หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 297

กับดักนี้ใครเป็นคนวาง จำเป็นต้องบอกหรือ?

หากไม่ใช่จวนประมุขหญิงก็สำนักราชครู

ในหนานจ้าว พวกเขามิได้มีคนที่ไม่พอใจมากนัก จวนตะวันตกก็สูญเสียความสามารถที่จะตั้งตนเป็นศัตรูไปแล้ว ดังนั้นความเป็นไปได้ที่ใหญ่ที่สุดก็คือสองฝ่ายนี้ เมื่อรวมกับความหายนะใหญ่หลวงที่จวนประมุขหญิงได้รับในยามนี้ อวี๋หวั่นรู้สึกว่าความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะรวมหัวกันก็สูงยิ่งนัก

กล่าวตามตรง พวกเขายืนอยู่ในตำแหน่งที่เป็นศัตรู หากใช้อุบายก็ต้องดูว่าใครมีความสามารถมากกว่า เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่มีสิ่งใด เพราะหากเปลี่ยนเป็นอวี๋หวั่น เธอก็คงจะใช้อุบายเช่นกัน แต่หากเป้าหมายเป็นเด็กไร้เดียงสา นั่นก็ทำให้คนโกรธจนผมตั้งแล้ว

ต้าเป่านับว่าโชคดี ไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่หากได้รับบาดเจ็บเข้าละ?

แต่เมื่อคิดว่าพวกเขาสามารถวางยาพิษลงในถังหูลู่ได้ การขว้างไข่เน่าก็ดูจะไม่ใช่เรื่องยากอะไร เดิมทีคนกลุ่มนั้นก็เป็นไอ้สารเลวไร้ขอบเขตอยู่แล้ว จะหวังว่าพวกมันมีจิตสำนึก ยังไม่สู้หวังให้พระอาทิตย์ขึ้นทิศตะวันออก ฝนตกทิศตะวันตกเลย

ว่าไปแล้ว คนพวกนั้นฝีมืออ่อนด้อยรึ? ยุยงให้ผู้คนเรียกพวกเขาว่าเป็นตัวหายนะ? เหตุใดพวกเขาถึงเป็นตัวหายนะ? เป็นตัวหายนะต่อผู้ใด? ที่จวนประมุขหญิงมีจุดจบแช่นนี้ มิใช่เพราะพวกเขาหาเรื่องใส่ตัวหรอกหรือ?

พวกเขาบังคับให้หนานกงเยี่ยนแย่งสามีและบิดาคนอื่นหรือ?

หรือว่าพวกเขาบังคับให้หนานกงเยี่ยนทำของศักดิ์สิทธิ์หายไป?

หรือว่าพวกเขาบังคับให้หนานกงเยี่ยนวางยาซื่อหุนเฉ่าแก่ราชบุตรเขย?

แม้แต่เรื่ององค์ประมุขถูกวางยาก็ยังไม่เกี่ยวกับพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

เหตุการณ์ความสับสนวุ่นวายเมื่อครู่ ยังไม่ทันได้เอ่ยถึงตี้จีองค์โต อวี๋หวั่นจึงไม่รู้ตัวว่าพวกเขากำลังวิจารณ์ถึงโชคชะตาของตี้จีองค์โต

อวี๋หวั่นเปิดล่วมยา รักษาอาการบาดเจ็บของฝูหลิง และให้จื่อซูพาฝูหลิงไปพักผ่อน ไม่ต้องทำสิ่งใดตลอดสองวันนี้

คนที่เข้ามาในจวนพร้อมกับฝูหลิงยังมีข้าราชการอีกสองสามคน ข้าราชการพักอยู่ที่เรือนของเห้อเหลียนเป่ยหมิง อวี๋หวั่นไม่ได้ไปที่นั่น แต่สาวใช้กลับยกน้ำมาและพาเด็กน้อยทั้งสามไปอาบน้ำ

อย่ามองว่าน้องชายทั้งสองมักจะกลั่นแกล้งต้าเป่าในวันธรรมดา ทว่าในใจพวกเขาก็ปกป้องต้าเป่า ต้าเป่าถูกคนปาไข่ ไม่ต้องบอกว่าพวกเขาทั้งสองเจ็บปวดและโกรธแค้นเพียงใด

เสี่ยวเป่าเป่าให้ต้าเป่ามาตลอดทาง พอหยุดก็พูดด้วยความเป็นห่วง “เจ็บจัง!”

ความจริงต้าเป่าหายเจ็บแล้ว เด็กร่างกายแข็งแรงทนทาน แบกรับความเจ็บปวดได้กว่าผู้ใหญ่

แต่เมื่อเสี่ยวเป่ามองหน้าผากที่บวมแดงของเขา ก็รู้สึกว่าเขาเจ็บปวด จึงใจกว้างยอมยกมารดาให้เขาเป็นพิเศษ

ต้าเป่าอยู่ในอ้อมแขนมารดา ใช้ใบหน้าเล็กอ้วนถูกับคอของมารดา มือเล็กๆ ก็เล่นกับผมของมารดาเป็นครั้งคราว

อวี๋หวั่นรู้สึกชื่นใจยิ่ง

หนึ่งปีก่อน ยามที่ทั้งสามยังเป็นเด็กน้อยจ้ำม่ำ หากเจอเรื่องที่คล้ายกัน พวกเขามักจะหวาดกลัวอย่างมาก พวกเขาจะตื่นจากฝันร้ายในตอนกลางคืน ทว่ายามนี้ไม่เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว

อวี๋หวั่นถามพวกเขาว่ายังอยากออกไปที่ถนนหรือไม่? ยังอยากซื้อถังหูลู่หรือไม่?

