หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 307

“เจ้า…มาหาใครหรือ?” นางเจียงถาม

นางเคยเห็นองค์ประมุข แต่นั่นก็เป็นเรื่องในวัยเด็ก ในตอนนั้นนางก็ไม่ได้โตไปกว่าเด็กน้อยทั้งสามเท่าไหร่ แม้ว่านางจะเป็นเด็กที่มีสติปัญญาเฉลียวฉลาด แต่ก็จำเรื่องราวเหล่านั้นไม่ได้

ส่วนหนานกงเยี่ยนนั้นเคยไปเยือนเผ่าปีศาจเมื่อสิบกว่าปีก่อน เคยพบหน้านางอยู่บ้าง จึงจดจำนางได้

องค์ประมุขรู้สึกตื่นตกใจกับประโยคคำถามของนางอยู่ไม่น้อย

อันที่จริงเมื่อเห็นนางปราดแรก เขายังคิดว่านางคืออวี๋หวั่น อวี๋หวั่นหน้าตาเหมือนกับนางเจ็ดแปดส่วนเห็นจะได้ ผู้ที่คุ้นเคยจะสามารถบอกได้ว่าทั้งสองต่างกันมาก แต่องค์ประมุขมิได้คุ้นเคยกับทั้งสอง เขาเคยพบหน้าอวี๋หวั่นเพียงไม่กี่ครั้ง ไม่นับว่าคุ้นเคยกัน

แต่เขาจำเสียงของอวี๋หวั่นได้

เขาจำนัยน์ตาเย็นชาของอวี๋หวั่นได้เช่นกัน

แต่ในเมื่อไม่ใช่อวี๋หวั่น ทว่าหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับอวี๋หวั่นเช่นนี้ เมื่อคิดดูแล้วก็เหลือเพียงมารดาบังเกิดเกล้าของอวี๋หวั่น…ลูกสาวคนโตของเขา ตี้จีองค์โตผู้ซึ่งถูกขับไล่ออกจากหนานจ้าว

แต่ว่า…

ธิดาคนโตของเขาไฉนจึงเป็นเช่นนี้?!

นางเจียงกำลังจะไปบ่อน เพื่อที่จะทำพรางตัว นางจึงเปลี่ยนไปสวมชุดของบ่าวชาย บนศีรษะสวมหมวกของบ่าวชาย เหนือริมฝีปากวาดหนวดไว้สองเส้น ดวงตาสีดำกลมโต ดูราวกับเป็นหนูตัวน้อยที่กำลังหลบหนีนักล่า

แขนและอกของนางพองขึ้นเพราะยัดตั๋วแลกเงินไว้แน่น ทำให้ดูเหมือนชายหนุ่มกล้ามแน่น!

องค์ประมุขหนังตากระตุก ในใจนึกสงสัยว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง!

นางเจียงเห็นว่าเขาไม่ตอบ จึงมองหน้าเขาแล้วบอกไปว่า “ขอทานหรือ? ข้าไม่มีเงินหรอก!”

องค์ประมุข “?!”

คำพูดนี้ทำให้องค์ประมุขรู้สึกประหนึ่งถูกโจมตีครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตก็มิปาน เขาพยายามเตือนตนเองว่านางคือลูกสาวในไส้ เขาจะโกรธนางไม่ได้ เขาตั้งสติ พยายามกดโทสะที่คุกรุ่นอยู่ในอก แล้วบอกกับนางว่า “ข้าคือองค์ประมุขแห่งหนานจ้าว และเป็นพ่อของเจ้า”

เขาคาดหวังเป็นอย่างยิ่งว่าบุตรสาวจะโผเข้ามาในอ้อมกอด ร้องห่มร้องไห้ พร่ำบอกว่าในที่สุดก็ได้พบหน้าท่านพ่อ

แต่ก็มิได้เป็นเช่นนั้น

เขาเพียงได้ยินเสียงดัง ‘ปัง’ ประตูปิดลงในทันใด!

