หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 335

“ต้าเป่า!”

ที่ลานถนนซื่อสุ่ย อวี๋หวั่นสะดุ้งตื่นจากการงีบหลับยามบ่าย

“เกิดอะไรขึ้น?” เยี่ยนจิ่วเฉาที่นั่งข้างกาย เห็นเธอลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ ก็วางหนังสือในมือลงแล้วหันมามอง “ฝันหรือ?”

อวี๋หวั่นเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผากด้วยความตกใจ “ข้าฝันว่าต้าเป่าตกลงไปในน้ำ ท่านก็รู้ ข้าไม่เคยฝัน กลางคืนก็ไม่ฝัน กลางวันยิ่งไม่ต้องพูดถึง”

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวอย่างใส่ใจ “เจ้าคงคิดถึงลูกมาก” เขาหันไปทางประตู “อิ่งสือซัน”

อิ่งสือซันแวบกายเข้ามาหาทั้งสองคน “คุณชาย”

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าว “ไปที่วังหลวง”

อิ่งสือซันเข้าใจความหมาย ก่อนจะรีบใช้วิชาตัวเบาเดินทางไป

อิ่งลิ่วเป็นหน่วยสอดแนม เขามีความชำนาญในการสืบข่าวมากกว่าอิ่งสือซัน แต่วังหลวงคุ้มกันแน่นหนา ด้วยวิทยายุทธ์ของอิ่งลิ่ว หากถูกพบเข้าเกรงว่าไม่ง่ายที่จะหนีออกมา อีกอย่างหนึ่ง ข่าวคราวของเด็กๆ ก็ไม่ได้เป็นความลับอะไร อิ่งสือซันไปก็สามารถพบเห็นพวกเขาได้อย่างง่ายดาย

อวี๋หวั่นถอนหายใจ “ท่านคิดว่าข้าตื่นตูมเกินไปหรือไม่?”

เยี่ยนจิ่วเฉาลูบผมบนหัวของเธอ ไม่มีลูกผมแล้ว ดูสบายตากว่าเป็นไหนๆ

“ไม่เลย” เขากล่าว

อวี๋หวั่นดึงเสื้อของเขาแล้วเอนกายลงสู่อ้อมแขนของเขาเบาๆ เพื่อหาที่ปลอบโยน

ความฝันนั้นเหมือนจริงเกินไป ตอนนี้สติบางส่วนของเธอก็ยังไม่กลับคืนมา

ในบรรดาทารกทั้งสาม คนที่น่าสงสารที่สุดในตอนแรกคือเสี่ยวเป่า เขาอายุน้อยที่สุดและถูกเหยียนหรูอวี้รังแกมากที่สุด เมื่อทั้งสามคนเติบโตขึ้น ลืมเลือนอดีตอันขมขื่นเกินกว่าจะนึกถึง พวกเขาทั้งสามเดินออกจากเงามืดขนาดใหญ่ มีชีวิตกลายเป็นเด็กที่ชวนให้คนชื่นใจ

เพียงแต่ว่าเสี่ยวเป่ากับเอ้อร์เป่าต่างก็พูดได้แล้ว ส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่ทั้งวัน ทว่าต้าเป่ามักเงียบงันไม่ส่งเสียง เด็กคนนั้นซื่อตรง หากถูกคนรังแกจริงๆ ก็ไม่มีทางฟ้อง คนที่อวี๋หวั่นคิดถึงที่สุดในยามนี้ก็คือเขา

เยี่ยนจิ่วเฉาไม่พูดจาปากร้ายกับเธอถึงสองประโยค ตบไหล่เธอเบาๆ เป็นการปลอบโยนที่ไร้เสียง

วังหลวงในยามนี้ ข้างทะเลสาบที่ส่องประกายระยิบระยับ ฮองเฮาเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก จ้องมองเจ้าตัวเล็กที่อ้วนจ้ำม่ำจมลงไปอย่างไม่กะพริบตา นางรู้สึกว่าขาไม่ได้เป็นของนางอีกต่อไป สมองนางก็ว่างเปล่า

