หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 28

ความสามารถทางการแพทย์ของอวี๋หวั่นไม่ใช่ความลับในเมืองหลวง ยามที่ราชครูแห่งหนานจ้าวเดินทางมาเยี่ยมเยือน หวั่นเฟิงล้มและได้รับบาดเจ็บ เป็นเธอที่ช่วยชีวิตเขาไว้ หมอหลวงยังชื่นชมเธอว่าทักษะทางการแพทย์ยอดเยี่ยมและจัดการได้เป็นอย่างดี หากมาขอให้อวี๋หวั่นรักษาด้วยอาการบาดเจ็บยังพอเข้าใจ ทว่าหานจิ้งซูโดนกู่ไม่ใช่หรือ?

คนนอกไม่รู้ความ จวินฉางอันเป็นขุนนางมีหรือจะไม่รู้ความจริง? หมอหลวงของต้าโจวคงยังไม่อาจแยกแยะระหว่างกู่กับพิษกระมัง?

ความจริงเหตุการณ์ในหนานจ้าวยามนั้นกลายเป็นเรื่องใหญ่โต หลายคนในเมืองหลวงรู้ว่าของศักดิ์สิทธิ์แห่งหนานจ้าวอยู่ในมือของเธอ

แต่ของศักดิ์สิทธิ์อยู่ในมือเธอก็เป็นเรื่องหนึ่ง เธอสามารถใช้มันคลายกู่ได้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ของศักดิ์สิทธิ์เป็นเทพที่ถูกประดิษฐาน ไหนเลยจะเหมือนกับสัตว์พิษตัวน้อยของเธอที่ถูกกดขี่ใช้แรงงานอย่างหนัก?

อีกอย่าง องค์ประมุข เยี่ยนอ๋อง แม้แต่เห้อเหลียนเป่ยหมิงต่างก็เข้มงวดในการปกป้องความลับ กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในที่สุด ‘ความจริง’ ที่ของศักดิ์สิทธิ์ประดิษฐานอยู่ในวังหลวงของหนานจ้าวก็แพร่ออกสู่ภายนอกแล้ว

อวี๋หวั่นรู้สึกว่าตนต้องคิดให้ออกว่า เหตุใดจวินฉางอันถึงมาหาเธอได้? เขารู้เรื่องไพ่ตายของเธอมากเพียงใด?

อวี๋หวั่นยิ้มจางๆ “ข้าได้ยินมาว่าพระชายารัชทายาทของเจ้าถูกวางยา แต่น่าเสียดายที่ข้าถนัดการรักษาบาดแผลภายนอกเท่านั้น ส่วนการถอนพิษ เกรงว่าอยากช่วยแต่ก็ไร้ความสามารถ”

เรื่องที่ไม่ได้แพร่สู่ภายนอกคือกู่ เธอจึงไม่อาจเปิดเผยว่าตนล่วงรู้

จวินฉางอันเอ่ย “เป็นพิษหรือกู่ ข้าเชื่อว่าด้วยความสามารถของผู้สำเร็จราชการแล้ว ไม่มีทางไม่รู้”

มุมปากของอวี๋หวั่นกระตุก เหตุใดเธอถึงลืมเยี่ยนจิ่วเฉา? ต้องเป็นเพราะท้องหนึ่งหนโง่สามปีจริงๆ ระยะนี้สมองเธอไม่ดีเกินไปแล้ว!

จวินฉางอันมองอวี๋หวั่น “พระชายาไม่จำเป็นต้องทดสอบข้า ข้ามาขอร้องถึงที่ในวันนี้องค์รัชทายาทไม่ทราบเรื่อง ส่วนพระชายามีความสามารถใด ข้าก็จะไม่บอกองค์รัชทายาท”

คำพูดเหล่านี้ชัดเจนว่าเขารู้ว่าตนมีความสามารถในการคลายกู่

อวี๋หวั่นถามว่า “ผู้ใดบอกเจ้าว่าข้าสามารถคลายกู่ได้? ทางที่ดีเจ้าบอกความจริงกับข้า ไม่เช่นนั้นหากข้าไม่สบายใจ ข้าจะยื่นมือไม่ช่วยพระชายารัชทายาทของเจ้า”

