หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 261

การสังหารคือสัญชาตญาณของซิวหลัว

นี่เป็นผลจากธาตุไฟเข้าแทรก คนทั่วไปมักและทนไม่ไหวและขาดใจตาย ต่อให้ทนไหว วรยุทธ์ก็สลายสิ้นเฉกเช่นเห้อเหลียนเป่ยหมิง ส่วนซิวหลัวซึ่งรอดมาได้ ก็ต้องทรมานราวกับตกนรกทั้งเป็น

เส้นเลือดทั่วทั้งร่างของเขาขาดสะบั้น จากนั้นก็จะมีส่วนที่สร้างขี้นมาใหม่ จากนั้นก็จะขาดสะบั้นลงไปอีก…เป็นเช่นนี้เรื่อยไป ไม่มีวันจบสิ้น แม้ว่าเส้นเลือดที่ถือกำเนิดขึ้นมาใหม่จะแข็งแกร่งกว่าเดิม แต่ครั้งต่อไปที่ฉีกขาด ก็จะเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมเช่นกัน

และวิธีที่ดีที่สุดในการระงับความเจ็บปวดเหล่านี้ก็คือการเข่นฆ่า

พวกเขาไม่สนใจว่าผู้ที่อยู่ในเงื้อมมือของตนจะเป็นดรุณีน้อยผู้ไร้เรี่ยวแรง หรือว่าเด็กน้อยไร้เดียงสา หากถูกพวกเขาเห็นเข้า ก็จะถูกฆ่าทันที

ต้าเป่าเสร็จแน่

เขาตกอยู่ในเงื้อมมือของซิวหลัวแล้ว ยังกล้ายัดจุกนมใส่ปากเขาอีก…

อิ่งสือซันมั่นใจแล้วว่าอีกฝ่ายคือซิวหลัว ในชีวิตได้เจอกับซิวหลัวสักครั้งก็สามารถนำไปคุยโวได้แล้ว อย่างไรก็ดีอิ่งสือซันก็ดีใจไม่ออก เป็นเพราะต้าเป่าตกอยู่ในเงื้อมมือของอีกฝ่าย เขาและอาเว่ยได้รับบาดเจ็บ ไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ของอีกฝ่ายได้ เมื่อเป็นเช่นนี้ เห็นทีต้าเป่าก็คง…

อิ่งสือซันไม่กล้าคิดต่อ แต่ก็ไม่อาจทนดูต่อไปได้

เขาคิดในใจว่า หากเกิดอะไรขึ้นกับต้าเป่า เขาก็จะสู้จนตัวตายไปพร้อมกับซิวหลัว!

เขาตัดสินใจมองต้าเป่าเป็นครั้งสุดท้าย

เต้าเป่าใช้มือน้อยจับด้ามจับของขวดนม จ้องไปยังซิวหลัวตาไม่กะพริบ

ซิวหลัวไม่ดื่ม เขาก็ใช้มือเล็กดันเข้าไป

ซิวหลัวดูดเข้าไปหนึ่งคำโดยไม่รู้ตัว

ซู้ด~

ซิวหลัวกลืนเข้าไป

ป๊อก!

ต้าเป่าดึงจุกนมออกมา ใช้แรงเขย่าขวดนม ยังมีนมอยู่ เขาจึงยัดจุกนมใส่ปากซิวหลัวไปอีก

ซู้ดดด~ ซิวหลัวดื่มนมต่อ

อิ่งสือซันแทบไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง!

อสูรร้ายในตำนานสงบลงได้เพราะจุกนมเด็กหรือนี่?

