หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 294

กลุ่มเยี่ยนจิ่วเฉากับอวี๋หวั่นกลับจวนเห้อเหลียน

ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้พบหลานชายและเหลนมาหลายวัน แม้แต่การเล่นไพ่ที่เป็นสิ่งโปรดปรานก็ยังไม่มีกะจิตกะใจ ทันทีที่ได้ยินข้ารับใช้บอกว่าคุณชายใหญ่ คุณหนูใหญ่และคุณชายน้อยกลับมาถึงจวนแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าถึงกับโยนไพ่ใบไม้ในมือ แล้วคว้าไม้เท้าออกไปต้อนรับ

ต้าเป่าเป็นคนแรกที่วิ่งเข้าลานมา

ด้านพละกำลัง น้องชายทั้งสองไม่เคยสู้เขาได้

แต่เสี่ยวเป่ามีแผนสูงกว่าเขา คนยังไปไม่ถึง ทว่าเสียงนำไปก่อนแล้ว

“ย่าทวด! ข้าคิดถึงท่านแทบขาดใจ”

เด็กน้อยทั้งสามมีหน้าตาเหมือนกัน ฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินเสียงของเสี่ยวเป่าก่อน จากนั้นถึงมองเห็นต้าเป่า นางเกือบเข้าใจว่าผิดต้าเป่าคือเสี่ยวเป่า

ดีที่ต้าเป่ามีผมยาวออกมาเล็กน้อย ฮูหยินผู้เฒ่านับผมบนศีรษะของเขา

หนึ่งเส้น

อ้อ นี่คือต้าเป่า

“เหลนของย่า!” ฮูหยินผู้เฒ่าอุ้มต้าเป่า มองซ้ายมองขวา ช่างหาได้ยากยิ่ง

“ย่าทวด! ย่าทวด!”

“ย่าทวด! ย่าทวด!”

เอ้อร์เป่า เสี่ยวเป่าวิ่งเข้าลานมาพร้อมกัน แต่น่าเสียดายที่ต้าเป่าใช้ร่างอวบอ้วนจองแขนของฮูหยินผู้เฒ่าจนไม่มีที่ว่างสำหรับสองพี่น้องอีกแล้ว

เมื่อเห็นเหลนตัวน้อย ฮูหยินผู้เฒ่าก็รู้สึกดีขึ้น ความโกรธก็คลายลงราวกับว่าอากาศในจวนสดชื่นขึ้น

ไม่นาน เยี่ยนจิ่วเฉากับอวี๋หวั่นก็เข้ามาในลาน

ฮูหยินผู้เฒ่าปล่อยเหลนตัวน้อย เดิมแย้มยิ้มปรีดาเข้าไปต้อนรับหลานชาย

ไม่พบกันไม่กี่วัน เหลนก็ดำขึ้น ส่วนหลานชายกลับขาวขึ้น โตมาอย่างไรกัน?

แน่นอนไม่ว่าจะโตไปเป็นอย่างไร ล้วนเป็นแบบที่ฮูหยินผู้เฒ่าชื่นชอบ

ฮูหยินผู้เฒ่าไม่รู้ว่าพวกเขาไปดูแลราชบุตรเขยที่จวนประมุขหญิงมา ก่อนจะเดินทางออกจากจวนได้บอกว่านายท่านชินเจีย[1]มาที่เมืองหลวง เลยจะพาเด็กๆ ไปเยี่ยมเยียนเขาสักหน่อย

ความจริงแล้วเพิ่งผ่านไปเพียงไม่กี่วันเท่านั้น แต่ฮูหยินผู้เฒ่ากลับรู้สึกราวกับผ่านไปนานหลายปี นางคิดถึงจนไม่เป็นอันทำอะไร

ฮูหยินผู้เฒ่าบีบใบหน้าหลานชายและพูดด้วยความยินดี “กลับมากันหมดแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว นายท่านชินเจียสบายดีหรือ? ไยถึงไม่กลับมากับพวกเจ้า?”

บิดาของเยี่ยนจิ่วเฉา หากจะเรียกว่าเป็นนายท่านชินเจียของจวนเห้อเหลียนก็ไม่ผิด

ราชบุตรเขยมีแผนการของตนเอง ช่วงเวลานั้นยังมีความจริงบางอย่าง ที่เขาต้องทำความเข้าใจอย่างละเอียด ในเมื่อองค์ประมุขยังไม่นึกถึงเขาขึ้นมาในยามนี้ เขาจึงสามารถไปจัดการเรื่องของตนเองได้อย่างสบายใจ

เยี่ยนจิ่วเฉาส่งอิ่งสือซันกับอิ่งลิ่วติดตามเขาไป

“ท่านย่า ท่านก็ดูข้าด้วยสิ” อวี๋หวั่นเอาหัวน้อยๆ ยื่นให้ฮูหยินผู้เฒ่า

ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้ฝืนดูนานนัก จึงมองแวบเดียวเท่านั้น

จากนั้นฮูหยินผู้เฒ่าก็ทำเสียงฮึดฮัด เมินหน้าหนี

หลานสะใภ้ตัวเหม็นมีขนดูดีหรือ?

แล้วก็ไม่ใช่เลือดเนื้อแท้ๆ ด้วย~

แน่นอน ฮูหยินผู้เฒ่าปากก็บอกรังเกียจ ‘สะใภ้ตัวเหม็น’ แต่กลับปฏิบัติต่อเธออย่างไร้ที่ติ เมื่ออวี๋หวั่นกลับไปที่ห้อง ก็พบว่ามีเสื้อผ้าที่งดงามดูดีกว่าสิบเจ็ดหรือสิบแปดชุด เครื่องประดับที่เธอเคยสวมใส่เพียงครั้งเดียวถูกฮูหยินผู้เฒ่าโยนเข้าห้องเก็บของ และแทนที่ด้วยชิ้นใหม่

ใช้คำพูดเดิมของฮูหยินผู้เฒ่า ‘หน้าตาก็ไม่สวย ยังไม่แต่งตัวให้ดี ข้ากลัวว่าหลานข้าจะไม่ต้องการเจ้า’

อวี๋หวั่นจะร่ำไห้…

หลังจากคารวะฮูหยินผู้เฒ่า คนทั้งกลุ่มก็ไปคารวะลุงใหญ่ที่เรือนของเห้อเหลียนเป่ยหมิง ไข่ดำทั้งสามไม่พูดจาปีนขึ้นไปนั่งบนรถเข็นจนเต็ม