อารมณ์นับไม่ถ้วนปรากฏจากก้นบึ้งของหัวใจ ทอทับกันเป็นตาข่ายหนาแน่นมัดนางไว้จนหายใจไม่ออก

มันไม่ใช่ความผิดของนาง

เดิมนางไม่ใช่คนเลวทรามเช่นนี้

ทั้งหมดเป็นเพราะตี้จีองค์โต

ดังนั้นนางจึงละทิ้งความเป็นตัวเอง แล้วลงมือกับเด็กไร้เดียงสา

“ไม่ใช่ความผิดของข้า…ไม่ใช่…ไม่ใช่…”

นางเซถอยหลังไปสองก้าว จ้องมองเด็กน้อยที่กำลังจมลงไปในน้ำโดยไม่ดิ้นรนแม้แต่น้อย

“เจ้าว่าอันนี้เป็นอย่างไร? คุณชายน้อยจะชอบหรือไม่?”

“เล็กเกินไป ไม่ใหญ่เท่าผลที่ข้าเก็บมา”

นางข้าหลวงสองคนพูดไปพลางขำไปพลางเดินมาทางนี้ เดิมทีทั้งสองเป็นนางข้าหลวงในสวนผลไม้ เพราะอวิ๋นเฟยไปเก็บส้มมาครั้งหนึ่ง พวกนางจึงรู้ว่าคุณชายน้อยชอบกินผลไม้ที่พวกนางปลูก ตกบ่ายทั้งสองจึงเก็บผลไม้ไปตะกร้าหนึ่ง ตั้งใจจะส่งไปตำหนักจูเชวี่ย และบังเอิญผ่านมาทางนี้

ฮองเฮาคิ้วกระตุก มองสวนที่ว่างเปล่าแล้วหันมองนางข้าหลวงที่กำลังใกล้เข้ามา นางกัดฟันแล้วกระโดดลงไปในน้ำ!

“ไอ้หยา! เหมือนว่าข้าเห็นคนตกน้ำ!”

“จริงหรือ? ไป! รีบไปดู!”

นางข้าหลวงทั้งสองเดินมาพร้อมกับตะกร้าในมือ เวลานี้ ฮองเฮาดำผุดดำว่ายในน้ำอยู่หลายครั้ง ยามที่ทั้งสองเห็นใบหน้าที่โผล่ขึ้นจากน้ำอย่างชัดเจน ก็ตกใจจนขาทั้งสองอ่อนแรงทรุดลงกับพื้น “ฮอง ฮองเฮา!”

ฮองเฮาไม่ได้สนใจอาการหวั่นวิตกของคนทั้งสอง สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ดำลงไปใต้น้ำ ยามโผล่กลับขึ้นมาอีกครั้งในอ้อมแขนกลับมีร่างของเด็กคนหนึ่งเพิ่มขึ้นมา

เรื่องที่เกิดขึ้นริมทะเลสาบแพร่สะพัดไปถึงห้องทรงอักษรอย่างรวดเร็ว องค์ประมุขตกใจจนใบหน้าซีดเผือด ไม่พูดพร่ำรีบตรงไปที่ริมทะเลสาบ ฮองเฮาถูกเหล่านางข้าหลวงดึงขึ้นฝั่งแล้ว นางกอดต้าเป่าที่สำลักน้ำไว้ในอ้อมแขน ทั้งสองร่างกายเปียกปอน เดาไม่ยากว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่นี้

องค์ประมุขพุ่งพรวดเข้าไปอุ้มเด็กน้อยที่เปียกชุ่มไปทั้งตัวไว้ในอ้อมแขน

คนที่เขาร้อนใจเป็นห่วงมากที่สุดไม่ใช่ตน หัวใจฮองเฮาพลันเยือกเย็น ทว่าใบหน้ากลับไม่เผยอารมณ์ผิดหวังใดๆ

“ต้าเป่าสำลักน้ำ” ฮองเฮาเอ่ยด้วยเสียงเหนื่อยหอบ

ยามนี้องค์ประมุขจึงหันมามองนางด้วยความเป็นห่วง “ฮองเฮาไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

