หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 324

วัดฉางถิงตั้งอยู่บนเขาอันกันดารแห่งหนึ่งในเมืองหลวงของหนานจ้าว เนื่องจากคนหนานจ้าวบูชาเทพพิษ วัดพุทธจึงไม่มีผู้คนมาสักการะบูชามากนัก และด้วยเหตุนี้ จึงทำให้วัดแห่งนี้เงียบสงัด

วัดแห่งนี้ไม่อาจเปิดต่อไปได้ จึงถูกทางการซื้อมาเพื่อใช้เป็นสถานที่ลับสำหรับเจรจาเรื่องต่างๆ ที่นี่ผู้คนสัญจรไปมาน้อย กอปรกับข้อได้เปรียบด้านภูมิประเทศ ตั้งรับได้ง่าย แต่โจมตีได้ยาก หากเกิดเรื่องขึ้นที่เชิงเขา องครักษ์และหน่วยกล้าตายสามารถสังเกตเห็นได้ทันที

การลักพาตัวอวิ๋นเฟยในครั้งนี้ไม่ได้เตรียมการมาก่อน เป็นเพราะอวี๋หวั่นที่ทำให้เขามีแรงจูงใจ ในเมื่ออวี๋หวั่นเป็นห่วงเป็นใยมารดาของตนถึงเพียงนี้ คำพูดหยามเหยียดเพียงประโยคเดียวก็ทนไม่ได้ แล้วอวิ๋นเฟยเล่า? อวิ๋นเฟยก็เป็นญาติของอวี๋หวั่น เป็นถึงกับญาติที่น่าสงสารคนหนึ่ง จะไม่ออกโรงมาช่วยอวิ๋นเฟยเชียวหรือ?

เมื่อคิดเช่นนั้น หนานกงหลีตัดสินใจจับตัวอวิ๋นเฟยมาทันที

การลักพาตัวคนเป็นๆ คนหนึ่งออกจากวังหลวงนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย โชคดีที่เขามีป้ายแขวนเอวของฮองเฮา ไม่มีผู้ใดกล้าตรวจสอบรถม้าของฮองเฮา และนั่นจึงทำให้เขาออกมาจากวังหลวงได้อย่างง่ายดาย

เขาไม่สนเรื่องราวใหญ่โตที่เกิดขึ้นในวังหลวง และยิ่งไม่สนใจชื่อเสียงของอวิ๋นเฟย องค์ประมุขจะปิดเรื่องนี้ไว้ หรือว่าจะป่าวประกาศเรื่องนี้ออกไป ล้วนแต่ไม่ได้อยู่ในสารบบความคิดของเขา

ในสมองของเขาตอนนี้มีเพียงเรื่องเดียว นั่นก็คือจะทำอย่างไรกับอวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นคือหมากตัวสำคัญ เธอไม่เพียงสามารถหยุดยั้งตี้จีองค์โตได้ แต่ยังทำให้ควบคุมเยี่ยนจิ่วเฉาและเซียวเจิ้นถิงได้อีกด้วย แน่นอกว่าสกุลเห้อเหลียนก็มิใช่ข้อยกเว้น กล่าวอย่างไม่เกินจริง ถ้าหากอวี๋หวั่นอยู่ในกำมือของเขา ครึ่งหนึ่งของหนานจ้าวและต้าโจวนั้นก็จะอยู่ใต้อาณัติของเขาแล้ว

ดรุณีน้อยซึ่งมีใจให้เขาในตอนนั้น กลับกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

เขาไม่น่าปล่อยให้นางได้ยินบทสนทนาของตนและสวี่ส้าวโดยไม่ระวังเลย ทำให้เขาถูกเปิดเผย นางเองก็โกรธและหนีไป

ที่โชคดีก็คือ หลังจากที่นางหนีไป ก็ถูกเหยียนหรูอวี้จับกลับมาอีก

เห็นได้ชัดว่าไม่ว่าอย่างไร สุดท้ายแล้วนางก็จะกลับมาเป็นลูกไก่ในกำมือของเขาอยู่ดี

ก่อนหน้านี้ใช่ หลังจากนี้ก็เช่นกัน

หนานกงหลีจับแหวนหยกบนนิ้วมือข้างซ้าย นัยน์ตาของเขาเป็นประกายวาบ

เขายืนอยู่บนเขา มองลงไปยังเชิงเขา มองไปครู่หนึ่ง คิดว่าอีกนานกว่าคนจะมา จึงกลับเข้าไปในห้องทำสมาธิ

ไหนเลยจะรู้ว่า ในห้องทำสมาธิไม่เงียบสงัดเยี่ยงก่อนหน้านี้อีกแล้ว

นั่นเป็นเพราะอวิ๋นเฟย

อวิ๋นเฟยถูกตีจนสลบในวังหลวง หลังจากตื่นมาก็พบว่าตนนอนอยู่บนเตียงเย็นเฉียบในสถานที่ซึ่งไม่คุ้นเคย นางไม่เคยเข้าวัดมาก่อนในชีวิต ย่อมมองไม่ออกว่านี่คือห้องทำสมาธิ ความคิดแรกของนางคือ นางถูกองค์ประมุขระยำหมานั่นส่งมายังตำหนักเย็น