จวินฉางอันลังเล ในที่สุดก็ตัดสินใจบอกความจริง

เขาเอ่ยว่า “ไป๋เสี่ยวเซิง”

อวี๋หวั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ไป๋เสี่ยวเซิง? คนที่รู้เรื่องราวในยุทธจักรเป็นอย่างดีน่ะหรือ? มีข่าวลือว่าไป๋เสี่ยวเซิงมีหน้ากากหนังมนุษย์นับพัน ไม่มีผู้ใดเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา ก่อนไปหนานจ้าว เยี่ยนจิ่วเฉาก็ทำข้อตกลงกับไป๋เสี่ยวเซิงไปเช่นกัน

เวลานี้ของปีที่แล้ว ราชครูแห่งหนานจ้าวมาตามหาตี้จีองค์โต เดิมทีเยี่ยนจิ่วเฉาต้องการสังหารราชครูแห่งหนานจ้าว แต่ไป๋เสี่ยวเซิงกลับใช้เบาะแสของเยี่ยนอ๋องแลกกับชีวิตเขา

เยี่ยนจิ่วเฉาถามไป๋เสี่ยวเซิงว่า เหตุใดเขาต้องช่วยราชครูแห่งหนานจ้าว?

คำตอบของไป๋เสี่ยวเซิงคือเขาเป็นหนี้บุญคุณนายของราชครู

ครั้งหนึ่งพวกอวี๋หวั่นเดาว่านายของราชครูคือตี้จีองค์เล็ก แต่เมื่อความลับของอวี่เหวินจ้าวและฮองเฮาหนานจ้าวถูกเปิดเผย พวกเขาจึงกล้าเดาว่า ‘นายของราชครู’ ที่ไป๋เสี่ยวเซิงหมายถึงในยามนั้นน่าจะเป็นอาจารย์ของราชครู อดีตราชครูแห่งหนานจ้าว อวี่เหวินจ้าว

พูดถึงอวี่เหวินจ้าวก็เหลือเกิน หลับนอนกับฮองเฮา ได้เป็นราชครู ทั้งยังไม่ลังเลที่จะให้ตี้จีองค์โตเป็นดาวหายนะ เพื่ออนาคตของ ‘บุตรสาว’ ตน แน่นอน อวี่เหวินจ้าวก็ถูกฮองเฮาหนานจ้าวปั่นหัวและบีบบังคับ คุณธรรมของนักบวชรุ่นแรกก็เสื่อมโทรมและตกต่ำมาถึงจุดนี้!

จะว่าไปอวี่เหวินจ้าวก็ตายไปหลายปีแล้ว ไป๋เสี่ยวเซิงติดหนี้บุญคุณเขา ก็หมายความว่าไป๋เสี่ยวเซิงอายุไม่น้อยแล้วกระมัง?

เพราะกลัวว่าคนจะเห็นความแก่ของตนจึงต้องเปลี่ยนหน้าทุกวันหรือ?

สิ่งที่อวี๋หวั่นสงสัยที่สุดไม่ใช่เรื่องนี้ แต่เป็นบุรุษผู้นั้นรู้ข้อมูลมากมายเช่นนั้นจริงๆ หรือ?

“เขาพูดอะไรกับเจ้า?”

“ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่บอกว่าท่านสามารถช่วยพระชายารัชทายาทได้”

อวี๋หวั่นตกตะลึง “เจ้าก็เชื่อหรือ?”

จวินฉางอันเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “ไป๋เสี่ยวเซิงแห่งยุทธภพไม่เคยขายข่าวปลอม”

อวี๋หวั่นเอ่ยอีกครั้ง “บางทีเขาอาจไม่ได้ตั้งใจขายข่าวปลอม เพียงแต่ได้ข่าวผิดมา?”

จวินฉางอันกล่าวอย่างหนักแน่น “ไป๋เสี่ยวเซิงรู้ทุกเรื่องใต้หล้า ไม่เคยพลาดมาก่อน”

พูดอย่างกับบุรุษผู้นั้นไม่มีเรื่องใดไม่รู้ เช่นนั้นเขารู้หรือไม่ว่าเยี่ยนจิ่วเฉากับตนร่วมรักกันคืนละกี่หน?