เมื่อเขาตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็โมโหจนต้องกระทืบเท้า!

ดะ…เด็กคนนี้ ไม่ไว้หน้าเขายิ่งกว่าลูกสาวอีก!

ลูกสาวของนางยังคุยกับเขาสองสามประโยค แต่เด็กคนนี้ไม่พูดไม่จา ปิดประตูใส่หน้าเขาแล้ว?

เป็นถึงองค์ประมุขผู้ยิ่งใหญ่ แต่กลับถูกลูกสาวทิ้งไว้หน้าประตูบ้าน หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป คงจะถูกคนทั่วทั้งใต้หล้าหัวเราะเยาะเอาได้

“เจ้าเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ”

องค์ประมุขกล่าวพลางพยายามระงับไฟโทสะในอก

คนด้านในไม่มีผู้ใดสนใจเขา

“ออกมาหาเราเดี๋ยวนี้นะ!” เขาพยายามทำน้ำเสียงให้ดุดัน

แต่ไม่ว่าจะเรียกอย่างไร ก็ไม่มีใครตอบรับ แม้ว่าเขาจะเปิดเผยตัวตนว่าเป็นองค์ประมุขแล้วก็ตาม

เด็กคนนั้นไม่สนใจเขา แต่คนในจวนตายไปหมดแล้วหรืออย่างไร?

ไม่ได้ยินองค์ประมุขอย่างข้าหรืออย่างไร จึงปล่อยให้ข้ายืนรออยู่เช่นนี้?

ยืนรอเช่นนั้นแล้วอย่างไร?

คนวิปลาสที่ไหนกันมาบอกว่าตนเองเป็นองค์ประมุข องค์ประมุขจะมาถึงจวนสกุลเห้อเหลียนเชียวหรือ? แม้แต่องครักษ์สักคนก็ยังไม่มี จะเป็นองค์ประมุขไปได้อย่างไรกัน? คุณชายจวนตะวันตกออกไปข้างนอกยังมีองครักษ์มากกว่าเขาเสียอีก!

ยิ่งไปกว่านั้น หากเป็นองค์ประมุขจริง เมื่อถูกปฏิเสธไป จะยอมทนยืนรอเช่นนี้หรือ?

บ่าวในจวนต่างไม่มีใครสนใจเสียงเรียกของเขา

อวี๋หวั่นออกมาจากชีสยาย่วนพอดี เธอกำลังจะไปหาท่านแม่ที่สวนอูถง แต่กลับพบว่าท่านแม่ไม่อยู่ ส่วนท่านพ่อก็นอนหลับอยู่ในห้อง

เวลาแบบนี้ ท่านแม่ไปไหนนะ?

อวี๋หวั่นถามบ่าว แต่ทุกคนล้วนแต่ส่ายหน้าบอกว่าไม่รู้

อวี๋หวั่นกังวลว่ามีใครลักพาตัวท่านแม่ที่ป่วยกระเสาะกระแสะของเธอไปอีกหรือเปล่า จึงจะออกไปตามหา ทันทีที่เดินไปถึงประตูใหญ่ ก็เห็นบ่าวในเรือนแต่ละคนแลดูมีสีหน้าลำบากใจ

“เกิดอะไรขึ้น” อวี๋หวั่นถาม

บ่าวคนหนึ่งตอบว่า “เรียนฮูหยินน้อย ด้านนอกมีคนบ้ามาบอกว่าตัวเองคือองค์ประมุขขอรับ”

“มานานหรือยัง?” อวี๋หวั่นถาม

“นานมากแล้วขอรับ” บ่าวตอบ

อวี๋หวั่นให้เขาเปิดประตู

ทันทีที่ประตูเปิดออก อวี๋หวั่นก็เห็นองค์ประมุขซึ่งโมโหจนหน้าดำหน้าแดง เป็นองค์ประมุขตัวจริงเสียงจริง

“พวกเจ้าถอยไปก่อน” เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้บ่าวที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่พลอยโดนหางเลขไปด้วย เธอจึงสั่งให้พวกเขา

