หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 246

เดือนสิบของหนานจ้าวมีความเย็นเบาบางเหลือเกิน เด็กน้อยทั้งสามร้อนจนจะกลายเป็นไข่ลวกอยู่แล้ว สุดท้ายพวกเขาก็ไม่นอนผึ่งพุงอยู่ในเรือนอีกต่อไป จึงถือถังหูลู่ที่ท่านพ่อซื้อให้เดินเตาะแตะเข้าไปยังห้องของนางเจียงและอวี๋เซ่าชิง

อวี๋เซ่าชิงตื่นแต่เช้า เขาเดินไปยังห้องครัวเพื่อทำอาหารให้นางเจียงและเด็กๆ แน่นอนว่าเขาทำอาหารเผื่อลูกสาวและเจ้าลูกเขยงี่เง่าด้วย แล้วก็…ทำเผื่อฮูหยินผู้เฒ่าและแม่ทัพใหญ่สกุลเห้อเหลียนด้วยอีกเล็กน้อย

สุดท้ายก็เท่ากับว่าเขาทำอาหารเช้าให้คนทั้งบ้าน

หลังจากทำอาหารเช้าเสร็จ เขาก็กลับห้องไปปลุกนางเจียงและเด็กน้อยซึ่งนอนเปิดพุงผึ่งลม ก็เห็นว่าเด็กน้อยกำลังให้บริการปลุกนางเจียงด้วยถังหูลู่มันวาวในมือ

จุ๊บ!

ต้าเป่าหอมแก้มนางเจียง

อีกครู่หนึ่ง

จุ๊บ! จุ๊บ!

เอ้อร์เป่าและเสี่ยวเป่าก็หอมอีกคนละครั้ง

เจ้าหญิงนิทราถูกเด็กน้อยทั้งสามหอมแก้มจนตื่น ลืมตาตื่นมาด้วยสีหน้ามึน(ตื่น)งง(เต้น)

“อาซู อรุณสวัสดิ์”

เสี่ยวเป่าพูด

“อาซู อรุณสวัสดิ์”

เอ้อร์เป่าพูด

ต้าเป่าพูดไม่ได้ แต่ต้าเป่าให้ถังหูลู่เป็นคนบอก เขายื่นถังหูลู่ให้นางเจียง

เนื่องจากอวี๋เซ่าชิงและเยี่ยนจิ่วเฉาต้องกลายมาเป็น ‘พ่อลูก’ กัน อวี๋หวั่นจึงให้ทั้งสามเปลี่ยนจาก ‘ท่านตา’ และ ‘ท่านยาย’ มาเป็น ‘ท่านปู่’ และ ‘ท่านย่า’

เมื่อเรียกอวี๋เซ่าชิง เสี่ยวเป่าและเอ้อร์เป่าก็เรียก ‘ท่านปู่’ อย่างว่าง่าย แต่เมื่อเรียกนางเจียง พวกเขากลับเรียกว่า ‘อาซู’

อวี๋เซ่าชิงหน้าดำคร่ำเครียด อาซูเป็นของเขานะ! เจ้าพวกเด็กอย่ามาเรียกพล่อยๆ นะ! แล้วก็มือของพวกเจ้า อย่ากอดมั่วซั่วสิ!

เด็กน้อยทั้งสามไม่เพียงกอด แต่ยังปีนขึ้นไปบนเตียง มุดเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วกอดนางเจียงซึ่งกำลังงัวเงีย

อวี๋เซ่าชิงโมโหจนเบ้ปาก พวกเจ้า พวกเจ้าทำอย่างนี้ประเดี๋ยวจะอดกินซาลาเปารูปหมู…

ในเดือนสิบ จวนตะวันออกได้รับข่าวใหญ่สองเรื่อง เรื่องแรกก็คือเยว่โกวและชิงเหยียนซึ่งเข้าไปในสำนักราชครูได้กลับจวนมาอย่างปลอดภัย พวกเขานำจดหมายซึ่งเกี่ยวกับนักบุญและหมอผีกลับมา จดหมายนั้นถูกบรรจุไว้ในกล่องซึ่งทำจากทองและกลไกติดอยู่

