หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 337

ยามนี้ฮองเฮาไหนเลยจะยังหลงเหลือคราบความสง่างามทรงคุณธรรมในวันเก่า? ไม่เพียงแต่เป็นคำพูดที่รุนแรง น้ำเสียงยังเฉียบคมชัดเจน แม้แต่สีหน้าดุร้ายก็ดูราวสตรีที่น่ากลัวที่สุดในโลก

ในขณะนั้น องค์ประมุขรู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างที่เขาเชื่อมั่นมาตลอดได้พังทลายลงในพริบตา

องค์ประมุขมองไปที่ฮองเฮาอย่างไม่เชื่อสายตา

ฮองเฮามองเห็นความตื่นตกใจและผิดหวังในสายตาขององค์ประมุข มันคือแววตาที่จะแสดงออกมาในยามที่สิ่งสวยงามถูกทำลาย หัวใจของฮองเฮายิ่งกระวนกระวาย นางอยากจะทำอะไรบางอย่างทว่าก็ทำอะไรไม่ได้

นางข้าหลวงที่ถือถาดตกใจทำอะไรไม่ถูก ก้มหน้าลง มือทั้งสองข้างจับถาดแน่น ร่างทั้งร่างสั่นระริก

นางบอกว่าฮองเฮาเป็นผู้บริสุทธิ์เมื่อหนึ่งวินาทีก่อน วินาทีถัดมาฮองเฮากลับพ่นสิ่งที่อยู่ในใจของตนเองออกมา

แน่นอน นี่ไม่ใช่สิ่งที่นางกลัวที่สุด แต่เป็นฮองเฮาผู้สูงศักดิ์กลับกลายเป็นสตรีที่บ้าคลั่งเสียยิ่งกว่าอวิ๋นเฟยได้อย่างไร?

ในอดีตอวิ๋นเฟยมักก่อความวุ่นวาย หาเรื่องทะเลาะ แต่นางก็ไม่บ้า พูดสิ่งที่ไม่ควรพูด นางก็ยังนับว่าดูดี แต่ฮองเฮา…

นางข้าหลวงมองฮองเฮาอย่างอาจหาญ ก็ตกใจกลัวจนถาดในมือตกลงมา!

ชามยาแตกกระจาย ส่วนผสมหกกระเด็นไปทั่วพื้น

“บ่าวสมควรตาย! บ่าวสมควรตาย!” นางข้าหลวงโขกหัวกับพื้นด้วยความหวาดกลัว!

หากฮองเฮายังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็เกินไปหน่อย เมื่อครู่คนตัวเล็กพวกนั้นโยนแมลงใส่ตัวนางไม่น้อย ต้องเป็นเพราะพวกเขาทำให้นางกลายเป็นเช่นนี้!

คราวนี้ฮองเฮาพุ่งเป้าไปที่เสี่ยวเป่า นางจ้องมองเสี่ยวเป่าด้วยดวงตาแดงก่ำ แยกเขี้ยวยิงฟันพุ่งเข้าหาเสี่ยวเป่า

“ฮองเฮา!” องค์ประมุขคว้าแขนของนางและตะคอกอย่างแรง

ฮองเฮาราวกับถูกตีแสกหน้า รู้สึกตัวตื่นขึ้นทันที

อวี๋หวั่นตัดสินใจจะพาบุตรชายกลับจวน แต่ออกตามหาครึ่งตำหนักจงกงกลับไม่เห็นเงาของพวกเขา ในที่สุดเธอก็ได้ยินเสียงจากฝั่งนี้จึงรีบสาวเท้าเข้าไป ผลคือเธอมองเห็นสิ่งใด?

ในห้องเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง นางข้าหลวงก้มโขกหัวด้วยร่างกายสั่นระริก บุตรชายของเธอยืนอยู่ที่ประตูด้วยสีหน้างุนงง ฮองเฮาเอียงตะแคงอยู่บนพื้น ผมยุ่งเหยิง ที่คลุมผมหลุดออกเผยให้เห็นหัวล้านที่ถูกต้าเป่าดึงก่อนหน้านี้ องค์ประมุขอยู่ข้างนาง…สีหน้าโกรธเกรี้ยวน่ากลัวราวกับเทพเฝ้าประตูวัด

อวี๋หวั่นกะพริบตาด้วยความประหลาดใจ

เธอพลาดอะไรไปหรือเปล่า?

