หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 343

อวี๋หวั่นเคยพูดถึงเรื่องของเห้อเหลียนเซิงกับเยี่ยนจิ่วเฉา ทั้งคู่เดาว่ายังมีเรื่องภายในอื่นๆ อีก แต่ไม่รู้ว่าฮูหยินผู้เฒ่าก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน

เยี่ยนอ๋องและเซียวเจิ้งถิงฟังอย่างเงียบๆ ไม่เกิดสงครามลูกผู้ชายอย่างหาได้ยากยิ่ง

“จากนั้นเล่า?” อวี๋หวั่นถาม

ขันทีหวังกล่าวว่า “จากนั้นฝ่าบาทก็รับสั่งนำตัวนางถานเข้าวัง คำพูดเมื่อครู่เหล่านั้นมาจากปากของนางถาน และที่ท่านแม่ทัพใหญ่สูญเสียตัวตนและจิตใจไปเป็นการลอบทำร้ายของฮองเฮา จุดประสงค์เพื่อเตือนนางถานและให้ส่งตัวเห้อเหลียนเซิงมา”

อวี๋หวั่นตบโต๊ะ “สตรีพิษร้าย! ช้าก่อน นางถานบอกหรือไม่ว่าผู้ใดเป็นคนวางยาพิษ?”

ขันทีหวังทอดถอนใจ “นางเป็นคนวางยาเอง แต่นางไม่ได้ต้องการทำร้ายท่านแม่ทัพใหญ่ ท่านแม่ทัพใหญ่ถูกฮองเฮาวางยา นางจึงจำต้องใช้พิษต้านพิษเพื่อช่วยชีวิตท่านแม่ทัพใหญ่”

อวี๋หวั่นพึมพำ “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้”

ดูเหมือนว่าเยี่ยนจิ่วเฉาพูดถูก เป็นนางถานจริงๆ แต่คิดไม่ถึงว่าฮองเฮาจะเป็นคนลงมือก่อน

เมื่อนึกบางอย่างขึ้นได้ อวี๋หวั่นก็มองไปที่ขันทีหวังอีกครั้ง “เช่นนั้น เห้อเหลียนเซิงล่วงรู้ความลับอะไรถึงทำให้ฮองเฮาต้องการฆ่าเขาเพื่อปิดปาก?”

เรื่องเน่าเฟะในเรือนไม่ควรเปิดเผยสู่ภายนอก แต่องค์หญิงน้อยก็ไม่นับว่าเป็นคนนอก เยี่ยนอ๋องและเซียวเจิ้นถิง…เป็นพ่อสามีขององค์หญิงน้อย เมื่อปัดเศษ ก็เป็นครอบครัวเดียวกันไม่ผิด!

ขันทีหวังบอกข่าวที่น่าตกใจนั้น “…ฮองเฮามีความสัมพันธ์กับอดีตราชครู อวี่เหวินจ้าว และหนานกงเยี่ยนก็อาจจะเป็นสายเลือดชั่วของพวกเขา”

อวี๋หวั่นขมวดคิ้ว “อาจจะอะไรกัน? ใช่ก็ใช่ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ไม่ได้ตรวจสอบหรือ?”

ขันทีหวังกล่าวว่า “นั่นเพราะนางถานก็ไม่แน่ใจ ดังนั้นองค์ประมุขจึงไปขอการยืนยันจากฮองเฮา ส่วนผลการตรวจสอบ ข้าไม่ได้อยู่ที่นั่นในเวลานั้น เมื่อข้าไปตามหาก็เกิดเรื่องกับฝ่าบาทแล้ว”

ดูเหมือนว่าผลการตรวจสอบจะไม่ค่อยดีนัก แปดเก้าส่วนองค์ประมุขคงโกรธกริ้วอยากประหารบุตรชู้หนานกงเยี่ยน ฮองเฮาต้องการปกป้องบุตรสาวจึงลงมือกับองค์ประมุข

หากเป็นเช่นนี้ การกบฏของฮองเฮาก็พอยอมรับได้

หนานกงเยี่ยนเป็นบุตรจากชู้หรือไม่นั้นมิสำคัญ สิ่งที่สำคัญก็คือองค์ประมุขเชื่อว่านางเป็นบุตรชู้ ดังนั้นหนานกงเยี่ยนและฮองเฮา จึงไม่อาจรอดไปได้

องค์ประมุขขับไล่เนื้อเลือดของตัวเองออกไป แต่กลับเลี้ยงดูบุตรชู้ให้กับคนอื่น ทันทีที่เรื่องร้ายนี้แดงออกมา อวี๋หวั่นรู้สึกว่าประหารเก้าชั่วโคตรของฮองเฮายังเบานัก

