หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 250

“เป็นไปได้อย่างไร? เสด็จพ่อไม่เชื่อลูกหรือเพคะ?” ประมุขหญิงไม่ยอมรับ

การยอมรับนั้นเป็นเพียงประโยคหนึ่งเท่านั้น แต่บางคนไม่ถึงฮวงโหไม่ยอมเลิกรา ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา

ประมุขหญิงมองไปยังสายตาแข็งกร้าวขององค์ประมุข แล้วกล่าวว่า “เสด็จพ่อจะไม่เชื่อลูกก็ได้ แต่เสด็จพ่อไม่เชื่อตนเองหรือเพคะ? ในปีนั้นที่ตำหนักไท่ชู เสด็จพ่อและเหล่าเชื้อพระวงศ์ก็เห็นกับตาว่าสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ยอมรับข้าเป็นเจ้านาย ข้าทำให้ไข่มุกพิษส่องสว่างได้ทั้งหมด”

ในตอนนั้นเป็นเช่นนั้นจริง เพียงแต่สิ่งที่ยอมรับนางเป็นเจ้านายไม่ใช่สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ แต่เป็นราชันพันสัตว์พิษตัวหนึ่งก็เท่านั้น เพื่อที่จะเพิ่มกลิ่นของราชันพันสัตว์พิษให้แข็งแกร่งขึ้น ปรมาจารย์พิษอาวุโสเมิ่งให้ยาแก่ราชันพันสัตว์พิษ แม้ว่าจะสามารถปลดปล่อยกลิ่นที่เหมือนกับกลิ่นของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ออกมาได้ แต่ก็ในช่วงเวลาอันสั้น เมื่อผ่านไปได้ไม่นาน ราชันพันสัตว์พิษก็หมดแรงและสิ้นใจตาย

เพียงแต่ว่าไม่มีผู้ใดตามสืบเรื่องนี้

หลังจากนั้นประมุขหญิงก็ไม่ได้เปิดเผยเรื่องนี้ เหตุผลประการแรกคือเพื่อให้ทุกคนเชื่อนางอย่างสนิทใจ เหตุผลประการที่สองก็เพราะคนน้อยนักที่จะสามารถจำแนกกลิ่นของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ได้ แม้แต่ปรมาจารย์พิษอาวุโสเมิ่งก็ยังทำไม่ได้

ราชครูสามารถทำได้ แต่ราชครูก็เป็นคนของจวนประมุขหญิง เชื่อว่าเรื่องนี้คงไม่มีผู้ใดคาดคิด

ด้วยเหตุผลสองประการนี้ คำโกหกสามารถหลอกลวงผู้คนมาได้อย่างแนบเนียน จวบจนวันนี้ กลับเกิดเรื่องประหลาดขึ้นกับประมุขหญิงผู้เป็นรัชทายาท

ประมุขหญิงคว้ามือขององค์ประมุขเอาไว้ แล้วกล่าวอย่างแน่วแน่ว่า “เสด็จพ่อเชื่อข้านะเพคะ มีคนขโมยสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ไปจากข้าจริงๆ”

“โดยเข้าไปในจวนประมุขหญิงน่ะหรือ?” องค์ประมุขตรัสถาม

ประมุขหญิงพยักหน้าด้วยความจริงใจ “เพคะ การอารักขาของจวนประมุขหญิงมิได้ไร้ช่องโหว่”

องค์ประมุขตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ต่อให้เป็นเช่นนั้น เจ้ากำลังหมายความว่า หนานจ้าวมีปรมาจารย์พิษเทพปรากฏตัวขึ้นหรือ?”

ประมุขหญิงพูดไม่ออก

ปรมาจารย์พิษอาวุโสสิบจั้ง ปรมาจารย์พิษเทพร้อยจั้ง หมายความว่าพลังของปรมาจารย์พิษเทพ นั้นเหนือกว่าปรมาจารย์พิษอาวุโสไปอีก แต่ในความเป็นจริงแล้ว อาณาจักรหนานจ้าวนั้นไม่เคยมีปรมาจารย์พิษเทพปรากฏกายมาก่อน ว่ากันว่าในเผ่าปีศาจเคยมี แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อร้อยกว่าปีก่อน

เมื่อครู่ประมุขหญิงก็พูดเพียงแก้ต่าง โดยที่ลืมไปว่าราชันหมื่นสัตว์พิษควบคุมได้ยากเพียงใด

หากไม่ได้เป็นเช่นนั้น เหตุใดเผ่าปีศาจจึงยอมมอบราชันหมื่นสัตว์พิษให้พวกเขาเล่า? คนในเผ่าปีศาจต่างไม่สามารถควบคุมมันได้ เก็บเอาไว้ก็ไร้ประโยชน์ มิสู้นำไปแลกเปลี่ยนกับหนานจ้าว และได้พระธิดาที่งดงามดุจบุปผาชาติมาคนหนึ่งไม่ดีกว่าหรือ?