เสี่ยวเป่ากล่าวว่า “ไปสิ! ซื้อสิ! ทำไมจะไม่ซื้อละ?”

อวี๋หวั่นถามอีกครั้ง “เช่นนั้นหากเจอคนไม่ดีอีกครั้งจะทำอย่างไร?”

เสี่ยวเป่ากล่าว “เตะเขาไง!”

ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ก็พยักหน้าอย่างแรง บ่งบอกว่าครั้งนี้ยังทำได้ไม่ดี ให้โอกาสพวกเขาอีกครั้ง พวกเขาจะตีให้หลั่งน้ำตา!

อวี๋หวั่นนึกถึงอันธพาลหมู่บ้านเหลียนฮวาที่ถูกเด็กชายตัวเล็กๆ สามคนตีจนกลายเป็นหัวหมู แต่ครานี้ที่ทำไม่ได้คือเด็กขอทานหนีอย่างรวดเร็ว พวกเขาไม่อาจใช้ขาสั้นๆ ตามทัน และแม้จะตามทัน คนที่จะถูกรังแกก็ยังไม่แน่ใจว่าจะเป็นใคร

“ลูกแม่เก่งยิ่งนัก!” อวี๋หวั่นพรมจูบกับเด็กน้อยสามคน

ไข่ดำทั้งสามอาบน้ำสบายตัว นอนหลับข้างกายมารดา ต้าเป่าได้รับความโชคดีจากความโชคร้าย นอนบนตัวมารดา เขารู้สึกว่าตนเองไม่ได้โชคร้ายเสียทีเดียว เมื่อก่อนตรงนี้เป็นที่ของเสี่ยวเป่า เขาแย่งไม่ได้

ต้าเป่านอนหลับน้ำลายไหล

ในไม่ช้า เสี่ยวเป่ากับเอ้อร์เป่าก็หลับฝันดี

ข้างกายมารดา นอนหลับสบายยิ่งนัก

อวี๋หวั่นมองเด็กน้อยทั้งสามอย่างเอ็นดู ดวงตาแย้มยิ้ม กล้ารังแกบุตรชายเธอ เธอจะเอาคืนให้สาสม!

อีกด้านหนึ่ง ข้าราชการที่พาฝูหลิงส่งกลับจวน ไปที่เรือนของเห้อเหลียนเป่ยหมิงและอธิบายลำดับเหตุการณ์ต่อหน้าสองพี่น้องและเยี่ยนจิ่วเฉา

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ข้าราชการได้ยินข่าวลือมากมายเกี่ยวกับตี้จีองค์โตจากในสำนักหลวง พวกเขาจึงมีข้อมูลมากกว่าฝูหลิง อย่างเช่น เขารู้ว่าเหตุใดคุณชายน้อยถึงถูกผู้คนด่าว่าเป็นดาวหายนะ

อวี๋เซ่าชิงไม่รู้

หลังจากข้าราชการออกไป อวี๋เซ่าชิงก็ระบายออกมาอย่างขาดสติ “เอาสิ่งใดมาว่าพวกต้าเป่าว่าเป็นดาวหายนะ? เด็กพวกนั้นทำให้ผู้ใดขุ่นเคืองหรือ? พวกคนหนานจ้าวรังแกเด็กเช่นนี้หรือ?”

เห้อเหลียนเป่ยหมิงกระแอมในลำคอ “เจ้าเองก็เป็นคนหนานจ้าว”

“ข้า…” อวี๋เซ่าชิงอยากจะปฏิเสธ แต่เมื่อคำพูดนั้นมาถึงริมฝีปากก็ต้องกลืนมันลง

ข้าราชการไม่ได้กล่าวสิ่งใดมาก เพราะเกรงจะพูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียตำลึงทอง แต่เขาไม่พูด ก็มิได้แปลว่าคนอื่นจะไม่พูด

เห้อเหลียนเป่ยหมิงเรียกอวี๋กังมาพบ “เจ้าออกไปถามไถ่ผู้คนด้านนอก ว่าช่วงนี้ไม่สุขสงบอีกแล้วใช่หรือไม่?”

“ขอรับ!” อวี๋กังรับคำสั่งแล้วเดินจากไป

มีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับตี้จีองค์โต ตั้งแต่ข้าราชบริพารจนถึงราษฎร ไม่มีผู้ใดไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้ อวี๋กังนั่งอยู่ในโรงน้ำชาครู่หนึ่ง เพื่อพยายามทำความเข้าใจต้นสายปลายเหตุของข่าวลือ

เขากลับไปที่ห้องตำราของเห้อเหลียนเป่ยหมิงด้วยสีหน้าอารมณ์หนักอึ้ง และพูดกับคนทั้งสามที่นั่งอยู่ “เรียนท่านแมทัพใหญ่กับนายท่านรอง เรียนคุณชายใหญ่ ภายนอกต่างลือกันว่าตี้จีองค์โตกลับมาที่หนานจ้าวแล้ว จวนประมุขหญิงปั่นป่วนไม่สงบสุข ของศักดิ์สิทธิ์ถูกขโมย ประมุขหญิงถูกถอดตำแหน่ง ทั้งหมดนี้เป็นคำสาปของตี้จีองค์โต!”