หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 29

“ชุยเฒ่า รีบมาดูนี่สิ!” อวี๋หวั่นกระซิบกับชุยเฒ่าขณะจ้องมองใบหน้าของหานจิ้งซู

“ทำไมหรือ?” ชุยเฒ่าโน้มตัวลงมา

ทันทีที่เห็นใบหน้าของหานจิ้งซู ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ “นางโดนกู่ใดกัน? เหตุใดคล้ายกับคนถูกพิษ? โดนกู่จริงๆ หรือ?”

ทั้งคู่รู้ว่าจวินฉางอันเป็นยอดฝีมือกำลังภายใน มีหูที่ดีมาก ยามเอ่ยพวกเขาจึงรักษาระดับเสียงให้เบาที่สุด

อวี๋หวั่นกล่าว “โดนกู่ ข้าแน่ใจ ทว่ากู่ชนิดนี้แตกต่างจากที่เราเคยพบมา”

อย่างที่ชุยเฒ่ากล่าว ดูคล้ายกับถูกวางยามากกว่า

กู่ทั่วไปจะมีฤทธิ์เฉพาะตัว เช่น ฉิงกู่จะทำให้จิตใจสับสน หยากู่จะทำให้เป็นใบ้ไปชั่วขณะ แต่มีประโยคหนึ่งที่ชาวหนานจ้าวพูดต่อๆ กันมาเกี่ยวกับการโดนกู่ว่า อย่าข้องแวะกับชาวหนานเจียง พวกเขาใช้กู่ได้แม้กระทั่งกับเด็ก เจ้าโดนกู่เมื่อใดก็ยังไม่รู้ตัว!

คำพูดนี้เกินจริงไปสักหน่อย แต่มันก็บอกให้รู้ถึงอาการบางอย่าง นั่นคือยามที่คนโดนกู่ ภายนอกมักไม่แสดงอาการผิดปกติมากนัก ไม่เช่นนั้นหากจุดอิ่นถังเปลี่ยนเป็นสีดำ ริมฝีปากม่วง เล็บดำแล้ว ใครจะมองไม่ออกว่าคนผู้นี้ผิดปกติไปหรืออย่างไร?

“ฮึ่ม…ใช่แล้ว” ชุยเฒ่าสูดหายใจเบาๆ พับแขนเสื้อนางขึ้น พร้อมกับปลดกระดุมตรวจดูร่างกาย เขาบรรลุถึงระดับนี้แล้ว ในสายตามีเพียงผู้ป่วย ไม่มีความแตกต่างระหว่างชายหญิง หลังจากตรวจเสร็จ ราวกับเข้าใจว่าหมอหลวงวินิจฉัยอย่างไร “แค่ดูใบหน้าและเล็บของนาง หมอทั่วไปคงสงสัยว่านางถูกพิษร้ายแรง แม้แต่ชีพจรก็ยังคล้ายคลึงนัก แต่ระหว่างกู่กับพิษมีความแตกต่างหนึ่งที่ชัดเจน บนร่างกายจะไม่มีใยกู่”

นั่นคือตอนที่หนอนกู่เดินผ่านร่างกายของนาง ทำให้เลือดชะงักงัน ซึ่งสะท้อนบนผิวหนังของนาง

จะเห็นได้ว่าหมอที่ตามมารักษานั้นก็มีความสามารถอยู่บ้าง

อวี๋หวั่นปล่อยสัตว์พิษตัวน้อยออกมาและพูดกับมันว่า “เจ้าสามารถจับกู่ของนางออกมาได้หรือไม่?”

สัตว์พิษตัวน้อยพยักหน้า

ในนานสัตว์พิษตัวน้อยก็ส่ายหัว

ทั้งสองมองดูอย่างงุนงง มันตกลงบนฝ่ามือของอวี๋หวั่น บีบคอด้วยกรงเล็บราวกับคนใกล้ตาย

“เอ่อ…มันหมายความเช่นไร?” ชุยเฒ่าสับสน

อวี๋หวั่นเอ่ย “มันต้องการบอกเราว่า หากจับกู่ตัวนั้นออกมา หานจิ้งซูจะตาย”

อวี๋หวั่นขมวดคิ้ว “หากอาเว่ยอยู่ที่นี่ก็คงดี เขาต้องรู้แน่ว่ามันคือกู่อะไร และจะแก้ได้อย่างไร…”

ในเวลานี้อวี๋หวั่นคิดถึงอาเว่ยจริงๆ แม้เธอจะสามารถควบคุมกู่ได้ แต่ก็ไม่ใช่เพราะมีศาสตร์กู่ที่ยอดเยี่ยม หากแต่เพราะเธอมีสัตว์พิษตัวน้อยอยู่ต่างหาก

