หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 23

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 23 วิธีของพี่จิ่ว
บทที่ 23 วิธีของพี่จิ่ว
โดย
Ink Stone_Romance
เธอร้องเรียกเขาด้วยเสียงแหบพร่า เยี่ยนจิ่วเฉารู้สึกประหนึ่งหัวใจของตนกำลังหลอมเหลว เขาคุ้นเคยกับการเห็นอวี๋หวั่นในมุมแข็งกร้าวมาโดยตลอด เมื่อมาเห็นด้านอ่อนแอของเธอ เขากลับใจอ่อนขึ้นมา

แน่นอนว่าเยี่ยนจิ่วเฉาไม่ใช่คนที่จะใจอ่อนกับผู้ใด

“ลุกขึ้น”

“ลุกไม่ขึ้น”

อวี๋หวั่นพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย “ขาแพลงแล้วละ”

ขาเป็นเหน็บชาด้วย

เยี่ยนจิ่วเฉาเผยสีหน้าบ่งบอกว่า ‘ข้ารู้แล้ว’

เยี่ยนจิ่วเฉานั่งยองลง อาภรณ์สีขาวสะอาดจุ่มลงไปบนพื้นดินเฉอะแฉะ เขาส่งร่มใส่มืออวี๋หวั่น “ถือดีๆ”

ความอบอุ่นยังคงหลงเหลืออยู่บนคันร่ม ทำให้มือของเธอไม่รู้สึกเหน็บหนาว

เยี่ยนจิ่วเฉาอุ้มช้อนเธอขึ้นมา

อวี๋หวั่นอยู่มาสองชีวิต นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนอุ้มเธอในท่าเจ้าหญิง เป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย แต่เธอก็ไม่ได้รังเกียจ เธอสัมผัสได้ถึงท่อนแขนแกร่งมีกล้ามเนื้อผ่านชั้นผ้า

เมื่ออิ่งลิ่วและอิ่งสือซันเห็นคุณชายบ้านตนอุ้มสตรี พวกเขาก็จ้องเขม็ง จากนั้นก็ก้มหน้าด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ทั้งที่จริงๆ ในอกของพวกเขาแทบจะระเบิดอยู่แล้ว!

กล่าวตามตรง ก่อนที่จะพบกับอวี๋หวั่น พวกเขาทั้งสองต่างสงสัยว่าคุณชายไม่สนอิสตรี เรื่องของเหยียนหรูอวี้ก็คงเป็นความผิดพลาด ที่จริงแล้วเขานิยมชมชอบบุรุษเพศ

มิอาจโทษอิ่งลิ่วและอิ่งสือซัน เป็นเพราะข้างกายคุณชายไม่มีแม้แต่สาวใช้วัยแรกแย้มแม้แต่คนเดียว มีเพียงองครักษ์และบ่าวหนุ่ม อีกทั้งทุกคนล้วนหล่อเหลาเอาการ ต่อให้สุ่มเลือกสารถีรถม้ามาคนหนึ่ง ก็ยังหล่อเหลาเสียยิ่งกว่าชายบำเรออันดับต้นๆ ด้วยซ้ำไป

ในฐานะที่เป็นองครักษ์ของคุณชาย ร่างกายของพวกเขาล้วนเป็นของคุณชาย นั่นหมายรวมถึงพรหมจรรย์และความบริสุทธิ์ผุดผ่อง พวกเขากลัวว่าวันดีคืนดีอาจถูกคุณชายเรียกหาได้…

บัดนี้พวกเขาไม่ต้องกังวลอีกต่อไปว่าคุณชายจะคิดมิดีมิร้ายกับพวกเขา!

บนรถม้า อวี๋หวั่นเก็บร่ม เนื้อตัวเสื้อผ้าเปียกโชก เยี่ยนจิ่วเฉาอุ้มเธอขึ้นมา ทำให้เสื้อผ้าของเขาก็เปียกไปด้วย เปียกชุ่มเสียจนเนื้อผ้าแนบติดร่างของเขา เห็นเป็นมัดกล้ามเนื้อได้อย่างชัดเจน และไม่ใช่เพียงกล้ามใหญ่ไร้แรง หากแต่แข็งแกร่งมีพลัง

ความเย้ายวนของเสื้อผ้าที่เปียกชุ่ม ก็เหมือนกับฮอร์โมนที่พลุ่งพล่าน

อวี๋หวั่นรู้สึกหัวหมุน

อวี๋หวั่นเบือนหน้าหนีด้วยความอับอาย

ท่านพ่อของเธอถูกจับเข้าคุก เธอยังจะมีกะจิตกะใจไปชื่นชมกล้ามเนื้อของผู้ชายอีก…

รถม้าเคลื่อนมาถึงจวนคุณชาย…

ฝนซาลงแล้ว ไม่กางร่มก็ไม่เป็นไร

เมื่อบ่าวเห็นรถม้าของคุณชายบ้านตน ก็รีบลากประตูใหญ่เปิดออก ให้รถม้าเคลื่อนเข้ามาด้านใน ตรงไปยังเรือนของเยี่ยนจิ่วเฉา

เมื่อลุงวั่นได้ยินเสียงฝีเท้า ก็ถือร่มมายืนรอด้านนอก เมื่อรถม้าหยุดลง เขาก็เดินเข้าไป “เหตุใดจึงเร็วเพียงนี้ ซื้อขนมกุ้ยฮวาได้แล้วหรือ?”