อวี๋หวั่นรู้สึกขนลุกเสียเอง ตนคิดถึงเยี่ยนจิ่วเฉามากเพียงใดถึงได้คิดพิเรนทร์เช่นนี้?

แต่ในเมื่อจวินฉางอันรู้และเชื่อไปแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังแล้ว โชคดีที่ไป๋เสี่ยวเซิงกล่าวเพียงว่าตนสามารถคลายกู่ได้ ทว่าไม่ได้บอกว่าตนมีสัตว์พิษตัวน้อยอยู่ในมือ

อวี๋หวั่นทอดถอนใจ “ข้าได้ยินมาว่ายังตามหามือสังหารที่ใช้กู่กับพระชายารัชทายาทไม่พบ หากข้าคลายกู่ให้นาง แล้วถูกเข้าใจผิดว่าเป็นมือสังหารจะทำเช่นไร?”

โดยทั่วไปแล้วมีคนเพียงสองประเภทที่สามารถคลายกู่ได้ หนึ่งคือผู้ใช้กู่ สองคือผู้ที่เชี่ยวชาญศาสตร์กู่ขั้นสูง หากดูจากความขัดแย้งระหว่างจวนคุณชายกับจวนรัชทายาท อวี๋หวั่นก็มีแรงจูงใจให้ใช้กู่เต็มที่! หลังจากใช้กู่แล้วก็คลายกู่ ให้จวนรัชทายาทติดหนี้บุญคุณเธอ การค้าครั้งนี้ช่างคุ้มค่ายิ่งนัก!

ภายภาคหน้า หากเยี่ยนไหวจิ่งขึ้นครองราชย์แล้วจะจัดการกับจวนคุณชาย ย่อมมีคนกระโดดออกไปแหวกสันหลังของเยี่ยนไหวจิ่ง ตอนนั้นพวกเขาช่วยภรรยาของเจ้า เจ้าตอบแทนพวกเขาเช่นนี้หรือ?

ดูไปแล้วก็เหมือนกระบวนการที่ทำเพื่อปกป้องตนเองไม่ใช่หรือ?

จวินฉางอันเอ่ย “ข้าเชื่อในการประพฤติตนของผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์และพระชายา”

อวี๋หวั่นฮึดฮัดอย่างเย็นชา “เจ้าเชื่อก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะเชื่อ”

จวินฉางอันถามว่า “ต้องทำเช่นไร พระชายาถึงจะยอมช่วยพระชายารัชทายาท?”

อวี๋หวั่นกลอกตา “ข้าจำได้ว่าข้างกายเยี่ยนไหวจิ่ง ไม่ใช่มีหมอผู้เก่งกาจแซ่ชุยหรอกหรือ?”

จู่ๆ หลังของอิ่งลิ่วก็เย็นวาบ!

อวี๋หวั่นมีแผนในใจ ชุยเฒ่าออกเดินทางไปแล้ว คนของเธอก็หาเขาไม่เจอ เยี่ยนไหวจิ่งน่าจะมีวิธีติดต่อที่พิเศษกระมัง? ใช้โอกาสนี้ตามหาชุยเฒ่ามาทำยาถอนพิษให้เยี่ยนจิ่วเฉาโดยเร็วที่สุดก็ดีไม่น้อย!

ชุยเฒ่าอยู่ใกล้กับหมู่บ้านเหลียนฮวา ตามหาไม่ยากเลยแม้แต่น้อย ตกเย็นจวินฉางอันก็จับตัวมาที่เมืองหลวง

ชุยเฒ่าเห็นอวี๋หวั่นก็กระอักกระอ่วนไม่สู้ดี

คำสั่งที่เขาได้รับคือซ่อนตัวจากสตรีผู้นี้ เหตุใดถึงใช้ความสัมพันธ์ของเยี่ยนไหวจิ่งจับเขาออกมา? หากครั้งหน้าถูกคนบ้าสติฟั่นเฟือนผู้นั้นลงโทษ…เป็นความคิดผู้ใดกันแน่ละ?!

สถานที่นัดพบอยู่ที่โรงน้ำชาชื่อดังแห่งหนึ่งในเมืองหลวง