อิ่งสือซันรู้สึกเบาลง แรงมหาศาลซึ่งกระหน่ำลงบนร่างของเราอย่างบ้าคลั่ง บัดนี้ได้หายไปแล้ว ไม่เพียงแต่เขา สีหน้าของอาเว่ยเองก็ดีขึ้นกว่าเมื่อครู่มาก

ชิงเหยียนและเจียงไห่แม้ว่าจะยังมึนงงไม่ต่างจากก่อนหน้านี้ แต่พวกเขาก็หายใจคล่องขึ้น และเยว่โกวก็หยุดกระอักเลือดแล้ว

ทุกสิ่งล้วนเป็นประจักษ์แล้วว่าในตอนนี้ซิวหลัวไม่ได้คิดจะสังหารผู้ใด

สามารถทำให้ซิวหลัวหยุดจิตสังหารได้นั้น…เป็นความหวังครั้งใหญ่ที่ไม่มีผู้ใดกล้าทำมาก่อน

แน่นอนว่าซิวหลัวใช่ว่าเอะอะก็จะฆ่าคน เขาสามารถควบคุมตนเองได้ เพียงแต่ยามต้องควบคุมตนเองนั้นมิใช่ความรู้สึกที่ดีเท่าไรนัก อีกทั้งเมื่อเขาลงมือไปแล้ว ก็ไม่อาจหยุดครึ่งๆ กลางๆ ได้

เพราะฉะนั้นเด็กน้อยทำเช่นนี้ได้อย่างไร?

ซู้ด~ซู้ด~ซู้ด~

ซิวหลัวออกแรงดูดอีกสองสามครั้ง ก็ดูดไม่ออกแล้ว

ต้าเป่าหยิบขวดนมออกมาเขย่า ปรากฏว่าครั้งนี้ขวดนมว่างเปล่า

“ฮึบ! ฮึบ!” ต้าเป่าก้มตัว หมายจะลงไปบนพื้น

อิ่งสือซันใจหายวาบ เขากังวลว่าครั้งนี้จะปลุกจิตสังหารของซิวหลัวอีกครั้ง กระนั้นเขาก็ต้องประหลาดใจ เมื่อซิวหลัวค่อยๆ วางต้าเป่าลง

ต้าเป่าวิ่งเตาะแตะไปหาน้องชาย แล้วดึงขวดนมใบเล็กของพวกเขามา จากนั้นก็วิ่งกลับไปหาซิวหลัว พร้อมกับส่งขวดนมหนึ่งในสองใบให้เขา

เด็กและผู้ใหญ่นั่งลงริมน้ำ ดูดนมจากขวดอย่างเอร็ดอร่อย

ซู้ด~ ต้าเป่าเหลือบมองซิวหลัว

ซู้ด~ ซิวหลัวก็มองต้าเป่ากลับ

ดื่มนมด้วยกันแล้ว จากนี้ก็เป็นเพื่อนกันแล้วนะ!

ต้าเป่าสั่นขาสั้นๆ ของเขา

ซิวหลัวก็สั่นขายาวๆ ของเขา

จากราชสีห์คลั่งบัดนี้ได้กลายเป็นแมวสีส้มเชื่องๆ ตัวหนึ่ง

ในตอนนี้ซิวหลัวว่าง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ

อิ่งสือซันรู้สึกว่าในตอนนี้หากตนไม่ตายก็คงทำได้เพียงยืนอึ้งอย่างนี้ ชีวิตนี้ได้พบเจอซิวหลัวก็มากพอแล้ว ซิวหลัวผู้นี้ยังถูกเด็กน้อยควบคุมเสียอยู่หมัด…

เมื่อปราศจากแรงกดจากพลังของซิวหลัว เจียงไห่และชิงเหยียนก็ฟื้นขึ้น ทั้งสองเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ต่างก็ตกใจจนแทบเป็นลมไปอีกรอบ!

อิ่งสือซันเห็นเด็กน้อยผู้ซึ่งไม่ได้คิดเล็กคิดน้อย และมองไปยังซิวหลัวซึ่งไม่ได้คลางแคลงใจ ก็หรี่ตาเล็กน้อย

ตอนนี้ละ คือโอกาสทองที่จะลงมือ!

อิ่งสือซันปิดตาของเสี่ยวเป่า มือกำด้ามกระบี่ คมกระบี่แทงทะลุเข้าที่อกของหน่วยกล้าตายคนหนึ่ง

“อ๊ากกก” หน่วยกล้าตายร้องลั่น

ต้าเป่าตกใจจนสะดุ้งโหยง!

เมื่อต้าเป่าสะดุ้ง ซิวหลัวก็เริ่มไม่พอใจเสียแล้ว