ออกไป

“ขอรับ”

บ่าวซึ่งอยู่บริเวณนั้นจึงถอยออกไป

อวี๋หวั่นยืนอยู่ด้านหลังธรณีประตู มองไปยังผู้ชายที่ทอดทิ้งท่านแม่ของเธอ

ตอนที่ยังไม่รู้ว่าเขาเป็นองค์ประมุข และยังไม่รู้ว่าท่านแม่ของเธอคือตี้จีองค์โต เธอยังคงยอมรับเพื่อนบ้าน

แสนดีคนนี้ได้อย่างสนิทใจ แต่ตอนนี้เพื่อนบ้านแสนดีกลับดูน่าขันเหลือเกิน

เขาปฏิบัติต่อ ‘เด็กแปลกหน้า’ ที่หลงเข้าไปในคฤหาสน์ด้วยความใจกว้างและเอ็นดู แต่กลับใจร้ายใจดำทอดทิ้งเลือดเนื้อเชื้อไขที่พระสนมตั้งท้องมาเกือบสิบเดือนได้ลงคอ

“อา…อาหวั่น” องค์ประมุขมองไปยังอวี๋หวั่นด้วยความตกใจ พร้อมกับเอ่ยเรียกชื่อที่ถูกกดทับอยู่ในใจของเขามาตลอด

อันที่จริงก็เป็นแค่คำเรียก เขาอยากจะเรียกอย่างไรก็เรื่องของเขา เธอจะตอบหรือไม่ก็เรื่องของเธอ

เห็นได้ชัดว่าอวี๋หวั่นไม่ได้ตอบเขา เธอเพียงแต่ถามว่า “ฝ่าบาทมาทำอะไรที่นี่หรือเพคะ?”

เดิมทีคิดว่าอวี๋หวั่นนั้นอ่อนโยนกว่าตี้จีมาก บัดนี้ได้เห็นเป็นประจักษ์แล้วว่าไม่ได้เป็นเช่นนั้น ทุกคำที่เด็กคน

นี้พูดเปรียบประหนึ่งหมุดที่ตอกลงบนหัวใจ เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองเข้าไปในดวงตาใสแต่ก็คมกริบของเธอ

“ข้า…” องค์ประมุขอ้าปากพะงาบ “ข้ามาหาแม่ของเจ้า”

อวี๋หวั่นตอบว่า “ในฐานะอะไรหรือเพคะ?”

คำพูดนี้ฟังดูไม่ไว้หน้าเขายิ่งกว่าที่แท่นบูชาเสียอีก

องค์ประมุขถึงกับตะลึงงัน

ที่แท่นบูชา อวี๋หวั่นยังคงอยู่ในอาการตกใจ หลังจากนั้นเธอจึงปะติดปะต่อเรื่องอีกครั้ง เมื่อเข้าใจเรื่องราวแล้ว เธอก็พลันรู้สึกสงสารท่านแม่ขึ้นมา เดิมทีไม่รู้ว่าตี้จีองค์โตคือท่านแม่ เธอก็รู้สึกเห็นใจนางอยู่แล้ว เธอไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเกิดความรู้สึกที่ไม่ควรจะเกิดเช่นนี้ได้ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าแม่กับลูกหัวใจเชื่อมถึงกัน

เรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรคิดมาก ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ

แต่ก็มีคำพูดบางคำที่สามารถพูดออกไปได้อย่างเปิดเผย พูดแล้วก็รู้สึกโล่งอก

“ข้าคิดเพียงว่าครอบครัวฝั่งท่านแม่ตายไปหมดแล้ว แม้ว่าข้าจะเห็นใจท่านแม่ แต่ก็รู้สึกว่านางโตแล้ว นางมีท่านพ่อ มีข้ากับน้องชายข้า ชีวิตนี้ก็นับว่าสมบูรณ์แล้ว”

“ข้าไม่รู้ว่าที่จริงแล้วนางถูกคนในครอบครัวทอดทิ้ง”