หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 322

หากหนานกงหลีไม่อาจยกเหตุผลที่มีน้ำหนักมากพอขึ้นมาได้ องค์ประมุขก็ไม่มีทางปล่อยเขาไปง่ายๆ

แต่เขาไม่อยากเปิดเผยการมีอยู่ของซิวหลัว

อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้

แผนการของเขาคือใช้ซิวหลัวจัดการเยี่ยนจิ่วเฉาและพรรคพวกให้ราบคาบ ให้เหลือเพียงอวี๋หวั่นและแม่ที่ป่วยสะเงาะสะแงะของนาง จากนั้นก็ใช้อำนาจของซิวหลัวบีบบังคับให้สองแม่ลูกส่งสัตว์ศักดิ์สิทธิ์มา เมื่อพวกนางปราศจากที่พึ่งพิงก็จะกลายเป็นเพียงลูกไก่ในกำมือของเขา

เท่านั้นก็จบ

หลังจากนั้นองค์ประมุขก็อาจเคลือบแคลงใจว่าเขากำจัดเยี่ยนจิ่วเฉา แต่ประการแรก พระองค์ปราศจากหลักฐาน ประการที่สอง ตายก็ตายไปแล้ว องค์ประมุขจะถึงกับยอมละทิ้งผู้สืบบัลลังก์ที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว เพียงเพื่อคนที่ตายไปแล้วหรือ?

ทว่าวันนี้ไม่ได้เป็นเช่นนั้นแล้ว

เมื่อใดที่องค์ประมุขรู้ว่าเขามีซิวหลัวอยู่ในครอบครอง ย่อมต้องคอยจับตามองเขาอย่างแน่นอน และเมื่อใดที่มีเรื่องเกิดขึ้นกับพวกเยี่ยนจิ่วเฉา เขาต้องโดนองค์ประมุขหมายหัวเป็นคนแรก

หากองค์ประมุขทรงมีบัญชาให้เขาทำลายซิวหลัว เขาจะฟัง หรือไม่ฟังดี?

หนานกงหลีนึกถึงความเป็นไปได้ต่างๆ นานา ในสมองของเขาก็พลันยุ่งเหยิงไปหมด

“แม่ทัพใหญ่เซียวมาที่นี่” องค์ประมุขเอ่ยขึ้นทันใด

หนานกงหลีตื่นตะลึง

เซียวเจิ้นถิงมาหรือ?

กล้ามาได้อย่างไรกัน?

สองดินแดนมีสงคราม เขาลอบเข้ามาในหนานจ้าว ไม่กลัวองค์ประมุขแห่งหนานจ้าวสั่งประหารหรืออย่างไร

เดี๋ยวก่อน สีหน้าและน้ำเสียงที่ท่านตาใช้ขณะที่กล่าวถึงเซียวเจิ้นถิงนั้น…

หนานกงหลีทำใจดีสู้เสือเหลือบมององค์ประมุข องค์ประมุขมีโทสะตั้งแต่แรก ทว่าระหว่างที่กำลังรอหนานกงหลี ไฟโทสะของเขาก็ได้มอดลงบ้างแล้ว อีกทั้งเรื่องของเยี่ยนจิ่วเฉาและเยี่ยนอ๋อง ก็ล้วนเป็นความผิดธิดาของตน เขาจะขอโทษก็เห็นจะไม่ทันการแล้ว ไหนเลยจะมีหน้าไปกล่าวโทษเซียวเจิ้นถิงที่ทำเพื่อบุตรชายอีก?

หนานกงหลีเดาไม่ออกว่าเซียวเจิ้นถิงพูดอะไรกับท่านตา จึงทำให้ท่านตาของตนล้มเลิกความคิดจะสังหารเขา แต่มีเรื่องหนึ่งที่มั่นใจได้ก็คือการเคลื่อนไหวของเขาถูกเซียวเจิ้นถิงเปิดเผยเสียแล้ว!

เจ้าเซียวเจิ้นถิง!

ผู้ที่ประมือกับซิวหลัวบนถนนในวันนั้นก็คือเขา!

เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้หนานกงหลีส่งซิวหลัวไปสังหารตน เขาจึงชิงปรากฏตัวต่อหน้าพระพักตร์ก่อน พร้อมทั้งกราบทูลเรื่องของหนานกงหลี

ต้องบอกว่าการตอบโต้ในครั้งนี้ดูบ้าบิ่น แต่กลับได้ผลชะงัด

“ทำไมไม่พูดแล้วเล่า?” องค์ประมุขถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ

หนานกงหลีลอบกัดฟันกรอด เขาตั้งสติ แล้วตอบไปด้วยน้ำเสียงจริงใจว่า “ท่านตา ข้าขอกล่าวอย่างไม่ปิดบัง ข้าคิดว่าจะสังหารเซียวเจิ้นถิงก่อนแล้วจึงกลับเมืองหลวง ข้าไม่ได้คิดว่าเขาจะลอบเข้าเมืองหลวงเช่นนี้ เมื่อรับราชโองการมา ข้านั้นไม่รอบคอบเอง แต่ข้ารับรองได้ว่าข้าจะต้องลากศีรษะเขากลับมาให้ได้!”