ชุยเฒ่าขมวดคิ้ว “หากเป็นเช่นนี้…ก็มีทางเดียวเท่านั้น”

“ทางใด?” อวี๋หวั่นถาม

ชุยเฒ่าพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “สังหารคนที่ใช้กู่! หากเขาตาย กู่ที่เขาใช้ก็จะถูกคลายไปเอง”

“มีวิธีเช่นนี้ด้วยหรือ?” ตลอดเวลาที่ผ่านมาอวี๋หวั่นพบเจอกู่มาไม่น้อย แต่เพราะไม่มีกู่ตัวใดแข็งแกร่งเท่ากับสัตว์พิษตัวน้อย จึงแก้ไขได้อย่างง่ายดาย ไม่วุ่นวายถึงขั้นที่ต้องตามฆ่าล้างผู้ที่ใช้กู่ชนิดไม่ตายไม่เลิกเช่นนี้

“ข้าก็บังเอิญได้ยินฉิวปิ่งพูดนั่นแหละ!” ชุยเฒ่ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับอาม่า อาม่าชอบฟังเขาเล่าเรื่องตลก เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน อาม่าจึงบอกเขาเกี่ยวกับความรู้ทั่วไปด้านเวทมนตร์คาถากู่ รวมถึงเกล็ดความรู้การสังหารปรมาจารย์พิษเช่นนี้ด้วย

ในเมื่ออาม่ากล่าวเช่นนี้ ย่อมต้องเป็นความจริง

เพียงแต่…พวกเขาจะไปหามือสังหารที่ใช้กู่ได้ที่ใด?

อวี๋หวั่นพึมพำ “เมืองหลวงกว้างใหญ่เช่นนี้ มือสังหารจะอยู่ที่ใด?”

ชุยเฒ่าเตือน “นางมีเวลาไม่ถึงห้าชั่วยามแล้ว ทันทีที่ฟ้าสาง หากยังไม่สังหารคนลงกู่ แม้ทวยเทพก็หมดหนทางช่วย”

“จี๊ดๆๆ!”

สัตว์พิษตัวน้อยใช้กรงเล็บไต่กระโดดขึ้นมา!

อวี๋หวั่นมองมันแล้วเอ่ยว่า “เจ้ารู้ว่าจะหาคนลงกู่อย่างไรหรือไม่?”

สัตว์พิษตัวน้อยพยักหน้าๆๆ!

“แต่จะอธิบายเรื่องนี้กับจวินฉางอันอย่างไร?”

พูดไปตรงๆ ว่ากู่ที่พระชายารัชทายาทโดนนั้นจำเป็นต้องฆ่ามือสังหารจึงจะสามารถแก้ไขได้ อะไรนะ? เจ้าไม่รู้ว่ามือสังหารอยู่ที่ใด? ไม่เป็นไร ข้ารู้!

ข้าจะรู้ได้อย่างไร?

สัตว์พิษตัวน้อยของข้ามีความสามารถไง!

สัตว์พิษตัวน้อยอันใดกัน?

… นี่ยังไม่นับว่าเผยไพ่ตนเองหรอกหรือ?

ความจริงแล้ว ของศักดิ์สิทธิ์แห่งหนานจ้าวเพียงอย่างเดียวอาจไม่พอจะโยงไปถึงยารักษาเยี่ยนจิ่วเฉา แต่อย่างไร ยารักษาเยี่ยนจิ่วเฉาก็คือราชินีสัตว์พิษ ไม่ใช่สัตว์พิษตัวน้อย แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด อวี๋หวั่นจึงมีลางสังหรณ์ไม่ดีนัก สรุปว่าการไม่เปิดเผยสัตว์พิษตัวน้อยดีที่สุด!

ยามนี้อวี๋หวั่นยังไม่รู้ว่าการตัดสินใจชั่ววูบของตนนั้นถูกต้องเพียงใด สัตว์พิษตัวน้อยเป็นราชาหมื่นสัตว์พิษ มาถึงหมิงตูถึงพบว่าจริงๆ แล้วเป็นร่างของจักรพรรดิสัตว์พิษ กระทั่งบัดนี้ก็ยังไม่มีผู้ใดรู้ว่าสัตว์พิษตัวน้อยไม่ได้เป็นเพียงร่างจักรพรรดิสัตว์พิษธรรมดา…

ตึก! ตึก! ตึก!

สัตว์พิษตัวน้อยนั่งไม่ติด กระโดดโลดเต้นไปมา!

วันว่างที่แสนน่าเบื่อในช่วงนี้มีเพียงอวี๋หวั่นคนเดียวหรือ? มันก็ด้วย!

ไม่มีการต่อสู้ ช่างเปล่าเปลี่ยว!