ฮองเฮาส่ายหน้า “หม่อมฉันไม่เป็นไร รีบตามหมอหลวงมาดูต้าเป่าเถิดเพคะ”

“หมอหลวงเล่า!” องค์ประมุขกริ้วจัด

ขันทีหวังรีบสะบัดแส้หางจามรีไปรับหมอหลวง เดินไปได้ครึ่งทาง ก็พบกับหมอหลวงที่ถือล่วมยามาอย่างกระหืดกระหอบ ขันทีหวังรีบรับล่วมยาของเขามา “เอาล่วมยามาให้ข้า! ท่านรีบไปดูเถิด! ฝ่าบาททรงร้อนใจแย่แล้ว!”

หมอหลวงแก่มากแล้ว สองขาชราวิ่งมาแทบหัก สุดท้ายก็ล้มลุกคลุกคลานมาจนถึงหน้าพระพักตร์ขององค์ประมุขและฮองเฮา

“ฝ่าบาท!” เขาคารวะ

องค์ประมุขเอ่ยขัดเขาอย่างไร้ความอดทน “พอแล้ว! รีบมาดูอาการเด็ก!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” หมอหลวงรับเด็กมา

หมอหลวงพลิกตัวต้าเป่า ให้หัวของต้าเป่าหันลงด้านล่าง ท้องพาดบนเข่าของเขา เพียงไม่นานต้าเป่าก็สำลักน้ำออกมา

“ไม่เป็นไรแล้วพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท” หมอหลวงเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผากพลางกล่าวว่า “ถอดเสื้อผ้าของเขาออก”

ขันทีหวังรับต้าเป่ามา

องค์ประมุขตรัส “ข้าทำเอง”

องค์ประมุขถอดเสื้อผ้าให้ต้าเป่าจนเปลือยเปล่า ปลดเสื้อคลุมมังกรมาห่อหุ้มร่างกายของเขา

แม้ฤดูหนาวของหนานจ้าวจะไม่หนาวเหน็บเช่นต้าโจว แต่อากาศก็ยังทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวเย็นเช่นกัน ต้าเป่าหนาวจนร่างเล็กๆ สั่นเทิ้ม องค์ประมุขกอดเขาไว้แน่น ขันทีหวังก็หยิบผ้าคลุมบนพื้นมาห่มให้เขาอีกทีหนึ่ง

เสื้อผ้าของบ่าวไพร่ไม่คู่ควรกับเรือนร่างของเจ้านาย ทว่ายามนี้ก็เป็นเรื่องที่ช่วยมิได้ไม่ใช่หรือ?

องค์ประมุขไม่ได้ปฏิเสธ และยังห่มให้ต้าเป่าอีกชั้นหนึ่ง เขามองเด็กในอ้อมแขนด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ออกคำสั่งกับหมอหลวง “รีบไปดูอาการฮองเฮา”

“พ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงรีบไปถวายการตรวจชีพจรแก่ฮองเฮา

ฮองเฮาไม่ได้สำลักน้ำ สติสัมปชัญญะครบถ้วน ไม่ได้มีปัญหามากนัก แต่อายุนางก็มากแล้ว จมอยู่ในทะเลสาบอันหนาวเหน็บ อาจถูกความหนาวเย็นเข้ารุกรานได้ง่าย ลมปราณก่อโรคเข้าสู่ร่างกาย

ฮองเฮาเอ่ยอย่างใส่ใจ “ฝ่าบาท ท่านรีบพาต้าเป่ากลับตำหนักเถิดเพคะ”

องค์ประมุขตรัส “เจ้าก็มาด้วยกัน”

นางข้าหลวงแบกเกี้ยวมา องค์ประมุขอุ้มต้าเป่าขึ้นเกี้ยวไปพร้อมกับฮองเฮา กระทั่งทั้งสามเดินทางมาถึงวังมังกร อวิ๋นเฟยก็เพิ่งจูงเอ้อร์เป่ากับเสี่ยวเป่ามาถึงอย่างเอ้อระเหยลอยชาย