หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 343

ขันทีหวังตกตะลึง

ชั่วครู่หนึ่ง เขาคิดว่าตนเองมองผิดไป จนกระทั่งหลังจากขยี้ตาแล้วต้าเป่าก็ยังคงถือตราหยกแผ่นดินอยู่ ดวงตาของเขาพลันเบิกกว้าง

“นี่ๆๆๆๆๆ…มันอันใดกัน?”

เหตุใดถึงมีตราหยกแผ่นดินสองอัน?

อันหนึ่งอยู่ในมือของต้าเป่า และอีกอันหนึ่งก็อยู่ที่ห้องทรงอักษร…

“ตราหยกแผ่นดินของคุณชายน้อยมาจากที่ใด?” ขันทีหวังถามด้วยความประหลาดใจ

อวี๋หวั่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอแตะคางและเอ่ยว่า “องค์ประมุขให้กระมัง”

ฟังจากน้ำเสียงของท่าน ดูไม่แน่ใจเท่าใดนะ!

ขอร้องละ นี่เป็นตราหยกแผ่นดินสืบบัลลังก์! ไม่ใช่ของเน่าเสียตามถนน! พวกเจ้าจะมีความเคารพต่อมันสักหน่อยได้หรือไม่! ! !

“ต้าเป่า นี่เป็นสิ่งที่องค์ประมุขให้มาใช่หรือไม่?” อวี๋หวั่นถามบุตรชายของเธอ

ต้าเป่ากำลังยุ่งอยู่กับการประทับตรา แต่สละเวลามามองมารดาแล้วพยักหน้าอย่างน่ารัก จากนั้นก็ประทับต่อไป

ขันทีหวังตกตะลึงตัวแข็งเป็นหิน มีเพียงมุมปากที่กระตุกไม่หยุด

นี่คือตราหยกแผ่นดินจริงๆ หรือ? ถูกพวกเจ้าทำเสียจนข้ารู้สึกว่ามันเป็นกะหล่ำปลีอย่างไรบอกไม่ถูก?

แต่เห็นชัดๆ ว่าฮองเฮามีตราหยกแผ่นดินอยู่ในมือ เหตุใดต้าเป่าก็มีตราหยกแผ่นดินอีกอันหนึ่ง?

ขันทีหวังตกตะลึงไปชั่วขณะ แล้วเขาก็จำได้ว่าสองสามวันก่อนต้าเป่าถือตราหยกแผ่นดินไว้ไม่ยอมวาง เพื่อนำตราหยกแผ่นดินกลับคืนมา ฝ่าบาทจึงให้ช่างทำของปลอมซึ่งรูปลักษณ์เหมือนกับตราหยกแผ่นดินจริงทุกประการ มีเพียงตัวอักษรที่สลักต่างกัน แต่หากไม่ดูอย่างละเอียดก็จะไม่อาจบอกได้

ฝ่าบาทวางแผนที่จะรอให้ต้าเป่าหลับ จากนั้นจึงสับเปลี่ยนตราหยกแผ่นดินทั้งสองชิ้น แต่ไหนเลยจะรู้ว่าอวี๋หวั่นเข้าวังมาแล้ว ต้าเป่าที่มีมารดาแล้ว ก็ทิ้งตราหยกแผ่นดินทันที ตราหยกแผ่นดินปลอมสูญเสียคุณค่า ถูกองค์ประมุขโยนเก็บไว้ไม่ใช้งาน

แต่…ในมือของฮองเฮาหรือต้าเป่าที่เป็นของจริงกันแน่?

ขันทีหวังจำได้อีกอย่างหนึ่ง หลังจากรู้ว่าต้าเป่าตกน้ำ อวี๋หวั่นก็รีบไปรับเด็กทั้งสามคนออกจากวัง เพื่อรั้งต้าเป่าไว้ องค์ประมุขจึงนำตราหยกแผ่นดินไปเกลี้ยกล่อมเขา ตอนนั้นในมือขององค์ประมุขเป็นของจริง

แต่ไม่ใช่ต้าเป่าไม่ต้องการหรือ? เด็กคนนั้นนอนอยู่ในอ้อมแขนมารดาอย่างงอมแงม ไม่แม้แต่มองตราหยกแผ่นดินตรงๆ

หรือว่าสุดท้ายแล้วก็ต้องการ?