อวี๋หวั่นกุมขมับ “ได้ๆๆ เดี๋ยวข้าพาเจ้าไป อย่าก่อเรื่องละ! หากใครพบเจ้าเข้า ข้าไม่สนใจเจ้านะ!”

สัตว์พิษตัวน้อยทำตัวเชื่อฟังในทันที

สิ่งที่น่ากลัวกว่าการถูกจับตัวไปคือ อวี๋หวั่นไม่ต้องการมันแล้ว มันจะไม่มีบ้านให้อยู่

พอจับได้ก็หนีได้เอง แต่หากอวี๋หวั่นไม่ต้องการ มันก็ไม่มีบ้าน

สัตว์พิษตัวน้อยก้มหน้าอย่างน้อยอกน้อยใจ

อวี๋หวั่นเอ่ยกับชุยเฒ่า “เรื่องนี้…จะให้จวินฉางอันรู้ไม่ได้”

ชุยเฒ่าส่งเสียงอืมตอบรับ แสดงออกว่าเห็นด้วยกับความคิดของอวี๋หวั่น แม้เขาจะบ่นอวี๋หวั่นและเยี่ยนจิ่วเฉาอยู่เสมอ เสียดายวันเวลาที่ยังไม่เคยรู้จักพวกเขามาก่อน แต่เมื่อเป็นเรื่องความปลอดภัยของพวกเขา ชุยเฒ่าก็มักอยู่เคียงข้างพวกเขาเช่นเดียวกับอาม่า

แม้แต่ตอนที่อาม่าไม่อยู่ เขาก็จะปกป้องเด็กสองคนนี้

“ช้าก่อน” มือของชุยเฒ่าที่จับข้อมือหานจิ้งซูหยุดชะงัก

“มีอันใดหรือ?” อวี๋หวั่นพูด

“นางตั้งครรภ์” ชุยเฒ่ากล่าว

“หือ?” อวี๋หวั่นผงะ รีบร้อนนำข้อมือของหานจิ้งซูจากชุยเฒ่า มาจับชีพจรอย่างระมัดระวัง “ชีพจรยังเต้นเร็วอีกด้วย”

เพียงแต่ถูกพิษกู่ระงับไว้ มันเต้นอ่อนเกินไป และปรากฏขึ้นเป็นครั้งคราว จนพวกเขาก็แทบจับดูไม่รู้

“เช่นนั้นก็เป็นสองชีวิตแล้ว” อวี๋หวั่นทอดถอนใจ เธอเองก็เป็นเป็นมารดา ไหนเลยจะทนดูหานจิ้งซูสองชีวิตตายไปต่อหน้าต่อตาได้?

“เจ้าไหวหรือ?” ชุยเฒ่าถาม

“ไหว” อวี๋หวั่นกล่าว

ไม่ว่าจะเป็นการหาตัวมือสังหาร หรือฆ่ามือสังหาร เธอก็มั่นใจ

“ข้าเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลังที่สุด!” เธอกล่าว

ชุยเฒ่าที่เหลืออด “…”

“เอาละ เดี๋ยวทำตามข้า” ชุยเฒ่าเอ่ยพลางเดินไปเปิดประตู

จวินฉางอันหันกลับมา ดวงตาเป็นกังวลเล็กน้อย “เป็นเช่นไรบ้าง?”

ชุยเฒ่าเอ่ย “สถานการณ์ซับซ้อน นางกำลังตั้งครรภ์”

จวินฉางอันตะลึงทันที!

ชุยเฒ่าเอ่ยต่อ “เช่นนั้นเวลานี้ข้าจึงไม่อาจคลายกู่ให้นางได้ ข้าต้องการช่วยทารกในครรภ์ของนางก่อน ข้าจะสั่งยาให้เจ้า เจ้าไปเตรียมยา จำไว้ว่าเจ้าต้องเตรียมด้วยตนเอง ข้าไม่ไว้ใจคนอื่น แล้วก็หาเรือนว่างให้ข้าสักหลัง ข้าจะพักสักหน่อย คืนนี้เกรงว่าต้องยุ่งทั้งคืน”

ไม่มีผู้ใดคาดคิดมาก่อนว่าหานจิ้งซูกำลังตั้งครรภ์ แล้วหานจิ้งซูเองจะรู้หรือไม่?