“ข้าไม่รู้ ข้าไม่เคยพบเขา” ต่อให้ปรมาจารย์พิษเทพจะฟังดูเป็นไปไม่ได้เสียยิ่งกว่าฝนตกมาเป็นมีดเสียอีก แต่นางก็ยังดึงดันไม่บอกว่าสัตว์พิษไม่ยอมรับนางเป็นเจ้านาย สรุปแล้วก็คือหากนางไม่หลุดปากไป องค์ประมุขย่อมปราศจากหลักฐาน

บรรยากาศในห้องแปรเปลี่ยนไปเป็นความอึดอัด

องค์ประมุขเหลือบมองธิดาของตน

ประมุขหญิงรู้ว่าเสด็จพ่อไม่มีทางเชื่อตนง่ายๆ แต่ทั้งเรื่อง นี้มีเพียงเสด็จพ่อที่รู้สึกเหลือเชื่อคนเดียวหรืออย่างไร? นางเองก็ยังงุนงงอยู่ว่าหัวขโมยผู้ไม่รักตัวกลัวตายที่ไหนกล้าเข้ามาขโมยสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ของนาง

สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ซึ่งได้รับการอารักขาเป็นอย่างดีของประมุขหญิงหายไป หากแพร่งพรายออกไป ผู้ใดจะเชื่อ?

เมื่อเห็นว่าดวงตาของบิดาดูเย็นชายิ่งกว่าเดิม ฮองเฮาก็อดไม่ได้ที่จะบอกว่า “ลูกบอกว่าถูกขโมยไป เหตุใดท่านไม่เชื่อ ข้าอยู่ตรงนั้น ข้าเองก็เห็น สัตว์ศักดิ์สิทธิ์เป็นของเยี่ยนเอ๋อร์ เยี่ยนเอ๋อร์เป็นผู้กำหนดโชคชะตา หรือว่าท่านไม่รักเยี่ยนเอ๋อร์แล้ว?”

“จะเป็นไปได้อย่างไร” องค์ประมุขเลิกคิ้ว แล้วตรัสกับฮองเฮาอย่างอ่อนโยนว่า “เกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ ข้าย่อมต้องถามจนกระจ่าง เพื่อนำไปอธิบายให้แขกเหรื่อในงานเข้าใจ”

อธิบายเรื่องอะไร

อธิบายว่าสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ของประมุขหญิงได้ถูกขโมยไป ประมุขหญิงปิดบังพวกเขา จนวันนี้ความลับถึงจะถูกเปิดเผยอย่างนั้นหรือ?

องค์ประมุขปวดเศียรเวียนเกล้าเหลือเกิน

โชคดีที่เป็นธิดาของฮองเฮา หากเป็นตัวกาลกิณีที่เกิดจากครรภ์ของอวิ๋นเฟยละก็ องค์ประมุขคงจะไม่พูดพร่ำทำเพลง พระราชทานโทษประหารฐานหลอกลวงเบื้องสูงทันที!

ฮองเฮากอดบุตรสาวเอาไว้ แล้วมองไปยังองค์ประมุข

องค์ประมุขถอนหายใจด้วยความใจอ่อน “รู้แล้ว ข้าจัดการได้”

ความหมายก็คือเขายินดีที่จะปกป้องนาง ประมุขหญิงยังไม่มั่นใจว่าเสด็จพ่อเชื่อนางแล้วหรือยัง แต่นางคิดว่าตราบใดที่นางเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านแม่ เสด็จพ่อไม่มีทางทำร้ายนางได้ลงคอ

คืนนี้ ประมุขหญิงนอนในห้องของฮองเฮา

ประมุขหญิงนอนไม่ค่อยหลับ กระสับกระส่ายทั้งคืน

ฮองเฮาแตะมือของนาง “อย่าได้กังวลไป เสด็จพ่อจัดการเรื่องนี้ได้”

“ขอบคุณเพคะเสด็จแม่” ประมุขหญิงตอบ

“เด็กโง่ ขอบคุณแม่ทำไม” ฮองเฮาถามด้วยความเอ็นดู

ประมุขหญิงจ้องมองเข้าไปในดวงตาอันอ่อนโยนคู่นั้น “เสด็จพ่อรักลูกก็เพราะเสด็จแม่ ลูกจึงต้องขอบคุณท่านเสด็จแม่”