีบพานางไปที!”

“ตามที่เจ้าปรารถนา”

ฝ่ามือเรียวยาวราวกับหยกเคลื่อนผ่านคว้าเยี่ยนเสี่ยวซื่อไป

เยี่ยนเสี่ยวซื่อผงะ

ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารเองก็ตกตะลึง อะไรกัน? ราชามารตัวน้อยที่ขี่คอเขาหายไปแล้ว?

เขาหันขวับกลับมา เห็นบุรุษรูปงามดุจเซียน อุ้มเยี่ยนเสี่ยวซื่อจอมวายร้ายผู้ซุกซนเมื่อครู่ไว้ในอ้อมแขน แต่เยี่ยนเสี่ยวซื่อกลับดูว่านอนสอนง่ายในอ้อมแขนอีกฝ่าย ไม่เพียงแต่ไม่ส่งเสียงดัง ยังอ่อนโยน น่ารัก เป็นเด็กดี เป็นกุลสตรียิ่งนัก!

ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารคิดว่าตนตาฝาดไป

หนึ่ง ใต้หล้านี้มีบุรุษที่น่าทึ่งเช่นนี้ได้อย่างไร? สอง เหตุใดมีคนที่ฝึกเจ้าตัวเล็กนี้ให้เชื่องได้อยู่จริงๆ?

“อูว้า~” เยี่ยนเสี่ยวซื่อก้มหน้าซุกอ้อมแขนบิดา มือเล็กๆ คว้าเสื้อ ถูหัวไปมา ท่าทางมีความสุขยิ่ง

“ซุกซนอีกแล้วใช่หรือไม่?” เยี่ยนจิ่วเฉากล่าว

“อูว้าๆ!” เยี่ยนเสี่ยวซื่อส่ายหัวอย่างเด็ดขาด

ไม่รู้เหตุใด ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารที่เห็นฉากนี้พลันถอนใจอย่างโล่งใจ มีคนพานางไปก็ดี เขาจะได้ไม่ต้องถูกเจ้าตัวเล็กนี่ทรมานอีก

ทว่ายังไม่ทันสุดลมหายใจ ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารก็ตระหนักได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง

คนผู้นี้เป็นใครกัน?

ดูเหมือนเขาจะไม่รู้จักกระมัง เหตุใดจู่ๆ ก็มาปรากฏตัวในวังมาร?

อันที่จริงวังมารไม่ใช่วังมารที่แท้จริง วังมารดินแดนที่เก้าได้จมลงสู่ก้นทะเลลึกดินแดนที่เก้าพร้อมการจากไปของประมุขมารแล้ว วังมารแห่งนี้พวกเขาสร้างขึ้นใหม่เพื่อต้อนรับการกลับมาของประมุขมาร

พวกเขาขับไล่ผู้บำเพ็ญและชาวบ้านในละแวก ทำลายบ้านเรือนและทุ่งนาที่อุดมสมบูรณ์ของพวกเขา ปลูกผลมารเพื่อรักษาเสถียรภาพของไอมารที่มาจากห้วงลึกดินแดนที่เก้า

ไอมารในสวนผลไม้นั้นแข็งแกร่งที่สุด หากไม่ใช่ผู้บำเพ็ญที่มีระดับสูงพอ ต้องอาศัยยาจึงจะผ่านไปได้อย่างปลอดภัย ตรงกันข้าม ไอมารในวังมารกลับมิได้รุนแรงนัก ดังนั้นผู้บำเพ็ญสายตรงที่มาที่นี่จะไม่ได้รับผลกระทบมากนัก

ทว่าบุรุกเข้ามาได้ก็น่าประหลาดใจแล้ว

“เจ้าเป็นใคร?” ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารถามอย่างเย็นชา

เยี่ยนจิ่วเฉาเหลือบมองเขาด้วยแววตาเย่อหยิ่งและเต็มไปด้วยไอสังหาร

ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารคิดว่าเขาจะเอ่ยว่า ‘คนที่ต้องการชีวิตเจ้า’ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยว่า “ปรมาจารย์เซียนจิ่วเฉา”

ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามาร “…”

หา? ปรมาจารย์เซียน?

ผู้บำเพ็ญสายตรงเดี๋ยวนี้ ไร้ยางอายเช่นนี้แล้วหรือ?

“พี่ชายของเจ้าอยู่ที่ใด?” เยี่ยนจิ่วเฉาถามเยี่ยนเสี่ยวซื่อ

เยี่ยนเสี่ยวซื่อส่ายหัว “อูว้าๆ~”

เยี่ยนจิ่วเฉาอุ้มบุตรีจะเดินออกไป

“หยุดนะ!” ผู้พิทักษ์ใหญ่แห่งเผ่ามารตะโกนถาม “ข้าอนุญาตให้เจ้าไปแล้วรึ? เจ้าคิดว่าวังมารเป็นที่ใด? อยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไปรึ? ผู้บำเพ็ญอย่างพวกเจ้า อย่าได้ไม่เห็นเผ่ามารอยู่ในสายตาเกินไป! ในเมื่อวันนี้มาแล้ว ก็อย่าคิดจะไปเลย!”