ตามเดิมอวี๋หวั่นตั้งใจจะรักษาหานจิ้งซูให้หายแล้วจึงจากไป ไม่ต้องอยู่พักค้างคืน ทว่ายามนี้เรือนที่ใช้บังหน้ากลับจับพลัดจับผลูได้อยู่ขึ้นมาจริงๆ

ชุยเฒ่าเขียนใบสั่งยาแล้ว จวินฉางอันก็ไปจัดเตรียม ก่อนจากไปเขาสั่งให้ลวี่เอ้อพาชุยเฒ่าไปที่เรือนข้างเคียง

ชุยเฒ่าไม่ใช่นักโทษ ย่อมไม่ต้องมีองครักษ์คอยเฝ้า ในเรือนก็มีเพียงสาวใช้เพียงไม่กี่คน จึงไม่ยากที่จะหลีกเลี่ยงสายตาของคนเหล่านี้

“ท่านรอข้าอยู่ที่นี่” อวี๋หวั่นพูด

“แน่ใจหรือว่าไม่ต้องการให้ข้าไปด้วย?” ชุยเฒ่าถาม

อวี๋หวั่นตอบ “หากหายไปทั้งคู่ จะตอบอย่างไร? ข้าเป็นเพียงสาวใช้ ไม่เห็นข้าก็ไม่มีผู้ใดสนใจ ท่านแค่รับปากว่าจะเดินไปเดินมาให้พวกเขาเห็นบ้างก็พอ”

ชุยเฒ่ามีใจอยากตามไป แต่ก็รู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดมีเหตุผล “รู้แล้ว รีบไปรีบกลับละ อย่าอาจหาญนัก อิ่งลิ่วรอรับเจ้าอยู่นอกจวน”

อวี๋หวั่นกลับรู้สึกว่าแปดในสิบส่วนเธอไม่ต้องใช้แรงอิ่งลิ่ว เพราะดูจากความตื่นเต้นของสัตว์พิษตัวน้อยแล้ว มือสังหารที่ลงกู่น่าจะอยู่ไม่ไกลนัก เป็นไปได้มากว่าจะอยู่ในจวน!

อวี๋หวั่นหลบเลี่ยงสายตาข้ารับใช้ เล็ดลอดออกไปจากเรือน

อวี๋หวั่นปล่อยสัตว์พิษตัวน้อยออกมา วันนี้สัตว์พิษตัวน้อยยับยั้งกลิ่นอายของตนได้เป็นอย่างดี ยามไม่ทำสิ่งใดก็ดูไม่ต่างจากแมลงทั่วไป

“คนอยู่ที่ใด?” อวี๋หวั่นถาม

สัตว์พิษตัวน้อยชี้ไปด้านตะวันออก

อวี๋หวั่นก็เดินไปตามทางทิศตะวันออก ที่นั่นคือที่ตั้งของหอวั่งเยว่ ทว่าไม่ได้มีเพียงแต่หอวั่งเยว่ ผู้ช่วยของจวนรัชทายาททั้งหมดต่างก็อาศัยอยู่ด้านนั้น อวี๋หวั่นต้องเดินผ่านหน้าที่พักของคนอื่นๆ จึงจะไปถึงหอวั่งเยว่ที่อยู่ด้านในสุด

เดินไปเดินมาเช่นนี้ จะไม่ถูกพบเอาง่ายๆ หรือ?

สัตว์พิษตัวน้อยตบหน้าอกตน แสดงออกว่ามันสามารถไปสังหารด้วยตนเองได้!

อวี๋หวั่นหรี่ตามอง “เจ้าคงไม่ได้คิดจะเข้าไปสังหารเสียให้หนำใจกระมัง?”

สัตว์พิษตัวน้อย : ฮื้อ~

ถูกมองออกซะแล้ว

อวี๋หวั่นสูดหายใจ แมลงน้อยน่ารักเช่นนี้ ไยถึงได้โหดเหี้ยมอำมหิต?

แน่นอน อวี๋หวั่นไม่อาจปล่อยให้มันฆ่าจนพอใจ ไม่เอ่ยว่าคนพวกนั้นสมควรตายหรือไม่ หากสังหารจนหมดแล้ว พวกเขายังออกจากจวนแห่งนี้ได้อย่างปลอดภัยอยู่อีกหรือ? ฆ่าคนเดียวก็เสี่ยงความแตกแล้ว

เพียงแต่เกี่ยวข้องกับชีวิตคน จำเป็นต้องฆ่าคนผู้นั้น!

อวี๋หวั่นเอ่ยเสียงจริงจัง “ฆ่าได้คนเดียวเท่านั้น นั่นคือคนที่ใช้กู่ คนอื่นไม่อนุญาตให้แตะต้อง!”

สัตว์พิษตัวน้อยเหยียดกรงเล็บเล็กๆ สามกีบออกมา

สาม

อวี๋หวั่น “…”

เจ้านี่…กำลังต่อรองกับเธอกับอย่างนั้นหรือ?

“หนึ่ง!” อวี๋หวั่นพูดอย่างเคร่งขรึม

สัตว์พิษตัวน้อยหุบกรงเล็บกลับไปหนึ่งกีบ

อวี๋หวั่น “…”

เหตุใดข้ารู้สึกอยากจะหยิกเจ้าให้ตายนัก!

………………………