ขณะที่กำลังมึนงงอยู่นั้นเอง เณรน้อยรูปหนึ่งก็ถือกล่องอาหารเข้ามา

“ตื่นแล้วหรือโยม? นี่คืออาหารมังสวิรัติของเย็นนี้ โยมค่อยๆ กินเถิด” เณรน้อยบอกอย่างรู้มารยาท เขายกกล่องอาหารวางแล้วจึงเดินออกไป

โยม? อาหารมังสวิรัติ? พระ?

อวิ๋นเฟยเปิดประตูออกไปดู ในที่สุดก็รู้ว่าตนถูกจับมาไว้ในวัด

ชั่วช้า!

อวิ๋นเฟยสบถ ทันใดนั้นเองนางก็พลันรู้สึกดีใจขึ้นมา

นางไม่เคยออกจากวังมาทั้งชีวิต อายุปูนนี้เพิ่งจะได้ออกจากวังเป็นครั้งแรก!

“เรียกคนมาเอาอาหารมังสวิรัตินี่ออกไปหน่อย!”

นางถูกบังคับให้กินอาหารมังสวิรัติในวังก็พอแล้ว ออกมายังจะให้นางเป็นแม่ชีอีกหรือ ฝันไปเถอะ!

“องค์ชายขอรับ!” องครักษ์เอ่ยขึ้นทันทีที่มาถึงหน้าห้องทำสมาธิของหนานกงหลี

หนานกงหลีกำลังนั่งสมาธิ เมื่อได้ยินน้ำเสียงร้อนรน ก็ขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น?”

องครักษ์ตอบด้วยสีหน้าลำบากใจว่า “กุ้ยเฟยไม่กินอาหารมังสวิรัติขอรับ”

“แล้วนางจะกินอะไร?” หนานกงหลีขมวดคิ้ว

องครักษ์กัดฟันตอบว่า “…เนื้อขอรับ นางจะกินเนื้อ”

หนานกงหลีมุมปากกระตุก ในสถานที่สะอาดปราศจากมลทินอย่างวัด หญิงชราผู้นี้กลับร้องจะกินเนื้อหรือ?

องครักษ์พูดต่อ “กุ้ยเฟยบอกว่า หากไม่ให้นางกินเนื้อ นางจะยอมอดตาย เป็น…เป็นผีมาหลอกองค์ชายขอรับ”

ดูๆๆๆ ดูนางพูดเข้า เป็นถึงกุ้ยเฟย พูดออกมาแต่ละอย่างล้วนอัปมงคล เป็นคุณสมบัติที่สนมขององค์ประมุขพึงมีหรือ? เหมือนแม่ค้าปากตลาดเสียมากกว่า?

เมื่อนึกเรื่องหนึ่งได้ นัยน์ตาของหนานกงหลีก็กระตุกวูบหนึ่ง “ข้าก่อน นางรู้ได้อย่างไรว่าเป็นข้า?”

องครักษ์รีบเอ่ยปากว่า “ข้าไม่ได้บอกนะขอรับ!”

อวิ๋นเฟยผู้นั้นเดาออกเอง อันที่จริงก็เดาได้ไม่ยาก วันนี้เขาเข้าวังไปเข้าเฝ้าฮองเฮา อวิ๋นเฟยย่อมต้องได้ยินข่าวมาบ้าง จากนั้นอวิ๋นเฟยก็ถูกจับตัวไป ใช้นิ้วโป้งเท้าคิดยังรู้เลยว่าไม่มีผู้ใดจะลักพาตัวนางออกมาได้ง่ายดายเช่นนี้

องค์ประมุขมิได้นึกสงสัยเขา เพราะวังหลวงกว้างขวางมาก องค์ประมุขไม่คิดว่าอวิ๋นเฟยออกไปข้างนอก เขาคิดว่าอวิ๋นเฟยเพียงแต่หลบซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งในวังหลวงเพื่อประชดเขาก็เท่านั้น

เรื่องพรรค์นี้มิใช่ว่าอวิ๋นเฟยไม่เคยทำ นางทำมาแล้วหลายครั้ง

เมื่อไรที่หนานกงหลีแน่ใจแล้วว่าอวิ๋นเฟยไม่มีค่าสำหรับอวี๋หวั่น เขาก็จะไม่เกรงใจแล้ว

แต่อย่างไรเสียที่นี่ก็เป็นวัด ไม่มีเนื้อให้กินหรอก

“เจ้าไปล่าสัตว์ด้านหลังเขามาสักหน่อยไป” หนานกงหลีออกคำสั่ง