ไม่เพียงแต่ต้องการตราหยกแผ่นดิน ยังต้องการกระดาษหวงจื่ออีกกองหนึ่งด้วย?

กระดาษหวงจื่อ หรือที่เรียกว่าอวี้ปั๋ว เป็นผ้าทอที่ทำจากผ้าไหมดิบ ใช้เขียนรับสั่งขององค์ประมุขโดยเฉพาะ ไม่ว่าจะเป็นตราหยกแผ่นดินก็ดี อวี้ปั๋วก็ดี ล้วนเป็นสิ่งที่คนธรรมดาไม่อาจหาได้ ยามนี้ กลับมาอยู่ในมือของต้าเป่าพร้อมๆ กัน

มุมปากของขันทีหวังกระตุกอย่างแรง

ฝ่าบาท ท่านจะโปรดปรานเหลนก็ไม่ใช่เช่นนี้ จะมีขอบเขตสักหน่อยได้หรือไม่?

ไม่กลัวว่าพวกเขาจะเขียนมั่วซั่วกำจัดท่านออกไปหรือ?

ถึงอย่างไรตี้จีองค์โตและองค์หญิงน้อยก็ไม่ได้รอคอยให้ท่านมาเป็นอย่างยิ่ง

การดำเนินไปของเรื่องเป็นอย่างนี้ หลังจากอวี๋หวั่นออกจากตำหนักจงกงพร้อมกับพวกตัวน้อยทั้งสาม เธอไปตำหนักจูเชวี่ยเพื่อบอกลาอวิ๋นเฟย องค์ประมุข ‘ล่อลวง’ ต้าเป่าไปที่ห้องทรงอักษรโดยใช้ตราหยกแผ่นดินเกลี้ยกล่อมเขาอย่างไร้ยางอาย

ต้าเป่าหยิบตราหยกแผ่นดินมาซ่อนไว้ในอวี้ปั๋วที่ว่างเปล่าแผ่นหนึ่ง เมื่อซ่อนเสร็จ เขาก็หัวเราะเสียงหมูออกมา

เมื่อเห็นว่าเขาชอบ องค์ประมุขจึงหยิบอวี้ปั๋วออกมาจากลิ้นชัก

ผลคือตราหยกแผ่นดินถูกเอาไป อวี้ปั๋วก็ถูกนำไป คนก็ไม่อยู่

องค์ประมุขร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา “…”

ขันทีหวังไม่รู้เรื่องละครฉากเล็กๆ เหล่านี้ เขาไม่ได้อยู่ในห้องทรงอักษรในเวลานั้น แต่ถึงรู้ เขาก็คงไม่สามารถทำได้ดีไปกว่าองค์ประมุข ไม่แน่ว่ากระทั่งหมึกประทับตราก็อาจจะให้ไข่ดำน้อยไปด้วย

สัญชาตญาณบอกขันทีหวังว่าตราหยกแผ่นดินในมือต้าเป่าเป็นของจริง และอันที่ฮองเฮาแย่งชิงไปนั้นเป็นของปลอม

หากเป็นเช่นนี้ก็ยอดเยี่ยมยิ่งนัก!

หากไม่มีตราหยกแผ่นดินที่แท้จริง ฮองเฮาคิดจะกบฏ ให้นางฝันกลางวันไปเถอะ!

องค์ประมุขแปดเก้าส่วนคงถูกฮองเฮาควบคุมไว้แล้ว การช่วยเหลือองค์ประมุขออกมา ต้องกำจัดฮองเฮาเสียก่อน

ทันใดนั้นเองขันทีหวังก็เกิดความคิดที่ยอดเยี่ยม พวกเขามีตราหยกแผ่นดินและอวี้ปั๋วอยู่ในมือ กำจัดๆๆ! กำจัดนางแก่ตัวดีนั่น!

แต่ในไม่ช้า ขันทีหวังก็พบว่าเขาดีใจเร็วเกินไป

“ต้าเป่า เจ้าเร็วหน่อย ข้ากับเอ้อร์เป่าเขียนเสร็จอีกแล้ว!”

เสียงกระตุ้นของเสี่ยวเป่า

ขันทีหวังหันหน้า หัวใจพลันเต้นกระตุก!