ก่อนหน้านี้ที่ตกปากรับคำเรื่องการสังหารเซียวเจิ้นถิง เป็นเพราะคาดการณ์ว่ากองทัพทั้งสองดินแดนจะต้องรบกันอย่างแน่นอน และเมื่อเซียวเจิ้นถิงแสดงเจตจำนงแล้วว่าไม่ยินดีสู้รบเช่นนี้ ในฐานะที่เขาเป็นองค์ประมุข ไหนเลยจะอยากให้เหล่าทหารกล้าและราษฎรต้องเสียเลือดเสียเนื้อกันเล่า?

ฮ่องเต้แห่งต้าโจวต้องการเปิดศึก เซียวเจิ้นถิงเป็นเพียงคนเดียวที่กล้าขัดบัญชา หากเซียวเจิ้นถิงตาย ก็จะมีแม่ทัพคนใหม่มา จากนั้นการเจรจาสงบศึกก็คงมิได้ทำได้ง่ายดายเช่นนี้

กล่าวอย่างไม่เกินจริง ยุทธวิธีเดียวของหนานจ้าวในตอนนี้ก็คือทำให้เซียวเจิ้นถิงยังมีชีวิตอยู่

แต่องค์ประมุขมิได้มีรับสั่งให้ไปคุ้มกันเซียวเจิ้นถิง เขามองไปในดวงตาของหนานกงหลี พร้อมกับเอ่ยถามว่า “เซียวเจิ้นถิงเป็นแม่ทัพอันดับหนึ่งของต้าโจว วรยุทธ์ของเขาแข็งแกร่ง หามีผู้ใดต่อกรกับเขาได้ไม่ เจ้าจะใช้วิธีใดสังหารเขา?”

หนานกงหลีรู้ดีว่าท่านตากำลังหยั่งเชิงเขาอยู่

เอาเถอะ ถ้าหากเขาไม่บอกไป เรื่องในวันนี้คงจบไม่สวย

“ข้ามีซิวหลัว”

“เจ้ามีอะไรนะ?” องค์ประมุขชะงักไป

หนานกงหลีกัดฟันพูดออกไปว่า “ข้า…ข้ามีซิวหลัวสามคน พวกเขาสามารถสังหารเซียวเจิ้นถิงได้อย่างง่ายดาย”

เซียวเจิ้นถิง ที่แท้เจ้ามาเปิดเผยตัวตนให้เรารู้ เพราะคิดจะให้เราปกป้องเจ้านั่นเอง!

องค์ประมุขหรี่ตา ปลายนิ้วเย็นไล้ไปตามสาส์นบนโต๊ะ “ซิวหลัวของเผ่าปีศาจหรือ? เจ้ามีซิวหลัวได้อย่างไร?”

ทั้งยังมีมากขนาดนั้น!

หนานกงหลีอธิบายว่า “ข้าเคยไปเผ่าปีศาจ และพาซิวหลัวกลับมาด้วย”

“เจ้า!”

หนานกงหลีรีบบอกว่า “ท่านตาอย่าเพิ่งทรงกริ้วไป ไม่มีผู้ใดรู้เรื่องนี้ ไม่มีใครรู้ว่าข้าเป็นคนทำ อีกทั้งซิวหลัวคนนั้นก็ตายไปแล้ว ต่อให้คนจากเผ่าปีศาจเดินทางมาถึงหนานจ้าว ก็ไม่รู้ว่าข้าเป็นคนขโมยซิวหลัวของพวกเขาไป ซิวหลัวที่ข้ามีอยู่ในตอนนี้ ข้าเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง ไม่เกี่ยวข้องกับเผ่าปีศาจ”

สีหน้าขององค์ประมุขจึงผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

ตี้จีองค์โตทำผิดต่อเผ่าปีศาจไปครั้งหนึ่งแล้ว หากหนานกงหลีไปขโมยซิวหลัวของพวกเขามาอีก เห็นทีครานี้หนานจ้าวกระโดดแม่น้ำฮวงโหก็คงชำระมลทินไม่ได้

เมื่อนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา องค์ประมุขก็กล่าวว่า “เราได้ยินว่า… ซิวหลัวสามารถแว้งกัดเจ้านายได้”

ความหมายโดยนัยก็คือ หนานกงหลีบอกว่าตนมีซิวหลัวสามคน ไฉนจึงยังอยู่รอดปลอดภัยมาได้

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ สีหน้าของหนานกงหลีก็ดีชึ้นมาก รอยยิ้มของเขาปรากฏขึ้นบนใบหน้า ไม่อาจเก็บซ่อนความดีใจเอาไว้ได้ “ต้องขอบคุณปรมาจารย์พิษอาวุโสเมิ่งที่ใช้หนอนพิษควบคุมจิตใจของพวกเขา ท่านตาวางใจเถิด พวกเขาจงรักภักดีต่อข้า ไม่มีทางทำร้ายข้า”