เรื่องที่สองก็คือกล่องใบนั้นถูกนำกลับมายังชีสยาย่วนแล้ว

อวี๋หวั่นรีบตามไปทันทีที่รู้ข่าว แต่กลับเห็นเพียงสองคน จึงอดสงสัยไม่ได้ “ทำไมพวกเจ้ากลับมาแค่สองคน? เจียงไห่กับอาเว่ยละ?”

ชิงเหยียนมีสีหน้าลำบากใจ “พวกเขายังอยู่ที่สำนักราชครู”

“ทำไมยังอยู่ที่สำนักราชครู?” อวี๋หวั่นถามอย่างไม่เข้าใจ

ชิงเหยียนถอนหายใจ กล่าวว่า “พวกเราหาในวั่นซูเก๋ออยู่นาน ในที่สุดก็หาของที่ต้องการพบ ระหว่างที่กำลังจะหลบหนีจากสำนักราชครู ก็ถูกศิษย์ในสำนักราชครูจับได้เสียก่อน ในตอนนั้นพวกข้าติดตั้งกลไกเรียบร้อยแล้ว เดิมทีคิดว่าจะออกมาด้วยกัน อยู่ๆ เจียงไห่ก็บอกว่าเขาจะหลอกล่อพวกนั้นเอง สุดท้ายก็หลอกล่อองครักษ์ออกไป”

อวี๋หวั่นลูบคาง “ฟังจากที่เจ้าพูด เจียงไห่ตั้งใจจะอยู่ที่นั่น?”

ชิงเหยียนพยักหน้า “ข้าสงสัยว่าอย่างนั้น ข้ารู้สึกมาตั้งแต่ที่วั่นซูเก๋อ พวกข้าล้วนแต่หาจดหมายพบแล้ว แต่เหมือนว่าเขากำลังหาของอื่นอยู่ด้วย หลังจากนั้นอาเว่ยก็ไปตามหาเขา และกลับไปยังสำนักราชครู”

ชิงเหยียนพูดมาถึงตรงนี้ ก็มองไปยังของในมืออวี๋หวั่น “กล่องนี้มีกลไกอยู่ ไม่อาจงัดออกได้ ไม่เช่นนั้นกลไกจะทำลายของด้านใน”

อวี๋หวั่นจำต้องล้มเลิกความคิดที่จะทำลายกล่องนี้ในทันที “เช่นนั้นต้องเปิดอย่างไร?”

“กุญแจ” ชิงเหยียนบอก

“แล้วกุญแจละ?” อวี๋หวั่นถาม

ชิงเหยียนชะงักไป “อยู่ที่อาเว่ย”

อวี๋หวั่น “…”

ชิงเหยียนกระแอม แล้วรีบบอกว่า “เจ้าไม่ต้องกังวลไป เจียงไห่คล้ายกับจะคุ้นเคยกับที่สำนักราชครูเป็นอย่างดี อีกอย่างวรยุทธ์ของทั้งสองนับว่าไม่เลว คงไม่เป็นอะไรหรอก ข้ากับเยว่โกวนำของมาให้เจ้าก่อน แล้วจะกลับไปรับพวกเขา ทั้งคนทั้งกุญแจจะต้องกลับมาได้อย่างปลอดภัย”

อวี๋หวั่นพยักหน้า

“ช่วงที่พวกข้าไม่อยู่ ในจวนไม่ได้เกิดเรื่องขึ้นกระมัง?” ชิงเหยียนถาม

อวี๋หวั่นเล่าเรื่องของจวนตะวันออกและเรื่องของพ่อแม่เธอให้ชิงเหยียนและเยว่โกวฟัง