หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 315

ลมยามราตรีพัดเย็นสบาย

เด็กน้อยทั้งสามส่งเสียงเอะอะอยู่ในห้องของเยี่ยนอ๋องมาครึ่งชั่วยามแล้ว พวกเขากลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง กระโดดไปกระโดดมาอยู่ที่พื้น สุดท้ายก็นอนอยู่บนพรมขนเสือนุ่ม ผล็อยหลับไป

หลังจากเยี่ยนอ๋องเปลี่ยนเสื้อผ้าและกลับเข้าห้องไป ก็พบว่าเด็กทั้งสามนอนก้นโก่งกรนเบาๆ อยู่บนพรมหนังเสือ

เนื้อแน่นๆ ของพวกเขาบิดเบี้ยวผิดรูปผิดร่าง น้ำลายใสไหลย้อยที่มุมปาก

เยี่ยนจิ่วเฉาตอนเด็กไม่เป็นเช่นนี้ เขานอนได้เรียบร้อย ไม่มีผู้ใดสอนเขา แต่ไม่ว่าเขาจะเล่นซุกซนในตอนกลางวันมากเท่าใด ตกกลางคืนเขาก็จะปีนขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างว่าง่าย

เด็กสามคนนี้ท่านอนประหลาดเหลือเกิน ไม่รูู้ว่าได้จากใครมา

แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เยี่ยนอ๋องก็ยังรักพวกเขา

เยี่ยนอ๋องเดินเข้าไปอย่างเงียบเชียบ ค่อยๆ อุ้มเด็กน้อยขึ้นไปวางบนเตียงทีละคน จัดท่านอนของพวกเขาให้ดี น่าเสียดายที่ทันทีที่เขาหันหลัง เด็กทั้งสามก็พลิกไปพลิกมาไปคนละทิศละทางเสียแล้ว

เจ้าลูกลิงก้อนนี้เป็นอะไรกัน…

เยี่ยนอ๋องห่มผ้าให้พวกเขา

พรึ่บ!

ต้าเป่ายกขาขึ้นถีบผ้าห่ม

เยี่ยนอ๋องห่มผ้าให้ใหม่

จากนั้นผ้าห่มก็ถูกเอ้อร์เป่าถีบอีก

เยี่ยนอ๋องมิได้รังเกียจรังงอน จับผ้าขึ้นมาห่มให้พวกเขาอีก จนกระทั่งทั้งสามหลับลึก ฟ้าผ่าก็ไม่มีทางรู้ตัว เยี่ยนอ๋องจึงลุกขึ้นยืน ดับเทียนบนโต๊ะ เหลือไว้เพียงแสงตะเกียงริบหรี่

แสงจันทร์ส่องสว่างบดบังแสงดาว รอบกายเงียบสงัด

เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเด็กทั้งสามทำให้หัวใจอันว่างเปล่าของเยี่ยนอ๋องกลับมาเต้นอีกครั้งหนึ่ง

ทันใดนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงดังขึ้นว่า “ข้าไปซื้อเอง!”

พูดจบ ก็มีเสียง ‘แกร็ก’ ดังขึ้น ประตูเปิดออก

หลังจากนั้นก็มีเสียงควบม้า ซึ่งค่อยๆ เบาลงและหายไปที่หัวมุมถนน

นั่นเป็นเสียงของเซียวเจิ้นถิง เยี่ยนอ๋องไม่รู้ว่าเขารีบไปซื้ออะไร แต่เดาได้ว่าเกี่ยวข้องกับซั่งกวนเยี่ยน

เยี่ยนอ๋องนึกภาพนางตอนตั้งท้องในปีนั้นไม่ออก เขาไม่เพียงเสียใจ แต่ยังโกรธเกลียดหนานกงเยี่ยน นางไม่เพียงทำให้พวกเขาต้องพรากจากกัน แต่นางยังพรากความทรงจำของเขาไปด้วย

ชีวิตที่เหลือของเขา จะใช้สิ่งใดเป็นแรงผลักดันให้ก้าวเดินต่อไปเล่า?

“ท่านพ่อ?”