เด็กน้อยทั้งสามเห็นว่ามารดาของพวกเขามา ก็รีบเข้าไปในอ้อมแขนของเธอพร้อมกับคำห้าคำที่เขียนไว้ทั่วร่างกาย ลูกน้อยใจยิ่งนัก

ฮองเฮากริ้วจัด ทำร้ายจนคนอื่นเป็นเช่นนี้ ผู้ใดกันแน่ที่ควรน้อยใจไม่ได้รับความเป็นธรรม?

แน่นอนในที่สุดอวี๋หวั่นก็ได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นจากเสี่ยวเป่าและเอ้อร์เป่า ที่แท้ทั้งสามคนก็บังเอิญเดินเข้ามาในห้องของหนานกงเยี่ยน และตบยุงให้หนานกงเยี่ยน แต่ฮองเฮาเข้าใจผิดว่าพวกเขากำลังดูหมิ่นหนานกงเยี่ยน ฮองเฮาถูกกระตุ้นด้วยความโกรธแค้นทำร้ายเอ้อร์เป่า เสี่ยวเป่าโต้ตอบนาง นางจึงหมายจะสั่งสอนเสี่ยวเป่าด้วย แต่คนที่ได้รับบาดเจ็บกลับเป็นต้าเป่า

ต้าเป่าที่น่าสงสารของเธอ

เพื่อล้างแค้นให้พี่ชาย เสี่ยวเป่าปล่อยแมลงกู่ไปกัดนาง เสี่ยวเป่าที่มีความรู้งูๆ ปลาๆ ในวันธรรมดาไม่ตั้งใจเรียนวิชากู่กับอาจารย์อาเว่ย เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองนำกู่แบบใดติดตัวมา เทหมดหน้าตักใส่ฮองเฮาในคราวเดียว ผลคือฮองเฮาติดกับ

คำพูดที่กล่าวออกมาหมดเปลือก แปดเก้าส่วนเป็นคำพูดที่จริงใจของนาง

พูดเฉยๆ ก็มากพอแล้ว ท้ายที่สุดยังเกือบลงมือกับเสี่ยวเป่าต่อหน้าองค์ประมุข

สีพระพักตร์ขององค์ประมุขเรียกได้ว่าวิเศษยิ่งนัก

“ตบยุงจริงๆ” เอ้อร์เป่ายื่นมือน้อยๆ ออกไปเผยร่างยุงตัวเล็กให้มารดาดู

อวี๋หวั่นลูบหัวน้อยๆ ของเขา “แม่เชื่อพวกเจ้า”

เอ้อร์เป่าโถมตัวเข้าไปกอดมารดา เสี่ยวเป่าก็เข้าไปกอดด้วย

อวี๋หวั่นเชิดศีรษะของเสี่ยวเป่าขึ้นมา “ดูสิ ยามปกติพวกเจ้าเอาแต่กลั่นแกล้งต้าเป่า ในช่วงเวลาที่สำคัญ ต้าเป่าก็ยังปกป้องเจ้า ยังจะกลั่นแกล้งต้าเป่าอีกหรือไม่?”

เสี่ยวเป่าส่ายหัวอย่างออดอ้อน

ข้าจะแกล้งเอ้อร์เป่า!

เอ้อร์เป่าตัวสั่นระริก!

อวี๋หวั่นเอ่ยเสียงเบา “เอาละ พวกเราไปบอกลายายทวดที่ตำหนักจูเชวี่ยกันเถิด วันหน้าค่อยมาเยี่ยมนางใหม่”

“อื้อ!” ทั้งสามพยักหน้า

อวี๋หวั่นพาไข่ดำทั้งสามไปที่ตำหนักจูเชวี่ยของอวิ๋นเฟย องค์ประมุขรับสั่งเพียงว่าอวิ๋นเฟยไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากตำหนักจูเชวี่ย แต่ไม่ได้บอกว่าไม่มีใครไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป

เมื่อรู้ว่าทั้งสามกำลังจากไป อวิ๋นเฟยก็โหยหาไม่อยากแยกจากพวกเขา

ช่วงสองสามวันที่ไข่ดำทั้งสามอาศัยอยู่ในตำหนัก เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของนาง นางไม่เคยรู้มาก่อนว่าสวรรค์จะกรุณานางเช่นนี้ ให้ครึ่งตัวของนางได้ก้าวเข้าสู่วัยแห่งความไร้เดียงสา ได้บุตรสาวกลับคืนมาและมีเด็กๆ ที่น่ารักถึงเพียงนี้

“พวกเราจะมาหาท่านบ่อยๆ!” เอ้อร์เป่ากล่าวอย่างปากหวาน “พวกเราชอบยายทวดที่สุด!”