กระต่ายยามถูกกดดันยังกัดคนได้ อีกอย่างฮองเฮาไม่เคยเป็นสตรีที่ง่ายดายมาก่อน

“ข้าไม่เคยเชื่อในคำทำนายที่ว่าโชคดีร้ายเกิดคู่กัน แต่…มีความสัมพันธ์กับอดีตราชครูนั้นเกินความคาดหมายของข้า” สตรีผู้นี้ แย่ไปจนถึงกระดูกจริงๆ “เรื่องท่านยายของข้าก็ถูกนางโยนความผิดด้วยใช่หรือไม่?”

ตามนิสัยของอวิ๋นเฟย ต่อให้ถูกตีจนตาย อวี๋หวั่นก็ไม่เชื่อว่านางจะปีนขึ้นเตียงมังกร

ขันทีหวังครุ่นคิด “เอ่อ ข้าไม่ได้ยิน แต่ข้าคิดว่า อวิ๋นเฟยน่าจะถูกฮองเฮาใส่ความ ในปีแรกๆ ฮองเฮาไม่อาจตั้งครรภ์ให้กำเนิดบุตร ไทเฮากำชับหนักหนา ข้าอยู่ในวังมานาน มีเรื่องสกปรกบางเรื่องที่องค์หญิงน้อยคาดไม่ถึง แต่ข้าล้วนเห็นมาหมดแล้ว ฮองเฮา…นางอาจวางแผนที่จะยืมครรภ์ให้กำเนิดบุตร แต่คาดไม่ถึงว่าหลังจากอวิ๋นเฟยตั้งครรภ์ นางก็ท้องเลือดเนื้อของตนเอง ในครานั้น เลือดเนื้อของอวิ๋นเฟยไม่เพียงแต่ไร้ค่า ในทางกลับกันยังกลายเป็นภัยคุกคามต่อนาง และนั่นคือเหตุผลว่าเหตุใดนางจึงสมรู้ร่วมคิดกับอวี่เหวินจ้าว บังคับให้ตี้จีองค์โตเป็นดาวหายนะผู้โดดเดี่ยว”

อวี๋หวั่นกล่าวอย่างเย็นชา “บนชั่วเช่นไร ล่างก็เลวเช่นนั้น!”

ด้วยมารดาเช่นนี้ ไม่แปลกใจเลยที่ให้กำเนิดบุตรีไร้ยางอายอย่างหนานกงเยี่ยน

ขันทีหวังกล่าวอย่างกังวล “องค์หญิงน้อย เราอย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้กันเลย ฝ่าบาทและสนมกุ้ยเฟยอยู่ในมือของนาง เรามาคิดหาทางช่วยพวกเขากันเถอะ”

เพื่อช่วยพวกเขาทั้งสอง วิธีที่ปลอดภัยที่สุดคือกำจัดฮองเฮา

แต่พระราชโองการถอดถอนฮองเฮามิใช่ผู้ใดจะเขียนก็ได้ มีตราหยกแผ่นดินกับอวี้ปั๋วยังไม่เพียงพอ ผู้ที่จะเขียนพระราชโองการต้องตรงตามข้อบังคับอย่างเข้มงวด ไม่ว่าจะเป็นขุนนางใหญ่หรือองค์ประมุขเอง

“ยามนี้ไปจับขุนนางใหญ่ยังทันหรือ?” อวี๋หวั่นลูบมือ

ขันทีหวังราดน้ำเย็นใส่เธออย่างเหลือทน “ข้าคิดว่าขุนนางอาจถูกฮองเฮาจับไปหมดแล้ว”

ดังนั้นทุกคนจึงมองไปที่เยี่ยนอ๋องโดยพร้อมเพรียงกัน

ถึงเวลาแสดงฝีไม้ลายมือที่แท้จริง ความสามารถในการปลอมแปลงลายมือ ที่แม้แต่ไท่ฟู่ก็ไม่สามารถแยกแยะได้ เกรงว่าในโลกนี้จะมีเพียงเยี่ยนอ๋องเท่านั้นที่ทำได้

ตำหนักจงกง

ว่ากันว่าหลังจากขันทีหลี่มอบตราหยกแผ่นดินที่เขาขโมยมาให้ฮองเฮาแล้ว ฮองเฮาก็สั่งให้คนไปจับตัวขุนนางซื่อซูแห่งสำนักฮั่นหลินมาในทันที