อวี๋หวั่นเรียกเยี่ยนอ๋องให้หลุดจากภวังค์

เยี่ยนอ๋องชะงักไป และพบว่าตนเองเดินเข้ามาในเรือนของเซียวเจิ้นถิงและซั่งกวนเยี่ยนโดยไม่รู้ตัว

ซั่งกวนเยี่ยนนอนไม่หลับ อีกทั้งในห้องยังร้อนเกินไป จึงนำอุปกรณ์เย็บปักถักร้อยออกมานั่งด้านนอก อวี๋หวั่นออกมานั่งเป็นเพื่อนนาง

อวี๋หวั่นนั่งหันหน้าเข้าหาลานบ้าน เพราะฉะนั้นจึงเห็นเยี่ยนอ๋องก่อน

แต่แม้ว่าเสียงของเธอจะเบา ทว่าก็ทำให้ซั่งกวนเยี่ยนหันหน้าไปมอง

อดีตสามีภรรยามาพบกันอีกครั้งอย่างเหนือความคาดหมาย

ดวงตาทั้งสองคู่สบกันชั่วขณะหนึ่ง ร่างของทั้งสองก็นิ่งไป

เยี่ยนอ๋องอ้าปากพะงาบ ไม่รู้ว่าควรอธิบายว่าตนเข้ามาทำอะไรกลางดึก

เป็นอวี๋หวั่นที่รีบลุกขึ้นยืน เธอมองเยี่ยนอ๋อง แล้วบอกว่า “ท่านพ่อ มานั่งก่อนเจ้าค่ะ”

“ข้า…” เยี่ยนอ๋องลังเล

อวี๋หวั่นมองซั่งกวนเยี่ยน ซั่งกวนเยี่ยนแลดูคล้ายกับมีสิ่งที่อยากพูดกับเยี่ยนอ๋องแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา

เยี่ยนอ๋องมาถึงที่นี่ ไม่ว่าจะด้วยความตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ ย่อมมีจิตใต้สำนึกของเขาเป็นแรงผลักดัน

เซียวเจิ้นถิงออกไปซื้อของกินให้ซั่งกวนเยี่ยน อวี๋หวั่นเชื่อว่าทั้งสองคนจะไม่ทำเรื่องไม่เหมาะสม เรื่องที่ค้างคาก็ควรพูดออกไปเสีย อวี๋หวั่นจึงเอ่ยขึ้นว่า “ข้าจะไปดูพวกต้าเป่าสักหน่อย”

เยี่ยนอ๋องพยักหน้า “ได้”

อวี๋หวั่นวางเข็มและด้ายลง แล้วเดินไปยังเรือนฝั่งตรงข้าม

ประตูใหญ่ของเรือนทั้งสองฝั่งเปิดกว้าง แสงจากด้านในเล็ดลอดออกมา ส่องแสงสลัวระคนกันบนพื้นถนนมืด

ซั่งกวนเยี่ยนลุกขึ้นยืนคำนับแล้วกล่าวว่า “ท่านอ๋อง”

เยี่ยนอ๋องจำเรื่องในอดีตไม่ได้ แต่จำได้ว่านางไม่ใช่คนมากพิธีกับสามี เพราะฉะนั้นก็หมายความว่าหลายปีมานี้เขากลายเป็นคนอื่นไปแล้ว

ในใจของเยี่ยนอ๋องชอกช้ำเหลือเกิน แต่กลับไม่เผยความรู้สึกทางสีหน้า “เจ้าตั้งท้องอยู่ ไม่ต้องมากพิธีหรอก นั่งลงเถิด”

ซั่งกวนเยี่ยนไม่นั่ง นางยังคงทำตามธรรมเนียม นางต้องรอให้เยี่ยนอ๋องนั่งลงก่อน

แต่เยี่ยนอ๋องกลับยืนรอนาง

หลังจากใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง นางก็ตัดสินใจนั่งลง

เยี่ยนอ๋องนั่งลงบนม้านั่งหินฝั่นตรงข้ามกับนาง ไม่ใช่ตำแหน่งที่อวี๋หวั่นเคยนั่ง ตำแหน่งนั้นใกล้กับนางมากเกินไป ไม่เหมาะสมกับสถานะของพวกเขาทั้งสอง

ทั้งสองนั่งอยู่เงียบๆ ไม่มีผู้ใดเอ่ยปาก

ครั้งแรกที่ได้พบหน้ากัน หัวใจของพวกเขาประหนึ่งถูกคลื่นลูกใหญ่โหมซัด ซั่งกวนเยี่ยนร่ำไห้อย่างหนัก จนพูดไม่เป็นภาษา ตอนนี้นางใจเย็นลงแล้ว แต่กลับยังไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอย่างไรดี

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร

“ข้าขอโทษ”

“ข้าขอโทษ”

ทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

ซั่งกวนเยี่ยนบอกว่า “เป็นข้าที่ต้องขอโทษท่านอ๋อง ท่านอ๋องไม่ได้ทำอะไรผิด อาหวั่นบอกข้าหมดแล้ว ท่านอ๋องไม่ได้เต็มใจทำเช่นนั้น ก่อนหน้านี้ข้ากล่าวโทษท่าน ภายหลังจึงรู้ว่าข้าผิดไปแล้ว ท่านอ๋องเป็นคนที่ทุกข์ทรมานมากที่สุด ถ้าหาก…”