หากกล่าวถึงการประจบสอพลอแล้ว ไม่มีใครเกิน

อวิ๋นเฟยเช็ดน้ำตาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ดีๆๆ ยายทวดรอพวกเจ้าอยู่ในวังนะ”

นางหยิบส้มเขียวหวานมาให้ไข่ดำนำกลับไปด้วย รู้ดีว่าพวกเขาไม่ได้ขาดแคลนสิ่งของในวัง แต่นี่เป็นน้ำใจของนาง ไข่ดำน้อยทั้งสามก็รับมันมาอย่างมีความสุขยิ่งหาใดเปรียบ

อวิ๋นเฟยเคยคิดว่าคนอื่นปฏิบัติต่อนางอย่างดีเพราะนางเป็นคนดีมาก ผ่านมาหลายปีจึงได้รู้ว่านั่นเป็นเพราะคนอื่นดีมากพอ

“เจ้าสอนพวกเขาได้ดีมาก” อวิ๋นเฟยกล่าวกับอวี๋หวั่นอย่างปลื้มใจ

อย่ามองว่าทั้งสามยามซุกซนไม่สนใจสิ่งใด แต่กลับล้วนเป็นเด็กที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี อยู่กับพวกเขาไม่เคยรู้สึกอึดอัดไม่สบายใดๆ

“เป็นส้มที่ธรรมดามากยิ่งนัก…” อวิ๋นเฟยกระซิบทั้งน้ำตา

ไข่ดำน้อยทั้งสามถือตะกร้าใบเล็กด้วยตัวเอง และนำส้มที่อวิ๋นเฟยมอบให้พวกเขาขึ้นรถม้าอย่างใส่ใจราวกับเป็นของล้ำค่า

…

ฮองเฮาตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาครึ่งคืนแล้ว นางเบิกตาโพลงลุกขึ้นนั่งบนเตียง

นางมองผ้าห่มที่วางอยู่บนร่างกายของนาง จากนั้นก็มองรอบห้องที่คุ้นเคย ความรู้สึกเวียนศีรษะค่อยๆ เข้ามา นางกุมหน้าผากอย่างเจ็บปวด สูดหายใจเฮือกใหญ่

“ฮองเฮา ท่านตื่นแล้ว” ขันทีเดินมาพร้อมกับตะเกียงน้ำมัน มองฮองเฮาที่ใบหน้าซีดเซียวด้วยความเป็นห่วง

ฮองเฮาถามด้วยความสงสัย “ข้าเป็นอันใด? ฝ่าบาทเล่า?”

นางจำได้ชัดเจนว่าเมื่อครู่นางอยู่ที่ห้องของเยี่ยนเอ๋อร์ เหตุใดเพียงพริบตาเดียวนางจึงมานอนอยู่บนแท่นบรรทมหงส์?

ขันทีทราบแล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น นางข้าหลวงที่เป็นพยานว่าฮองเฮาเสียกิริยาถูกเขาลงโทษอย่างเงียบๆ แล้ว แต่มีบางอย่างที่ขันทีตัวเล็กๆ อย่างเขาไม่มีแรงพอจะเปลี่ยนทางกระแสได้

เขาถอนหายใจ “ท่านสลบไป บ่าวให้คนพาท่านกลับมา ฝ่าบาท…เสด็จกลับตำหนักของพระองค์แล้ว ยามนี้คงไปที่ห้องทรงอักษรอีกครั้ง ฮองเฮาท่านรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง? ยังรู้สึกไม่สบายที่ใดหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“ข้า…” ฮองเฮาลูบใบหน้าของตนเอง และม้วนแขนเสื้อขึ้นสำรวจมองท่อนแขน รอยบวมแดงและผื่นหายแล้ว ความรู้สึกแน่นหน้าอก หายใจลำบากก็หายแล้ว

ขันทีอธิบายว่า “ปรมาจารย์พิษมาถอนกู่ให้ท่านแล้ว”