แท้จริงแล้วเป็นเด็กน้อยทั้งสามที่อยากกิน เยี่ยนจิ่วเฉาจึงออกไปซื้อให้บุตรชายด้วยตนเอง

เยี่ยนจิ่วเฉาเข้าไปอุ้มอวี๋หวั่น

“ข้าเดินเองได้!” อวี๋หวั่นยั้งมือของเขา เมื่อครู่เธอล้มลงไปจึงรู้สึกมึนงง ตอนนี้สมองปลอดโปร่งกว่าเดิม หนังหน้าก็บางลงกว่าเดิมเช่นกัน

เยี่ยนจิ่วเฉามองไปยังมือเล็กซึ่งวางอยู่ในฝ่ามือของตน “จะจับมือหรือ เข้าบ้านแล้วข้าจะให้เจ้าจับจนพอใจ ตอนนี้ลงจากรถก่อน”

“?!”

ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย!

อวี๋หวั่นชักมือกลับมา!

ปฏิกิริยาเช่นนี้ สำหรับเยี่ยนจิ่วเฉาแล้ว หมายถึงอยากเข้าห้องเร็วๆ

“รีบร้อนเสียจริง!”

อวี๋หวั่น “…”

เยี่ยนจิ่วเฉาเอื้อมมือไปอุ้มอวี๋หวั่นขึ้นมา เมื่อลุงวั่นเลิกม่านออกด้วยความร่าเริง ก็เห็นฉากที่คุณชายบ้านตนกำลังอุ้มแม่นางอวี๋เข้าพอดี

ลุงวั่นตะลึงงัน

เยี่ยนจิ่วเฉาอุ้มอวี๋หวั่นเข้าเรือนไป

เด็กน้อยทั้งสามเดินเตาะแตะน้ำลายสอเข้ามา ทันทีที่เห็นอวี๋หวั่น พวกเขาก็โยนขนมกุ้ยฮวาทิ้งไปด้านหลังทันที

เยี่ยนจิ่วเฉาอุ้มอวี๋หวั่นไปยังห้องของตน เด็กทั้งสามก็ติดสอยห้อยตามไปด้วย เมื่อเยี่ยนจิ่วเฉาวางอวี๋หวั่นลงบนเตียงนุ่ม เด็กทั้งสามก็กรูเข้าไปหาเธอ

เยี่ยนจิ่วเฉาจึงยกพวกเขาขึ้นมา เด็กน้อยทั้งสามกอดอวี๋หวั่นไม่ถึง จึงจ้องท่านพ่อด้วยความไม่พอใจ

เยี่ยนจิ่วเฉาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “จ้องไปก็ไม่มีประโยชน์ รอนางเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ พวกเจ้าค่อยเข้ามา”

พูดจบก็โยนเด็กทั้งสามออกไปอย่างไม่เกรงใจ

เด็กทั้งสามกระทืบเท้าด้วยความโกรธ!

เยี่ยนจิ่วเฉาสั่งลุงวั่นว่า “ไปตามหมอหลวงมา”

“ทราบ!” ลุงวั่นมองไปยังขาซ้ายของอวี๋หวั่น แล้วรุดรีบออกไป

สตรีสูงอายุคนหนึ่งถือผ้าสะอาดเข้ามา โค้งให้เยี่ยนจิ่วเฉา แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “คุณชายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถิด ข้าจะดูแลแม่นางท่านนี้เอง”

“นางแซ่อวี๋” เยี่ยนจิ่วเฉาบอกนาง

นางชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค้อมให้อย่างรู้มารยาท “เจ้าค่ะ ข้าน้อยจดจำได้”

เยี่ยนจิ่วเฉาเดินออกไปจากห้อง

เขาออกไปแล้ว แต่ทันใดนั้นก็วกกลับมา คิ้วโก่งดังคันศรขมวดเป็นปมพร้อมกับถามอวี๋หวั่นว่า “ท่านพ่อของเจ้าถูกจับไป…แล้วเมื่อครู่เจ้าจะไปหาผู้ใด?”

หัวใจของอวี๋หวั่นประหนึ่งถูกบีบเค้น เมื่อได้ยินเขาพูดประโยคแรก อวี๋หวั่นคิดว่าเขาจะถามว่า ‘พ่อเจ้าทำความผิดอะไร ถูกจับไปไว้ที่ไหน’ แต่ทำไมเขาถึงสนใจเพียงว่าเธอจะไปหาใคร…