พูดจบ เขาก็ลอบสังเกตสีหน้าขององค์ประมุข เขารู้ว่าแม้องค์ประมุขจะมิได้กล่าวอะไร ทว่าในใจก็ตื่นตะลึงที่เขามีซิวหลัวถึงสามคน สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ได้มายาก แต่ซิวหลัวไม่ใช่ว่านับร้อยปีจะปรากฏเพียงครั้งหนึ่งหรอกหรือ?

เป็นเพราะซิวหลัว ท่านตาย่อมต้องให้อภัยเขาเป็นแน่

“เจ้ามีซิวหลัวนับว่าเป็นเรื่องดี แต่เราหวังว่าเจ้าจะไม่ใช้ซิวหลัวไปสังหารผู้บริสุทธิ์ เจ้าเข้าใจสิ่งที่เราพูดหรือไม่?”

“พ่ะย่ะค่ะ หลีเอ๋อร์น้อมรับคำสั่ง”

หมายความว่าไม่ให้เขาส่งซิวหลัวไปสังหารเซียวเจิ้นถิงกับเยี่ยนอ๋องใช่ไหมเล่า?

เหอะ แต่เขาก็มีวิธีกำจัดคนพวกนั้นอย่างเปิดเผยอยู่ดี!

หากองค์ประมุขต้องการปกป้องเซียวเจิ้นถิง คงไม่กระทำอย่างเปิดเผย แต่ยามที่ต้องการปกป้องหนานกงหลี พระองค์ย่อมต้องทำอย่างเปิดเผย

วันต่อมา องค์ประมุขมีราชโองการว่าพระวรกายของฮองเฮาไม่แข็งแรง ให้หนานกงหลีกลับเมืองหลวงมาอยู่เป็นเพื่อน

ความสัมพันธ์ขององค์ประมุขและฮองเฮานั้นดี ไม่มีผู้ใดนึกสงสัยว่าราชโองการฉบับนี้เป็นความจริงหรือไม่ ส่วนเรื่องฮองเฮาแกล้งป่วยหรือไม่นั้น ไม่ได้อยู่ในความคิดของผู้คน แต่แกล้งป่วยแล้วอย่างไร? หนานกงหลีเป็นหลานของนาง นางจะทนเห็นเขาตายไปพร้อมกับเซียวเจิ้นถิงได้หรือ?

หนานกงหลีจำต้องแสร้งเป็นว่าตนเพิ่งกลับมาจากชายแดน เช่นนั้นก็ต้องเกิดความ ‘ล่าช้า’ ระหว่างทาง ไม่กี่วันมานี้เป็นโอกาสทองสำหรับพวกเขาที่จะฝึกซิวหลัว

การสูญเสียวรยุทธ์ไปในชั่วข้ามคืน ทำให้ซิวหลัวชอกช้ำมากกว่าที่จินตนาการไว้มาก

เพื่อที่จะปลุกจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของซิวหลัวอีกครั้ง สิ่งสำคัญที่สุดคือการเอาชนะความกลัวในจิตใจของเขา

เพียงแต่บัดนี้ เขาไม่กล้าแม้แต่จะก้าวออกจากห้องของตน…

ฟ้าเพิ่งสว่าง เด็กน้อยทั้งสามก็ตื่นนอนแล้ว สิ่งแรกที่พวกเขาทำหลังจากตื่นนอนก็คือตรงไปหาซิวหลัวซึ่งอยู่ห้องข้างๆ

“ซิวหลัว” เสี่ยวเป่าผลักประตู เดินเตาะแตะเข้าไป

ซิวหลัวยังขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม

เสี่ยวเป่าปีนขึ้นไปบนเตียง เปิดผ้าห่มออก “อย่านอนอย่างนี้ซี่ เด็กที่นอนไม่ยอมลุกเป็นเด็กไม่น่ารักนะ”

“ซิวหลัว ดอกไม้” เอ้อร์เป่าเด็ดดอกไม้สวยๆ มาให้ซิวหลัว

ต้าเป่าก็มีของขวัญของตนเองเหมือนกัน นั่นก็คือต้นหม้อข้าวหม้อแกงลิงหน้าตาอัปลักษณ์

ทั้งสามคนดึงซิวหลัวขึ้นมา

เสี่ยวเป่าเอียงคอมอง “วันนี้จะต้องไปเรียนวรยุทธ์กับอาจารย์อาเว่ยนะ”

ซิวหลัวกุมศีรษะ หันหลังไปนอนขดเป็นก้อนกลม

ซิวหลัวไม่อยากเรียนวรยุทธ์

ซิวหลัวไม่ไป!